Η Μέρα που Εκπαιδεύτηκα ως Σωματοφύλακας VIP Προσώπων  

Ιδρωμένα χέρια, τσίτα και αγωνία.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γίνει bodyguard;

Μπράτσα, κότσια, γρήγορα αντανακλαστικά και γνωριμίες. Έπειτα, χρειάζεται αρκετή εκπαίδευση. Kαλές ικανότητες οδήγησης, αντοχή και υπομονή.

Πέρασα τρεις γεμάτες μέρες με πολύ και σκληρή εκπαίδευση, μέσα σε ένα κέντρο εκπαίδευσης σωματοφυλάκων που λειτουργεί στη χώρα μας κάτω από Ισραηλινά πρότυπα, για να μάθω τα μυστικά του επαγγέλματος. Δοκίμασα την τύχη μου ως υποψήφιος bodyguard, έκανα μερικές ενδιαφέρουσες γνωριμίες και τέσταρα τα όριά μου.

Ένας σωματοφύλακας εκπαιδεύεται για να προστατεύει έναν άνθρωπο, τον οποίον -στη γλώσσα του επαγγέλματος- αποκαλούν επίσημο ή VIP. Χρειάζεται, συχνά, να προστατεύει μέλη της οικογένειας του VIP ή περιουσιακά του στοιχεία. Χοντρικά, αυτή η προστασία περιλαμβάνει κατά σειρά τα εξής στάδια: Εντοπισμός του κινδύνου, προστασία του VIP την ώρα της επίθεσης και απομάκρυνση του VIP από το σημείο της επίθεσης. Οι κυριότεροι πελάτες είναι επιχειρηματίες, πολιτικοί και καλλιτέχνες. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν είναι επιθέσεις, απόπειρες δολοφονίας, απαγωγές, ληστείες, παρενόχληση.

Στο θεωρητικό κομμάτι της εκπαίδευσής μου, έπρεπε να μάθω πρώτα πώς να εντοπίζω τον κίνδυνο – κοινώς να «διαβάζω» τη «γλώσσα του σώματος»- και έπειτα, ποιες να είναι επόμενες κινήσεις που πρέπει να κάνω αν υπάρξει ένα «περιστατικό».

Στο πρακτικό κομμάτι, η εκπαίδευση περιελάμβανε μάχη σώμα με σώμα, χρήση όπλου υπό διάφορες συνθήκες, αντιμετώπιση κινδύνων όπως οι πυρκαγιές και, το πιο ζόρικο, δοκιμή των αντανακλαστικών μου σε πραγματικές συνθήκες.

Για όλα αυτά ταξίδεψα ως τον Βόλο, όπου βρίσκεται η έδρα της σχολής A&K Bodyguard Academy www.bodyguard-academy.gr. Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο που μου είχαν κλείσει, με περίμενε ένα backpack με το όνομά μου, καθώς και επιχειρησιακά παντελόνια, μπλούζες, ενημερωτικά έντυπα και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες.

Την ίδια εκπαίδευση πέρασαν μαζί μου ακόμα πέντε άτομα: Δύο 30άρηδες που αποφάσισαν να αλλάξουν επάγγελμα (ο ένας με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό), δύο μεγαλύτεροι που ήδη εργάζονται ως σωματοφύλακες και ήρθαν για να φρεσκάρουν τις γνώσεις τους και ένας πιτσιρικάς που, από την εμφάνιση, φαίνεται να περνάει τη μέρα του στα γυμναστήρια. Τις πρώτες ώρες ανταλλάσσαμε μεταξύ μας κυρίως καχύποπτα βλέμματα.

Ο υπεύθυνος της σχολής, μας καλωσόρισε και ξεκινήσαμε τα θεωρητικά: Πληροφορίες, σχεδιαγράμματα στον πίνακα και προβολές βίντεο. Αφού μας εξήγησε τι είναι ο σωματοφύλακας και τι κάνει, μας είπε πώς πρέπει να στεκόμαστε, σε τι απόσταση να περπατάμε από τον VIP, τι σχηματισμό να ακολουθούμε ανάλογα με την ομάδα που εργαζόμαστε, τι να προσέχουμε στον δρόμο/σε μια αίθουσα/σε ένα στενό, οδηγώντας ή περπατώντας. Και φυσικά, τι πρέπει να κάνουμε αν δεχτούμε επίθεση.

Οι περισσότεροι εγκληματίες που θέλουν να κάνουν μια επίθεση προδίδονται από τις κινήσεις τους, από τον τρόπο που προσπαθούν να κρυφτούν στο πλήθος, από το πώς αντιδρούν όταν τους κοιτάς, από το άγχος ή τον φόβο τους. Οι περισσότεροι έχουν έμφυτη την αντίσταση στη βία. Γι αυτό, το σώμα τους αντιδρά.

Όταν μια επίθεση είναι οργανωμένη, ενδέχεται να συμμετέχουν περισσότεροι από ένας – οι οποίοι είναι σε διαφορετικά σημεία. Μπορεί να ξέρουν ότι ο στόχος τους φυλάσσεται από ένοπλο σωματοφύλακα, οπότε θα είναι προετοιμασμένοι κατάλληλα. Εκεί, το περιθώριο λάθους που έχεις μειώνεται. Πρέπει να αντιληφθείς αμέσως την επικείμενη επίθεση, να αποφύγεις το πρώτο χτύπημα και να απομακρύνεις τον VIP σε απόσταση ασφαλείας.

Η μάχη σώμα με σώμα είναι το πρώτο που μας έδειξαν για να αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις στην πράξη. Μου φάνηκαν σαν μια μίξη από Krav Maga, Muai Thai και μάχη του δρόμου. Με λίγα λόγια, μαθαίνεις να σταματάς κάποιον που σου την πέφτει κρατώντας ρόπαλο, μαχαίρι, όπλο. Να του κάνεις το πιο μοχθηρό και καταστροφικό χτύπημα που μπορείς, να του πάρεις το όπλο και να φύγεις.  Μαθαίνεις να κάνεις τα ίδια πράγματα όταν η επίθεση γίνεται σε άλλον, δηλαδή σε αυτόν που θα πρέπει να προστατεύσεις.

Αντίθετα με την φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών που είχα μάθει μέχρι τότε, η λογική του bodyguard είναι να χρησιμοποιεί ελάχιστες κινήσεις (για να γλιτώσει χρόνο και δυνάμεις), οι οποίες όμως να γίνονται τελείως αυτόματα, σαν βίωμα. Απόκρουση και αμέσως κοφτό χτύπημα με μέγιστη ζημιά -γόνατο στη βουβωνική χώρα ή στομάχι, αγκώνας στο πρόσωπο- και τέλος αφοπλισμός. Στόχος είναι να λήξει η μάχη σε ένα ή δύο δευτερόλεπτα, με τον επιτιθέμενο να είναι πεσμένος κάτω για τα καλά. Τα πράγματα ζόρισαν αρκετά όταν έπρεπε να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε δύο ή τρία άτομα ταυτόχρονα.

Οι περισσότεροι σωματοφύλακες δεν έχουν άδεια οπλοκατοχής στο όνομά τους. Η άδεια είναι χρεωμένη στον VIP και ο σωματοφύλακας φέρει το όπλο για λογαριασμό του. Τα όπλα που φέρουν οι σωματοφύλακες, συνήθως είναι πιστόλια διαμετρήματος 9 χιλιοστών με γεμιστήρες, τα οποία έχουν το λιγότερο δώδεκα φυσίγγια. Οι bodyguards μισούν τα βαριά όπλα, γιατί θα πρέπει να τα κουβαλάνε όλη μέρα πάνω τους. «Ακόμα και τα 100 γραμμάρια κάνουν διαφορά», μας έλεγε ο εκπαιδευτής. Συνήθως, ένα γεμάτο όπλο ζυγίζει ένα-ενάμιση κιλό.

Το πρώτο που μαθαίνεις για τα όπλα είναι τα μέτρα ασφαλείας. Ο εκπαιδευτής επέμενε ξανά και ξανά στους κανόνες ασφαλούς χρήσης του όπλου και στο να ελέγχουμε αν το όπλο είναι γεμάτο. Δεν είναι τόσο αφελές όσο ακούγεται, γιατί είναι σχετικά εύκολο να πατήσει κανείς τη σκανδάλη, ξεχνώντας μια σφαίρα στη θαλάμη και τα αποτελέσματα να είναι από δυσάρεστα μέχρι τραγικά. Οι ιεροί κανόνες είναι δύο: Συμπεριφέρεσαι σαν να είναι το όπλο διαρκώς γεμάτο και ποτέ δεν στρέφεις την κάννη κάπου, που δεν θέλεις να πυροβολήσεις.

Αφού αρχίσαμε να πυροβολούμε σε σταθερό στόχο με πιστόλια, το επόμενο μάθημα ήταν να κάνουμε όλη τη διαδικασία με χρονομέτρηση: Βγάζεις όπλο, οπλίζεις, ρίχνεις. Πολύ αγχωτική διαδικασία, δεδομένου του ότι όλες οι ασκήσεις έγιναν με πραγματικά πυρά. Σε κάποιες στιγμές, είδα τα χέρια μου να τρέμουν. Η πρώτη εκπαίδευση στη σκοποβολή ήταν ανάλογη με εκείνη των σωμάτων ασφαλείας – ίσος καταμερισμός βάρους στα δύο πόδια, λίγο λυγισμένα γόνατα και τα δύο χέρια αγκαλιάζουν το όπλο, δύο βολές στο σώμα και μία στο κεφάλι. Στη συνέχεια, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο ζόρικα. Ρίχναμε με το ένα χέρι, μετά με το αριστερό χέρι, αλλάζαμε γεμιστήρες, μαθαίναμε να χειριζόμαστε την εμπλοκή όπλου και πάει λέγοντας. Ρίχναμε σε διαφορετικούς στόχους που είχαν αρίθμηση, ενώ ένας εκπαιδευτής δίπλα μας φώναζε σκόρπια τα νούμερα στα οποία έπρεπε να ρίξουμε. Σε κάποια στιγμή, ξέχασα να βάλω την ωτοασπίδα στο ένα αυτί. Πυροβόλησα και το αυτί πόνεσε αμέσως. Βούιζε για αρκετή ώρα. Δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό. Κάποια στιγμή, κοιτούσα το ρολόι μου μετρώντας τα λεπτά που μου απέμειναν για να φύγει το όπλο από πάνω μου.

Το τελευταίο μέρος της εκπαίδευσης ήταν πραγματικά σενάρια επιθέσεων, τα οποία έπρεπε να χειριστούμε σε κανονικές συνθήκες, μέσα στην πόλη του Βόλου. Ένας από τους εκπαιδευτές έπαιζε τον ρόλο του VIP, τον οποίον έπρεπε να συνοδεύσεις στις δουλειές του μέσα στην πόλη, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις που είχες αποκτήσει για να τον προστατεύσεις σε περίπτωση επίθεσης. Τουλάχιστον δύο ακόμα εκπαιδευτές ήταν σε απόσταση και σε παρακολουθούσαν για να μην κάνεις καμιά χοντρή βλακεία, αλλά και για να σε αξιολογήσουν. Κάποιοι από τους περαστικούς ήταν συνεργάτες της σχολής και θα έκαναν την επίθεση. Δεν ήξερα ποιοι ήταν, τα νεύρα μου ήταν τσίτα, αγριοκοίταζα τους πάντες, πεταγόμουν συνέχεια μπροστά από τον VIP. Είχε ενδιαφέρον το θέαμα.

Το ένα σενάριο που μου έτυχε ήταν μια μηχανή που πέρασε από δίπλα μας, ο οδηγός της οποίας πέταξε ένα υγρό πάνω στον VIP, που υποτίθεται ότι θα μπορούσε να είναι μπογιά ή οξύ. Όταν το πήρα χαμπάρι ο εκπαιδευτής-VIP ήταν μούσκεμα σαν παπί. Στη δεύτερη περίπτωση, μια «αθώα» κοπέλα μας σταμάτησε στον δρόμο και ζήτησε να τη βοηθήσουμε να κουβαλήσει μια βαλίτσα. Σε κάποια στιγμή «μαχαίρωσε» το άτομο που υποτίθεται ότι προστάτευα. Εντάξει, αυτήν την είχα καταλάβει από την αρχή, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Για μια στιγμή, μου φάνηκε καλή ιδέα να της ρίξω μπουνιά – έτσι χωρίς λόγο, αλλά συγκρατήθηκα. Με λίγα λόγια, δεν κατάφερα να σώσω κανέναν. Οι άλλοι, απ’ ό,τι έμαθα, τα πήγαν λίγο καλύτερα.

Με το τέλος της εκπαίδευσής μου, πήρα βεβαίωση παρακολούθησης την οποία και κρέμασα μαζί με άλλα παράξενα αντικείμενα που έχω στον τοίχο μου. Αχρείαστη να ‘ναι.

Φοίβος Κουσίδης

Δημοσιογράφος