Χαμένοι στα ξένα οράματα κινδυνεύουμε να χάσουμε τη Θράκη…

Σαν αρματωμένη φρεγάτα με φουσκωμένα πανιά μπήκε η Ντόρα Μπακογιάννη στην πολιτική μας σκηνή, με διαβατήριο το όνομά της (βαρύ και διανθισμένο απ’ τον ταραχώδη πολιτικό βίο του πατέρα της) και την εύφημη μνεία του δολοφονημένου άντρα της, Παύλου Μπακογιάννη, του οποίου την φυσική παρουσία αντικατέστησε συμβολικά και ουσιαστικά στα έδρανα της Βουλής κρατώντας το επώνυμό του.

Η εξελικτική της πορεία απ’ το Γραφείο του πατέρα της ως τα έδρανα της Βουλής, τον θώκο της Δημάρχου Αθηναίων και της υπουργού Εξωτερικών στη συνέχεια μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε, καθώς σκιαζόταν από κρυφές και φανερές αστοχίες που παρουσιάζονταν ως επιτυχίες της καλυπτόμενες επιμελώς χάρη στο… cool μεγαλείο της επικοινωνιακής ικανότητάς της. Ικανότητας που είχε προεκτάσεις… διακομματικές.

Η Αυλή των Μητσοτάκηδων έγινε απ’ την πρώτη στιγμή δική της μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αν και ταλαντεύτηκε κάποια στιγμή αυτή μετά τη διαγραφή της απ’ τον Σαμαρά (2010) και τη δημιουργία της λιγόζωης ”Δημοκρατικής Συμμαχίας” της που διαλύθηκε δυο χρόνια μετά, σηματοδοτώντας την επιστροφή της στο κόμμα και την αποδοχή στην αρχηγία του μεγάλου πολιτικού αντιπάλου της Αντώνη Σαμαρά.

Ο διαβρωτικός ρόλος της μέσα στο κόμμα, που επέσπευσε την πτώση του τελευταίου απ’ την πρωθυπουργία το 2014, είναι λίγο-πολύ γνωστός και πολύ ενδιαφέρων στις σκοτεινές διαστάσεις του. Το ίδιο ενδιαφέρων όμως φαίνεται να είναι και ο ρόλος του… ελεύθερου σκοπευτή που της επιφύλαξε ο πρωθυπουργός αδελφός της (διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα μετά τις εκλογές του ’19).

Ένας ρόλος που προσχηματικά την περιόριζε τυπικά στα καθήκοντα της βουλευτού Χανίων, ενώ ουσιαστικά της έδινε όλο το ”γήπεδο” του υπουργείου Εξωτερικών για δικό της. Για να παίζει εκεί με τους πιστούς ακολούθους της όπως μόνο αυτή ξέρει: πότε νεοφιλελεύθερα και πότε Κεντροαριστερά, αλλά ποτέ Δεξιά και… Σαμαρικά…

Την άφησε κυριολεκτικά να παίζει εν ου παικτοίς κάνοντας να φαίνεται περιοδικά δυσδιάκριτη η παρουσία του Δένδια στο υπουργείο, αφού κινούνταν εξ αρχής σαν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου με ειδικότητα στην Εξωτερική πολιτική, όπου είχε δρέψει – υποτίθεται – τις… Βουκουρέστειες δάφνες της.

Και για να μην αφήσω – οιονεί λάσπης – να αιωρείται ο αρνητικός υπαινιγμός μου, σπεύδω να ξεκαθαρίσω πως ”ο θρίαμβος του Βουκουρεστίου” το 2008 δεν ήταν ”το κεκτημένο που θυσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ δέκα χρόνια αργότερα στις Πρέσπες”, όπως είχε αναφέρει τον Ιούνιο του ’19 ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας Γ. Κουμουτσάκος.

Αντίθετα, ήταν το εφαλτήριο που του έδωσε ώθηση για να φτάσει στις Πρέσπες και να παραδώσει στους Σκοπιανούς το όνομα της Μακεδονίας μας (με όλα τα συνακόλουθα), αφού το κεκτημένο – πέρα απ’ το ”περήφανο βέτο” στην προοπτική εισόδου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με το όνομα ”Μακεδονία” το 2008 – περιελάμβανε την κρυφή μας ταπείνωση που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, για να μην πω θάφτηκε κυριολεκτικά από τα Μέσα γιατί θα έβαζε μπουρλότο στην πολιτική μας ζωή.

Θα έβαζε μπουρλότο κυρίαρχα στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, αφού – προ Βουκουρεστίου – είχαμε αιτηθεί σαν Ελλάδα στον ΟΗΕ την απόσυρση της περήφανης εθνικής θέσης του ’92 για μη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, επιτρέποντας στα τελευταία τη χρήση αυτής σε διπλή ονομασία όπου ο γεωγραφικός προσδιορισμός θα προηγούνταν του ιστορικού της ονόματος…

Με ”προίκα” τα παραπάνω και άλλες φιλομεταναστευτικές τοποθετήσεις της που ταιριάζουν γάντι στους Κεντροαριστερούς συνδαιτυμόνες της στα τραπέζια που διοργανώνει, παίζει πότε τον ρόλο της ηγερίας του νεοφιλελευθερισμού, πότε της σκιώδους υπουργού Εξωτερικών που κινεί τα νήματα απ’ τα παρασκήνια και πότε του άτυπου συμβούλου του πρωθυπουργού με πολυπολιτισμικές ευαισθησίες και υποδείξεις ”on-air”.

Επηρεασμένος από αυτές τις ”ευαισθησίες” της, προφανώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχώρησε ένα βήμα παραπέρα την φιλομεταναστευτική πολιτική ΣΥΡΙΖΑ σπέρνοντας ανά την Ελλάδα τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς που στοιβάζονται στα νησιά μας, αψηφώντας τον κίνδυνο αφελληνισμού των τοπικών κοινωνιών όπου αυτοί εγκαθίστανται.

Με παρακαταθήκη την ιστορική διακήρυξη της ισονομίας και ισοπολιτείας στη Δυτική Θράκη που υλοποίησε ο πατέρας του και, επηρεασμένος απ’ τις φιλομειονοτικές ”ευαισθησίες” της αδελφής του, τοποθέτησε την Ντόρα Μπακογιάννη ο πρωθυπουργός επικεφαλής στην διακομματική ”Ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για την επεξεργασία προτάσεων για την ανάπτυξη της Θράκης”.

Έτσι κι αλλιώς, απ’ όταν ήταν ακόμα υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή η πρωθυπουργική αδελφή είχε δείξει το έμπρακτο ενδιαφέρον της για τους Έλληνες πολίτες της εκεί Μειονότητας καθιερώνοντας πρόγραμμα αναβάθμισης της εκπαίδευσής τους, άρσης των υποθηκών και χρεών των διαχειριστικών επιτροπών των Βακουφίων Κομοτηνής και Ξάνθης και απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας στους ανιθαγενείς μουσουλμάνους, μόνιμους κατοίκους Ελλάδας.

Σ’ αυτά τα εκ πρώτης όψεως λογικά και δημοκρατικά έχω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις προς προβληματισμό σας:

Σαν γενική τοποθέτηση θέλω να υπενθυμίσω, κατ’ αρχήν, ότι τέτοιου είδους επιτροπές ανάπτυξης είχαν συγκροτηθεί και στο παρελθόν από διάφορες κυβερνήσεις και όλες – μηδεμιάς εξαιρουμένης – είχαν φτωχά αποτελέσματα, αφού ανακύκλωναν τα παλιά βαφτίζοντάς τα νέα και ελπιδοφόρα. Πέραν του ότι όσα προαναγγέλλονταν, σπάνια πραγματοποιούνταν και από υπουργούς της ίδιας κυβέρνησης ακόμα.

Η τωρινή ωστόσο περίπτωση διαφέρει απ’ όλες τις άλλες λόγω των συγκυριών και των προσώπων που απαρτίζουν την Επιτροπή για τη Θράκη. Οι συγκυρίες είναι από ανησυχητικές έως ύποπτες για εθνικούς καθαρά λόγους:

1. Η αφορμή δόθηκε τον Αύγουστο του 2014 στη Συνδιάσκεψη για το Ευρωπαϊκό Μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων στο Βερολίνο, όπου ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το όραμα της Γερμανίδας Καγκελαρίου, που αφορούσε και την ελληνική Θράκη.

Επρόκειτο, ουσιαστικά, για τη δημιουργία μιας ”Μεσευρώπης”, όπως την ονειρευόταν η Μέρκελ. Μιας κεντρικής δηλαδή ευρωπαϊκής ζώνης μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενώσεως και Ρωσίας (στην οποία θα συμπεριλαμβανόταν και η Δυτική Θράκη), υπό την γερμανική επιρροή και όχι μόνο, αφού ο άλλος πυλώνας του γερμανικού οράματος ήταν η Τουρκία.

Λύκος στα πρόβατα, δηλαδή, αφού η τελευταία θα έμπαινε στη Θράκη ως βασικός μέτοχος της ”Mitteleuropa” (που θα έπαιζε τον ρόλο μιας σύγχρονης Αυστροουγγαρίας, στη θέση της παλιάς πολυεθνικής αυτοκρατορίας των Αψβούργων που διαλύθηκε μετά την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), βάζοντας την Τουρκία απ’ την κύρια πόρτα στη Θράκη με προοπτική μονιμότητας, στο πλάι της Γερμανίας η οποία φιλοδοξεί να αποκτήσει τον οικονομικό έλεγχο στην ”Κεντρική Ευρωπαϊκή Ζώνη”…

Σημειωτέον ότι το όνειρο της Μέρκελ για τη δημιουργία ”Μεσευρώπης” προϋποθέτει μια ”κονιορτοποιημένη” Κεντρική Ευρώπη (με αναφορές στην εποχή Βίσμαρκ και χιτλερικής Γερμανίας), που εξυπηρετεί θαυμάσια τα αναθεωρητικά σχέδια Ερντογάν για τη ”Γαλάζια Πατρίδα”, τα οποία θα ευοδωθούν με την αλλαγή των ελληνοτουρκικών συνόρων σε βάρος μας.

2. Η επιλογή της Ντόρας ως επικεφαλής της Επιτροπής για τη Θράκη δεν είναι τυχαία και γι’ αυτό είναι δυσοίωνη, δεδομένου ότι: Ως βουλευτής της ΝΔ είχε επισκεφτεί τη Γερμανία το ’16 για επαφές με κυβερνητικούς αξιωματούχους (ΥΠΕΞ Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ), γύρω με το προσφυγικό. Συμπτωματικά; βρισκόταν στη γερμανική επικαιρότητα εκείνες τις μέρες το θέμα της δημιουργίας ”Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στη Θράκη” (ΕΟΖ).

Η γερμανοτραφής Ντόρα (οι Μητσοτάκηδες μεγάλωσαν με Γερμανίδες νταντάδες) ενημερώθηκε άμεσα για το όραμα της Καγκελαρίου το οποίο είχε προβληθεί εκτενώς στη Γερμανία μέσα από εκδήλωση που οργάνωσε τότε ο Γερμανός πρόεδρος Γιοκίμ Γκάουκ, με ομιλητές από διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων και η Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ (πρόεδρος για το προσφυγικό στην Ευρώπη).

Όλα αυτά τα περί ΕΟΖ ωστόσο ατόνισαν ξαφνικά, μέχρι που ήρθαν προς συζήτηση από την κυβέρνηση στη Βουλή τα (γερμανικής έμπνευσης) προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης για τη Θράκη (με πρωταγωνιστικό τον ρόλο της Μειονότητας), τα οποία κατέληξαν τελικά στη συγκρότηση διακομματικής επιτροπής για το θέμα.

Βάσει του αρχικού σχεδιασμού που εισηγήθηκε η πρόεδρός της, ”θα δημιουργηθούν τρεις ομάδες: 1. Ομάδα εργασίας αναπτυξιακών θεμάτων της Θράκης, 2. Ομάδα εργασίας θεσμικών θεμάτων που θα επικεντρωθεί σε θέματα που αφορούν ζητήματα παιδείας, κοινωνικών ομάδων, δημογραφικού και μειονότητας και 3. Ομάδα εργασίας διασυνοριακών θεμάτων που θα επικεντρωθεί στον ακριτικό χαρακτήρα της περιοχής (μεταναστευτικό, προσφυγικό, συνοριακά ζητήματα, ασφάλεια από πλημμύρες, ζωονόσοι, ενίσχυση συνοριακών δομών).

Όλο αυτό το περιτύλιγμα ωστόσο των ”αγνών” προθέσεων των Κοινοβουλευτικών για την ακριτική Θράκη (την οποία θα επισκεφτεί η ΝΜ στις 26-27 Σεπτεμβρίου, προς μεγάλη χαρά των τουρκόψυχων μειονοτικών που αναμένουν την άφιξή της μετά βαΐων και κλάδων) δεν είναι παρά μια επικάλυψη της αλήθειας. Και η αλήθεια μιλά για προώθηση του ξεχασμένου σχεδίου της Γερμανίας για τις ΕΟΖ που συμπεριλαμβάνει τη Θράκη και τους μειονοτικούς της, ώστε να θα λυθεί το πρόβλημα ανεργίας τους.

Στο ζήτημα αυτό θα συντείνουν οι εργασίες της τρίτης Ομάδας, που – μέσα απ’ τις διασυνοριακές επαφές της με τους Τούρκους ιθύνοντες – θα δώσει τη δυνατότητα για περαιτέρω διείσδυση του ”σουλτάνου” στα θρακικά δεδομένα (με τη βοήθεια Ελλήνων φιλότουρκων), μια που ”στόχος της Τουρκίας” (κατά τον εκπρόσωπο της τουρκικής Προεδρίας Ιμπραήμ Καλίν) ”είναι να υποχρεώσει την Ελλάδα να παραδώσει την κυριαρχία της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στην Τουρκία, για να ακολουθήσει ύστερα η επίλυση ζητημάτων που αφορούν τους μουσουλμάνους της Θράκης” (Πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, 8 Ιουλίου, ’20).

Το ”όλοι είμαστε παιδιά των Οθωμανών του Δημήτρη Καιρίδη” θα εκτιμηθεί δεόντως – εν προκειμένω – απ’ τον Ταγίπ Ερντογάν, νομίζω. Όπως και ο αγώνας του Νίκου Φίλη ως υπουργού της Παιδείας μας, για να ξεχάσουμε τα 400 χρόνια σκλαβιάς επί Τουρκοκρατίας και να πιστέψουμε πως ”δεν υπήρξε ποτέ Γενοκτονία των Ποντίων”.

Για να μη φανταστώ τη χαρά του Τούρκου Προέδρου, όταν πληροφορήθηκε ότι μέλος της διακομματικής Επιτροπής της Ντόρας για τη Θράκη θα ήταν κι ο φίλος απ’ τα παλιά της Τουρκίας ΓΑΠ. Αυτός που έγραψε ιστορία το 1999 στην Εξωτερική πολιτική μας χορεύοντας στο Κουσάντασι τη ”Συννεφιασμένη Κυριακή” (υπό τα παλαμάκια του ομολόγου του Ισμαήλ Τζεμ).

Και έγραψε ιστορία, γιατί – με βάση το όραμά του στην ”ελληνοτουρκική φιλία” – άνοιξε ο δρόμος για την καθιέρωση της εθνικά ασύμφορης ”διπλωματίας του ζεϊμπέκικου” απ’ τους Έλληνες ”προθύμους” της κάστας των ”Ανανιστών” της οποίας προΐστανται δυο φιλογερμανοί πολιτικοί μας: η Ντόρα Μπακογιάννη (αδελφή του πρωθυπουργού) και ο πρωθυπουργός των Ιμίων (Κώστας Σημίτης)…

Άνθρωποι εγνωσμένης ικανότητας, αλλά χαμένοι στα made in Deutsch οράματα και τις αναθεωρητικές επιταγές της Τουρκίας, που έχουν μεταγγιστεί δυστυχώς στους διαδόχους τους, οι οποίοι οδηγούν αργά αλλά σταθερά την Ελλάδα σε επικίνδυνες ατραπούς υποτέλειας στο όνομα της μακροημέρευσης της ειρήνης.

Την οδηγούν (με αφορμή την τουρκική εισβολή και κατάληψη στο Μελισσοκομείο του Έβρου, 25/05/’20) στον μονόδρομο του ”Quinon proficit deficit” (όποιος δεν προχωρά, πάει πίσω), που σηματοδοτεί γι’ αυτούς την αποφυγή πάση θυσία θερμού επεισοδίου με την Τουρκία, έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσουμε κυριαρχικά δικαιώματά μας στη Θράκη ή το Αιγαίο, όπως μας συμβουλεύει να κάνουμε η Süddeutsche Zeitung της φιλότουρκης Γερμανίας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)