Γιώργος Παπανδρέου: Αμνησία

Η κοινή λογική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο να σκέφτεται ο Γιώργος Παπανδρέου υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινάλ.

Θα είναι κωμωδία, δεδομένου ότι είναι …αρχηγός άλλου κόμματος: του ΚΙΔΗΣΟ.

Δεν το διέλυσε όταν η Φώφη τον διόρισε βουλευτή και συνεχίζει να εκδίδει ανακοινώσεις με το λογότυπό του.

Επί της ουσίας θα είναι αυτοχειριασμός. Θα εξευτελιστεί αν δεν εκλεγεί. Το πιθανότερο. Αν τον ήθελαν, θα τον είχαν καλέσει…

Αλλά ακόμη και αν πάρει την ηγεσία, τι μπορεί να περιμένει; Μόλις πριν από έξι χρόνια απέτυχε ως αρχηγός κόμματος και έμεινε εκτός Βουλής..

Λογικό: οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έφυγαν προς τον Τσίπρα εξ αιτίας του. Είναι δυνατόν να επιστρέψουν για αυτόν;

Ο Γιώργος βαρύνεται με δυο ασυγχώρητα αμαρτήματα.

Το ένα : οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και στα Μνημόνια, με το πρόσχημα να «τη σώσει».

Μόνο που κανείς δεν του ανέθεσε τη σωτηρία της. Για να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα τον ψήφισαν.

Με απλά λόγια: πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή. Κανείς Πρωθυπουργός νομιμοποιείται γι αυτό..

Το δεύτερο αμάρτημα είναι ότι διέσπασε το κόμμα του πατέρα του ,που τον έκανε Πρόεδρο και Πρωθυπουργό

Για να …τιμωρήσει τον Βενιζέλο, που ήταν ο εκλεγμένος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και νόμιμος διάδοχός του.

Προηγουμένως το καταχρέωσε. Αν όχι , θα αξίωνε να δοθούν στη δημοσιότητα τα πέντε πορίσματα από τον έλεγχο για την οικονομική διαχείριση επί των ημερών του.

Με αυτό το ιστορικό θα ήταν σαν περνάει θηλιά στο λαιμό του, η διεκδίκηση της ηγεσίας ενός κόμματος το οποίο δεν έπρεπε να υπάρχει.

Η εικόνα ενός πολιτικού που έπαιξε στο μεγάλο παιχνίδι κάποτε ,να ψηφοθηρεί κόντρα στον Λοβέρδο και τον Κεγκέρογλου και είναι κολακευτική.

Ο Παπανδρέου δεν μπορεί να έχει παράπονα από το Θεό που προστατεύει τις δυναστείες.

Πήρε περισσότερα από όσα μπορούσε να σηκώσει. Με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τον Σημίτη, το 1996 και το 2004.

Τα σκάτωσε και στο κόμμα και στην χώρα .

Θα ήταν πρόκληση να ζητάει τώρα και τα ρέστα, είτε από τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, είτε από το εκλογικό σώμα.

Αν το επιχειρήσει θα δείξει ότι δεν ξεπέρασε ποτέ τη βασική αδυναμία του: τους κακούς συμβούλους.

Ένας κύκλος προσώπων, από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα, στον έφεραν στο σημερινό χάλι.

Παλιά γιατί «είχε δικαίωμα» να κυβερνήσει ακόμη και με κηπουρούς. Τώρα για να «δικαιωθεί».

Τον «πιέζουν» να ξανακάνει τον βασιλικό για να ποτιστούν και οι γλάστρες.

Πλησιάζοντας τα 70 πλέον, υποτίθεται ότι έμαθε ότι κανείς δεν μπορεί να σταδιοδρομήσει στην πολιτική ποντάροντας στην αμνησία.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr