Νίκος Ανδρουλάκης: Κενό

Πρώτα λίγη θεωρία.

Η πολιτική δεν είναι μόνο «η διαχείριση συμβόλων», που έλεγε ο Μιττεράν. Είναι και η διαχείριση ευκαιριών.

Ευκαιρία στην πολιτική, είναι η τομή στον χρόνο, στην οποία ο πολιτικός μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλία – που τον τοποθετεί στο προσκήνιο.

Στα κόμματα κάθε αλλαγής ηγεσίας συνιστά ευκαιρία. Ο τρόπος αξιοποίησης ορίζει τη στρατηγική τους – ως φορέων επίλυσης προβλημάτων.

Στην ουσία στρατηγική είναι να τα διατυπώνουν κατά τρόπο που περιέχει τη λύση τους.

Η στρατηγική δεν είναι επιθυμία, αλλά τρόπος σκέψης, μέθοδος εργασίας και κριτήριο ελέγχου της πορείας, σε σχέση με τον τελικό στόχο.

Στην πράξη τώρα, ας δούμε το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ.

Περίπου 16 μήνες από την ανάδειξη νέας ηγεσίας, οι ευκαιρίες για την ανάληψη πρωτοβουλίας χάνονται.

Εξαίτιας της… ηγεσίας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει πραγματικό στόχο.

Αντί να τοποθετήσει την ιδεολογία και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, στον πολιτικό χώρο και χρόνο, τοποθετεί τον εαυτό του.

Η συχνή χρήση πρώτου ενικού – εγώ μπήκα στην πολιτική για να… εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους… εγώ δεν θα επιτρέψω…, εγώ δεν θα κάνω πρωθυπουργό…– συνδυάζεται με τη μέθοδο ίσων αποστάσεων απέναντι σε ανόμοιους αντιπάλους.

Τα ίδια μέτρα και σταθμά απέναντι στον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη, διαμορφώνουν πορεία που δεν οδηγεί πουθενά, αν προβληθεί στον άξονα των πολιτικών εξελίξεων.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δίνει στον εαυτό του την εξουσία να ορίσει τον επόμενο Πρωθυπουργό – συμπεριλαμβάνοντας κατά διαστήματα και τον εαυτό του.

Στην ουσία έχει αυτοπαγιδευτεί στην αναμονή ενός μετεκλογικού σκηνικού, που δεν θα υπάρξει ποτέ.

-Ότι δηλαδή θα θέσει ο ίδιος τους κανόνες του παιχνιδιού με «προγραμματικές» προϋποθέσεις, που πρέπει να αποδεχθεί είναι η ΝΔ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτό συνιστά πολιτική χωρίς αρχές.

Ακόμη και έτσι, δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η διαδικασία δεν υπάρξει. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης σκοπεύουν το βράδυ των αποτελεσμάτων να του ζητήσουν να συμμαχήσει μαζί τους.

Πιθανόν δεν θα μπουν καν στη διαδικασία των διερευνητικών και θα καταθέσουν αμέσως την εντολή.

Ο λόγος είναι απλός: αμφότεροι αντιλαμβάνονται ότι με την απλή αναλογική, δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση με έναν μόνο εταίρο.

Εφόσον θα χρειαστούν δυο τουλάχιστον – ακόμη και αν προκύψει πλειοψηφία, θα είναι επισφαλής.

Ούτε σκοπεύουν βεβαίως να παραιτηθούν από την ιδιότητα του εντολοδόχου Πρωθυπουργού, χάριν τρίτων.

Συνεπώς όποιος πάρει την πρώτη θέση στις πρώτες εκλογές, θα οδηγήσει αμέσως στις επαναληπτικές – επιδιώκοντας το «μπόνους».

Οπότε το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει να προτείνει τίποτε σε κανέναν – ούτε θα του ζητηθεί.

Η στρατηγική Ανδρουλάκη για «ρυθμιστικό ρόλο», μετά την πρώτη κάλπη, οδηγεί στο κενό.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr