Κοινωνική Δικαιοσύνη και κοινωνική ειρήνη, χωρίς δίκαιη φορολόγηση δεν μπορεί να υπάρξει

Δίκαιο φορολογικό σύστημα και γενικά δίκαιη φορολόγηση δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, όσο το κράτος αντιμετωπίζει την κοινωνία ως απατεώνα. Όσο αντιμετωπίζει τους πολίτες ως εν δυνάμει φοροκλέφτες. Αν μελετήσουμε με προσοχή φορολογικές διατάξεις, παλιότερες αλλά και νέες, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι πίσω από κάθε διάταξη κρύβεται η προσπάθεια του κράτους (δίκην «Σέρλοκ Χόλμς») να ανακαλύψει και να τιμωρήσει τον φοροαπατεώνα. Για παράδειγμα, τα τεκμήρια, οι παράλογοι φορολογικοί έλεγχοι έτη πίσω, το εύρος των προστίμων που προάγει τη διαφθορά και τη συναλλαγή και κάθε ανάλογη παράλογη μέθοδος κάνει αυτό ακριβώς.

Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η υποχρεωτική (με βάση τις αποδείξεις για τους ηλικιωμένους και μέσω των τραπεζών για τους νεότερους), ανάλωση του 30% του εισοδήματος για συγκεκριμένα αγαθά. Αυτό θεωρώ ότι δεν γίνεται με ειλικρινή πρόθεση της κυβέρνησης για να ελαφρύνει τάχα τον φορολογούμενο από τα έξοδα διαβίωσής του, αλλά γίνεται με στόχο αφενός να εισπράξει φόρους, αφετέρου για να ενισχύσει τους τραπεζίτες, δίνοντάς τους ρευστότητα και δυνατότητα, μέσω μόχλευσης, δημιουργίας χρήματος με δανεισμό.

Έτσι, η κυβέρνηση μετατρέπει τον κάθε πολίτη σε «κυνηγό κεφαλών» εναντίον των συμπολιτών του, για συλλογή φόρων και για ενίσχυση των τραπεζιτών, διαφορετικά καταδικάζει τον πολίτη να πληρώσει αυτός. Η στάση όμως αυτή του κράτους, δεν καλλιεργεί φορολογική συνείδηση στους πολίτες. Τουναντίον τροφοδοτεί την μη εμπιστοσύνη προς το κράτος και την αναζήτηση τρόπων φοροδιαφυγής από τα μέλη της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όχι μόνο δεν καλλιεργεί φορολογική συνείδηση, αλλά ούτε και εισπράττει φόρους, παρά μόνο από τους συνεπείς και από αυτούς που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν.

Στην πραγματικότητα, το «μεγάλο αφεντικό», δηλαδή η κρατικοδίαιτη παρασιτική οικονομική ελίτ που ελέγχει την πολιτική εξουσία και μέσω αυτής το κράτος, δεν θέλει σε καμία περίπτωση ένα απλό και αντικειμενικό φορολογικό σύστημα, γιατί η πρώτη που θα πρέπει να πληρώσει θα είναι η ίδια. Έτσι εφευρίσκονται διάφορες τεχνικές για να είναι ο απλός πολίτης μόνιμα στην οικονομική «πρέσα» με το στίγμα του εν δυνάμει φοροαπατεώνα. Ταυτόχρονα δε, έτσι υλοποιείται και ο στόχος της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» που είναι η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η οποία και αποτελεί το στήριγμα του έθνους.

Μοναδικός τρόπος, αφενός δίκαιης φορολόγησης αφετέρου απόλυτης συλλογής των φόρων, μέχρι και του τελευταίου ευρώ, είναι η θέσπιση ενός φορολογικού συστήματος «εσόδων – εξόδων». Ήτοι της άμεσης φορολόγησης του πραγματικού καθαρού εισοδήματος, μετά την αφαίρεση των διαφόρων εξόδων, για τα οποία έχουν ήδη πληρωθεί οι έμμεσοι φόροι, με ενιαίο χαμηλό φορολογικό συντελεστή για φόρο εισοδήματος, φόρο κερδών και ΦΠΑ. Ένα σύστημα δηλαδή το οποίο θα αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο, επιχειρήσεις, επαγγελματίες και νοικοκυριά. Με τον τρόπο αυτό, η αφαίρεση των εξόδων από το εισόδημα, δεν θα γίνεται όπως τώρα, δηλαδή με στόχο να συλληφθεί αυτός που δεν εξέδωσε απόδειξη, αλλά με το σκοπό να αφαιρεθούν από τον κάθε φορολογούμενο τα έξοδά του (όπως ακριβώς γίνεται με τις επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες) και μετά να φορολογηθεί το καθαρό εισόδημα.

Στα πλαίσια αυτά όμως, θα πρέπει να αφαιρούνται όλα τα έξοδα, είτε αυτά αφορούν αγορά καταναλωτικών αγαθών, είτε πληρωμές ΔΕΚΟ, είτε αγορά παγίων κ.λ.π. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση θεσμοθέτησε τη χρεοκοπία του απλού φυσικού προσώπου (σαν να είναι έμπορος ή εμπορική εταιρία) και προκειμένου να επέλθει αποκατάσταση της διασαλευθείσας συνταγματικής τάξης, θα πρέπει και το κάθε φυσικό πρόσωπο να μπορεί να αφαιρεί τα παντός είδους έξοδά του από τα έσοδα, όπως και ο επαγγελματίας που έχει πτωχευτική ικανότητα.

Αν λοιπόν το Κράτος θέλει να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι να συμπεριφέρεται ως κατοχικό και αρπακτικό κράτος, αν θέλει να πληρώνουν όλοι ανεξαιρέτως τους φόρους τους (με λογικούς και δίκαιους φορολογικούς συντελεστές) και όχι να εξυπηρετεί μόνο την άρχουσα οικονομική ελίτ εξαθλιώνοντας το λαό, αν θέλει να εμπεδωθεί η Κοινωνική Δικαιοσύνη, θα πρέπει να αρχίσει από ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα. Αυτό θα ήταν μια καλή αρχή για την κοινωνικοποίηση του κράτους και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

olympia.gr