Ποιος Ταξίαρχος έπεσε θύμα εμπρησμού – Ανάληψη ευθύνης με απειλές προς όλους τους υψηλόβαθμους της ΕΛ.ΑΣ

Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia:

Η σήψη και η ασχήμια του παρόντος δεν κρύβεται πίσω από θεωρητικούς καλλωπισμούς. Αντιθέτως, ποντάρει στη διαφάνεια της συνήθειας και στη δύναμη της συγκατάβασης. Δεν απουσιάζει η παραμικρή αφορμή ώστε να αντικρίσουμε κατάματα τον πόλεμο της ολοένα και πιο αυταρχικής αστικοδημοκρατικής τάξης εναντίον όσων περισσεύουν ή όσων εξεγείρονται απέναντι στην πολυδιάστατη υπαρξιακή φτήνια της αναζητώντας νέες προοπτικές ζωής. Πασχίζουν αγωνιωδώς για τον αφανισμό μας ή τον πολιτικό μας ακρωτηριασμό και αυτό φανερώνεται από τις αλλεπάλληλες κατασταλτικές κινήσεις τους απέναντι σε κινηματικές δραστηριότητες, απέναντι στους χώρους μας, απέναντι σε αγωνιστές και αγωνίστριες. Συνειδητά ή μη, κατανοούν πως η ενοποίηση των ιδρυμάτων καταπίεσης και διατήρησης της ηγεμονίας του κεφαλαίου εγκυμονεί και την αντίστοιχη πιθανή ενοποίηση και ενίσχυση των επαναστατικών δυνάμεων. Φοβούνται την προοπτική ενός οξυμένου κοινωνικού πολέμου που βάζει φωτιά στα σπλάχνα του καπιταλιστικού κόσμου, όπως βλέπουμε ήδη να συμβαίνει σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.

Για να καρποφορήσουν οι αντιεξεγερτικές της εκστρατείες, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιστρατεύει αρχαϊκά μέσα αστυνόμευσης, παραπέμποντας πολλάκις σε τακτικές άλλων καθεστώτων, αποδεικνύοντας πως η βαθύτερη ουσία της εξουσίας παραμένει διαχρονικά απαράλλαχτη. Με πλήρη αναλγησία ως προς την προφύλαξη της δημόσιας υγείας εν καιρώ πανδημίας και με περίσσιο θράσος απέναντι στους όποιους πολιτικούς της αντιπάλους, η κυβέρνηση διοχετεύει εκατομμύρια ευρώ απευθείας στις τσέπες καναλαρχών, στην υλικοτεχνική αναβάθμιση της αστυνομίας και σε επιχειρηματίες του περιβάλλοντός της. Δίχως κανένα ενδιαφέρον για μια έστω φαινομενική κοινωνική συνοχή, οι κυβερνώντες, βουτηγμένοι στην ασυδοσία που τους προσφέρει η εξουσία τους, εγείρουν μια διάχυτη συνθήκη όπου τα κομμάτια της κοινωνικής βάσης κινούνται σε μια κατεύθυνση αλληλοσπαραγμού. Απαντούν στην ανικανότητα και τις αντιφάσεις τους με την όξυνση της βιοπολιτικής, με όλο και πιο ολοκληρωτικά μέσα ελέγχου και καταστολής: Απροκάλυπτη και καλοπληρωμένη μιντιακή προπαγάνδα, απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τσάκισμα όσων διεκδικούν τους δρόμους, αναβάθμιση του ρόλου της αστυνομίας, εμπλουτισμός των κατασταλτικών μέσων και μεθοδολογιών, περιστολή των ατομικών ελευθεριών, διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και ευθεία επίθεση στο εισόδημα της εργατικής τάξης, κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, διασπορά εθνικιστικών παραληρημάτων, επιβολή σιγής ή παραπληροφόρησης γύρω από τα αμέτρητα σκάνδαλα (Novartis, Noor 1, τηλε-κατάρτηση, λίστα Πέτσα), φίμωση αντικαθεστωτικών φωνών, ψήφιση αντιεργατικών, αντιπεριβαλλοντικών και αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων, διαχωρισμός των πολιτών σε εμβολιασμένους και μη, ακραία υποτίμηση και αορατοποίηση των φυλακισμένων, των μεταναστών και των αστέγων, των ανθρώπων δηλαδή που πλεονάζουν για τη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής.

Μέσα από την ένταση της κρατικής προπαγάνδας, μέσα από τα δελτία ειδήσεων, μιλάει απευθείας η κυβέρνηση και η ελληνική αστυνομία, μιλούν απευθείας τα αστικά συμφέροντα. Ξερνούν καθημερινά με αμετροέπεια την κυβερνητική προπαγάνδα, στρώνοντας το έδαφος για τη σταδιακή εισβολή της επιτήρησης και της καταστολής σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας. Προοικονομούν καθημερινά τον θάνατό μας στα εμετικά τηλεπαράθυρα. Η μάχη απέναντι στον φόβο που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι, η αναγκαιότητα να οργανώσουμε την επαναστατική βία στο σήμερα μέσα από Πυρήνες Άμεσης Δράσης που θα χτυπάνε τα κρατικά και καπιταλιστικά συμφέροντα, είναι ένα μικρό πρώτο βήμα.

Απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή, στην επισφράγιση της σύγχρονης σκλαβιάς, στην ακραία τεχνολογική επιτήρηση και στη βάναυση λεηλασία της φύσης, επιλέξαμε μέσα στον Ιούνη να επιτεθούμε με εμπρηστικούς μηχανισμούς:

– Στην οικία του υψηλόβαθμου αστυνομικού Χαράλαμπου Καλόγηρου στο Ίλιον. Ταξίαρχος της Ελληνικής Αστυνομίας, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2021, με απόφαση του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. και αντιστράτηγου, Μιχαήλ Καραμαλάκη, προκρίθηκε από τη Σχολή Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας στη Γενική Διεύθυνση Προστασίας Επισήμων και Ευπαθών Στόχων, στα πλαίσια της εσωτερικής αναδιάρθρωσης του κατασταλτικού μηχανισμού. Η Γενική Διεύθυνση Προστασίας Επισήμων και Ευπαθών Στόχων είναι επιφορτισμένη με την παροχή προστασίας σε επίσημους κυβερνητικούς και πολιτικούς φορείς και πρόσωπα, σε επισήμους άλλων κρατών και διπλωματικές αποστολές, καθώς και σε κάθε πιθανό πρόσωπο ή ευπαθή στόχο που είναι πιθανό να δεχθεί οποιουδήποτε είδους επίθεση. Ο Χαράλαμπος Καλόγηρος αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον προμαχώνα των αντιεξεγερτικών στρατηγικών που εφαρμόζονται για να εγκληματοποιήσουν, να αποπολιτικοποιήσουν, να ελέγξουν και να καταστείλουν τις αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές επαναστατικές ενέργειες. Συντονίζει τις κινήσεις πρόληψης και τις κατασταλτικές τακτικές που επιστρατεύονται για την ασφάλεια των υψηλόβαθμων ταγών του καπιταλιστικού κόσμου. Ας έχει κατά νου πως δεν είναι στο απυρόβλητο, όπως και κανείς αντίστοιχος υψηλόβαθμος της ΕΛ.ΑΣ.

– Σε 2 βανάκια της εταιρείας ACS Courier στην Κυψέλη. Η ACS αποτελεί εταιρεία ταχυμεταφορών, θυγατρική του ομίλου Quest, με πρόεδρο τον Θοδωρή Φέσσα, ο οποίος είναι και πρόεδρος του ΣΕΒ. Ως δομικός πυλώνας της εγχώριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είδε τα κέρδη της να αυξάνονται κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα στην περίοδο της πανδημίας και της μαζικής καραντίνας. Η κακοπληρωμένη και επισφαλής εργασία, οι συνθήκες “γαλέρας” στα καταστήματά της, η πλήρης έλλειψη μέτρων υγιεινής όσον αφορά την προστασία από τη νόσο Covid-19, τα εντατικοποιημένα ωράρια και η δυσβάσταχτη πίεση που όξυνε ραγδαία τους κινδύνους για εργατικά ατυχήματα, όλα αυτά αποτελούν μια ελάχιστη γεύση από τα καμώματα της συγκεκριμένης εταιρείας. Το συγκεκριμένο κατάστημα-κάτεργο της οδού Ευελπίδων, το οποίο και επισκεφτήκαμε, έχει ιδιαίτερο παρελθόν όσον αφορά τη διαχείριση των εργαζομένων του, με τρανταχτό παράδειγμα την απόλυση τεχυμεταφορέα ο οποίος είχε αρρωστήσει τον Μάρτιο του 2020, χωρίς να πάσχει από Covid-19, και όταν τελείωνε η αναρρωτική του άδεια είδε κολλημένο στην πόρτα του σπιτιού του το χαρτί της απόλυσής του. Όσοι κερδοσκοπούν από τη δυστυχία και την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση, θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Οι εργαζόμενοι στον κλάδο των ταχυμεταφορών και της ταχυδιανομής έχουν την ολόψυχη αλληλεγγύη και στήριξή μας. Ειδικά ενόψει του νέου αντεργατικού-εκτρωματικού νομοσχεδίου, ας οξύνουμε συλλογικά τις αντιστάσεις μας και σε μαζικό και σε μειοψηφικό επίπεδο για να αποτελέσουμε έμπρακτο ανάχωμα στην εργατική αφαίμαξη και στην επιβολή της σύγχρονης σκλαβιάς.

– Σε ένα όχημα της εταιρείας ΙNTRACOM στου Ζωγράφου. Με εγχώριο ιδρυτή και βασικό μέτοχο του ομίλου INTRACOM τον μεγαλοεπιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, η συγκεκριμένη πολυεθνική εργολαβική συμμετοχική εταιρεία ειδικεύεται παγκοσμίως στους τομείς της πληροφορικής υψηλής τεχνολογίας, των σύνθετων κατασκευαστικών έργων και των προηγμένων αμυντικών ηλεκτρονικών συστημάτων. Τα κέρδη της ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Βρίσκεται στον προμαχώνα των προηγμένων τεχνολογιών επιτήρησης, ελέγχου και καταστολής, της παροχής εξειδικευμένου στρατιωτικού εξοπλισμού, καθώς και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου και της αφαίμαξης τοπικών κοινωνιών. Πρωτοστατεί στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών και αιολικών πάρκων μέσω της INTRAKAT, η οποία έχει επίσης αναλάβει την εργολαβία για τεράστια σιδηροδρομικά, οδικά και λοιπά κατασκευαστικά έργα. Τονίζεται επίσης η συνεργασία της με διεθνή στρατιωτικά σώματα μέσω της IDE (Intracom Defence), ενώ στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και της διαχείρισης προσωπικών δεδομένων έχει βαθιά χωμένο το χέρι της, μέσω της συνεργασίας της σχεδόν με όλες της εταιρείες-παρόχους. Περιττό να αναφερθούμε στις αυθαιρεσίες, στις απολύσεις και στην εργοδοτική ασυδοσία που επικρατεί στη συγκεκριμένη εταιρεία, ωθώντας πολλές φορές τους εργαζομένους της σε μαζικές διεκδικητικές απεργίες και διαμαρτυρίες. Αποτελεί το βαθύ σκοτάδι του ντόπιου κεφαλαίου και της εγχώριας επιχειρηματικότητας, με παρακλάδια που αγγίζουν άμεσα ή έμμεσα κάθε πτυχή της ζωής μας, και γι’ αυτόν το λόγο η στοχοποίησή της είναι αναγκαία και πιστεύουμε πως πρέπει να πραγματοποιείται με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία.

Θεωρούμε πως στην παρούσα συγκυρία οφείλουμε πρωτίστως να “λερώσουμε” τα χέρια μας και να προβούμε σε βίαιες κινήσεις. Οφείλουμε να ισχυροποιήσουμε τις γραμμές άμυνάς μας μέσω της οικοδόμησης πολεμικής εμπειρίας στο παράδειγμα της ασύμμετρης επίθεσης. Οφείλουμε να πιάσουμε το νήμα των επαναστατικών μορφών πάλης αλλά και την κληροδοτημένη οξυδέρκεια, ευφυία, πάθος και θάρρος των εκατοντάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που πότισαν την ιστορία και τους αγώνες με το αίμα τους. Οφείλουμε το νήμα αυτό να μετουσιωθεί σε υλική ιστορική κίνηση προς την βίαιη αμφισβήτηση του αστικού πολιτισμού και των θεσμών του, καλλιεργώντας στο σήμερα μια κουλτούρα ρηξιακή και εξεγερσιακή, μια αντίληψη πρακτική και βιωματική. Και το οφείλουμε αυτό στην ίδια μας την αξιοπρέπεια και την ειλικρινή μας επιθυμία να ζήσουμε ως επαναστατική σπορά, ως έμπρακτο αντι-παράδειγμα απέναντι στην κοινωνία της εκμετάλλευσης, της υποταγής και της διάχυτης δυστυχίας.

Ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι απλώς όμορφα λόγια και κενή συνθηματολογία. Είναι μια συνθήκη στην οποία ο εχθρός μας καιροφυλακτεί πανέτοιμος και διαβασμένος: Με μια υπερσύγχρονη πολεμική μηχανή ικανή να καταστέλλει και να αφομοιώνει κραδασμούς και αντιστάσεις αποτελεσματικότερα από ποτέ, με ένα πανοπτικό σύμπλεγμα επιτήρησης και ελέγχου ικανό να καταγράφει και να χαρτογραφεί σχεδόν κάθε μας κίνηση, με δεξαμενές σκέψης που μελετούν την ψυχολογία της ριζοσπαστικοποίησης και οικοδομούν μεθοδολογίες πρόληψης και αντι-εξέγερσης που θα στερήσουν ακόμα και τα χρονικά και χωρικά σημεία ώστε να μετουσιώνεται η εμβρυακή ατομική άρνηση του καπιταλιστικού κόσμου σε συλλογικές μορφές αντίστασης και προπαγάνδας.

Σε μια τέτοια συνθήκη, ίσως σβήσει μια για πάντα ο ήλιος της επαναστατικής προοπτικής, αφού θα έχουν σβήσει τα κινήματα που θα ήταν ικανά να λειτουργήσουν ως αιχμή και οδοδείκτης της. Και τότε θα αναρωτιόμαστε ξανά και ξανά: Γιατί η όποια πιθανή εξέγερση, γιατί η όποια πιθανή μαζική εκδήλωση αγανάκτησης και οργής δε μετουσιώνεται σε πραγματική επαναστατική διαδικασία, σε πραγματικό μετασχηματισμό των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων; Και η απάντηση θα είναι απλή: Γιατί όταν έπρεπε να προετοιμαστούμε και να γίνουμε πολεμιστές και πολεμίστριες της “πρώτης γραμμής”, όταν έπρεπε να χτίσουμε την αντίσταση στο σήμερα για να είμαστε ικανοί να ζούμε σε κοινότητες αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και συν-υπευθυνότητας, όταν έπρεπε να επανεξετάσουμε τους όρους της πολεμικής και πολιτικής στρατηγικής μας και να αναδιοργανώσουμε τις κατευθυντήριες γραμμές και τακτικές της, εμείς ήμασταν βυθισμένοι στην ηττοπάθεια και τη ματαιότητα, στην εσωστρέφεια, στις διαπροσωπικές ίντριγκες και μικρότητες, σε κλειστές σχέσεις και μορφές συλλογικοποίησης δίχως προοπτική κοινωνικής αναπαραγωγής, σε έναν ατελέσφορο, ακίνδυνο και πολιτικά αφομοιώσιμο ακτιβισμό, σε μια στείρα προσήλωση στην εικόνα μας στα κοινωνικά δίκτυα, σε μια ναρκισσιστική αντίληψη για τον εαυτό μας και τη θέση μας στον κόσμο.

Αν δεν ξεφύγουμε άμεσα απ’ τη μεταμοντέρνα λαίλαπα του ατομικού και συλλογικού κατακερματισμού, των υπερφίαλων “Εγώ”, αλλά και της απόλυτης ρευστότητας και σχετικοποίησης των πάντων, αν δε χαράξουμε από τώρα στέρεα βήματα προς μια ριζοσπαστική και συμπαγή επαναστατική κατεύθυνση, καλύτερα ας εγκαταλείψουμε τα κινήματα και ας αφοσιωθούμε σε μια ζωή ιδιώτευσης και απάθειας. Δεν υπάρχει λόγος να παρασιτούμε σε ιδέες, νοήματα, κουλτούρες και στην ιστορία ανθρώπων που πάλεψαν για τα ακριβώς αντίθετα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαστε ανειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, συλλογικοποιώντας και πασπαλίζοντας με “επαναστατική” αισθητική και περιτύλιγμα τον φιλοτομαρισμό και την εγωπάθειά μας. Τα κινήματα -αν φυσικά διατηρούν επαναστατικό/ανατρεπτικό χαρακτήρα- είναι μια συνθήκη ρισκοβόρα και επικίνδυνη. Και ο κίνδυνος δεν είναι φετίχ, είναι αναγκαίο κακό, σε ένα δρόμο γεμάτο εμπόδια και αγκάθια, γεμάτο αίμα και αγωνίες. Είναι ένα δρόμος όμως που, αν κατορθώσουμε και τον βαδίσουμε από κοινού, ίσως καταφέρουμε να αγγίξουμε το αιώνιο φως της ελεύθερης ζωής, της αγάπης για τους ανθρώπους, της αρμονικής συνύπαρξης με τον φυσικό κόσμο. Ως τότε τα ροδοπέταλα είναι μακριά και ο δρόμος είναι δύσβατος.

Καλούμε άμεσα όσα άτομα ασφυκτιούν με την εκμετάλλευση, τον πόνο και τις πειθαρχήσεις του βίαιου καπιταλιστικού παρόντος να οργανωθούμε από κοινού, να οικοδομήσουμε συντροφικούς δεσμούς, να ορθώσουμε πολεμικό μέτωπο ενάντια σε κάθε κυρίαρχο που μας θέλει με τα χέρια δεμένα και με τα κεφάλια σκυφτά, να δημιουργήσουμε Πυρήνες Άμεσης Δράσης. Μέσα στην απάνεμη ερημιά και τον απέραντο κατήφορο της αποξενωμένης εποχής μας, ας πάρουμε βαθιά ανάσα, ας οξύνουμε τον αναρχικό μας αγώνα. Με την ταπεινότητα και τη συνέπεια που αρμόζει στους ανθρώπους που μάχονται για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Να οργανωθούμε, να αγωνιστούμε, να παλέψουμε μέχρι τέλους…

Στέλνουμε ολόψυχα την αλληλεγγύη μας στους αναρχικούς και ανατρεπτικούς συντρόφους και συντρόφισσες στις φυλακές της Χιλής, και στην αναρχική συντρόφισσα Natascia Savio στις φυλακές της Ιταλίας όπου βρίσκεται σε απεργία πείνας.

Ένα πύρινο σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης στα αναρχικά συντρόφια Monica Caballero και Francisco Solar, στον Gabriel Pombo da Silva, σε όλα τα έγκλειστα συντρόφια στις φυλακές της Ιταλίας, στους απανταχού αιχμάλωτους του κοινωνικού πολέμου.

Δύναμη και δίχως όρους αλληλεγγύη με τους πολιτικούς κρατουμένους των ελληνικών φυλακών.

Χαιρετίζουμε – Στηρίζουμε την Επιχείρηση “Τάξη εναντίον Τάξης”, ένα κάλεσμα για έναν μήνα άμεσης δράσης από τους μαχόμενους και συγγενικούς σχηματισμούς του Μετώπου Ταξικής Αλληλεγγύης και της Οργάνωσης Αναρχικής Δράσης για να ενταθεί η ταξική αυτοάμυνα με επιθετικές μορφές πάλης, ενόψει του πρόσφατου αντεργατικού εκτρωματικού νομοσχεδίου.

Μνήμη μαχητική και αιώνια για τον Mauricio Morales, τον Sebastian Oversluij, τον Λάμπρο Φούντα, τον Mikhail Zhlobitsky, για όλα τα συντρόφια που έπεσαν στη μάχη, αλλά στην πραγματικότητα πατούν μαζί σε κάθε βήμα μας.

Για την Αναρχία!

Πυρήνες Άμεσης Δράσης

Πυρήνας “Mauricio Morales”

bloko.gr