Επίθεση στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ: Αμετανόητοι οι δράστες της διαπόμπευσης

Λίγες μόνο μέρες μετά την παρέμβαση μας και αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε δημόσια μιας από εκείνη τη μέρα έχουν ακουστεί πράγματα που θα έκαναν και την ίδια την ντροπή να ντρέπέται. Στη φιλοσοφία και την πολιτική παιδεία μας δεν αντιστοιχεί να μην στεκόμαστε με συνέπεια στα πεπραγμένα μας για αυτό και σκοπεύουμε να μην αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω και τίποτα να μείνει αναπάντητο. Η παρέμβαση που πραγματοποιήσαμε είχε δύο σκέλη. Το πρώτο αφορούσε συνθήματα, φθορές και μια συμβολική εκκένωση των πρυτανικών γραφείων καθώς μέρος του εξοπλισμού του βρέθηκε στο διάδρομο της σχολής. Με αυτό το σκέλος δεν υπήρξε ιδιαίτερος θόρυβος. Θα λέγαμε πέρασε στα ψιλά.Το δεύτερο σκέλος, για το οποίο έγινε και όλος ο θόρυβος, αφορούσε την οπτικοποίηση του εκφοβισμού και της γελοιοποίησης ενός εκπροσώπου. Θα τοποθετηθούμε για κάθε πρακτική ξεχωριστά.

Η πρακτική της παρουσίασης του ανθρώπινου προσώπου της εξουσίας φοβισμένου και καταβεβλημένου, αποκαθηλωμένου από τη συνηθισμένη άιγλη και κύρος των αξιωμάτων του, στοχεύει όχι μόνο στον εκφοβιισμού του ίδιου αλλά και των ομοίων του. Υπάγεται στη λογική “χτύπα έναν να φοβηθούν εκατό’’. Αυτό γιατί δείχνει ότι η απειλή της αυτοδικίας των από τα κάτω, η απειλή της κοινωνικής αντιβίας, η απειλή της επαναστατικής δικαιοσύνης, δεν είναι κάτι αόριστο και αφηρημένο, αλλά κάτι που παίρνει σάρκα και οστά και δύναται να προσωποποιηθεί στη φάτσα ενός πανικοβλημένου ανθρώπου της τάξης των ισχυρών. Επιπλέον δείχνει και στους ανθρώπους της δικής μας τάξης, αυτούς που υποφέρουν και βασανίζονται από την καταπίεση και την εκμετάλευση των ισχυρών, ότι οι τελευταιοι είναι και αυτοί απλοί άνθρωποι. Μπορεί να δείχνουν άφοβοι και αγέρωχοι μέσα στις κοστουμαρισμένες τους στολές, μέσα στις ακριβές και συνοδευόμενες από μπράβους και μπάτσους αυτοκινητοπομπές τους, μέσα στα κυριλέ γραφεία τους στα οποία βάζουν υπογραφές που επικυρώνουν τα βάσανα, τον εξευτελισμό και τον πόνο ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, αλλά παραμένουν πάντα άνθρωποι. Και φοβούνται.

Η πρακτική αυτή δεν είναι ξένη στα επαναστικά κινήματα ούτε χωρίς ιστορία. Ακριβώς επειδή έχει υψηλό πολιτικό συμβολισμό αλλά και αντίκτυπο, είναι μια πρακτική που έχέι γίνει κομμάτι της εμπειρίας του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, είτε εντασόταν στην ένοπλη πάλη, είτε όχι. Δεν είναι η χρήση των όπλων αυτή που καθιστά την οπτικοποίηση του φοβισμμένου “άρχοντα” ουσιαστική. Κάτι τέτοιο εξάλλου θα συνιστούσε φετιχισμό των όπλων, κουλτούρα που έχει απολογιστεί ως επιζήμια πρώτα από όλα μέλη ενόπλων επαναστατικών οργανώσεων.Η γελοιοποίηση των ισχυρών από την άλλη είναι κάτι που έρχεται μέσα από την ίδια τη λαική και κοινωνική παράδοση αιώνων. Αποτελεί προσφιλής πρακτική για γενιές και γενιές των από τα κάτω, για αυτό και χιλιάδες άσματα, ποιήματα, γελοιογραφίες, σκετς, αναπαριστούν ισχυρούς που γελοιοποιούνται. Γιατί η γελοιοποίηση των ισχυρών δε συνιστά ούτε διαπόμπευση ούτε κανιβαλισμό άλλα ένα ισχυρό όπλο των από τα κάτω, ένα όπλο που βάλει κατά του κύρους της εξουσίας και ταυτόχρονα ενισχύει το ηθικό των καταπιεσμένων. Αυτό με την προυπόθεση ότι έχουν συνείδηση της κοινωνικής τους θέσης και δεν την έχουν ξεχάσει.

Δεδομένης λοιπόν της ιστορικότητας και της οικουμενικότητας μιας τέτοιας επαναστατικής πρακτικής αποφασίσαμε συνειδητά να την υιοθετήσουμε και εμείς. Κρίνουμε την επιλογή μας αυτή ορθή και δίκαια και την υπερασπιζόμαστε μέχρι κεραίας. Επιπλέον κρίνουμε ότι ήταν μια αρκούντως ικανοποιητικά πετυχημένη ενέργεια για λόγους στους οποίους θα αναφερθουμε αναλυτικά:

1) Διότι το μήνυμα πέρασε. Ο φόβος άλλαξε πράγματι στρατόπεδο, αυτό φάνηκε και αποτυπώθηκε στο φακό. Όλη η Ελλάδα είδε ότι ένα κάθαρμα με κοστούμι, ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της “ευγενούς” αστικής τάξης, κατά βάθος είναι ένα ανθρωπάκι που φοβάται. Και στο δικό του φόβο φαίνεται ότι η εξουσία δεν είναι ατρόμητη. Στο πρόσωπο του οι ισχυροί είδαν τον εαυτό τους και αναλογίστηκαν ότι ο φόβος αυτός θα μπορούσε να έιναι ο δικός τους. Θα ήταν άραγε δυνατό αυτό χωρίς εικόνα; Πολύ απλά όχι.

2) Διότι σαν πράξη ελάχιστης επαναστικής αντιβίας που ανέβασε τον πύχη έστω λίγο παραπάνω, προκαλεσε πλήγμα και πολιτική φθορά σε μια κυβέρνηση που το μόνο στο οποίο κινείται με συνέπεια είναι η καταστολή. Γνωρίζουμε και το γνωρίζουν και οι ίδιοι, πως η εικόνα αυτή τσαλάκωσε το προφίλ της σκληρής κυβέρνησης που πατάσει την ανομίια, και την εκθέτει στο ίδιο της το ακροατήριο. Για αυτό εξάλλου αναζητά διακαώς να ρεφάρει.

3) Διότι χάρη στον ποιοτικό της αντίκτυπο προκάλεσε μια σειρά σπασμωδικών μέτρων και αμετροεπών πολιτικών δηλώσεων και συγκρίσεων. Ο εκφοβισμός και η γελοιοποίηση του Πρύτανη χαρακτηρίστηκαν βασανιστήρια και εξευτελισμός, προσβάλοντας όλα τα πραγματικά θύματα βασανισμού και εξευτελισμού με υπαιτιότητα των ισχυρών και των κρατούντων. Το να επικαλείται θυματοποίηση του ένα πρόσωπο εξουσίας που υπέστη εκφοβισμό και γελοιποίηση είναι σα το ρατσισμό κατά των ελλήνων που ισχυρίζονται ότι νιώθουν διάφοροι γραφικοί φασίστες. Είναι πλήρης αντιστροφή των θέσεων θύτη και θύματος, πλήρης διαστροφή νοημάτων, σχημάτων, εννοιών και καταστάσεων. Το να θέλει να μπεί ο Πρύτανης και ο κάθε ιεροφάντης της εξουσίας στη θέση του θύματος γελοιποιεί ακόμα περισσότερο τον ίδιο και όσους αναπαράγουν αυτή τη ρητορική, ξεχνώντας πως πραγματικά θύματα κανιβαλισμού και διαπόμπευσης ήταν η άτυχη Zackie Oh με τις περιβόητες κανιβαλιστικές δημοσκοπήσεις γνωστών ΜΜΕ ή οι γυναίκες που είχαν διαπομπευθεί ως απειλή για τη δημόσια υγεία από το δίδιμο Χρυσοχοίδη-Λοβέρδο. Είναι δυνατόν οποιοδήποτε σόφρων άτομο να πιστεύει ότι η ταπείνωση που ένιωσαν αυτές οι γυναίκες μπορεί και δικαιούται να συσχετιστεί με οτιδήποτε μπορεί να ένιωσε ενδεχομένως ο Πρύτανης;

4) Διότι αν κάτι ξεφτίλισε η παρεμβαση μας, αυτό ήταν τους υπέρμαχους της θεωρίας των δύο άκρων. Η ελάχιστα βίαιη παρέμβαση μας, που ταυτίστηκε με την πολιτική και την ιδεολογία που χρεώνεται το ναζιστικό ολοκαύτωμα, είχε ως αποτέλεσμα την επίκηρυξη μας με ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Ένα σημαντικό χρηματικό ποσό που θα μπορούσε να διατεθεί για την αντιμετώπιση της πανδημίας covid 19 ιδιαίτερα σε αυτήν την κρίσημη φάση που ο ιός επελαύνει στη χώρα. Η κυβέρνηση ωστόσο δείχνει ότι θεωρεί εμάς μεγαλύτερη απειλή από την πανδημία καθώς διαθέτει χρηματα για τη δική μας επικήρυξη αλλά όχι για την αποσυμφόρηση των ΜΜΜ ή την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Επίσης η επικήρυξη μας αποτελεί αυτόματη αποδόμηση της θεωρίας των δύο άκρων. Έστω λοιπόν ότι εμείς είμαστε το ένα άκρο και ότι η Χρυσή Αυγή το άλλο. Που είναι η επικήρυξη του καταζητούμενου και νούμερο δύο διευθυντή του κόμματος-εγκληματικής οργάνωσης που πιστώνεται δύο φόνους κύριε ΧρυσοχοΪδη; Που είναι οι φωτογραφίες με τις πιθανές μεταμφιέσεις του ώστε να είναι αναγνωρίσημος; Που είναι η ειδική τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας για να επικοινωνήσει μαζί του όποιος τον αναγνωρίσει; Πουθενά είναι η απάντηση. Γιατί ότι και να λέτε, όσες φανφάρες κι αν χρησιμοποιήσετε, η αλήθεια είναι ότι στη ζυγαριά σας ο εκφοβισμός και η γελοιοποίηση ενός δικόυ σας ανθρώπου, ακόμα κι αν δεν πειράχτηκε ούτε μία τρίχα του, βαραίνει παραπάνω από τη δολοφονία ενός μετανάστη και ενός αντιφασίστα. Αυτό έδειξε η επικήρυξη μας.

5) Διότι ξεβράκωσε πλήρως τη συστημική αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, καθώς φάνηκε ότι μάχεται τη θεωρία των δύο άκρων μόνο στα χαρτιά. Όλες οι αμετροεπείς δηλώσεις και οι ανιστόρητες και καταχρηστικές συγκρίσεις επαναλήφθηκαν από αριστερές φωνές που έσπευσαν να δηλώσουν διαπιστευστήρια νομιμοφροσύνης, δείχνοντας ότι όλα τα φοβικά και αυτοενοχοποιητικά μετεμφυλιοπολεμικά σύνδρομα της αριστεράς, είναι ακόμα εδώ. Φάνηκαν έτσι καθαρά τα όρια της όποιας συμπαράταξης τους με το ακηδεμόνευτο ριζοσπαστικό κίνημα και το πόοσο φτουράει η δήθεν ανυποχώρητη στάση τους ενάντια στην ‘επάρατο’ δεξιά. Έδειξαν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι αποτελούν πυλώνες της αστικής νομιμότητας, συνεκτικούς αρμούς του συστήματος και παραγόντες σταθεροποίησης. Αυτές τις μέρες ακούστηκαν από αριστερά στόματα όσα λένε εδώ και χρόνια μερικές από τις πιο απεχθής, και ταυτόχρονα γραφικές και υστερικές φιγούρες της λαικής δεξιάς.

Μέσα στη γελοιότητα τους προσπάθησαν να δώσουν και χαρακτήρα έμφυλης βίας στη παρέμβαση μιλώντας για πατριαρχία και ματσίλα σε μια προσπάθεια να ακουμπήσουν το φεμινιστικό ακροατήριο του ευρύτερου προοδοευτικού χώρου. Λες και δεν είναι το ίδιο το φεμινιστικό κίνημα που πρώτο από όλα, και δικαίως, έχει αναγάγει σε πρακτική τη διαπόμπευση βιαστών και συγκαλυπτών τους δημοσιεύοντας πρόσωπα και ονόματα. Μήπως είναι και η διαπόμπευση βιαστών λοιπόν ματσίλα και βρωμάει τοξική αρρενωπότητα; Μήπως όσ@ διαπομπεύουν βιαστές καταλήγουν το ίδιο με αυτούς; Συγχαρητήρια για τη γελοιότητα σας. Η στάση σας ντροπιάζει πρώτα από όλα όποια κομμάτια της αριστεράς έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τον ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα και την επαναστατική αξιοπρέπεια ψηλά. Πρώτα αυτοί αξίζει να σας φτύσουν.

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν μας διακατέχει κανένα φετίχ περί θεάματος και εικόνας γενικώς και αορίστως. Επίσης ΔΕΝ ΥΙΟΘΕΤΟΥΜΕ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ. Τα μέσα μας ήταν αυτά που περιγράφηκαν και για μας είναι εναρμονισμένα με την επαναστική ηθική και τα υπερασπιζόμαστε. Δε θεωρούμε ότι είναι βασανιστήριο και διαπόμπευση τα ελάχιστα δευτερόλεπτα εκφοβισμού και γελοιποίησης ενός αστού γραφειοκράτη με θέση ευθύνης. Κατανοούμε ωστόσο ότι πολλοί άνθρωποι, μη εξικοιωμένοι μάλιστα με τους αγώνες, δυσκολεύτηκαν να αφομειώσουν την εικόνα που αντίκρυσαν. Κατανοούμε ότι μπορεί να τους ξένισε, να τους φάνηκε υπερβολική, περιττή, να ερέθισε τα αντανακλαστικά ενσυναίσθησης τους. Δεν τους αδικούμε. Ως ένα βαθμό το θεωρούμε αναμενόμενο δεδομένης και της πανίσχυρης επίδρασης των ΜΜΕ και του πολιτικού λόγου. Με την ίδια λοιπόν κατανόηση στρεφόμαστε σε αυτόυς και τους λέμε πως η συμπάθεια τους πέφτει πολύ στο συγκεκριμένο ανθρωπάκι. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, διαχειρίζονται τις ζωές μας, και είναι υπεύθυνοι για τα μεγάλα και μικρά εγκλήματα του πολιτισμού της εξουσίας, δεν είναι ανθρωπόμορφα τέρατα. Είναι κανονικοί άνθρωποι. Νέοι ή μεγάλοι. Νέοι ή γέροι. Άνδρες ή γυναίκες ή οποιουδήποτε τυχόν έμφυλου προσδιορισμού. Άνθρωποι με οικογένειες και αγαπημένα πρόσωπα. Που το πρωί βάζουν τις υπογραφές τους στα διάφορα εξουσιαστικά εγκλήματα και το βράδυ χωρίς ενοχές αγκαλιάζουν τους δικούς τους και απολαμβάνουν την οικιακή θαλπωρή. Πόσα και πόσα από τα πιο ακραία καθάρματα της ιστορίας δεν είχαν παρουσιαστικό κακόμοιρων ανθρωπάριων και πόσα από αυτά δε θα φαίνονταν το ίδιο φοβισμένα με μια πινακίδα κρεμασμένη στο λαιμό. Και λοιπόν;

Εμείς κατανοούμε λοιπόν ότι η φωτογραφία είναι ίσως σοκαριστική γιατί απεικονίζει έναν άνθρωπο που αγωνιά. Όμως θα πρέπει να κατανοήσουν κι αυτοί ότι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος. Ανήκει στην τάξη των ισχυρών που προκαλούν αμέτρητο πόνο, δυστυχία, εξαθλίωση και απελπισία σε χιλιάδες, εκατομμύρια άλλους ανθρώπους, νομίζοντας ότι ποτέ δε θα ανιμετωπίσουν συνέπειες. ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ. Η ταραγμένη φάτσα αυτού του ποντικιού ήταν μια χαρά ατάραχη όταν υπέγραφε την εκκένωση καταλήψεων, ατάραχη όταν σε μία από αυτές συνελήφθησαν άνθρωποι και υπέστησαν διώξεις, ατάραχη όταν ένα ζώο εγκλωβίστηκε και βρέθηκε αργότερα νεκρό, ατάραχη όταν τα ΜΑΤ περικύκλωναν φοιτητές που διαμαρτυρόνταν εντός της σχολής για το αυθαίρετο λοκ ντάουν που επέβαλε η πρυτανεία, ατάραχη όταν τα δακρυγόνα έφταναν μέχρι τις σπουδαστικές αίθουσες διακόπτοντας μαθήματα, ατάραχη όταν συμμορία της ομάδα ΔΕΛΤΑ βασάνιζε φοιτητές εντός και πέριξ της σχολής, ατάραχη όταν φοιτητές προσάγονταν έξω από το σπίτι τους βράδυ, ατάραχοι όταν ένοπλος ειδικός φρουρός απειλούσε να πυροβολήσει φοιτητές μέσα στη σχολή. Και ήταν ατάραχη γιατί ακριβώς ένιωθε ασφαλής και σίγουρος ότι ποτέ δε θα λογοδοτήσει πουθενά.

Ε λοιπόν δεν πειράζει που ταράχτηκε και λίγο. Ούτε όσοι της τάξης τους ταυτίστηκαν μαζί του. Ας αποτυπώσουν το φόβο που φαίνεται στο πρόσωπο του στο μυαλό τους. Γιατί μπορεί μια μέρα να γίνει δικός τους. Μπορεί στο μέλλον στη θέση του Πρύτανη να βρεθεί ένα αφεντικό, ένας εφοπλιστής, ένας βιομήχανος, ένας πολιτικός. Όχι απαραίτητα από εμάς αλλά από οποιουσδήποτε άλλους. Το ξέρετε εξάλλου για αυτό φοβάστε. Γιατί η εικόνα σας τρόμαξε. Γιατί νιώσατε ότι μπορεί να ήσασταν εσείς. Γιατί θέλετε το μονοπώλιο στο τρόμο και τη διαπόμπευση. Για αυτό δίνετε πλήρως δυσανάλογη διάσταση στην υπόθεση συγκριτικά με το τι πραγματικά συνέβη. Που είναι το πνεύμα του αστικου δικαίου τώρα; Για αυτό αναβαθμίζετε ποινικά τη δίωξη μας και σκέφτεστε νομικούς ελιγμούς ποινικοποίησης της ριζοσπαστικής δράσης. Γιατί φοβάστε. Για αυτό καλέσατε και έκτακτη τηλεδιάσκεψη πρυτάνεων τη στιγμή που καλπάζει η πανδημία στη χώρα. Όχι γιατρών αλλά πρυτάνεων. Γιατί όπως έλεγε κάποτε ένας καρδινάλιος, δε φοβάστε τι είμαστε σε θέση να κάνουμε, αλλά τι θα είμαστε σε θέση να κάνουμε αν αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Καλά κάνετε και φοβάστε γιατί οι ξεβράκωτοι κάθε εποχής έχουν φαντασία. Κοιμάται τον περισσότερο καιρό αλλά αν ξυπνήσει…

Τέλος απευθυνόμαστε και στο δικό μας εσωτερικό.Θα παρακαλούσαμε πολύ για ψυχραιμία. Ας μην μας είναι τόσο εύκολο να ενδίδουμε στη ψυχική πίεση που μας ασκούν. Ας μην ενδίδουμε εξίσου εύκολα κι εμείς στη λογική των δύο άκρων.Ας μην εντάσσουμε βιαστικά ενέργειες που δεν μας αρέσουν σε μακιαβελικά σκεπτικά. Ας έχουμε τη σύνεση να επικοινωνούμε τις διαφωνίες μας σε διαδικασίες μακρία από εχθρικά βλέμματα.Ας μην προσπαθούμε αυθαίρετα να μαντεύουμε ποιος και τι. Δεν ωφελεί κανέναν μόνο τον εχθρό.Ας μην αφήνουμε κόσμο εκτεθειμένο στην κρατική εκδικητικότητα.Είμαστε όλοι και όλες κομματί του ίδιου αγώνα για τη συνολική μας απελευθέρωση. Έχουμε τις ίδιες έγνοιες, τις ίδιες ανησυχίες και πονάμε τον αγώνα μας με τον ίδιο τρόπο. Καθένας και καθεμιά από τη δική του οπτική. Γνωρίουμε ότι θα μπορουσαμε να γράφουμε ασταμάτητα για τις αντιφάσεις της κρατικής διαχείρισης της παρέμβασης μας και να έχουμε ακόμα πράγματα να πούμε. Γιατί πολύ απλά αυτές είναι άπειρες. Θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς άπειρες συγκρίσεις και αναγωγές. Από την εποχή που μοναρχοφασίστες και συνεργάτες περιέφεραν τα κεφάλια ανταρτών σε πλατείες μέχρι σήμερα που με εντολές των απογόνων τους, περιφέρονται οι αιχμάλωτοι σύντροφοι/σσες μας με αλεξίσφαιρα συνοδεία κουκουλοφόρων αστυνομικών. Θα αρκεστούμε να πούμε πως πάει πολύ να μιλάτε για διαπόμπευση. Μπορεί ακόμα να μην έχει ματώσει κανείς από τα αγκάθια του αγώνα, υπήρξαν πολλοί όμως είδαν το γνώρισαν το πρόσωπο του φόβου. Κι αυτό επειδή το είδαν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΥΓ: Χαιρόμαστε που η παρέμβαση μας έγινε αφορμή ώστε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, μέσω διαφόρων εκπροσώπων της, να καταδικάσουν από κοινού με την αριστερά και το ΠΑΣΟΚ τον ναζιστικής έμπνευσης νόμο 4000. Αναγνωρίζουμε πως αυτό για τη Νέα Δημοκρατία, ως κόμμα εκφραστή της παραδοσιακής δεξιάς, συνιστά μια τολμηρή υπέρβαση, ένα ξεπέρασμα ταμπού ιστορικό για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης αφού αυτό το νόμο τον είχε ψηφίσει και εφαρμόσει το 1958 η τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας. Είναι σίγουρα ένα γενναίο βήμα προς τα μπροστά ώστε όλες οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου να αφήσουν επιτέλους στην άκρη πάθη του παρελθόντος και να εργαστούν όλες μαζί για το κοινό καλό. Ή απλώς έχετε χάσει τη μπάλα πλέον και δεν ξέρετε καν τι λέτε.

Πρωτοβουλία Μαχητικής Αλληλεγγύης