Αλίμονο στην Ελλάδα!..

Η αυταπάτη – σαν αίσθηση (πλαστής) ευημερίας που σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος, ισορροπημένος και πλήρης ηθικά και πνευματικά – είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην κοινωνική μας ζωή και παρατηρείται συνήθως σε ανθρώπους που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα και επιλέγουν να αποκοιμίζουν το μικρό παιδί μέσα τους με ”παραμύθια”.

Οι ίδιοι άνθρωποι, ως αυταπατημένοι πολίτες, ζουν με την ιδεολογία της λαϊκής κυριαρχίας, την εντύπωση ότι συμμετέχουν στην πολιτική λειτουργία απ’ τον καναπέ, την ελπίδα πως ο Θεός της Ελλάδας πάντοτε θα την σώζει χωρίς τη συνέργειά τους και την πίστη πως ο τόπος μας θα πάει μπροστά μόνο με σοβαρούς, φρόνιμους, πρακτικούς πολιτικούς της μιας ή της άλλης παράταξης που συγκροτούν τα κόμματα εξουσίας.

Πολιτικούς που έχουν στο βιογραφικό τους κοινωφελή σταδιοδρομία και ιδιοσυγκρασία νηφάλια, ψύχραιμη, καλοπροαίρετη και συναινετική. Πολιτικούς των τζακιών, επί το πλείστον, που πρεσβεύουν τα τεχνοκρατικά ιδανικά, σε αρμονική σύζευξη με τα άλλα, τα… ”νοικοκυρίστικα” της ‘τάξης και ηθικής’ και των… διαιωνιζόμενων στερεοτύπων…

Φευ!.. Η πρακτική χρησιμότητα και η οικονομολαγνεία της πεζής ελληνικής πραγματικότητας που σκοντάφτει μόνο στα ζητήματα Εξωτερικής πολιτικής, ταράζει τα όνειρα των ανήσυχων ονειροπόλων.

Τα όνειρα αυτών που δεν συγκαταλέγονται στην νομενκλατούρα της εκάστοτε εξουσίας η οποία μοιράζει γυαλιστερούς τίτλους, μεγάλους μισθούς και πολύτιμες θέσεις στα παιδιά των ”φρονίμων” ή ημετέρων της, που ζουν παρασιτικά σε βάρος αυτών που μοχθούνε.

Δε συγκαταλέγονται και γι’ αυτό περιθωριοποιούνται, αφήνοντας να επιπλέει στη θέση τους ο εσμός των ”προθύμων” με τα ”βαριά” βιογραφικά και τα βαρύτερα ακόμα επώνυμα. Αυτών που δεν προσφέρουν εκδούλευση στην πατρίδα, αλλά στο κόμμα τους.

Αυτών που συγκροτούν τη χρυσή μετριότητα των εξουσιαστών μας. Των εξουσιαστών με τις πολλές περγαμηνές και την ραγιαδίστικη νοοτροπία ή την τυχοδιωκτική, που παραπέμπει στους Ισπανούς και Πορτογάλους ‘κονκισταδόρους’…

Αλίμονο στην Ελλάδα που θρέφει στον κόρφο της τόσους συμβιβασμένους, που κάνουν ό,τι μπορούν για να σβήσουν ολότελα το ”θείο πυρ” των ανήσυχων. Γιατί αυτοί οι ανήσυχοι συντηρούν τη φωτιά της δημιουργίας κι όχι οι ”φυλακισμένοι” κομφορμιστές που προσαρμόζονται εύκολα στις υποδείξεις της εξουσίας και τις θεσμικές (στερεοτυπικές) επιταγές της κοινωνίας μας.

Αλίμονο στην Ελλάδα που έχει για καπετάνιους ”φύλακες” της κληρονομιάς των νεκρών της που δεν έχουν πρόθεση να την συντηρήσουν διαιωνίζοντας τις αξίες της, παρά να την έχουν κλεισμένη στα σεντούκια της λήθης και της αποκομιδής.

Αλίμονο στην Ελλάδα που έχει κυβερνήτες ”πειθαρχημένους” στα κελεύσματα των ”προστατών” μας. Ανθρώπους που σέρνουν το πλεόνασμα των δυνάμεών τους στα εντός εκτός και επί τα αυτά των χαμηλών οριζόντων τους. Που αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα μπροστά και περπατούν πάντα στα σίγουρα, τα δεδομένα και τα τετελεσμένα…

Αλίμονο στην Ελλάδα που έχει κυβερνήτες που δεν εμπνέουν στους νέους τα υψηλά ιδανικά και οράματα, την ανάγκη για δημιουργία και εθνική επαγρύπνηση, αλλά αντίθετα τους αφοπλίζουν ιδεολογικά και τους αποθαρρύνουν στέλνοντάς τους να ευδοκιμήσουν σε ξένα, αξιοκρατικά περιβάλλοντα με εισιτήριο – χωρίς επιστροφή – διαρκείας…

Αλίμονο στην Ελλάδα που έχει κυβερνήτες που ακολουθούν την εθνοκτόνα πολιτική των προηγούμενων και επιτρέπουν στις ”φίλιες” μεγάλες δυνάμεις να τους ποδηγετήσουν γεμίζοντας την πατρίδα με εστίες μεταναστευτικές, την ώρα που ο Τούρκος απέναντι θέτει σε λειτουργία σχέδιο ισλαμοποίησής της και καλεί εν ψυχρώ τους μετανάστες να την κυριεύσουνε.

Αλίμονο στην Ελλάδα που έχει κυβερνήτες αμνήμονες και επιρρεπείς σε κυβιστήσεις. Κυβερνήτες που υπογράφουν χαμογελώντας την εκποίηση των οσίων και των ιερών της ή ετοιμάζονται να υπογράψουν ψύχραιμα και νηφάλια τον μελλοντικό ακρωτηριασμό της.

Αλίμονο στην Ελλάδα που έχει κυβερνήτες που καλλιεργούν πνεύμα ηττοπάθειας και παραίτησης στον λαό και υπονομεύουν τις τυχόν αντιδράσεις του στις προθέσεις ισχύος του επιθετικού γείτονά του.

Κυβερνήτες που επιτρέπουν να διαχέεται απ’ τα οικεία τους Μέσα η ”φιλειρηνική” προπαγάνδα τους, που δίνει προτεραιότητα στον ”εσωτερικό εχθρό” και όχι στην Τουρκία της ”συνεκμετάλλευσης” και του ”ακρωτηριασμού” μας, της οποίας την επιθετικότητα μαθαίνουμε να χωνεύουμε αργά αλλά σταθερά, χάρη στις ρίζες του πνεύματος υποταγής που μας καλλιέργησαν.

Αλίμονο στην Ελλάδα που απαρνείται τους ήρωές της ή τείνει να τους απομυθοποιεί, σε μια προσπάθεια να ”στρογγυλέψει” την ιστορία της, ”για να αμβλυνθούν τα μίση και πάθη” με τους αντιπάλους μας σε βάρος της ιστορικής αλήθειας.

Αλίμονο στην Ελλάδα που δεν στηρίζει το μέλλον της στους ανυπότακτους και ανικανοποίητους, ανθρώπους. Στους ανήσυχους, με μακρινά οράματα και ψυχή, που τολμούν να τα βάλουν με τα ”θεριά” που πολεμούν να μας φάνε κι ας κουνιέται το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους.

Αλίμονο στην Ελλάδα που στηρίζει το μέλλον της στις άμορφες μάζες των φρονίμων με τα… ”ανθελληνικά” διδακτορικά και στην άνεση και μακαριότητα της ελιτίστικης τάξης, που έχει μάθει να ζει χωρίς αγωνίες, αλλά και χωρίς όνειρα. Χωρίς αγάπη και πάθος για την πατρίδα και χωρίς τη γονιμοποιό δημιουργική πνοή που έχει στόχο να την αναστήσει.

Αλίμονο στην Ελλάδα που θέλουν να την μετατρέψουν από χώρα του Οδυσσέα σε χώρα πολυπολιτισμικότητας και καντονιών με πρόσχημα τις ΕΟΖ (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες) της γερμανικής ”προστασίας”, οι οποίες θα καταστήσουν τη Θράκη – όπως ονειρευόταν η πρώην ΥΠΕΞ το 2007, Ντόρα Μπακογιάννη -”πρότυπο εναλλακτικής οικολογικής ανάπτυξης και ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας”.

Και επιπλέον, μια ”κομβική πύλη προς τα Βαλκάνια, την Μαύρη Θάλασσα και την Ευρώπη”. Έτσι που να μετατραπεί η ελληνική ακριτική περιφέρεια από ”παράγοντα ανησυχίας για τους εκεί χριστιανούς” λόγω της πολυπολιτισμικότητας και της αυτονομιστικής παρουσίας των ”Γκρίζων Λύκων” της Μειονότητας (την μητρική οργάνωση των οποίων χρηματοδοτεί η Άνγκελα Μέρκελ), ”σε πολιτική ελπίδας για όλους”…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

πηγή:antinews.gr  http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/alimono-stin-ellada-/10.146047