Ευχή και κατάρα: τι γίνεται όταν οι οικονομικοί «γίγαντες» του 1% μετακομίζουν;

Το 1% των «υπερ-πλούσιων» Αμερικανών βρίσκεται σε κίνηση. Οι οικονομικοί «γίγαντες» της Αμερικής μετακομίζουν σε περιοχές με ευνοϊκότερη φορολογία. Τι σημαίνει αυτό για τις πόλεις που αφήνουν πίσω τους;

Ο Τομ Μπρέιντι και η Ζιζέλ Μπούντχεν  αγόρασαν ένα σπίτι 17 εκατομμυρίων στο – κοντινό στο Μαϊάμι Μπιτς – ιδιωτικό νησί Indian Creek. Ο Τζάρεντ Κούσνερ και η Ιβάνκα Τραμπ θα είναι πλέον γείτονες τους.

Πρόσφατα, έγινε γνωστό ότι η αμερικανική εταιρεία διαχείρισης επενδύσεων Elliott Management μεταφέρει τα κεντρικά της γραφεία από το Μανχάταν στη Νότια Φλόριντα, όπου αναμένεται να ανοίξει γραφεία και η εταιρεία διαχείρισης εναλλακτικών επενδύσεων ιδιωτικών μετοχών Blackstone. H Goldman Sachs σχεδιάζει να μετεγκαταστήσει μέρος των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων στην ίδια περιοχή.

Τους τελευταίους μήνες, οι επενδυτές Ντέϊβιντ Μπλούμπεργκ και Κιθ Ραμπόις «εγκατέλειψαν» το Σαν Φρανσίσκο για το Μαϊάμι. Ο Ελον Μασκ σκέφτεται να «ανταλλάξει» το Λος Αντζελες με τον τεχνολογικό κόμβο του Τέξας, όπου βρίσκεται το υπό κατασκευή νέο εργοστάσιο του Cybertruck, το οποίο θα κοστίσει 1 δισεκατομμύρια δολάρια. Παράλληλα, ο Λάρι Ελισον ανακοίνωσε ότι η Oracle θα μεταφέρει τα κεντρικά της γραφεία εκεί από τη Silicon Valley.

Ο Διευθύνων σύμβουλος της DropBox, Ντριού Χιούστον και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Splunk, Ντάγκλας Μερίτ, σύμφωνα με πληροφορίες, ξεκίνησαν διαδικασίες για τη μετεγκατάσταση των εταιρειών από το Σαν Φρανσίσκο στο Οστιν του Τέξας.

Μερικοί κάτοικοι ακριβών πόλεων όπως η Νέα Υόρκη, το Λος Αντζελες και το Σαν Φρανσίσκο ενδέχεται να βλέπουν «με καλό μάτι» την μετακίνηση των πλουσίων, τους οποίους κατηγορούν για τις απρόσιτες τιμές και την συνεχώς αυξανόμενη ανισότητα στις πόλεις τους.

Όμως, αυτές οι πόλεις θα πληρώσουν – κυριολεκτικά – ένα βαρύ τίμημα. Δεν χρειάζεται να μετακινηθούν πολλοί κάτοικοι, για να επέλθει ζημιά στα οικονομικά μιας πόλης.

Όταν ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Ντέιβιντ Τέπερ έφυγε από το Νιου Τζέρσεϋ για το Μαϊάμι Μπιτς το 2015, άφησε ένα έλλειμμα στον προϋπολογισμό της πόλης το οποίο οι ειδικοί εκτιμούν ότι ανέρχεται σε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Το 80% των φορολογικών εσόδων της Νέας Υόρκης προέρχεται από το 17% των κατοίκων της που κερδίζουν περισσότερα από 100.000 δολάρια ετησίως. Εάν μόλις το 5% αυτών των κατοίκων αποφασίσει να απομακρυνθεί, αυτό θα κόστιζε στην πόλη σχεδόν ένα δισεκατομμύριο (933 εκατομμύρια δολάρια) σε χαμένα φορολογικά έσοδα.

Οι μεγάλες διαφορές στο τρέχον φορολογικό σύστημα σε πολιτειακό και τοπικό επίπεδο δίνει τη δυνατότητα στους υπερ-πλούσιους να εξοικονομούν σε ορισμένες περιπτώσεις δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ετησίως, με το να μετακινούνται απλά σε άλλες πολιτείες με χαμηλότερη φορολογία.

Ευκαιρίες στέγασης – όπως αυτές στη Φλόριντα – απλά τους το κάνουν πιο εύκολο. Δεν χρειάζεται καν να περνούν έναν ελάχιστο αριθμό ημερών στην πολιτεία που έχουν επιλέξει. Απλώς, πρέπει να προσέχουν ώστε να μην περνούν πολλές ημέρες στις πολιτείες με υψηλή φορολογία, όπως η Νέα Υόρκη και η Καλιφόρνια, όπου βρίσκονται οι επιχειρήσεις τους. Το όριο της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, είναι 184 ημέρες.

Φυσικά, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, υπάρχουν ορισμένες πόλεις που επωφελούνται από αυτές τις μεταναστεύσεις. Και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει όσες πολιτείες επιλέγουν να «δελεάσουν» αυτούς τους ανθρώπους. Σε ένα μέρος όπως το Μαϊάμι Μπιτς, όπου οι φόροι ιδιοκτησίας ανέρχονται στο 1,5 με 2% της εκτιμώμενης αξίας ενός σπιτιού, κάποιος που αγοράζει ένα σπίτι 30 εκατομμυρίων δολαρίων θα πληρώσει μισό εκατομμύριο δολάρια – η και περισσότερα – σε ετήσιους φόρους. Όμως, αφήνει πολλές άλλες περιοχές με μεγάλα κενά στον προϋπολογισμό τους.

Τίποτα από αυτά δεν θα σημάνει το «τέλος» των υπέρλαμπρων μεγαλουπόλεων όπως η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο. Στην πραγματικότητα, πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, από τους οικονομικούς «γίγαντες» της Νέας Υόρκης και τους επενδυτές κεφαλαίων στο Σαν Φρανσίσκο απλώς μετακινούνται οι ίδιοι και όχι οι κύριες επιχειρήσεις τους.

Πολλές από τις εταιρείες στις οποίες έχουν επενδύσει – και οι υπάλληλοι τους – πιθανότατα θα μείνουν εκεί ακριβώς που βρίσκονται. Αυτό που πραγματικά αλλάζει είναι οι διευθύνσεις εκείνων που κατέχουν και ελέγχουν όλα αυτά τα κεφάλαια.

Μακροπρόθεσμα, η ικανότητα των πόλεων να προσελκύουν νέες γενιές καινοτόμων και δημιουργικών ταλέντων θα διασφαλίσει την οικονομική τους επιβίωση. Όμως, εάν οι πολιτικές δεν αλλάξουν, τα οικονομικά τους θα βρεθούν σε πολύ δύσκολη κατάσταση και οι λιγότερο ευνοημένοι κάτοικοι και γειτονιές θα υποφέρουν από τις περικοπές στον προϋπολογισμό και τα μέτρα λιτότητας.

Εάν τα πράγματα γίνουν αρκετά δύσκολα – όπως έγιναν στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1970 – ενδέχεται να χρειαστεί αρκετός χρόνος για να αποκατασταθούν οι ζημιές στον προϋπολογισμό τους.

Ενώ η πανδημία συνέλαβε στη ραγδαία αύξηση της εξ αποστάσεως εργασίας και ενδεχομένως στη γεωγραφική ευελιξία που επιτρέπει, τέτοιου είδους μετακινήσεις πιθανότατα ευνοήθηκαν κυρίως από αλλαγές του Ντόναλντ Τραμπ στον φορολογικό κώδικα: μια έκπτωση φόρου που αυξάνει το ποσό των πολιτειακών και τοπικών φόρων που μπορεί να αφαιρεθεί από τους ομοσπονδιακούς φόρους.

Μέχρι πρόσφατα, οι πόλεις με υψηλή φορολογία είχαν πιθανότητες στη «μάχη» ενάντια σε αυτές με χαμηλότερη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί ζήτησαν να απαλλαγούν από τα ανώτατα όρια της εποχής του Τραμπ και να αποκατασταθεί η δυνατότητα έκπτωσης των πολιτειακών και τοπικών φόρων.

Ορισμένοι προοδευτικοί οικονομολόγοι έχουν δικαίως υποστηρίξει ότι το να επιτραπεί στους πλουσιότερους Αμερικανούς να διαγράψουν φορολογικές οφειλές είναι ιδιαίτερα οπισθοδρομικό και ισοδυναμεί με φορολογική μείωση 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, η οποία ευνοεί κυρίως τους πολύ πλούσιους.

Δεδομένης της πίεσης προς τους Δημοκρατικούς από τις πόλεις που επηρεάζονται, αυτό είναι κάτι που ίσως χρειαστεί να επανεξετάσει η κυβέρνηση Μπάιντεν.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αντιταχθεί κάποιος σε φορολογικές ελαφρύνσεις στους πολύ πλούσιους, αλλά η επίδραση της νέας απομακρυσμένης τεχνολογίας στην πολιτειακή και τοπική φορολογία απαιτεί σοβαρό έλεγχο από όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης.

Καθώς όλο και περισσότεροι Αμερικανοί, ειδικά το 1%, έχουν ευελιξία σχετικά με το από πού εργάζονται, οι αρχές των πόλεων και των πολιτειών θα πρέπει να αναπτύξουν νέα μοντέλα φορολογίας που θα αφορούν τις τοποθεσίες τόσο των ανθρώπων όσο και των επιχειρήσεων τους.

Όταν μια ευνοημένη κοινωνική τάξη μπορεί να ζήσει χιλιάδες μίλια μακριά από το σημείο όπου εργάζεται και κατέχει περιουσιακά στοιχεία, αυτό στερεί από τις πόλεις ζωτικές πηγές εσόδων.

Όταν επιλέγουμε που ζούμε, λέγεται συχνά ότι είναι σαν να «ψηφίζουμε με τα πόδια μας». Αυτό που κάνουν ορισμένα μέλη του πανίσχυρου οικονομικά 1% στην Αμερική, μοιάζει περισσότερο σαν «κλοτσιά στο πρόσωπο» για αρκετές πόλεις.

με πληροφορίες από Bloomberg 

travelestate.gr