Λίνα Μενδώνη: Σκανδάλη      

Πρώτα η θεωρία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα και την πολιτική τάξη, για να γίνει κάποιος υπουργός δεν προσκομίζει δικαιολογητικά. Αλλά αρκεί να έχει μία και μόνη προϋπόθεση: την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού.

Την έχει, μπαίνει στην κυβέρνηση. Την έχασε, έφυγε αμέσως. Τόσο απλό.

Και τώρα η πράξη. Όπως προκύπτει από ρητές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Λίνα Μενδώνη έχει την εμπιστοσύνη του – μετά πολλών επαίνων μάλιστα.

Συνεπώς μένει στη θέση της υπουργού Πολιτισμού με δόξα και τιμή και ας χτυπιούνται σύμπασα η αντιπολίτευση και πλήθος βουλευτών της ΝΔ.

Εδώ ανοίγουμε παρένθεση. Εν προκειμένω η ανανέωση της πρωθυπουργικής εμπιστοσύνης έχει ιδιαίτερη σημασία. Επειδή η εν λόγω υπουργός είναι εξωκοινοβουλευτική. Ούτε και μέλος της ΝΔ- προς το παρόν τουλάχιστον. Ώστε ο Πρωθυπουργός δεν θα διακινδύνευε μια απώλεια στην κοινοβουλευτική στήριξη της κυβέρνησής του.

Α propos που λένε και οι Γάλλοι: η κυρία, ως 7 Ιουλίου 2019, ήταν μέλος του ΚΙΝΑΛ. Η ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων μάλιστα τη βρήκε στο γραφείο της Φώφης Γεννηματά εκείνο το βράδυ- να κάνουν σχέδια για τη συνέχεια του κόμματός τους.

Το πρωί της επομένης ανακοινώθηκε ως υπουργός του Μητσοτάκη. Το μόνο που έμεινε στην εξαπατηθείσα αρχηγό ΚΙΝΑΛ ήταν να τη διαγράψει. Σκορδοκαΐλα της διαγραφείσας. Κλείνει η παρένθεση.

Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν μεταξύ Μητσοτάκη και Μενδώνη; Μπα! Ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός και ότι φαίνεται ως εμπιστοσύνη μπορεί να μην είναι. Για την ακρίβεια εδώ κάτι δεν κολλάει.

Με όσα συνέβησαν στο υπουργείο Πολιτισμού με το που έσκασε η υπόθεση Λιγνάδη και έφεραν εμφανώς την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση, η υπουργός όφειλε να θέσει την παραίτησή της στη διάθεση του Πρωθυπουργού. Ιδίως γιατί είναι εξωκοινοβουλευτική και ας έκρινε ο ίδιος για τα περαιτέρω.

Με απλά λόγια αν έχει ευθύνη ένας υπουργός ο μόνος θεσμικά αρμόδιος να το αξιολογήσει είναι ο Πρωθυπουργός. Ουδείς άλλος. Όσο και αν αντιπολίτευση και κάποιοι βουλευτές της ΝΔ βγαίνουν στα κεραμίδια. Όσο αν τα ΜΜΕ ξελαρυγγιάζονται.

Γι’ αυτό άλλωστε και όσοι υπουργοί έχουν στοιχειώδη πολιτική ευαισθησία και προσωπικό φιλότιμο, όταν πάει κάτι στραβικά στον χώρο ευθύνης τους το πρώτο που κάνουν είναι να στείλουν την παραίτησή τους στον Πρωθυπουργό.
Πχ, στο ίδιο υπουργείο ο τελευταίος που το έκανε ήταν ο Παύλος Γερουλάνος – όταν συνέβη μια κλοπή σ’ ένα μουσείο.

Αν ο Πρωθυπουργός θα την αποδεχθεί όχι την παραίτηση, το κρίνει ο ίδιος. Δικά του τα γένια, δικά του και τα χτένια.

Εδώ όμως συνέβη κάτι ασυνήθιστο. Η Μενδώνη, όχι μόνο δεν είχε διακριτική ευαισθησία να τεθεί στη διάθεση του Πρωθυπουργού, αλλά έσπευσε και να τον προκαταλάβει.

Εμφανίσθηκε να κρίνει μόνη της τον εαυτό της και να αποφαίνεται ότι δεν έχει καμία πολιτική ευθύνη. Ούτε για τη διαχείριση της υπόθεσης όταν έφτασε στη Δικαιοσύνη, αλλά ούτε και για την πρόσληψη του Λιγνάδη στο Εθνικό θέατρο.
Αν μη τι άλλο, πρόκειται για αντίδραση προσβλητική για τον Πρωθυπουργό ως φορέα της λαϊκής εντολής.

Αλλά στην πολιτική αθώες δεν είναι ούτε οι πέτρες. Υπάρχουν πια δυο Λίνες Μενδώνη. Μια π.Λ. -προ Λιγνάδη- και μια μ.Λ.

Αν θέλει κάποιος να απεικονίσει τη δεύτερη, εύκολα μπορεί να τη φανταστεί με το χέρι στη σκανδάλη.

Γιώργος Λακόπουλος