Εμείς και οι άλλοι

Η Διεθνής κοινότητα, είναι μια μικρογραφία της ζωής. Στα δύσκολα είσαι μόνος. Και για αυτό πρέπει να ετοιμάζεσαι. Με συμμαχίες, συμφωνίες, δεσμεύσεις, κοινές δράσεις και κοινά συμφέροντα. Προκειμένου να είναι δύσκολο για αυτόν που θα σκεφτεί να σε εγκαταλείψει, να λάβει την απόφαση να το κάνει. Γιατί θα σταθμίσει το κόστος και θα αποφύγει τις περιπέτειες. Με βάση τη λογική και τα συμφέροντα. Κάπου εκεί έρχονται και τα ευγενή αισθήματα και οι υψηλές διακηρύξεις περί ηθικής, δεοντολογίας και αλληλεγγύης. Ως αναγκαίο περιτύλιγμα, ‘ζυγισμένων’ αποφάσεων. Μια πραγματικότητα που διατρέχει την Ιστορία.

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να προσεγγίζουμε και κάθε ορόσημο επιλογών και δράσης. Αναμφισβήτητα τα όσα έχουν συμφωνηθεί πρέπει να τηρούνται. Το πρόβλημα ξεκινάει, όταν δεν μπορείς να επιβάλεις την τήρησή τους. Που σε επίπεδο διεθνούς σκηνής, γίνεται ακόμα εντονότερο.

Σε μια δύσκολη διεθνή πραγματικότητα, με προβληματικούς γείτονες, η σταθερή, μεθοδική και αθόρυβη προετοιμασία, παίζει καταλυτικό ρόλο. Ίσως να είναι και η μόνη που μετρά. Βαρύγδουπες ανακοινώσεις και χαϊδέματα στο εσωτερικό πολιτικό ακροατήριο, μόνο καλό δεν κάνουν. Προσφέρουν το άλλοθι για αρνητισμό και αποξένωση από αυτούς τους ίδιους, που προσδοκάς τη στήριξή τους.

Κανείς εξάλλου δεν είπε ότι το να διοικείς και να ασκείς εξουσία, είναι μια εύκολη υπόθεση. Τουναντίον είναι ιδιαίτερα απαιτητική και απαιτεί ξεχωριστά προσόντα. Ακόμα και όταν επιλέγεις να είσαι απόλυτα πειθήνιος και δεδομένος, προσδοκώντας να εκτιμηθεί η στάση σου. Είναι ένας παραπλανητικός πειρασμός, που ποτέ δεν έχει αίσιο τέλος. Γιατί απλά κανείς δεν πρόκειται να σε πάρει στα σοβαρά.

Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει ένα μπαράζ ανακοινώσεων και υπονοούμενων κατά της Γερμανίας. Τείνει να καταστεί η χώρα που αγαπάμε να μισούμε. Και να της χρεώνουμε κάθε κακοδαιμονία στα οικονομικά μας και την εξωτερική μας πολιτική. Ωσάν να μην υπάρχουν άνθρωποι επιφορτισμένοι με τα καθήκοντα της διακυβέρνησης. Κάτι σαν την ομάδα και τον προπονητή, που όταν χάνουν ψέγουν τους άλλους. Από το κακό το μάτι, μέχρι τον χρηματισμό των κριτών και τον κακό καιρό. Παιδιαρίσματα που μόνο οίκτο και σαρκασμό προκαλούν.

Ομοίως και στα εθνικά μας θέματα. Η όποια αποτυχία και η όποια κακή έκβαση, βαρύνουν πρώτα και κύρια και ενδεχομένως αποκλειστικά, αυτούς που αποφασίζουν. Η αναζήτηση εξωγενών υπευθύνων είναι κωμική και ανεύθυνη.

Το να ζητούμε αίφνης από τη Γερμανία να επιβάλει εμπάργκο στην αποστολή όπλων στην Τουρκία είναι μια επιλογή, που από πλευράς ηθικής είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Ζητούμενο ωστόσο είναι αν αποτελεί και την πρόσφορη διαδικασία, για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Που δεν είναι άμοιρο συνεπειών, καθώς θα αποτελέσει το προηγούμενο και για τις εξαγωγές άλλων Ευρωπαϊκών Κρατών.

Σε πρώτο χρόνο το αίτημά μας, όσο λογικό και δίκαιο κι αν είναι, δε φαίνεται να έχει με όρους ρεαλισμού προοπτική επιτυχίας, σε βάθος μάλιστα χρόνου. Ο Ερντογάν και οι συν αυτώ, είναι ‘μανούλες’ στο να παίζουν το παιχνίδι της ‘γάτας και του ποντικιού’ . Ομνύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική τους πριν το κάθε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και αποθρασύνονται μόλις αυτό παρέλθει. Φτάνουν πλέον στα όρια της αποκοτιάς και της προκλητικής θρασύτητας.

Εις ότι μας αφορά θα μπορούσαμε να είμαστε πιο πραγματιστές και αποδοτικοί στις στοχεύσεις μας. Τη στιγμή αυτή η Γερμανία έχει προμηθεύσει την Τουρκία με τανκς, ταχύπλοα, ναρκαλιευτικά, φρεγάτες και της παραδίδει υποβρύχια. Για την υλοποίηση των εξαγωγών αυτών, αρμόδια είναι μια επιτροπή του Γερμανικού Κοινοβουλίου, που κατά κανόνα αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό εξαγωγές πολεμικού υλικού. Το σύνδρομο των ιστορικών ενοχών, είναι παρόν, όσο και αν πολλοί το σαρκάζουν.

Η συλλογή μαρτυριών και αποδείξεων για την τέλεση εγκλημάτων πολέμου από την Τουρκία, στη Βόρεια Συρία και πρόσφατα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ακόμα και εάν δεν έγινε με τη χρήση Γερμανικών όπλων, είναι αρκετή για να θεωρηθούν ως συνεργοί, όσα κράτη της προμηθεύουν πολεμικό εξοπλισμό. Είναι η ευθύνη που αποδίδεται ως aid and abet. Όταν προβληθεί στην αρμόδια επιτροπή για την έγκριση των εξαγωγών, μπορεί να σώσει για εμάς πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, να έχει αποτελέσματα και να επιτρέψει στη Γερμανική πολιτική ηγεσία να μην πάρει δύσκολες αποφάσεις. Δεν είναι βέβαια κάτι που χτίζεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει υπομονή, γνώσεις, εικόνα πεδίου, εργασία και στόχευση. Γιατί σπάνια φταίνε οι άλλοι.

Του Πολύκαρπου Αδαμίδη

antinews.gr    https://www.antinews.gr/action.read/politiki/emeis-kai-oi-alloi/2.148041