Κρατιόμαστε μόνο από τα δάκρυ του Ράμμου… (ή η Δημοκρατία των εκβιαζόμενων)

Βαριές κουβέντες νομίζετε; Το αντίθετο, πρόκειται για μετριοπαθείς εκτιμήσεις με βάση την έκταση και το “βάθος” του σκανδάλου. Φέρτε στο νου σας το ενδεχόμενο οι παρακολουθούμενοι (άρα και εν δυνάμει εκβιαζόμενοι) να κατέχουν θέσεις στην κρατική μηχανή και μάλιστα υψηλόβαθμες, σημαντικές. Πώς μπορεί να δουλέψει κάποιος για τον κοινό λόγο, όπως το Σύνταγμα προστάζει με τη δαμόκλειο σπάθη της αποκάλυψης της ιδιωτικότητάς του πάνω από το κεφάλι του;

Οι πολλοί εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται το μέγεθος της απειλής, τη δυστοπία των γεγονότων, την δίχως άλλο τεράστια παρακμή και σήψη, γιατί δεν “ακουμπά” την καθημερινότητά τους. Πραγματικότητα είναι αλλά από πότε μας νοιάζουν πραγματικά μόνο τα γεγονότα που “ακουμπούν” στο μαλακό υπογάστριο της καθημερινότητάς μας; Πότε, με άλλα λόγια, φτάσαμε στο έσχατο στάδιο του κυνισμού;

Δύσκολες οι απαντήσεις, ακόμη πιο δύσκολη όμως η υπεράσπιση του δημοκρατικού κεκτημένου. Στη μεταπολεμική Ελλάδα η ομαλή λειτουργία της αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν ήταν δεδομένη. Εγινε τέτοια από την… τρισκατάρατη Μεταπολίτευση και μετά και ιδιαίτερα μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, πολιτικό γεγονός που πιστοποίησε ότι η εξουσία στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει χέρια χωρίς αστάθειες και κινήσεις από τα παράκεντρα του παρελθόντος.

Σε λίγες ημέρες που συμπληρώνονται τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και σε λίγους μήνες που συμπληρώνονται 50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ίσως καταλάβουμε, αναστοχαζόμενοι, ότι ακόμη και ο κοινοβουλευτισμός δεν διατηρείται αναλλοίωτος χωρίς να έχουν γνώση οι φύλακες.

Ο τελικός φύλακας είμαστε όλοι εμείς που δεν συγκινηθήκαμε, δεν αγανακτήσαμε από τις συνεχείς αποκαλύψεις στην υπόθεση των υποκλοπών. Πρώτο πληθυντικό, ναι, γιατί το σώμα της δημοκρατίας μάς περικλείει όλους, φροντίζοντες και μη. Ευαίσθητους και μη. Δημοκράτες και μη.

Το πιο λυπηρό: όσο το ζήτημα παραμένει πληγή χαίνουσα, όσο το πύον κυλά στα πόδια της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας η αντιπολίτευση ζει στον δικό της κόσμο. Άλλοι περιμένουν να μετρήσουν εκλογικά οφέλη από την εικόνα διάλυσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσεται από μία σύγκρουση που έχει πια ξεφύγει από τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Τόσο λίγοι για την κρίσιμη περίσταση, τόσο λίγοι απέναντι στην ιστορία…

Προς το παρόν κρατιόμαστε μόνο από το δάκρυ του Χρήστου Ράμμου, το βούρκωμα του οποίου μάς έδειξε ότι η μάχη δεν έχει χαθεί ακόμη οριστικά. Ο αντίπαλος όμως δεν αστειεύεται…