Οι τρεις εξουσίες αλλοιώνονται επικίνδυνα

Σιγά σιγά συνειδητοποιούμε όλο και πιο πολύ το σύγχρονο πολιτικό διακύβευμα, το οποίο διατρέχει ολόκληρο τον πλανήτη και αναστατώνει το εσωτερικό των εθνικών κρατών. Είναι η σύγκρουση της παγκοσμιοποίησης με τα εθνικά κράτη. Αυτή είναι η σύγχρονη ιδεολογική αλλά και πραγματική σύγκρουση στο νέο μεταβατικό στάδιο της ανθρωπότητας.

Έχει επιπλέον συνειδητοποιηθεί ότι το οικονομικό στοιχείο, έχει βγάλει «φτερά», έχει φύγει έξω από τα όρια των εθνικών κρατών και εθνικών δυνατοτήτων και έχει καταστεί πλανητικό. Έχει δημιουργήσει ένα διαπλεκόμενο χρηματοοικονομικό σύστημα που μαζί με τους διεθνείς οργανισμούς, που το ίδιο επέβαλε, επιτίθεται πλέον εναντίον του πλούτου των εθνών, επιδιώκοντας να διαλύσει τα εθνικά κράτη, μέσω της επιβολής της ανεξέλεγκτης διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και παράνομων μεταναστών. Από την άλλη τα εθνικά πολιτικά συστήματα είναι απελπιστικά περιορισμένα εντός των εθνικών ορίων, μη μπορώντας να επηρεάσουν το πλανητικό οικονομικό σύστημα.

Η επίθεση αυτή των ελίτ της παγκοσμιοποίησης, δυστυχώς βρίσκει φανατικούς γκλομπαλιστές εντός των εθνικών συνόρων (νεοφιλελεύθερους και νεοαριστερούς), οι οποίοι για διάφορους ιδιοτελείς σκοπούς, στην ουσία αγωνίζονται για τη διάλυση των ίδιων των εθνικών τους κρατών, υπέρ των συμφερόντων της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας, πουλώντας αόριστο διεθνισμό, δήθεν οικονομική ανάπτυξη και δικαιωματισμό. Μιλούν ανοικτά για «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» και πρόσφατα για τη «Μεγάλη Επανεκκίνηση» με πρόσχημα και ευκαιρία τον Covid -19.

Όλα αυτά, ήταν φυσικό επόμενο να επηρεάσουν και τους εξουσιαστικούς θεσμούς εντός των εθνικών κρατών. Παρατηρείται ήδη μια μετάθεση και αλλοίωση των τριών παραδοσιακών εξουσιών, η οποία ειδικά στην Ελλάδα έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις.

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει όλο και πιο πολύ τη νομοθετική εξουσία, με μια καθυποταγμένη και ελεγχόμενη αντιπροσωπεία του λαού (Βουλή), η οποία έχει περιορισθεί σε απλό ρόλο «συμβολαιογράφου» των νομοσχεδίων της κυβέρνησης. Οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας, ούτε καν μελετούν τα νομοσχέδια που φθάνουν κατά εκατοντάδες από την κυβέρνηση, περιοριζόμενοι σε ένα απλό «ΝΑΙ» και σε μια ομιλία εντός του Κοινοβουλίου, μόνο για να τους γράψει η κάμερα και να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους.

Ταυτόχρονα, η εκτελεστική εξουσία, αντί να ασκείται από την κυβέρνηση, έχει μετατεθεί σε δήθεν «ανεξάρτητες» αρχές, αποτελούμενες από δοτά από την κυβέρνηση άτομα, που δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση, θεσμικά ανεύθυνα και παρόλα αυτά ασκούν πλήρως εκτελεστικό έργο, με έλεγχο, γνωμοδοτήσεις και επιβολή διοικητικών ποινών! Η Ελλάδα διαθέτει αυτή τη στιγμή (κρατηθείτε) 31 “ανεξάρτητες” αρχές που κοστίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στον Έλληνα φορολογούμενο!!! Έτσι, με το τέχνασμα αυτό, η κυβέρνηση απεκδύεται κι αυτή των ευθυνών της, γιατί τάχα εκτελεί ό,τι προστάζουν οι ανεύθυνες «ανεξάρτητες» αρχές. Ένα τεράστιο θέατρο ανευθυνότητας.

Η τρίτη εξουσία, η δικαστική, έχει μετατραπεί σε «θεραπαινίδα» της εκάστοτε κυβέρνησης και έχει περιορισθεί σε καθαρά ιδιωτικές διαφορές και σε διαφορές των πολιτών με τη διοίκηση. Δεν μπορεί να ελέγξει και να τιμωρήσει πολιτικά πρόσωπα και κυρίως των κομμάτων εξουσίας, ούτε μπορεί να ελέγξει τα μέλη των «ανεξάρτητων» αρχών, τα οποία έχουν κηρυχθεί, όπως είπαμε αυτόνομα και ανεύθυνα. Δεν μπορεί ούτε καν να ελέγξει τη συνταγματικότητα των νόμων, αφού δεν υπάρχει ανώτατο ανεξάρτητο Συνταγματικό Δικαστήριο.Η μόνη δηλαδή ανεξάρτητη αρχή που θα έπρεπε να υπάρχει.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η ύπαρξη και η δράση των ανεξέλεγκτων ΜΚΟ, οι οποίες έχουν αναγορευθεί σε εκπροσώπους της κοινωνίας και της άποψης και της ηθικής των πολιτών. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ της οικονομικής ολιγαρχίας, έχουν αναλάβει να διαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα της διεθνούς ολιγαρχίας και οι δημοσκοπικές εταιρίες να προπαγανδίζουν υπέρ των ίδιων συμφερόντων και να οδηγούν το λαό στις κάλπες με συμπλέγματα.

Όλο αυτό το πλέγμα της σύγχρονης εξέλιξης της λεγόμενης ακόμα «δημοκρατίας», δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική δημοκρατία, ούτε καν με τον κοινοβουλευτισμό. Είναι ένα πλέγμα νέου εξουσιαστικού μοντέλου, που στόχο έχει την απομάκρυνση της πολιτικής εξουσίας από το λαό, την ιδιώτευση της κοινωνίας και τον ευκολότερο έλεγχο των εθνικών πολιτικών συστημάτων από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και επομένως μέσω αυτών της εκμετάλλευσης των λαών.

Η πανδημία του κορωνοϊού (του οποίου την «προέλευση» ακόμα αναζητεί ο ΠΟΥ), ελευθέρωσε τα χέρια της διεθνούς οικονομικής ελίτ, η οποία μιλάει πλέον ανοικτά για τη «Μεγάλη Επανεκκίνηση», που θα καταστρέψει οριστικά τη μεσαία εθνική τάξη και θα οδηγήσει στη δημιουργία δύο τάξεων, αυτή της οικονομικής ελίτ και αυτή των χαμηλότερων στρωμάτων. Η εξέλιξη αυτή εξυπηρετεί τόσο τους νεοφιλελεύθερους, οι οποία μάχονται για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των οικονομικών ολιγαρχιών, όσο και τους νεοαριστερούς, οι οποίοι ονειρεύονται ένα παγκόσμιο εξαθλιωμένο προλεταριάτο, για να το εκμεταλλεύονται πολιτικά. Και οι δύο, από τη δική του σκοπιά ο καθένας, εξυπηρετούν τα σχέδια της «Μεγάλης Επανεκκίνησης».

Ήρθε λοιπόν η ώρα να αφυπνιστούμε και να πάρουμε όλοι θέση στην πιο πάνω σύγκρουση. Πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, αν θέλουμε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες να αποφασίζουμε για τις ζωές, μας, είναι να αλλάξουμε τα πολιτικά μας συστήματα, όσο ακόμα μπορούμε, ώστε η πλάτη του πολιτικού συστήματος να ακουμπά στο λαό και όχι να εξαρτάται και να ελέγχεται από τη διεθνή οικονομική ελίτ.

Του Χασάπη Πέτρου

olympia.gr