Μιχάλης Λόλης: Περί Gay Pride ο λόγος.

Αναδημοσίευση από τον προσωπικό λογαριασμό στο Facebook του Υπαστυνόμου Μιχάλη Λόλη.

Το Σάββατο που διανύσαμε υπό άλλες συνθήκες, άνευ μέτρων κατά της πανδημίας, θα είχε πραγματοποιηθεί το 16o Athens Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας. Μια σπουδαία μέρα των LGBTQI ατόμων στην Ελλάδα για μεγαλύτερη ορατότητα, αυξημένο αίσθημα ασφάλειας και κοινότητας, υπερηφάνειας και διεκδικήσεων. Με την απουσία του Pride από τον φετινό Ιούνιο τα LGBTQI άτομα χάνουν μία ευκαιρία συνάντησης και ενδυνάμωσης που είναι απαραίτητη σε πολιτικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο. Συμβολικά αναρτώ βίντεο με την ομιλία μου ως Αξιωματικός στο Athens Pride του 2018, όπου συμμετείχαμε 40 Έλληνες Αστυνομικοί. Μια ιδιαίτερη στιγμή για εμένα προσωπικά στο πλαίσιο της δουλειάς και των δράσεων μου ως Ομοφυλόφιλος Αστυνομικός και Ακτιβιστής. Αλλά παράλληλα μια ομιλία που δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις και κριτικές για ευνόητους λόγους, την οποία δεν ανάρτησα τότε για να κατευνάσω τα πνεύματα.

Πάμε λοιπόν να δούμε γιατί γίνονται τα Pride, πως ξεκίνησαν, τι συμβολίζουν, γιατί ‘προκαλούν’ (sic) και κυρίως τι σκοπό επιτελούν.

Τίθενται συχνά από πολλούς ερωτήματα «γιατί γίνονται Pride;, γιατί οι ομοφυλόφιλοι προκαλούν με αυτά; , γιατί δε γίνεται Straight Pride;» και όλη αυτή η απαξιωτική και επιθετική κριτική που φυσικά κρύβει από πίσω μονάχα ομοφοβία, η οποία δυστυχώς γίνεται ακόμα και από πολλούς ομοφυλόφιλους οι οποίοι επειδή επιλέγουν να κρύβονται από φόβο και ντροπή λόγω εσωτερικευμένης ομοφοβίας κατακρίνουν τα Pride.

Καταρχήν να εξηγήσουμε τι σημαίνει LGBTQI, στα ελληνικά ΛΟΑΤΚΙ, είναι το ακρωνύμιο των λέξεων Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Τρανς, Κουίρ και Ιντερσεξ άτομα.

Την ίδια στιγμή σε όλα τα Pride η σημαία του ουράνιου τόξου, αποτελεί σύμβολο ελευθερίας των LGBTQI κινημάτων από τη δεκαετία του70’. Τα πολλά χρώματα συμβολίζουν τη διαφορετικότητα και χρησιμοποιείται ως σύμβολο της περηφάνιας των ομοφυλοφίλων και κάθε LGBTQI ατόμου. Η προέλευσή της είναι από τις ΗΠΑ, όμως σήμερα χρησιμοποιείται σε ολόκληρο και απεικονίζει την ποικιλομορφία των ομοφυλόφιλων και των λεσβίων παγκοσμίως. Το κόκκινο απεικονίζει την ζωή, το πορτοκαλί την θεραπεία, το κίτρινο απεικονίζει τον ήλιο, το πράσινο την φύση, το μπλε την καθαρότητα και το μοβ απεικονίζει το πνεύμα.

Η διεκδίκηση των Δικαιωμάτων των LGBTQI Ανθρώπων, μέσα από τα καθιερωμένα, εδώ και χρόνια, Φεστιβάλ Υπερηφάνειας ‘’Pride’’, γίνεται ακριβώς επειδή ακόμα στερούνται τα Δικαιώματα που τόσο αυτονόητα είναι για κάθε ετεροφυλόφιλο.

Τα ‘’Pride’’ δεν είναι όμως απλά μια μορφή διεκδίκησης των Δικαιωμάτων των LGBTQI ατόμων ως αναπόσπαστο μέρος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι το δικαίωμα της Ορατότητας και της Υπερηφάνειας των LGBTQI ατόμων, κόντρα στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, αλλά και τη ντροπή, το χλευασμό και την απαξίωση τους από την κοινωνία. Κυρίως κόντρα στη Ρατσιστική βία, την Ομοφοβία και τη Τρανσφοβία. Παγκοσμίως, ακόμα και στις πιο προηγμένες χώρες, τα LGBTQI άτομα είναι θύματα εκφοβισμού, εξύβρισης, απειλών, επιθέσεων και βίας. Όλα αυτά τους δημιουργούν φόβο και τους οδηγούν στον αποκλεισμό, ζώντας στο ψέμα και την καταπίεση, με σοβαρές συνέπειες για την καθημερινότητα και τη ζωής τους.

Άλλωστε αφετηρία των ‘’Pride’’, ως επέτειος μνήμης απέναντι σε περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας, που συνέβη στη Νέα Υόρκη την 28η Ιουνίου 1969, όταν στο gay bar “Stonewall Inn”, υπήρξε εισβολή της Αστυνομίας, με σκοπό την εκδίωξη και εκφοβισμό των Ομοφυλόφιλων και Τρανς ατόμων.

Γενικά τα Ανθρωπινά Δικαιώματα ως θεμέλιος λίθος του νομικού μας πολιτισμού, είναι από τη φύση τους η διεκδίκηση από όποιον τα στερείται, κυρίως της καταπιεσμένης μειοψηφίας έναντι της καταπιεστικής πλειοψηφίας. Έτσι η δημόσια ανάδειξη και προαγωγή των LGBTQI Δικαιωμάτων δεν είναι “μόδα της εποχής”, αλλά είναι επιτελούς η αναγκαία πρόοδος και επιτακτική εξέλιξη για την κατάκτηση της πλήρους αποδοχής και ισότητας των LGBTQI ατόμων.

Δυστυχώς η διεκδίκηση της Ορατότητας των LGBTQI ατόμων θεωρείται ακόμα και σήμερα προκλητική και απαξιώνεται, καθώς λέγεται ότι δεν αφορά την κοινωνία «τι κάνει ο καθένας στο ‘’κρεβάτι’’ του, αρκεί να μη το λέει». Φυσικά η κοινωνία δε λέει το ίδιο όταν, άμεσα ή έμμεσα, κάποιος δηλώνει ότι είναι ετεροφυλόφιλος.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η έκφραση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου έχουν κοινωνική διάσταση, αφορούν σαφώς και την κοινωνία γενικότερα, καθότι τα LGBTQI άτομα, ερωτευόμαστε και αγαπάμε τους ανθρώπους που επιλέγουμε, δεν κάνουμε μόνο σεξ με αυτούς και φυσικά διεκδικούμε την νομική αναγνώριση των σχέσεων μας, καθώς και την δημιουργία οικογένειας.

Μόνο μια Ομοφοβική κοινωνία, μιλάει για προκλητικότητα των ‘’Pride’’, όταν τα LGBTQI άτομα με αυτά διεκδικούν το δικαίωμα στην Ορατότητα, με τον δικό τους πολύχρωμο και γιορτινό τρόπο. Κατηγορούν για χυδαιότητα και ντροπή, ακόμα και προσβολή της δημόσιας αιδούς (sic) των LGBTQI ατόμων όταν εμφανίζονται απλά ανοιχτά, όπως κάθε ετεροφυλόφιλος. Είπε ποτέ κάνεις στους ετεροφυλόφιλους, “δε με νοιάζει τι κάνεις στο ‘κρεβάτι’ σου, αρκεί να μη το λες”; Στερούνται οι ετεροφυλόφιλοι τα Δικαιώματα τους; Καταπιέστηκαν, ντράπηκαν, φοβήθηκαν, χλευάστηκαν, απειλήθηκαν, δέχθηκαν βία επειδή ακριβώς είναι ετεροφυλόφιλοι; Αναγκάστηκαν να προσποιηθούν, να πουν ψέματα, να κρύβουν ποιοι είναι, για να αποφύγουν όλα τα παραπάνω;

Επίσης, τίθεται συχνά η ομοφοβική ερώτηση αν επιλέξαμε ή γεννηθήκαμε LGBTQI άτομα. Απάντηση υπάρχει φυσικά, η Ιατρική Επιστήμη και η Βιολογία έχουν αποφανθεί τεκμηριωμένα για το αν είναι επίκτητος ή εκ γενετής ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η έκφραση κοινωνικής ταυτότητας φύλου. Όμως γιατί δε τέθηκε ποτέ η ίδια ερώτηση σε έναν ετεροφυλόφιλο, αν γεννήθηκε ή το επέλεξε; Αναρωτήθηκε κάνεις ετεροφυλόφιλος, αν επέλεξε να έλκεται ερωτικά, συναισθηματικά, συντροφικά από άτομα του άλλου φύλου; Η απάντηση λοιπόν είναι ίδια, καθώς ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ένας, είναι στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας, συνυφασμένο με την εγγενή αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου. Άλλωστε ποιος θα επέλεγε να βιώσει όλη αυτή την ομοφοβία και τρανσφοβία; Αλλά ακόμα και αν ήταν επιλογή, παραμένει αναφαίρετο Ανθρώπινο Δικαίωμά του καθενός, το οποίο χρήζει απόλυτου σεβασμού και έννομης προστασίας.

Τέλος, τα Ανθρωπινά Δικαιώματα των LGBTQI ατόμων δεν επιδέχονται απόψεων και γνώμης, όπως δεν επιδέχεται άποψης το αξίωμα της Γεωμετρίας του Ευκλείδη, ότι οι γωνίες ενός τριγώνου, έχουν άθροισμα 180 μοίρες. Όποιος λοιπόν εκφέρει με ρητορική μίσους ή λόγο και άποψη αντίθετα σε αυτά, αλλά και τις αξίες που απορρέουν από αυτά, είναι αναμφισβήτητα ρατσιστής και δεν χωράει η δικαιολογία της ελευθερίας της έκφρασης. Την ίδια, αναχρονιστική πλέον, ρατσιστική ελευθερία γνώμης είχαν στο παρελθόν και τα αφεντικά έναντι των δούλων, οι λευκοί έναντι των μαύρων, οι άνδρες έναντι των γυναικών. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο σεξισμός και η ομοφοβία δεν χωρούν σε γνώμες και απόψεις και δεν καλύπτονται από την ελευθερία της έκφρασής τους. Ο ρατσισμός και η ομοφοβία δεν είναι άποψη, είναι Έγκλημα Μίσους. Το ίδιο και η απαξίωση και ο χλευασμός των ‘’Pride’’.

Το Σύνταγμα, ως θεμελιώδης καταστατικός χάρτης, όλων των προηγμένων χωρών, ιεραρχεί τα Ανθρωπινά Δικαιώματα στην ανώτατη βαθμίδα του νομικού πολιτισμού. Καθετί που αντίκειται σε αυτά λοιπόν, δεν είναι μόνο ενάντια στην ανθρώπινη φύση, την επιστήμη και τον πολιτισμό, αλλά και στον ίδιο το Νόμο.

Σε όλα τα παραπάνω η Αστυνομία οφείλει ως ο Πολιτειακός Θεσμός, μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, να σεβαστεί, να κατανοήσει και διαφυλάξει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ως ύψιστα έννομα αγαθά, προασπίζοντας τα απέναντι στο Ρατσισμό και τις Διακρίσεις. Παράλληλα, οφείλει να είναι μέρος στις διεκδικήσεις τους, δίνοντας το παρόν, δίπλα στην κοινωνία, δίπλα στις ευάλωτες στο ρατσισμό κοινωνικές ομάδες, που δυστυχώς τα στερούνται, όπως την LGBTQI κοινότητα.

Η Αστυνομία οφείλει να διασφαλίζει πρώτα στα ‘’Pride’’, ως οφείλει, το συνταγματικό δικαίωμα του Συνέρχεσθαι και ύστερα στέκεται ως συμπαραστάτης. Είναι άλλωστε πολύ συχνές οι Ρατσιστικές επιθέσεις ατόμων και ομάδων σε βάρος ως λαμβάνουν μέρος στα «Pride».

Επίσης η Αστυνομία και το Αστυνομικό προσωπικό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας, στους κόλπους της οποίας εργάζονται ουκ ολίγοι LGBTQI Αστυνομικοί, που ζουν στο φόβο και κρύβονται, φοβούμενοι την απαξίωση και το χλευασμό των συναδέλφων τους, αλλά και της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν η Αστυνομία οφείλει να χτίσει γέφυρες με την LGBTQI κοινότητα, η οποία δικαιολογημένα, ως ένα βαθμό, τρέφει δισταγμό και φόβο απέναντί της. Η Ηγεσία επίσημα οφείλει να πάρει ανοιχτά και δημόσια θέση υπέρ των ‘’Pride’’ και κατ’ επέκταση των LGBTQI Δικαιωμάτων, όπως συμβαίνει αντίστοιχα σε όλες τις προηγμένες χώρες του πλανήτη. Να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσει πίσω το παρελθόν και το συντηρητισμό της, που την κρατούν απέναντι στη κοινωνία.

Ας βρούμε όσα μας ενώνουν λοιπόν. Με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αλλιώς θα προχωράμε μπροστά, κοιτώντας ακόμα πίσω.

🏳️‍🌈Happy Pride Month 🏳️‍🌈