Για την Ελλάδα που πάλι και που μόνιμα αιμορραγεί

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, που τελευταίως πέφτει συνεχώς έξω και αναγκάζεται να μεταβάλλει τις αρχικές  προβλέψεις του,  ο ρυθμός ανάπτυξης από 4.6% θα μειωθεί σε 3.5%, ενώ για το 2023 θα μειωθεί ακόμη περισσότερο στο 2.6%. Να υπογραμμίσω  το γεγονός  ότι για τα μεταγενέστερα έτη (2026 και 2027) ο ρυθμός ανάπτυξης επανέρχεται στις πάγιες  προβλέψεις του ΔΝΤ, με βάση τις οποίες ο μέσος ρυθμός,  ως  το 2060,  δεν θα υπερβαίνει το 1%. Η διαπίστωση αυτή  υπενθυμίζει   για ακόμη μια φορά ότι  η ελληνική οικονομία θα είναι, για πολλές ακόμη δεκαετίες, καθηλωμένη  από  τα εγκληματικά μνημόνια,  από τις σκληρές  συνθήκες εξυπηρέτησης του χρέους, που της έχουν επιβληθεί, αλλά και από την εντελώς ακατάλληλη για την περίπτωσή της,  μακροοικονομική πολιτική  της Ευρωζώνης. Συνεπώς, οι συχνές εξάρσεις των αρμοδίων, για το πόσο καλά πηγαίνει  δήθεν η οικονομία, δεν συμπορεύονται με την πραγματικότητα. Αναφορικά με το Ταμείο Ανάκαμψης, παραπέμπω σε σχετικό άρθρο μου (21.02.2022 στο Slpress).

Αναφορικά με τον πληθωρισμό,   το ποσοστό που δίνει το  ΔΝΤ,  4.5% για το 2022,  έχει ήδη διπλασιαστεί   για το Μάρτιο, και όλα συνηγορούν ότι δεν πρόκειται να σταματήσει την ανοδική του πορεία. Ειδικά, για την Ελλάδα, με τον τόσο υψηλό βαθμό εξάρτησης από εισαγωγές βασικών ειδών διατροφής και όχι μόνο,  με τη Ρωσία τόσο εχθρικά διακείμενη, απέναντί μας, εξαιτίας των γνωστών, όσο και αναίτιων δικών μας υπερβολών υποτέλειας,  με τον πόλεμο της Ουκρανίας χωρίς ορατό τέλος, με τη συνέχιση των δυσχερειών στην παγκόσμια παραγωγική αλυσίδα  και στις θαλάσσιες μεταφορές, και κυρίως με  το άλυτο πρόβλημα της ενέργειας, πληθωρισμός,  4.5% θα ήταν «ευλογία Θεού».

Η Ελλάδα, έστω και αν βρισκόταν σε λιγότερο δεινή οικονομική κατάσταση της παρούσας, δεν θα μπορούσε να εξουδετερώσει τις δυσμενείς συνέπειες ενός υψηλού πληθωρισμού, αναφορικά με την πανωλεθρία που υφίσταται η αγοραστική δύναμη των χαμηλών και σύντομα και των μεσαίων εισοδημάτων. Η αύξηση του κατώτατου μισθού θα αποδειχθεί σταγόνα στον συνεχώς ανερχόμενο πληθωρισμό. Παρήγορο θα ήταν το ποσό των 713Ε του νέου κατώτατου μισθού, χωρίς πληθωρισμό. Αλλά, τώρα, θα εξαερωθεί σε μερικές εβδομάδες.

Τι μέτρα θα μπορούσαν να αποδειχτούν αποτελεσματικά; Πρόκειται, ασφαλώς, για θεωρητική, και ίσως και για απαγορευτική συζήτηση, εφόσον αυτά αντιτίθενται στις προδιαγραφές της ΕΕ.

Το πρώτο πολυσύνθετο μέτρο αφορά στην προσπάθεια αναβίωσης του δολοφονημένου, από τις απαιτήσεις και τις πολιτικές της ΕΕ,  γεωργικού μας τομέα, με κυρίαρχη επιδίωξη την ανάκτηση της επάρκειας σε σιτηρά.  Διότι, εκτός του ότι, σε μικρό διάστημα από τώρα, δεν θα υπάρχει επάρκεια ψωμιού, αλλά και  έστω και αν καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε εισαγωγή σιταριού, η τιμή του κινδυνεύει να είναι απαγορευτική. Το δεύτερο μέτρο βαρύνεται με εμμονικές  αρνήσεις  ενασχόλησής του, παραπέμπει σε επίθεση Αρμαγεδδών και  ενθαρρύνει επιθετικές τάσεις εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να αναφερθεί σε αυτό. Πρόκειται για τη βοήθεια  που, ειδικά σε περίοδο πληθωρισμού, θα μπορούσε να προσφέρει το εθνικό νόμισμα, σε αντίθεση με το ευρώ.  Ένα τρίτο μέτρο, που θα έπρεπε βέβαια να  είχε προ πολλού επιχειρηθεί, ανεξαρτήτως πληθωρισμού, πολέμου κλπ., αλλά  που αποκλείστηκε λόγω πάντοτε  υψηλόβαθμης υποτέλειας, είναι η απαίτηση μείωσης ή και διαγραφής του χρέους, εφόσον δεν δικαιολογείται  πια η ελάχιστη αμφιβολία, μετά και τη δημοσίευση των απομνημονευμάτων του Μπαράκ Ομπάμα,  ότι η Ελλάδα έγινε Ιφιγένεια για να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Τέλος, ο κύκλος των δυνητικών, αλλά φευ θεωρητικών προς το παρόν δυνατοτήτων, για βελτίωση της θέσης μας, κλείνει με την απαίτηση της Ελλάδας, έστω και μετά από 80 χρόνια, διεκδίκησης των γερμανικών χρεών, πολύ υψηλότερων των αντίστοιχων δικών μας  προς την Γερμανία.

Υπάρχουν λύσεις στο βαθύ ελληνικό πρόβλημα. Αλλά, αυτές, δεν είναι προφανώς επιθυμητές από τους διαχρονικούς αρμόδιους. Και έτσι εξηγείται ότι κάποιες από αυτές βρίσκονται σε περιθώριο αναμονής επί 80 χρόνια.

newsbreak.gr