2019 – 2022: Τσίπρας θα λέτε και θα κλαίτε

Η πολιτική αλλαγή του 2015 – στην αιχμή της μνημονιακής καταιγίδας που εισήγαγε στη χώρα ο Γ. Παπανδρέου, παραβιάζοντας τις αρχές του ΠΑΣΟΚ – γεννήθηκε στη «ρωγμή του χρόνου» και είχε εγγενείς αναπηρίες.

Η αντικειμενική αδυναμία του κόμματος που κέρδισε τις εκλογές να ασκήσει επαρκή διαχείριση – λόγω έλλειψης κατάλληλου πολιτικού προσωπικού – συνδυάσθηκε με το κοινοβουλευτικό έλλειμμα που οδήγησε στην ανάρμοστη σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τμήμα της Δεξιάς.

Ως φορέας της λαϊκής εντολής ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει περιθώριο να την καταθέσει αμέσως και να στήσει νέες κάλπες για να καλύψει το κενό των λίγων εδρών που του έλλειπαν για την αυτοδυναμία.

Είχαν φροντίσει οι «Σαμαροβενιζέλοι»: άδειασαν τα ταμεία, προγραμμάτισαν το τέλος της χώρας, δια της χρεοκοπίας, στις 28 Φεβρουάριου.

Με πολιτική οξυδέρκεια ο εντολοδόχος Πρωθυπουργός διέκρινε την ημερομηνία λήξης του μέσα σε μήνες, αν προχωρούσε σε συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ της Φώφης και το Ποτάμι του Σταύρου.

Θα τον έριχναν ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό των προφητών Σαμαρά και Βενιζέλου, περί «παρένθεσης».

Ανάγκα και Θεοί πείθονται. Η σύμπραξη με τον Καμένο ήταν μονόδρομος – καθώς δεν θα είχε εμπλοκή στη διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Ο Τσίπρας ήξερε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε κόστος, αλλά η χώρα θα είχε κυβέρνηση ως συνομιλητή της για «να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται».

Ο Τσίπρας τίμησε την εντολή του – όπως του αναγνώρισε και ο Σόιμπλε- παρ’ ότι την είχε πάρει με πρόγραμμα που δεν είχε καμία τύχη.

Τα αλλοιωμένα λάδια στην κυβερνητική μηχανή του, με τον αλλοπρόσαλλο Καμένο, τον σαλταρισμένο Βαρουφάκη τον οπισθοδρομικό Λαφαζάνη και την φευγάτη Κωνσταντοπούλου, έκαναν πιο δύσκολα τα πράγματα.

Αλλά ήταν πρωθυπουργός κυρίαρχης χώρας και όχι ενεργούμενο τρίτων για να συμβιβαστεί χωρίς μάχη και το πήγε με αξιοπρέπεια ως το τέλος.

Το παιχνίδι ήταν χαμένο απέναντι στον σκληρό συνασπισμό του μνημονιακού Διευθυντηρίου και την εσωτερική υπονόμευση από το σύστημα Μητσοτάκη – διαπλοκής στο εσωτερικό.

Στο τέλος έκανε αυτό που κάνουν οι πρωθυπουργοί που σέβονται τον εαυτό τους: κατέφυγε στον λαό. Η απόφαση του στο Δημοψήφισμα δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα. Αλλά ήταν βάση για να διεκδικήσει ότι καλύτερο μπορούσε στο τρίτο Μνημόνιο .

Το εκλογικό σώμα του αναγνώρισε όχι μόνο την προσπάθεια αλλά και την εντιμότητα: πρώτα το υπέγραφε και μετά ζήτησε την ψήφο του.

Με τη νέα εντολή, άλλαξε μέτρα και σταθμά και διόρθωσε την πολιτική του. Παρά τις αδυναμίες που εξακολουθούσε να έχει – με ένα προβληματικό κόμμα που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες – κράτησε με μια μικρή ομάδα αξιόπιστων συνεργατών, όρθια τη χώρα και την κοινωνία, κλείνοντας το κεφάλαιο του διεθνούς διασυρμού στην περίοδο 2110-14.

Έλυσε το μακεδονικό, έκοψε προνόμια «νταβατζήδων», έβαλε μιντιάρχες να πληρώσουν για την εθνική περιουσία των συχνοτήτων που είχαν σφετεριστεί, ρύθμισε το χρέος και πέτυχε το αδιανόητο πριν από αυτόν: έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια .

Στο τέλος παρέδωσε γεμάτα ταμεία και – κατά γενική ομολογία – διαχειρίσιμη οικονομία, ώστε ο Μητσοτάκης να κυβερνάει για έξι μήνες χωρίς κανένα πρόβλημα με τον προϋπολογισμό του Τσακαλώτου.

Πάρα την επικοινωνιακή καταιγίδα εναντίον του που συνεχίζεται, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόσημο της διακυβέρνησης Τσίπρα ήταν θετικό. Παρά τις πολιτικές δυσκολίες, τις προγενέστερες δεσμεύσεις για επιβολή φορών και τις εσωκομματικές ακαμψίες.

Το 2019 συσκοτίστηκε. Αλλά όταν ήλθε ο Μητσοτάκης αναδείχθηκε η ποιοτική ανωτερότητα του Τσίπρα στη διακυβέρνηση, την πολιτική συμπεριφοράς και τους στόχους.

Έκανε λάθη, οι κυβερνήσεις του είχαν αδυναμίες, το κόμμα του ιδεοληπτικούς και σούργελα. Αλλά στάθηκε στο ύψος της ευθύνης του απέναντι την κοινωνία, δεν άλλαξε την εθνική πορεία και δεν αλλοίωσε τις πάγιες επιλογές της χώρας, δεν παζάρεψε για λογαριασμό του την τύχη της.

Πολλοί Συριζαίοι είχαν τα χαλιά τους ως κυβερνώντες και απέτυχαν σε πολλά. Αλλά δεν έκλεβαν, δεν παραβίαζαν τη θεσμική τάξη, δεν αγνοούσαν τη νομιμότητα, δεν σερνόταν στις αυλές των νταβατζήδων, δεν συναγελάζονταν με απατεώνες και τυχοδιώκτες.

Ομοίως δεν έσκυβαν το κεφάλι στις υπερατλαντικές αξιώσεις για εκ νέου μετατροπή τη χώρας σε αποικία. Δεν έκαναν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους και δεν είχαν κρυφή ατζέντα στις σχέσεις με τον Ερντογάν.

Δεν είναι και λίγα αν συγκριθούν με όσα ακολούθησαν με το ασύδοτο σύστημα Μητσοτάκη και το προσωπαγές «επιτελικό κράτος».

Σκάνδαλα, σήψη στην πολιτική και διαφθορά στη διοίκηση, υποδούλωση του πολιτικού συστήματος στους ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ, αλαζονεία, οικογενειοκρατία και αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά, διασπάθιση των κρατικών, κοινοτικών και τραπεζικών πόρων.

Διάλυση της Παιδείας και των συστημάτων Υγείας, κοινοτικής Πρόνοιας, και Ασφάλισης, κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας, κράτος ημετέρων, διολίσθηση στην Ακροδεξιά, χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, συγκάλυψη σκανδάλων και αναγωγή της παρακολούθησης αντιπάλων και φίλων, σε μέθοδο διακυβέρνησης.

Άσχετα αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τρόπο να το αναδείξει και ενίοτε τον υπονομεύουν στελέχη του, αυτό είναι το ανάγλυφο της πραγματική σύγκριση των περιόδων διακυβέρνησης Τσίπρα και Μητσοτάκη.

Για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί, ο Τσίπρας αν μη τι άλλο είχε καλές προθέσεις και έκανε πολιτική για την κοινωνία, ήταν κανονικός Πρωθυπουργός. Ο Μητσοτάκης επιβουλεύεται τον απλό άνθρωπο, πολιτεύεται για λογαριασμό εγχώριων και ξένων συμφερόντων και αυτό που κάνει δεν είναι διακυβέρνηση, είναι αφαίμαξη.

Κάτω από την κρούστα των εξαγορασμένων ΜΜΕ, στις κοινωνικές διαστρωματώσεις του εκλογικού σώματος, αυτές οι διαφορές έχουν βιωματικό χαρακτήρα.

Στην πραγματική ζωή οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι το σύστημα Μητσοτάκη σκουριάζει, όπως είπε και ο Λαλιώτης. Καταρρέει μέσα στην τοξική σκόνη του. Η παραπληροφόρηση που επέβαλε ακυρώνεται, η προπαγάνδα του φέρνει ανατριχίλα αντί για παραισθήσεις και ο ίδιος υποκρύπτει στις αμαρτίες του.

Τώρα πλέον ακούγεται καθαρά αυτό που έλεγαν, μη ακουόμενοι , κάποιοι διορατικοί παρατηρητές , όταν ενέσκηψαν οι γαλάζιες ακρίδες με φτερά πεταλούδας: Τσίπρας θα λέτε και θα κλαίτε.