Όταν το «βιβλίο» Κυριάκου έγινε θέμα στη Βουλή – Οι διάλογοι Τσουδερού με Πάγκαλο και Ροκόφυλλο

Το «βιβλίο» του Κυριάκου Μητσοτάκη για το πώς ασκείται η εξωτερική πολιτική, έγινε γνωστό με τη συζήτηση στη Βουλή το 1990, όταν επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ψηφιζόταν η αναθεώρηση της συμφωνίας για τις βάσεις την περίοδο εκείνη.

Αντιγράφουμε από τα πρακτικά της Βουλής:

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΣΟΥΔΕΡΟΥ: Το άλλο ύφος της εξωτερικής πολιτικής είναι αυτό που άλλο λέγεται προς τα έξω και άλλο προς τα μέσα. Υπάρχει και αυτό, να ασκείς εξωτερική πολιτική σε δύο επίπεδα. Υπάρχει μάλιστα μία πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη η οποία βραβεύτηκε τελευταία στο Χάρβαρντ, ενός νέου Έλληνα αποφοίτου τώρα πλέον από το Χάρβαρντ, που έκανε ακριβώς αυτήν την ανάλυση, πως ασκήθηκε η ελληνική εξωτερική πολιτική δια μέσου των τελευταίων 20 ετών σε δύο επίπεδα.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ. Ποιος είναι;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΟΚΟΦΥΛΛΟΣ. Πείτε μας ποιος είναι.

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΣΟΥΔΕΡΟΥ. Θα σας το πω αμέσως. Ξέρετε και γι’ αυτό θέλετε να το προκαλέσετε. Εγώ από σεμνότητα για την παράταξή μας δεν το είπα, αλλά αν θέλετε θα σας το πω. Είναι ο γιος του Πρωθυπουργού.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΟΚΟΦΥΛΛΟΣ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ο γιος του Πρωθυπουργού.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ. Τεκνοποιεί συλλογικώς σαν παράταξη;

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΣΟΥΔΕΡΟΥ. Αφήστε τα αστεία τώρα. Δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ -και εδώ δεν θα αστειευτείτε ασφαλώς, κύριε Πάγκαλε- άσκησε πολιτική του έξω και του μέσα, άλλο έξω, άλλο μέσα

Αναφέρουν χαρακτηριστικά τα πρακτικά:

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΣΟΥΔΕΡΟΥ: Μιλάω για τη πέμπτη παράγραφο, των εμπειρογνωμόνων. Έχετε δύο συμβούλους Α’ και δύο συμβούλους Β’ τάξεως. Και η πρότασή μου είναι να υπάρχει μια θέση Α’ και τρεις θέσεις Β’.

Τώρα θα ήθελα κλείνοντας να επανέλθω, στο γιατί υποστηρίζω ότι πραγματικά θα έπρεπε να υπάρχει γενική συμφωνία για τη συμφωνία των Βάσεων.

Υπάρχουν δύο τρόποι να ασκήσει κανείς εξωτερική πολιτική. Ο ένας τρόπος, θα δώσω ιστορικά, παράδειγμα θα αναφερθώ σ’ ένα μεγάλο πολιτικό άνδρα που νομίζω πλέον όλοι αναγνωρίζουμε ότι ήταν ο κατ` εξοχήν μετρ της εξωτερικής πολιτικής, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος άσκησε εξωτερική πολιτική με ύφος που έλεγε ότι μία μικρή χώρα πρέπει να είναι πάντα ειλικρινής. Η ειλικρίνεια χρειάζεται σε μία μικρή χώρα. Μία μικρή χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να ξεγελάει. Και βεβαίως με συνέπεια. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά ήταν τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μέγας ρεαλιστής, μελετούσε βεβαίως τα θέματα, αλλά ήταν σκληρός στις αποφάσεις του. Πολλές φορές πήγαινε ενάντια στη λαϊκή γνώμη, η οποία καλλιεργείτο από την αντιπολίτευση. Πήγαινε ενάντια όταν ήταν συμφέρον, όπως έβλεπε αυτός, για τη χώρα. Αυτό είναι το ένα ύφος ασκήσεως της εξωτερικής πολιτικής.

Το άλλο ύφος της εξωτερικής πολιτικής είναι αυτό που άλλο λέγεται προς τα έξω και άλλο προς τα μέσα. Υπάρχει και αυτό, να ασκείς εξωτερική πολιτική σε δύο επίπεδα. Υπάρχει μάλιστα μία πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη η οποία βραβεύτηκε τελευταία στο Χάρβαρντ, ενός νέου Έλληνα απόφοίτου τώρα πλέον από το Χάρβαρντ, που έκανε ακριβώς αυτήν την ανάλυση, πως ασκήθηκε η ελληνική εξωτερική πολιτική δια μέσου των τελευταίων 20 ετών σε δύο επίπεδα.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ. Ποιος είναι;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΟΚΟΦΥΛΛΟΣ. Πείτε μας ποιος είναι.

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΣΟΥΔΕΡΟΥ. Θα σας το πω αμέσως. Ξέρετε και γι’ αυτό θέλετε να το προκαλέσετε. Εγώ από σεμνότητα για την παράταξή μας δεν το είπα, αλλά αν θέλετε θα σας το πω. Είναι ο γιος του Πρωθυπουργού.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΟΚΟΦΥΛΛΟΣ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ο γιος του Πρωθυπουργού.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ. Τεκνοποιεί συλλογικώς σαν παράταξη;

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΣΟΥΔΕΡΟΥ. Αφήστε τα αστεία τώρα.

Δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ -και εδώ δεν θα αστειευτείτε ασφαλώς, κύριε Πάγκαλε- άσκησε πολιτική του έξω και του μέσα, άλλο έξω, άλλο μέσα.

Εγώ θα ήθελα να θυμίσω στους συναδέλφους και σε όσους πολίτες μας ακούνε, ότι το 1983 ο κ. Ανδρέας Παπανδρέου όταν υπέγραψε πλέον τις Βάσεις είπε «δεν διστάζω να τονίσω ότι εξυπηρετούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κρίσιμα εθνικά μας συμφέροντα και αισθάνομαι ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τη συμφωνία». Αυτά είναι λόγια του κ. Παπανδρέου. Αλλά την ίδια ώρα που έλεγε αυτά διότι υπέγραφε την συμφωνία με τους ξένους, έχουμε τον εξής τίτλο ο οποίος προκλήθηκε από πράξεις του ΠΑΣΟΚ. Τίτλος εφημερίδας «Σε λαϊκές κινήσεις εκχωρεί η Κυβέρνηση τις ευθύνες εξουσίας»~. Και γιατί το είπαν αυτό; Διότι την ίδια μέρα που υπογράφετο η Συμφωνίας υπήρξε αυτή η αντίφαση η μεγάλη, κινητοποιήθηκαν λαϊκές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα κινούμενες από το ΠΑΣΟΚ.

Μετά αργότερα που επίσης υπαγορεύθηκε από εσωτερικές σκοπιμότητες, βρέθηκε το εύρημα του δημοψηφίσματος. Μα, κύριοι το δημοψήφισμα ήταν απλώς ένα τέχνασμα για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με σκοπιμότητες εσωτερικές. Και ξέρουμε τις μεγάλες απότυχίες -εσείς πρέπει να τις ξέρετε ειδικά, κύριε Πάγκαλε,- για τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, όπου τελικά και ο Ντε Γκώλ που έκανε πολλά δημοψηφίσματα, αναγκάστηκε να πει ότι στα πολύπλοκα θέματα δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δημοψηφίσματα. Είναι βέβαιο, ότι ένα πρόβλημα για το οποίο θα καλούσατε τον ελληνικό Λαό να ψηφίσει και είναι τόσο πολύπλοκο έχει τόσες πτυχές, όχι μόνο αυτές οι οποίες είναι εδώ γραμμένες, όλες αυτές που συζητούσαμε όλο το πρωί εδώ, που θα ήθελα να ξέρω πως θα ήταν δυνατόν με ένα «ναι» και ένα «όχι» να αποφανθεί ο ελληνικός Λαός.

Ο ελληνικός Λαός σε αυτά τα δύσκολα θέματα πραγματικά στέλνει υπεύθυνους κυβερνήτες, όπως έστειλε αυτήν τη φορά, στη Βουλή, υπεύθυνα τη Νέα Δημοκρατία, που είχε το πρόγραμμα να υπογράψει και τις βάσεις, πράγμα που ποτέ δεν το έκρυβε. Αλλά, να σας δώσω και ένα άλλο παράδειγμα του «άλλο έξω, άλλο μέσα» του ΠΑΣΟΚ:

Καθυστερήσατε φοβέρα να υπογράψετε την DICA. Ναι ή όχι; Η DICA υπεγράφη, αν δεν κάνω λάθος, το 1986, αν και προεβλέπετο από την DECA. Και αυτό σίγουρο. Καθυστερήσατε, δηλαδή, 3 χρόνια και φθάνουμε το 1986 πλέον, την ώρα που λέγατε ότι τερματίζεται σε 2 χρόνια η DECA. Δεν είναι αυτή αντίφαση; Δεν δικαιούμαι να πω ότι υπάρχει σοβαρή αντίφαση; Είναι προϋπόθεση να υπάρχει DECA για να υπάρχει DICA όπως το λέει καθαρά το άρθρο 9 παρ. 6 της δικής σας συμβάσεως. Η υπογραφή άρα της DICA το 1986 δείχνει πραγματικά ότι δεν επρόκειτο να τερματίσετε τις βάσεις. Επρόκειτο μάλιστα να υπογράψετε νέα συμφωνία, Αυτό εννοώ όταν λέω περί διπλής πολιτικής, δηλαδή, «άλλο έξω, άλλο μέσα». Εμείς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τέτοια πολιτική, πρότυπό μας είναι το ύφος του Ελευθέριου Βενιζέλου το οποίο θεωρούμε σοφό και γι` αυτό πέτυχε όσα πέτυχε για τη Χώρα μας.

Η Συμφωνία αυτήν την οποία καλούμεθα να κυρώσουμε εντάσσεται σε μια ολοκληρωμένη εξωτερική πολιτική, ρεαλιστική με κύριο άξονα την ευρωπαϊκή μας θέση. Η κοινή πολιτική της Ευρώπης στηρίζεται στη δύναμη τη δική της πλέον που αναπτύσσεται και στην ισότιμη φιλία με τις ΗΠΑ. Μήπως το αμφισβητείτε και αυτό; Σίγουρα αυτή είναι η πολιτική αυτήν τη στιγμή της Ευρωπαϊκής Κοινότητος στην οποία ανήκουμε.

Έχει λάβει η εξωτερική μας πολιτική ακόμα υπόψη, όχι μόνο την ιδιαιτερότητα στην οποία αναφερθήκαμε, της γεωπολιτικής μας θέσεως, αλλά και την πιεστική ανάγκη να δοθεί δίκαια λύση στο Κυπριακό. Και δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι μόλις τελευταία η Ευρώπη ενέταξε μέσα στις άλλες προτεραιότητες εξωτερικής της πολιτικής και το Κυπριακό, βάζοντάς το ως μια προτεραιότητα, να λυθεί, δηλαδή, το Κυπριακό, να φύγουν οι τουρκικές δυνάμεις από την Κύπρο. Εάν έχουμε έξαρση στην Αμμόχωστο -απήντησε βέβαια ο κύριος Υπουργός, αλλά πρέπει να ξανακουστεί- είναι ακριβώς διότι υπήρχαν αυτές οι επίτυχίες στην Ευρώπη για το Κυπριακό και γιατί προχώρησε η Κύπρος, γιατί ήταν πλέον ανοικτός ο δρόμος, να ζητήσει την ένταξή της στην Ευρώπη. Και ξέρουμε πως αντίδρά πάντα η Τουρκία, μαξιμαλιστικά. Δεν υπάρχει θέμα ότι αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε, χάρη σε μια πιο ειλικρινή, πιο διαφανή εξωτερική πολιτική γενικά, στην ευχάριστη θέση να ξαναέχουμε απόκτήσει το κύρος στο εξωτερικό. Ευχαριστώ.

Βασίλης Σκουρής

ieidiseis.gr

ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΕΛΙΟΣ/ΙΝΤΙΜΕ