Μήπως ο Κυριάκος στη Χάγη επαναλάβει το ”mea culpa” του ’88;

Όχι ότι δεν το περιμέναμε, δηλαδή… Κάθε άλλο… Για την προκλητικότητα λέω της Τουρκίας που ακολουθεί κλιμάκωση ανιούσα και ένταση πολλών ντεσιμπέλ. Βρήκε και κάνει, θα μου πείτε, αφού η Αθήνα απαντά χλιαρά κι ετεροχρονισμένα, αν και όποτε απαντά στις προκλητικές ανακοινώσεις της Άγκυρας περί των σχεδιαζόμενων κινήσεών της.

Ανακοινώσεις για γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, τις οποίες θεωρεί ”νόμιμες και δίκαιες”, όπως υποστήριξε τελευταία το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της, κι ας έχουν να κάνουν ουσιαστικά με παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων δικών μας.

Κι αυτό γιατί – βάζοντας σε εφαρμογή μονομερώς την παράνομη συμφωνία- μνημόνιο με την Λιβύη, την οποία υπέγραψε τον Νοέμβριο του ’19 με τον πρωθυπουργό Σάρατζ – αμφισβητεί τις θαλάσσιες ζώνες μας, διεκδικεί το μισό Αιγαίο και παραβιάζει ”νομότυπα” τον εναέριο χώρο μας.

Το σχέδιο ”Γαλάζια Πατρίδα” που ανέσυρε απ’ την αχλή του παρελθόντος πριν λίγα χρόνια ο Ταγίπ Ερντογάν προωθείται γοργά και επιθετικά, καλυπτόμενο δημοσιογραφικά από μια στρατιά Τούρκων δημοσιογράφων οι οποίοι μεταδίδουν ”πολεμικά” ρεπορτάζ, για τα εν εξελίξει σχέδια του Προέδρου τους, που κινείται μεθοδευμένα, στρατηγικά και – εν μέρει – ”συνεργατικά”.

”Συνεργατικά” με τους εν δυνάμει ”Μεγάλους”, που τραβούν το αυτί της Τουρκίας ”εικονικά”, όταν της διαμηνύουν θεωρητικά (Αμερικανός ΥΦΕΞ Φράνσις Φάνον) ”να σταματήσει τις προκλητικές της ενέργειες σε βάρος μας, γιατί μπορεί να υπονομεύουν την επενδυτική εμπιστοσύνη και την πολιτική σταθερότητα στην περιοχή”…

Κι από την άλλη μας προτρέπουν να τα βρούμε μαζί της, να κάνουμε διάλογο (ΗΠΑ, Φεβρουάριος ’18-Ιανουάριος ’20), έστω κι αν μας απειλεί συστηματικά με ”θερμό επεισόδιο” και εκδηλώνει βουλιμικά καθ’ εκάστην την πρόθεσή της να λεηλατήσει τα κεκτημένα μας.

Απ’ τη μια την ”καταδικάζουν” για τις παράνομες γεωτρήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ (Ευρωπαϊκή Ένωση, Οκτώβριος 2019) και της επιβάλουν κυρώσεις ( μέτρα-χάδι) κι από την άλλη της εξασφαλίζουν χρηματοδότηση μέχρι το 2027 (3/06/’20).

Ουσιαστικά η Ενωμένη Ευρώπη κλίνει το μάτι στην ταραχοποιό και μόνιμο παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας Τουρκίας, αφού επί της ουσίας της επιτρέπει ”να μην τρυπήσει εντός των χωρικών υδάτων της Ελλάδας, δηλαδή εντός 6νμ από τις ελληνικές ακτές” (Ζοζέπ Μπορέλ, Ύπατος Εκπρόσωπος ΕΕ).

Άρα εκτός αυτών μπορεί να τρυπήσει, έστω κι αν η θαλάσσια περιοχή όπου θα κινηθούν τα τουρκικά πλοία για τις διακηρυχθείσες εξορύξεις είναι εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Τι σύμπτωση, αλήθεια! Γιατί αυτό ακριβώς επιθυμούσε και η Τουρκία με το ΦΕΚ προαναγγελίας των ερευνών της. Αυτό που της υπέδειξε να κάνει ο Ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ:

”… Είμαστε σε στενή επαφή με τους συναδέλφους μας, τους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και επίσης της Κύπρου, προκειμένου να παρακολουθήσουμε την κατάσταση των γεωτρήσεων και καλούμε την Τουρκία να σταματήσει τη γεώτρηση στις περιοχές όπου υπάρχει ΑΟΖ ή χωρικά ύδατα της Κύπρου και της Ελλάδας…”

Μόνο που η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ και ο καθορισμός του εύρους των χωρικών της υδάτων που παραμένει σε ισχύ απ’ το 1936 είναι 6 ναυτικά μίλια. Άρα τα δικαιώματά της πέρα απ’ αυτά πηγάζουν απ’ την υφαλοκρηπίδα της.

Ως εκ τούτου, για να δίνει το ok η ΕΕ στην Τουρκία να κάνει έρευνες εκτός των 6 μιλίων μας, σημαίνει ότι αποδέχεται την παρανομία της. Αποδέχεται, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ελληνική υφαλοκρηπίδα και υπερισχύει συνακόλουθα η παράνομη τουρκική ΑΟΖ της ελληνικής…

Τώρα θα μου πείτε, αν δεν ”κάλυπτε” η ΕΕ την Τουρκία στις παρανομίες της, αυτή θα συμμορφωνόταν με τις υποδείξεις; Όχι, βέβαια. Όπως δε συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις τόσων άλλων, έστω κι αν αναιρούνταν αυτές καθ’οδόν μπροστά στο δέλεαρ της χρησιμότητας της Τουρκίας για την Δύση λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της.

Αυτό και μόνο ωστόσο της δίνει επίσημο φύλλο πορείας για να κάνει έρευνες και γεωτρήσεις στην υφαλοκρηπίδα μας ”χωρίς να ιδρώσει”, ενώ παράλληλα επιβεβαιώνει την αφερεγγυότητα και την ουδετερότητα της ”άψογης στάσης” των Ευρωπαίων απέναντι στο ενδεχόμενο σύγκρουσής μας με αυτήν.

Αυτό και μόνο επιβεβαιώνει και το λεχθέν πολλάκις από Έλληνες διπλωμάτες και πολιτικούς ότι ”σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι”. Αυτό και μόνο αρκεί για να μετατρέψει παλιούς υποστηρικτές της ΕΕ σε Ευρωσκεπτικιστές, γιατί σκιάζει τη στρατηγική επιλογή της χώρας μας υπέρ της ομοσπονδιακής Ευρώπης (24 Ιουλίου 1974).

Αυτό και μόνο δίνει υπόσταση στις αιτιάσεις του αντιευρωπαϊκού ιδεολογικού αρνητισμού, που στον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ προωθούσε σαν λύση την έξοδό μας από την ΕΕ και το ευρώ. Μέχρι που οι εκπρόσωποί του στο κόμμα και την ”Κυβερνώσα Αριστερά” απομακρύνθηκαν και έγινε κοινά αποδεκτή ως εθνική μας πορεία η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ενωμένη Ευρώπη.

Για να επανέλθουμε όμως στο τώρα, η στάση των ”φίλων” και ”συμμάχων” μας στο ΝΑΤΟ (Ευρωπαίων, Αμερικανών, Σκοπιανών, Αλβανών κλπ.) ωφελεί καταφανώς την Τουρκία σε βάρος μας (”περικύκλωση” της Ελλάδας εντός ΝΑΤΟ), αφού – παρά την… υψηλή παρουσία τους στη Μεσόγειο – της επιτρέπουν να πραγματοποιεί αβασάνιστα τα σχέδιά της: παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, μονομερείς οριοθετήσεις, λεηλάτηση των θαλασσίων ζωνών μας κλπ.

Και μετά από όλα αυτά, μας προτρέπουν να κάνουμε διάλογο μαζί της. Να καθίσουμε στο διπλωματικό Τραπέζι διαπραγματεύσεων (στη Χάγη υποθέτω), για να συζητήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, Να βγάλουμε δηλαδή την Ελλάδα στο σφυρί, να δεχτούμε τον ακρωτηριασμό της στο όνομα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με την Τουρκία (όπως την περιέγραψε τον περασμένο Φεβρουάριο η Ντόρα Μπακογιάννη, π. υπουργός Εξωτερικών).

Σχετική με τις θέσεις που είχαν αναπτύξει προ τετραμήνου Ντόρα – Καιρίδης για την αναγκαιότητα προσφυγής μας στη Χάγη είναι και η τελευταία τοποθέτηση του συμβούλου εθνικής ασφάλειας του πρωθυπουργού, Αλέξανδρου Διακόπουλου, ο οποίος – ερωτηθείς για την πιθανότητα σύγκρουσης της Ελλάδας με την Τουρκία, απέκλεισε ως πιθανό ένα ”θερμό επεισόδιο” μεταξύ τους.

Γιατί, άραγε; αναρωτιέται κανείς. Και, επιπλέον, γιατί το απέκλεισε στην ουσία λέγοντας πως στο τέλος ”θα κάτσουμε να συζητήσουμε”; Για ποιο πράγμα μας προετοίμαζε ο πρωθυπουργικός σύμβουλος λέγοντας : ”τέτοιες συζητήσεις που ήδη γίνονται, δεν έχουν δυσάρεστες καταλήξεις”;

Με δεδομένες τις δηλώσεις του Μεβλούτ Τσαβούσογλου (τον Νοέμβριο του ’19 ενώπιον της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης) ότι η Τουρκία δε θα κάθεται σε τραπέζι διαπραγματεύσεων χωρίς μη αποδεκτούς όρους και του Ταγίπ Ερντογάν (τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους) ότι ”δεν μπορείς να κάθεσαι σε τραπέζι διαπραγματεύσεων, αν δεν έχεις και παρουσία στο πεδίο της μάχης, καλό θα ήταν να δώσει περαιτέρω διευκρινήσεις ο κ. Διακόπουλος.

Διευκρινήσεις όχι μόνο για τα ήξεις-αφήξεις του και το αισιόδοξο μήνυμα που εξέπεμψε για μη εκδήλωση ”θερμού επεισοδίου” με τους Τούρκους, αλλά και για τη θεώρησή του ως παράδειγμα καλού αποτελέσματος τις συζητήσεις στη Βέρνη, το Νταβός και τη Μαδρίτη, ενώ είναι παραδείγματα και τα τρία προς αποφυγή.

Κι αυτό γιατί το Πρωτόκολλο της Βέρνης του ’76 ήταν αποτέλεσμα της αποτυχίας της Αθήνας (που εκπροσωπούσε ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής) να καταγάγει νίκη στη Χάγη, αφού το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε τις τουρκικές απόψεις (τις οποίες υπερασπιζόταν ο Τούρκος πρωθυπουργός Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ) και ζητούσε συνέχιση διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό και επί νομικών διαφορών Ελλάδας-Τουρκίας κι όχι μόνο για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας.

Έτσι καθιερώθηκε moratorium σχετικά με οποιασδήποτε πράξη κυριαρχικών δικαιωμάτων επί της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, με τον Ντεμιρέλ να δεσμεύει τη χώρα του να μην κάνει έρευνες έξω απ’ τα 6 νμ των χωρικών της υδάτων.

Στο Νταβός πάλι ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δεν έφερε καλά αποτελέσματα για το Κυπριακό κατά τη συνάντησή του με τον Τουργκούτ Οζάλ το 1988 και παραδέχτηκε στη Βουλή – με το ”mea culpa” – το λάθος του και το δίκιο του πολιτικού αντιπάλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που τον κατηγόρησε ότι ”για χάρη της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία έβαλε το Κυπριακό ”στο ράφι”…”

Αρνητικό όμως ως παράδειγμα ήταν και η αναφερθείσα από τον κ. Διακόπουλο (στη συνέντευξή του στο in.gr, 18/05/’20) ως θετική ”Συμφωνία της Μαδρίτης” το 1997 μεταξύ Ντεμιρέλ και Σημίτη, αν και τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο…

Κατόπιν όλων αυτών, τίθεται ένα καίριο ερώτημα που ζητά απάντηση πριν να γίνουν τετελεσμένα οι αρνητικές αποδείξεις: Μήπως με τους ”αρίστους” συμβούλους που τον περιβάλλουν ο Κυριάκος επαναλάβει στη Χάγη (την νέα Ιθάκη του) το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου;

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

πηγή:antinews.gr http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/mipos-o-kuriakos-sti-xagi-epanalabei-to-mea-culpa-tou-88-/10.145259

Φωτο: ΑΠΕ – ΜΠΕ