Garibe Gezer: Δολοφονήθηκε από τους Τούρκους μετά από βασανιστήρια και βιασμούς μηνών

Ένα άρθρο – κόλαφος του Gatestone institute αποκαλύπτει μια φρικτή υπόθεση, που όμως ταυτίζεται με χιλιάδες παρόμοιες…

Η Garibe Gezer, Κούρδισσα πολιτικός που κρατείτο φυλακισμένη σε απομόνωση στην Τουρκία, πέθανε πρόσφατα στη φυλακή μετά από μήνες βασανιστηρίων και βιασμών.

Στις 9 Δεκεμβρίου, η διοίκηση της φυλακής Kandira τηλεφώνησε στην οικογένεια της Gezer και τους ενημέρωσε ότι η κόρη τους «βρέθηκε νεκρή στο κελί της». Η φυλακή Kandıra, που βρίσκεται στην πόλη Kocaeli, είναι όπου φυλακίζονται πολλοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η διοίκηση της φυλακής ισχυρίζεται ότι η Gezer “αυτοκτόνησε”. Μέσω των επιστολών και των συνομιλιών της με τους δικηγόρους και τα μέλη της οικογένειάς της, ωστόσο, η Gezer είχε πει ότι κρατούνταν σε κελί απομόνωσης όπου βασανιζόταν και βιαζόταν συστηματικά από τους δεσμοφύλακες. Η εισαγγελία της πόλης επέβαλε «καθεστώς εθνικού απορρήτου» για τη διερεύνηση του θανάτου της. Πειθαρχική έρευνα ξεκίνησε επίσης εναντίον των συγκρατούμενων της Gezer επειδή διαμαρτυρήθηκαν για το θάνατό της.

Οι δικηγόροι της Gezer πήγαν στη φυλακή Kandira για να ζητήσουν το βίντεο από τη στιγμή του θανάτου της Gezer στο κελί της φυλακής της και να συναντηθούν με τον διοικητή της φυλακής. Ωστόσο, η σορός της είχε ήδη μεταφερθεί στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο του Κοτζαέλι και διενεργήθηκε νεκροψία-νεκροτομή. Οι αρχές δεν περίμεναν να έρθουν οι δικηγόροι. Ως εκ τούτου, η αιτία θανάτου της Gezer δεν αναφέρθηκε στην προκαταρκτική έκθεση νεκροψίας. Στις 4 Ιανουαρίου, οι εισαγγελείς απέρριψαν μια έρευνα σχετικά με τους ισχυρισμούς της Gezer για βασανιστήρια και σεξουαλικές επιθέσεις.

Ακόμη και μετά το θάνατο της Gezer, η κυβερνητική επίθεση εναντίον της δεν τελείωσε. Η σορός της μεταφέρθηκε από το νοσοκομείο υπό αποκλεισμό της αστυνομίας. Στις 10 Δεκεμβρίου, ακτιβιστές από διάφορες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών πήγαν στο νοσοκομείο του Kocaeli για να παραλάβουν το σώμα της Gezer για την κηδεία της. Οι γυναίκες φώναζαν “Şehid namirin” (ένα σύνθημα στα κουρδικά που σημαίνει “οι μάρτυρες είναι αθάνατοι”), καθώς έφεραν το φέρετρο στους ώμους τους, αλλά οι αστυνομικοί αντέδρασαν επιθετικά φωνάζοντας: “Τι μάρτυρας; Όχι ψαλμωδίες! Όχι φωνές!”

Καθώς η Gezer γεννήθηκε στην πόλη Mardin, το σώμα της έπρεπε να μεταφερθεί εκεί για ταφή. Ενώ το φέρετρο αναμενόταν να παραληφθεί από νεκροφόρα του Μητροπολιτικού Δήμου του Mardin, το όχημα που έφτασε στο αεροδρόμιο ακινητοποιήθηκε και εστάλη πίσω από την αστυνομία. Η αστυνομία είπε στην οικογένεια της Γκέζερ να «μεταφέρουν το φέρετρο στο Μαρντίν με δικά τους μέσα». Ως αποτέλεσμα, το σώμα της τοποθετήθηκε στην καρότσα ενός φορτηγού και οδηγήθηκε στο σπίτι της στο Μαρντίν. Σύμφωνα με το Πρακτορείο Ειδήσεων Μεσοποταμίας, η αστυνομία έστησε σημεία ελέγχου κατά μήκος του δρόμου όπου επρόκειτο να περάσει το φορτηγό.

Μόνο τον Δεκέμβριο, έξι άλλοι Κούρδοι πολιτικοί κρατούμενοι, οι Bangin Muhammed, Abdülerezak Suyuur, Halil Güneş, Salih Tuğrul, Ilyas Demir και Vedat Erkmen, πέθαναν στις τουρκικές φυλακές!

Η διοίκηση της φυλακής Tekirdag, όπου ήταν έγκλειστος ο Erkmen, ισχυρίστηκε επίσης ότι ο κρατούμενος “αυτοκτόνησε”. Ο αδερφός του, Σαΐμ Ερκμέν, ωστόσο, είπε ότι πίστευε ότι ο αδελφός του είχε εκτελεστεί:

«Η τουρκική αστυνομία μας προσήγαγε πριν από την κηδεία του αδερφού μας! Ο αδερφός μου δεν ήταν από αυτούς που αυτοκτόνησαν. Το κράτος τον σκότωσε. Για να το καλύψουν, τον πήγαν στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο χωρίς πρώτα να ενημερώσουν εμάς και τους δικηγόρους του… Και επειδή τον σκότωσαν, η νεκροψία έγινε κρυφά από εμάς»!

Αυτοί οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι τα μόνα θύματα κακοποίησης στις τουρκικές φυλακές. Όπως αναφέρεται σε άρθρο της 22ας Δεκεμβρίου στην εφημερίδα Birgun, οι πολιτικοί κρατούμενοι στην Τουρκία υπόκεινται σε πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως παρατεταμένη απομόνωση, απογύμνωση υπό το πρόσχημα σωματικής έρευνας, βασανιστήρια, κακομεταχείριση και απαγορεύσεις βιβλίων, που συλλογικά «επιφέρουν στους πολιτικούς κρατούμενους βαρύτατες συνέπειες». Το άρθρο αναφέρει:

«104 κρατούμενοι και κατάδικοι έχουν χάσει τη ζωή τους στις φυλακές από το 2020 και τουλάχιστον 7 άνθρωποι πέθαναν τον μήνα Δεκέμβριο. Σύμφωνα με υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολλούς δικηγόρους, οι λόγοι για αυτούς τους θανάτους περιλαμβάνουν την πίεση στους κρατούμενους στις φυλακές και την αποτυχία μεταφοράς  ασθενών κρατούμενων εγκαίρως σε νοσοκομείο. Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επισημαίνουν ότι πολλοί από αυτούς τους θανάτους είναι «ύποπτοι».

Τα ευρήματα της έκθεσης «Παραβιάσεις δικαιωμάτων στις φυλακές το 2021» του Δικηγορικού Συλλόγου του Ντιγιαρμπακίρ που εκδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου επιβεβαίωσαν την αναφορά της Birgun:

«Οι φυλακές στην Τουρκία έχουν γίνει τόποι βασανιστηρίων όπου ασκείται κάθε είδους απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση, ιδιαίτερα παραβιάσεις του δικαιώματος στη ζωή… [συμπεριλαμβανομένων] θανάτων [δολοφονιών], [παράνομων] μεταφορών σε άλλες φυλακές, βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης, απομόνωση, παρεμπόδιση των δικαιωμάτων επικοινωνίας ακόμα και με τις οικογένειες τους, πειθαρχικές έρευνες και κρατήσεις άρρωστων κρατουμένων στη φυλακή».

Εν τω μεταξύ, η Aysel Tuğluk, πρώην αντιπρόεδρος και βουλευτής του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) και πρώην συμπρόεδρος του Κογκρέσου της Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK), βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα από τον Δεκέμβριο του 2016.

Παρά το γεγονός ότι ήταν μέλος νόμιμων πολιτικών οργανώσεων, η Τουγλούκ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση το 2018 ως «στέλεχος τρομοκρατικής οργάνωσης». Πέρυσι, καταδικάστηκε σε πρόσθετη ποινή φυλάκισης 1 έτους και 8 μηνών για «προπαγάνδα υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης». Η Tuğluk πάσχει τώρα από σοβαρή απώλεια μνήμης και είναι προφανώς ανίκανη να καλύψει τις πιο βασικές της ανάγκες.

Το 2017, η Τουγλούκ εκτέθηκε σε σωματικές και λεκτικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια της κηδείας της μητέρας της στην Άγκυρα, όπως αναφέρει ο Raffi Bedrosyan. Απελευθερώθηκε από το κελί της φυλακής για την συγκεκριμένη περίσταση, αλλά τελικά την εμπόδισαν να θάψει τη μητέρα της, η οποία ανήκε στη θρησκεία των Αλεβιτών:

«Ομάδα 30 φανατικών Τούρκων υπερεθνικιστών εμφανίστηκε στον χώρο της ταφής με ένα τρακτέρ, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Αυτά είναι τουρκικά εδάφη, αυτά δεν είναι αρμενικά εδάφη», «Δεν επιτρέπεται εδώ η ταφή των Αλεβιτών, των Αρμενίων και των Κούρδων. , «Δεν επιτρέπονται οι σπόροι των Αρμενίων σε ένα τουρκικό νεκροταφείο», και το πιο φρικτό, «Αν δεν αφαιρέσετε αυτό το φέρετρο, θα το τεμαχίσουμε».

«Σύντομα ο όχλος αυξήθηκε σε 100 άτομα και άρχισαν να πετούν πέτρες στους πενθούντες, συμπεριλαμβανομένης της Tuğluk. Αν και πολλοί αστυνομικοί ήταν παρόντες, απλώς παρακολούθησαν τον όχλο χωρίς να επέμβουν. Στην πραγματικότητα, αρκετοί δράστες φάνηκαν να γνώριζαν τους αστυνομικούς και τους απευθύνθηκαν με το μικρό τους όνομα.»

Η κηδεία αναβλήθηκε, αλλά χωρίς την Τουγλούκ, την οποία έστειλαν πίσω στη φυλακή.

Ο δικηγόρος της Tuğluk, Reyhan Yalçindağ, λέει ότι η επίθεση στην κηδεία της μητέρας της σηματοδότησε την αρχή της παρακμής της υγείας της και τελικά οδήγησε στην απώλεια μνήμης από την οποία υποφέρει αυτή τη στιγμή.

Εν τω μεταξύ, γιατροί στην Ιατρική Σχολή του Κοτζαέλι εξέτασαν την Τουγλούκ για οκτώ μήνες και δήλωσαν ότι, λόγω της χρόνιας νόσου, η έκτιση της ποινής της θα έπρεπε να αναβληθεί. Το χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο ανακοίνωσε, ωστόσο, ότι η Τουγλούκ θα μπορούσε να λάβει ιατρική περίθαλψη στη φυλακή. Στις 3 Σεπτεμβρίου, με βάση την έκθεση του Ινστιτούτου Ιατροδικαστικής, η Γενική Εισαγγελία του Κοτζαέλι απέρριψε το αίτημα για αναβολή. Ως αποτέλεσμα, η Τουγλούκ παραμένει στη φυλακή.

Το παράρτημα της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κωνσταντινούπολης εξέδωσε δήλωση ζητώντας την απελευθέρωσή της:

«Στην έκθεση Ιατροδικαστικής του Πανεπιστημίου του Κοτζαέλι της 12ης Ιουλίου 2021, αναφέρθηκε ξεκάθαρα ότι η Tuğluk έχει «άνοια» και ότι χρειάζεται τη βοήθεια άλλων για να επιβιώσει. Η ζωή της Tuğluk, της οποίας η ασθένεια εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς, τίθεται σε κίνδυνο .»

Στις 9 Δεκεμβρίου, αρκετές εθνικές και διεθνείς οργανώσεις κατά των βασανιστηρίων — το Κέντρο Κοινωνικής Υποστήριξης, Αποκατάστασης και Επαναπροσαρμογής για Θύματα Βασανιστηρίων, Πολέμου και Βίας. Κοινωνία των Πολιτών στο Ποινικό Σύστημα. Ίδρυμα Κοινωνίας και Νομικών Σπουδών. Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Ίδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας; και το Ευρωπαϊκό Παράρτημα του Παγκόσμιου Οργανισμού κατά των Βασανιστηρίων — εξέδωσαν κοινό δελτίο τύπου αναφέροντας ότι «τα βασανιστήρια παραμένουν ευρέως διαδεδομένα» στην Τουρκία:

«Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που ο Ειδικός Εισηγητής για τα βασανιστήρια πραγματοποίησε την επίσκεψή του στην Τουρκία για να αξιολογήσει την επικρατούσα κατάσταση και τις προκλήσεις σχετικά με τα βασανιστήρια και άλλες σκληρές, απάνθρωπες ή εξευτελιστικές μεταχειρίσεις ή τιμωρίες. Αν και οι αξιωματούχοι στην Τουρκία είχαν δηλώσει τότε τη δέσμευσή τους να διερευνήσουν, να διώκουν και να τιμωρούν τους υπεύθυνους για τη χρήση βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης, η ζοφερή πραγματικότητα λέει μια «διαφορετική ιστορία»:

“Η αύξηση των περιστατικών βασανιστηρίων, κακομεταχείρισης και σκληρής και απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης σε αστυνομικές και στρατιωτικές κρατήσεις και φυλακές τα τελευταία χρόνια έχει επισκιάσει την προηγούμενη πρόοδο της Τουρκίας στον τομέα αυτό. Αυτό οφείλεται, μεταξύ άλλων, στην παραβίαση διαδικαστικών εγγυήσεων, μακροχρόνιες περίοδοι φύλαξης και δόλος που έχουν γίνει κοινή πρακτική σε διάφορα επίπεδα του κράτους.

“Υπάρχει επίσης μια σταθερή αύξηση στη χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου κατά ατόμων από εισαγγελείς. Η έννοια των “τρομοκρατικών αδικημάτων”, η οποία είναι εξαιρετικά προβληματική όσον αφορά τον ευρύ και αόριστο ορισμό της, έχει εργαλειοποιηθεί και χρησιμοποιηθεί με κατάχρηση ως πρόσχημα για φίμωση, καταπίεση και ποινικοποίηση των πολιτικά αντιφρονούντων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέχει το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Τουρκία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό κρατουμένων που έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα που σχετίζονται με την τρομοκρατία. Το ποσοστό των έγκλειστων στις φυλακές της χώρας αυξήθηκε κατά 115,3% τα τελευταία 10 χρόνια. οδήγησε στην Τουρκία να έχει το υψηλότερο ποσοστό φυλάκισης από τις 47 χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2020».

Στις 10 Δεκεμβρίου, που είναι επίσης διεθνώς γνωστή ως Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας και το Ίδρυμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας εξέδωσαν κοινή δήλωση, λέγοντας:

«Τα βασανιστήρια παρέμειναν το πιο κυρίαρχο πρόβλημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων το 2021 και στην Τουρκία, παρά το γεγονός ότι είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και απαγορεύεται απολύτως από το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο, το οποίο αναγνωρίζει η Τουρκία. Πράξεις βασανιστηρίων και κακομεταχείριση σε κρατικούς χώρους κράτησης καθώς και χώρους εκτός κράτησης, στους δρόμους και σε εξωτερικούς χώρους ή σε χώρους όπως σπίτια και γραφεία μαζί με την «ακραία και δυσανάλογη παρέμβαση» της επιβολής του νόμου που ισοδυναμεί με το επίπεδο «βασανιστηρίων» στις δημόσιες  συγκεντρώσεις.

Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ολόκληρη η χώρα έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε χώρο βασανιστηρίων ως αποτέλεσμα του τρόπου διακυβέρνησης της πολιτικής εξουσίας που βασίζεται στην καταστολή και τον έλεγχο.

«Είναι επίσης αρκετά ανησυχητικό το γεγονός ότι εξαφανίσεις / απαγωγές, που αποτελούν μια από τις πιο επαίσχυντες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πρόσφατη ιστορία και χαρακτηρίζονται ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, έχουν επίσης καταγράφει  το 2021 και ο αριθμός τέτοιων περιπτώσεων έχει αυξηθεί.

“Οι φυλακές, που αποτελούν αδιαμεσολάβητο σημάδι του σεβασμού ενός κράτους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν γίνει εξαιρετικά υπερπλήρες σήμερα ως αποτέλεσμα της κατάχρησης του νόμου από την πολιτική εξουσία ως μέσο καταστολής και εκφοβισμού στην Τουρκία. Οι φυλακές είναι μέρη όπου διαπράττονται κατάφωρες και σοβαρές παραβιάσεις από την στέρηση βασικών δικαιωμάτων έως τα βασανιστήρια και το δικαίωμα πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη».

Οι πολιτικοί κρατούμενοι στην Τουρκία βασανίζονται συστηματικά  επειδή έχουν «λανθασμένες» πολιτικές απόψεις ή επειδή χαρακτηρίζονται από την κυβέρνηση ως «εχθροί» ή «τρομοκράτες». Η κατάσταση των ασθενών πολιτικών κρατουμένων σπάνια αναφέρεται στα κύρια τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Δυστυχώς, τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης φαίνεται να θεωρούν τους αντιφρονούντες κρατούμενους ως προδότες ή τρομοκράτες που αξίζουν θάνατο.

Ακόμη και τα πτώματα των πολιτικών κρατουμένων δεν γίνονται σεβαστά από την κυβέρνηση. Σε πολλές περιπτώσεις οι αυτοψίες γίνονται χωρίς την παρουσία δικηγόρων ή μελών της οικογένειας των κρατουμένων. Πολλοί κρατούμενοι φυλακίζονται αποκλειστικά με βάση ψευδείς δηλώσεις «προστατευμένων», συχνά ανώνυμων μαρτύρων (που αποκαλούνται στα τουρκικά «μυστικός μάρτυρας»). Χιλιάδες αθώοι άνθρωποι σαπίζουν στις τουρκικές φυλακές επειδή δήθεν είναι ή υποστηρίζουν «τρομοκράτες» όταν δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον τους που θα μπορούσαν εύλογα να θεωρηθούν αποδεικτικά  «τρομοκρατικής δράσης». Οι κατηγορίες «τρομοκρατίας» που απαγγέλθηκαν σε αυτούς τους κατηγορούμενους είναι εξαιρετικά ασαφείς και ανακριβείς. Οι προσπάθειες άμυνας είναι επίσης υποτονικές. Σύμφωνα με τη Mary Lawlor, Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ για την κατάσταση των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

«Στην Τουρκία οι δικηγόροι ανθρωπίνων δικαιωμάτων στοχοποιούνται ιδιαίτερα για το έργο τους όταν εκπροσωπούν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θύματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θύματα αστυνομικής βίας και βασανιστηρίων και πολλούς ανθρώπους που απλώς εκφράζουν αντίθετες απόψεις».

Αυτά τα καταπιεστικά μέτρα, που λειτουργούν συστηματικά σε ολόκληρη την Τουρκία, φαίνεται ότι έχουν σχεδιαστεί κυρίως για να οδηγήσουν στην τιμωρία και την καταστροφή όσων θα μπορούσαν να ασκήσουν κριτική ή να αμφισβητήσουν την κυβέρνηση.

Η Uzay Bulut, ένας Τούρκος δημοσιογράφος και μέλος στο Gatestone Institute.

newsbreak.gr