Ο κύβος ερρίφθη από την Τουρκία, αλλά η Ελλάδα δείχνει ανέτοιμη…

Ο κύβος ερρίφθη από την Τουρκία και ερρίφθη ακριβοζυγιασμένος, με ιστορική εμπειρία και στρατηγική ευφυΐα ως προς το θέμα επιλογής του χώρου που διάλεξε για να κάνει το πρώτο βήμα της πρόκλησης σε ορίζοντα σύρραξης με την Ελλάδα.

Το βήμα που έχει δυνητικά τα… εχέγγυα να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στο Αιγαίο και γενικότερα στο θέατρο κλιμάκωσης των τουρκικών ενεργειών στην Ανατολική Μεσόγειο, λόγω παραβίασης της ελληνικής “κόκκινης” γραμμής – με την έκδοση την τουρκικής Navtex0977/’20 – για την διενέργεια σεισμικών ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ του Καστελόριζου.

Η επιλογή του χώρου διενέργειας ερευνών από το Oruc Reis έχει όλα τα προτερήματα που προανέφερα με κορυφαίο για μένα το δεδομένο της εκμετάλλευσης από την Τουρκία μιας ιστορικής εμπειρίας που μας πάει πίσω 98 χρόνια, σε μια από τις αιτίες της Μικρασιατικής μας Καταστροφής…

Και η ιστορική εμπειρία λέει στους Τούρκους πως το 1921- ’22 οι Έλληνες όχι μόνο δεν κατάφεραν να αποκόψουν τις βασικές οδούς ανεφοδιασμού των κεμαλικών δυνάμεων απ’ τα παράλια του Ευξείνου μέχρι τα πλησιέστερα στην Κωνσταντινούπολη κέντρα, αλλά υπέστησαν οι ίδιες αυτό που επιδίωκαν για τον εχθρό.

Κι αυτό γιατί με απόφαση της κυβέρνησης Γούναρη ξεκίνησαν (αντί να σταματήσουν, όπως υποσχέθηκε ο νέος πρωθυπουργός στον λαό προεκλογικά) νέες επιθετικές επιχειρήσεις της ελληνικής στρατιάς προς τη γραμμή Εσκί Σεχίρ, Κιουτάχεια, Αφιόν Καραχισάρ, με στόχο να φτάσει ο ελληνικός στρατός στην Άγκυρα…

Το ότι οι στρατηγικοί σχεδιασμοί της Τουρκίας γίνονται με βάση τα διδάγματα της ιστορίας (”εγκληματική η απομάκρυνση απ’ τα κέντρα ανεφοδιασμού για δυνάμεις που επιχειρούν”) είναι το πιο ανησυχητικό για μένα γιατί της δίνει τακτικό πλεονέκτημα απέναντί μας σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύγκρουσης ή, έστω, στρατιωτικής κρίσης όπως η σημερινή.

Το τωρινό πλεονέκτημά της, λοιπόν, είναι η επιλογή της περιοχής που δείχνει ότι στόχος της είναι να απομακρύνει εκατοντάδες μίλια μακριά τον Στόλο μας απ’ τους Σταθμούς Ανεφοδιασμού του διενεργώντας έρευνες σε θαλάσσιο χώρο της Μεσογείου εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, χωρίς να γίνεται αντιληπτό όμως αυτό απ’ τους ξένους (Αμερικανούς και λοιπούς διεθνείς παράγοντες).

Και δε γίνεται αντιληπτό γιατί δεν έχουμε οριοθετήσει επίσημα – ως Ελλάδα – τις συντεταγμένες μας στη θαλάσσια αυτή ζώνη, οπότε οι τρίτοι την εκλαμβάνουν ως αμφισβητούμενη. Γι’ αυτό και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (απαντώντας σε ερώτηση των Ελλήνων ανταποκριτών στην Ουάσιγκτον) χαρακτηρίζει τα ύδατα ανοιχτά του Καστελόριζου ως ”αμφισβητούμενα ύδατα” της Ανατολικής Μεσογείου, συστήνοντας στην Τουρκία την αποφυγή ερευνών για τον λόγο αυτό.

Κάτι τέτοιο όμως εξυπηρετεί στην τελική τα τουρκικά σχέδια, αφού η αμερικανική πλευρά ”γκριζάρει” με την τοποθέτησή της την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Όπερ σημαίνει ότι απαγορεύει και σε μας να κάνουμε έρευνες σε μη κατοχυρωμένη από μας θαλάσσια περιοχή, αν και – σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας – είναι δική μας…

Και εδώ έγκειται η σοφία της τουρκικής στρατηγικής. Στο ότι επέλεξε να διενεργήσει θαλάσσιες έρευνες σε περιοχές 150 μίλια απ’ το Ακσάζ, απομακρυσμένες δηλαδή απ’ τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και σε απόσταση σχεδόν 180 μιλίων απ’ το Καστελόριζο, ώστε να μη δείχνει ότι παρανομεί και να κάνει τους ξένους να αμφισβητήσουν την ελληνική επήρεια στη θαλάσσια ζώνη του, στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του. Όπως και έγινε…

Τώρα θα μου έλεγε κάποιος επαΐων περί αυτά, και θα είχε δίκιο εν μέρει, ότι φταίει η αμφίθυμη στάση της Αιγύπτου (του υπουργού Εξωτερικών της, συγκεκριμένα), που δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την Άγκυρα και γι’ αυτό επικαλέστηκε λόγους γραφειοκρατικούς για να μην προχωρήσει στο θέμα οριοθέτησης με την Ελλάδα της ΑΟΖ του Καστελόριζου.

Ωστόσο δεν είναι ικανοποιητική, δεν με πείθει μια τέτοια δικαιολογία εκ μέρους της δικής μας πλευράς. Και δεν με πείθει, γιατί θα μπορούσαν να έχουν επιλεγεί στον συντομότερο δυνατό χρόνο – εφόσον η τουρκική στρατηγική ξεδιπλώνεται ταχύτατα – άλλες εναλλακτικές λύσεις, όπως η μερική οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μας ή η απευθείας συνεννόηση του πρωθυπουργού με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Αλ Σίσι.

Ακόμα ακόμα και μια προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για ακύρωση του τουρκολιβυκού μνημονίου θα δικαιολογούνταν, γιατί – παρά τα όσα λέμε εμείς περί… αφλογιστίας του λόγω ακυρότητας – μας κάνει μεγάλη ζημιά αυτό όσο βρίσκεται σε ισχύ, έστω και μονομερώς, αφού – βάσει αυτού (που κοινοποιήθηκε επίσημα στον ΟΗΕ, χωρίς αρνητική αντίδραση εκ μέρους του) – κάνει η Τουρκία ό,τι κάνει…

Έπειτα δεν φαίνεται να έχουμε καταλάβει τελικά ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος μας κι ότι ίσως θα έπρεπε να εξετάζουμε το σενάριο… αποπροσανατολισμού της Τουρκίας απ’ το σχεδιάγραμμα του στόχου της για ματαίωση της ελληνικής επήρειας στην ΑΟΖ του Καστελόριζου με την άμεση επέκταση των χωρικών μας υδάτων από 6 σε 12 ναυτικά μίλια σ’ όλο το τόξο που αρχίζει απ’ την Αλβανία και φτάνει στα ΝΑ της Κρήτης, καθώς και την επέκταση της ”Ζώνης αλιείας” της στα 24 μίλια, εκεί όπου απλώνονται τα τουρκικά ”γκρίζα δίχτυα” στο Αιγαίο.

Αυτά και τα δυο θα προκαλούσαν σοκ στην Τουρκία ως μη αναμενόμενα από τις άτολμες ηγεσίες μας και θα ήταν λόγος αναβολής των σχεδίων της και αναπροσαρμογής τους στα νέα δεδομένα όπως διαμορφώθηκαν από μας.

Κι αυτό θα ματαίωνε σίγουρα την navtex και τα επόμενα σχέδια των ενεργειών της δίνοντας χρόνο σε μας να επισπεύσουμε την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας μας με την Αίγυπτο και την Κύπρο, ενώ θα κρατούσαμε ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με το…”καμένο χαρτί” (κατά Ντόκο) Χαλίφα Χάφταρ, τον στρατάρχη με πολιτική επιρροή στην Ανατολική Λιβύη.

Τον άνθρωπο που ανθίσταται με πείσμα… διαρκείας στις δυνάμεις του Σάρατζ (GNA) – οι οποίες υποστηρίζονται από Τούρκους και Αμερικανούς – με την ελπίδα να κάνει την ανατροπή μετά την απειλή της Αιγύπτου ότι θα παρέμβει στρατιωτικά, αν οι δυνάμεις του Λίβυου πρωθυπουργού προωθηθούν προς τη Σύρτη (πόλη στρατηγικής σημασίας που ελέγχεται από τον Χάφταρ).

Τελικά, αντί όλων αυτών που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει και δεν κάναμε λόγω του φοβικού συνδρόμου μας απέναντι στην Τουρκία που μας κρατάει εγκλωβισμένους στα λιμνάζοντα ύδατα της ανυποληψίας μας, εμείς ακολουθούμε τον συνήθη δρόμο του καλού και νομοταγούς παιδιού που βγαίνει πάντα χαμένο σε μια εποχή αγωνιστικής διεκδίκησης και επικράτησης του δικαίου της πυγμής κι όχι της διεθνούς νομιμότητας και της ιστορικής αλήθειας.

Έτσι το ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών προχώρησε χθες (21 Ιουλίου ’20) σε διάβημα στην Άγκυρα για την παράνομη τουρκική Navtex και σε παραστάσεις σε όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ.

Περιμένει ο κ. Δένδιας ότι θα βγει κάτι απ’ αυτό; Ότι θα στεναχωρηθεί η Τουρκία, πολύ περισσότερο ότι θα τιμωρηθεί για την πράξη της ή, έστω, θα παρεμποδιστεί από κάποια Αρχή ή δύναμη για να αποτραπούν οι ενέργειές της; Όχι, βέβαια…

Θέμα διεκπεραίωσης ήταν ξεκάθαρα η χθεσινή κίνηση του ”τυπολάτρη” και ”υπερασπιστή της Διεθνούς Νομιμότητας” υπουργού Εξωτερικών μας. Μια τυπική ανταπόκριση στο στοιχειώδες χρέος του. Το χρέος που επωμίζεται ως διεκπεραιωτής των θεμάτων αρμοδιότητάς του.

Γιατί για διεκπεραίωση μιλάμε ακριβώς κι όχι για εφαρμογή εθνικής στρατηγικής καταγεγραμμένη σε φάσεις και χρονικά περιθώρια ως τις ακροτελεύτιες λεπτομέρειές της.

Το τραγελαφικό μάλιστα της υπόθεσης που με αποκαρδιώνει, [αν και οι δυνάμεις του Στόλου μας που έσπευσαν εκεί (ελληνικά υποβρύχια και πυραυλάκατοι ΤΠΚ κλάσης Ρουσσέν) φτάνουν και περισσεύουν για να αντιμετωπίσουν τα χωρίς αεροπορική κάλυψη 6-7 τουρκικά πλοία νότια της Κρήτης], είναι το γεγονός ότι – παρά την εκπεφρασμένη ελληνική θέση ότι: ”οποιαδήποτε ενέργεια εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, παραβιάζει την ελληνική “κόκκινη” γραμμή και θα εμποδιστεί” – ο Κυριάκος Μητσοτάκης (που θα ενημερώσει την Πέμπτη τους πολιτικούς αρχηγούς) δεν συγκάλεσε ακόμα το ΚΥΣΕΑ, γιατί δεν θέλει – λέει – να στείλει μήνυμα κλιμάκωσης προς την τουρκική πλευρά.

Είδατε ποτέ άλλη περίπτωση Έλληνα ή ξένου πρωθυπουργού, που – ενώ ο εχθρός είναι προ των Πυλών – αυτός να λέει: ”Αρνούμαι να του δώσω την εντύπωση ότι θέλω να τον πολεμήσω; Αρνούμαι να εξετάσω μια σύγκρουση μαζί του, έστω σαν μικρή πιθανότητα;

Για να μην πω ότι σαν υπεύθυνος πρωθυπουργός θα έπρεπε ήδη να προετοιμάσει για όλα τα ενδεχόμενα τον λαό και να διασφαλίσει την εθνική ομοψυχία, αντί να του φοράει μάσκες και να τον στέλνει να κάνει τα μπάνια του.

Αλλά τι λέω η αφελής, όταν ο περί ου ο λόγος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα το ”κρύο ντους” απ’ τη… στρατηγική σύμμαχό μας Αμερική και συνεχίζει να ελπίζει σε διαμεσολάβησή της, ώστε να δώσει τόπο στην οργή ο Ταγίπ Ερντογάν και να πάψει να διεκδικεί την ΑΟΖ του Καστελόριζου, με τίμημα έναν επώδυνο συμβιβασμό μας…

Τελικά, αν ήταν αυταπατημένος εν τη αγνοία του ο Αλέξης στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής (παρά τον ”εγγενή” εθνομηδενισμό του), ο Κυριάκος αποδείχθηκε αντάξιος διάδοχός του σε ρόλο συνειδητά ”αυταπατημένου”, που έγινε υπηρέτης δυο αφεντάδων… μεντόρων του.

Κι αυτό γιατί παίζει εν γνώσει του τον ρόλο του υποτακτικού, αφού τηλεφωνεί απ’ την μια για εντολές (”ενημέρωση” το λέμε τώρα) στην ”madame Merkel” του Αλέξη κι απ’ την άλλη βάζει τον ΥΠΕΘΑ του να επικοινωνήσει με τον ομόλογό του στις ΗΠΑ Μαρκ Έσπερ (γεγονός που θυμίζει κάτι από Κανελλόπουλο και Βαν Φλιτ το 1945), για να πάρει ως απάντηση-οδηγία τη λέξη ”αυτοσυγκράτηση” που καθησυχάζει τις τύψεις του υπουργού, αν και υποδηλώνει πολλαπλή ελληνική ήττα.

Ήττα ουσίας γιατί προοιωνίζεται την υποταγή μας στην Τουρκία με υπόδειξη των Αμερικανών και ήττα αξιοπρέπειας, υπό το πλέγμα των συνεχών και πολλαπλών ταπεινώσεων που υφίσταται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια λόγω του λιποβαρούς των πολιτικών ηγεσιών της, οι οποίες είναι εν πολλοίς ανιστόρητες και γι’ αυτό δεν έχουν εφαρμόσει ακόμα το ” Si vis pacem, para bellum (Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο) του Ιουλίου Καίσαρα στην πράξη.

Με δεδομένα τα παραπάνω – επιστέγασμα των οποίων είναι οι σπασμωδικές κινήσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος αντιμετωπίζει το φόβητρο Ερντογάν με τηλεφωνικές κλήσεις βοήθειας στους αδιάφορους ποδηγέτες μας – εκτιμώ πως ο κύβος ερρίφθη για την Τουρκία, αλλά η Ελλάδα δείχνει ανέτοιμη να σηκώσει το γάντι της πρόκλησης προτιμώντας μια διπλωματική, προδιαγεγραμμένη σε βάρος μας λύση.

Ως εκ τούτου το μόνο στο οποίο ελπίζω είναι όχι να πιάσει τόπο η anti-navtex μας (στην οποία απάντησε διπλά η Τουρκία), αλλά να αναδειχθεί η ποιοτική ανωτερότητα των Ενόπλων Δυνάμεών μας και προπάντων του Στόλου και της Αεροπορίας μας, η οποία – σημειωτέον – θα αναλάβει την κάλυψη των ελληνικών πλοίων με τα F-16 της 115 ΠΜ που εδρεύουν στα Χανιά της Κρήτης, σε περίπτωση ”θερμού επεισοδίου” ή γενικευμένης σύρραξης με την Τουρκία.

Και λέω ότι είναι το μόνο που μου δίνει ελπίδες, γιατί – αφενός η Κομισιόν παραπέμπει στη Χάγη εμάς και την Τουρκία για να λύσουμε εκεί τις διαφορές μας (όπου οι πλείστες πιθανότητες είναι να ”ακρωτηριαστούμε” εδαφικά) – και αφετέρου κανείς απ’ τους ”συμμάχους” και ”φίλους” μας δε δείχνει διάθεση να μας βοηθήσει στη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.

Όπερ σημαίνει ότι θα είμαστε μόνοι στον δρόμο του χρέους για την προάσπιση των προγονικών κεκτημένων μας, αφού ο πρωθυπουργός – όπως και κάθε άλλος απ’ τους μέτριους που τον κριτικάρουν – δεν έχει το πολιτικό εκτόπισμα για να αφυπνίσει τους Πόντιους Πιλάτους της Δύσης.

Αυτούς που παρακολουθούν στωικά, σαν θεατές στο Κολοσσαίο, τις ασκήσεις επεκτατισμού της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας, οι οποίες ρίχθηκαν ως υποψήφια θύματα στην αρένα της Μεσογείου για να ικανοποιήσουν τον προαιώνιο εχθρό τους που βιάζεται να τις οικειοποιηθεί στο όνομα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, του νεοοθωμανισμού, και του ηγετικού περιφερειακού ρόλου του…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

πηγή:antinews.gr http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/o-kubos-errifthi-apo-tin-tourkia-alla-i-ellada-deixnei-anetoimi-/10.146162

Φωτο: ΑΠΕ – ΜΠΕ