Παρεμβάσεις του «Ρουβίκωνα» στα νοσοκομεία Ελπίς, Ερυθρός Σταυρός και Γεννηματάς

Παρεμβάσεις στα νοσοκομεία Ελπίς, Ερυθρός Σταυρός και Γεννηματάς πραγματοποίησαν την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου μέλη της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας».

Ακολουθεί η ανακοίνωση της συλλογικότητας:

Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων στην υγεία.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε έξω από τα νοσοκομεία:

Λίγο πριν το σημείο μηδέν.

Και να που φτάσαμε τελικά σε αυτό το σημείο. Να μετράμε αντίστροφα πόσες ΜΕΘ έχουν απομείνει ανοιχτές. Και τι θα γίνει άραγε όταν αυτές οι ΜΕΘ γεμίσουν;

Μια πιθανή εικόνα του τι θα συμβεί είδαμε στα δελτία ειδήσεων, κατά την διάρκεια της καραντίνας, στην Ιταλία. Δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε ως εκεί και όπως κάθε λογικός άνθρωπος το απευχόμαστε αλλά…

Αλλά δε μπορούμε να ξεχάσουμε ότι έχει προηγηθεί. Το κράτος απαίτησε να κλειστούμε μέσα για ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Κλειστήκαμε, η κοινωνική βάση έδειξε την υπευθυνότητά της. Γιατί το κάναμε όλο αυτό; Γιατί επενδύσαμε συλλογικά τόσο κόπο και ταλαιπωρία, τέτοια αλλαγή συνηθειών, τέτοιο επιπλέον οικονομικό στρίμωγμα;

Όλα έγιναν για να κερδηθεί χρόνος και να μην πνιγεί το ΕΣΥ. Και σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο όπου όλοι οι κόποι μας αποδεικνύεται ότι έγιναν για το τίποτα.

Λίγο καιρό μετά την καραντίνα τα μεγάλα ντόπια και ξένα αφεντικά του τουρισμού απαίτησαν να ανοίξει εντελώς χύμα η τουριστική αγορά. Ακούσαμε τις πομφόλυγες των κυβερνώντων, είδαμε φιέστες υποδοχής αεροπλάνων. Τελικά το μόνο που άφησε πίσω η ανεξέλεγκτη και χωρίς ουσιαστικά προληπτικά μέτρα εισροή τουριστών ήταν η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων. Πέρασαν μήνες και το μόνο που έγινε ήταν κάποιες λίγες εκατοντάδες, αμφίβολες κι αυτές, νέες ΜΕΘ. Ο Ιατρικός σύλλογος είχε θεωρήσει ότι έπρεπε να φτιαχτούν 1500 νέες ΜΕΘ. Φτιάχτηκαν ούτε 400. Οι προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού είναι ελάχιστες, οι συνθήκες στα νοσοκομεία ασφυκτικές. Ούτε καν χειροκροτήματα δεν έχει πια για τους «ήρωες» γιατρούς που τώρα καλούνται να εργαστούν σε συνθήκες ακόμα χειρότερες από τότε που οι κυβερνητικοί και τα φερέφωνά τους τους «δόξαζαν».

Αυτό που φαίνεται να κάνει το κράτος είναι προληπτική επικοινωνιακή διαχείριση της επικείμενης ζημιάς. Με μια σειρά παράλογων και αντικρουόμενων μέτρων θέλει να δώσει την εικόνα ότι «προσπαθεί» αλλά τελικά φταίει η «ανευθυνότητα των πολιτών» που θα αποτύχει και θα οδηγηθούμε σε δεύτερη καραντίνα. Από πού να αρχίσει και να τελειώσει κανείς; Από την ακατανόητη δυσκολία να κάνουν το πιο απλό, να μοιράσουν μάσκες στους μαθητές, και την ακατανόητη αποτυχία τους να κάνουν σωστά έστω αυτό; Από τον παραλογισμό να κυνηγάνε 10 μαζεμένα παιδιά από τις ανοιχτές πλατείες αλλά να στριμώχνουν 25 παιδιά σε μια σχολική αίθουσα;

Από το οικτρό κλαψούρισμα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού ενώ λαδώνουν με εκατομμύρια τα ΜΜΕ και αποζημιώνουν τους μεγαλοεργολάβους επειδή λόγω του ιού δεν έβγαλαν όσα υπολόγιζαν από τα διόδια; Ή μήπως ότι δανείζονται 10 δις για αγορά όπλων, που όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το ζήτημα των Ελληνοτουρκικών, είναι δεδομένο ότι τα όπλα αυτά θα παραδοθούν αφού έχει λήξει με όποιον τρόπο η Ελληνοτουρκική κρίση για την οποία αγοράζονται… Ή μήπως την «ατιμία» τους να περάσουν αντεργατικά μέτρα, να κάνουν κατασταλτικές επιθέσεις, να ταΐζουν ημέτερους όταν ξέρουν ότι στο όνομα της ευθύνης, όσο και του φόβου, η κοινωνία δε μπορεί να αντιδράσει όπως θα έπρεπε;

Ότι το κράτος είναι ένας μηχανισμός επιβολής που εξυπηρετεί τα συμφέροντα όσων επιβουλεύονται τη βάση το ξέρουν όλοι, είτε το παραδέχονται ανοιχτά είτε όχι. Ότι θα έδειχνε τέτοια παροιμιώδη ανικανότητα πρόβλεψης και οργάνωσης την ώρα που έπρεπε να αποδείξει την ελάχιστη αξία του, είναι νομίζουμε εξαιρετικά διδακτικό. Διδακτικός είναι επίσης ο τρόπος με τον οποίο πάει να καλύψει την αποτυχία του, τα αδίστακτα μέσα που πάει να χρησιμοποιήσει. Αφού η προπαγάνδα περί «ανεύθυνων πολιτών» έχει αρχίσει να εκνευρίζει τον κόσμο, η καινούρια ύπουλη προπαγάνδα πάει να χρεώσει πρόσφυγες και μετανάστες ότι «γεμίζουν τις ΜΕΘ» και ότι αποτελούν εστία μετάδοσης ειδικά στην Αθήνα.

Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις καθεστωτικές σειρήνες. Βαδίζουμε ένα κατηφορικό μονοπάτι και δε χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας στο αντικείμενο για να δει που καταλήγει. Αρκεί να θυμάται τι πρότειναν οι επιστήμονες και τι από αυτά έγινε πράξη. Να θυμηθούμε τι πρότεινε ο κόσμος που εργάζεται στην υγεία, αυτοί που κάθε μέρα ρισκάρουν για όλους μας. Αυτοί που θα κατηγορηθούν γιατί κινητοποιούνται για να μην χαθούν τα στοιχειώδη δικαιώματα στην υγεία που ήταν σε κίνδυνο πολύ καιρό πριν την πανδημία.

Είναι φανερό ότι μπαίνουμε στη χειρότερη φάση του προβλήματος με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις και εκτός από το να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την καλή προαίρεση του κράτους και των επιχειρηματιών οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε συλλογικά για να σωθεί ό,τι γίνεται.

Το πρώτο και σημαντικότερο αυτή τη στιγμή είναι να στηρίξουμε τους αγώνες και να πιέσουμε πολιτικά ώστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα και οι προτάσεις των εργαζόμενων στη δημόσια υγεία. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι μόνοι που είναι στο πλευρό των πολλών. Πρέπει άμεσα να προσληφθούν νέοι γιατροί και να καλύψουν ειδικευμένοι τις όσες νέες ΜΕΘ προλαβαίνουν, έστω και τώρα να φτιαχτούν. Πρέπει και ο εξοπλισμός των ιδιωτικών νοσοκομείων να επιταχτεί για όσο διάστημα διαρκεί η κορύφωση της κρίσης και όχι να δίνονται εκατομμύρια στους καπιταλιστές της υγείας. Πρέπει, όσο είναι δυνατόν να επανεργοποιηθούν οι αυτοοργανωμένοι μηχανισμοί αλληλεγγύης στη βάση για να καλύψουν όσα προβλήματα ξέρουμε ότι θα ξεσπάσουν.

Κι από κει και πέρα ο καθένας και η καθεμιά που πρέπει να απευθυνθεί στις δομές δημόσιας υγείας, είτε αυτό αφορά τον ιό είτε όποιο άλλο πρόβλημα, οφείλει να αναρωτηθεί αν μπορεί να βασίζεται και πόσο στις συστημικές λύσεις και επιλογές. Κατά πόσον κράτος και κεφάλαιο «δικαιολογούν» έστω και στο ελάχιστο τον έλεγχό τους στη ζωή και την εργασία μας όταν αποδεικνύονται ανίκανα να δώσουν απαντήσεις σε τέτοιες βασικές συλλογικές προκλήσεις. Όλοι μας ντόπιοι και ξένοι έχουμε αυτό το καθήκον απέναντι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.

Δεν θα σπεκουλάρουμε πάνω σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή για τη βάση. Σημασία έχει να βγούμε από την κρίση με τις λιγότερες απώλειες. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως στο τέλος αυτής της ιστορίας πρέπει να λογαριαστούμε με την εξουσία. Κι εδώ που έχει φτάσει το πράγμα ίσως πρέπει να αρχίσουμε να λογαριαζόμαστε από τώρα.

Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων στην υγεία.

Τα συμφέροντα της βάσης πάνω από όλα.

ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ

zougla.gr