Οι αναλώσιμοι «συνοδοιπόροι» του Κυριάκου

Κανείς δεν είναι ασφαλής στον μηχανισμό εξουσίας Μητσοτάκη. Από τις πρώτες μέρες της επανεκλογής του, τον Ιούνιο του 2023, άνοιξε η νέα… σεζόν των αποκεφαλισμών, βασισμένων στον υπολογισμό κόστους – οφέλους του πρωθυπουργού και μόνο. Οπως συνέβη και στην πρώτη τετραετία.

• Από τον Βασίλη Γαλούπη

Μπορεί να μην υπάρχει κανένα κέρδος για τους πολίτες απ’ όλες αυτές τις καθαιρέσεις, αλλά αποτελούν την ευκαιρία για τον πρωθυπουργό να επαναλανσαριστεί το ηγεμονικό του αφήγημα κάθε φορά που αυτό ξεκουρδίζεται.

Κάθε «επανεκκίνηση» της κυβέρνησης γίνεται πάντοτε με βασικό κριτήριο τη συμβατότητα με τις προσωπικές επιθυμίες του πρωθυπουργού. Ο βασικός κανόνας ανόδου και  επιβίωσης στα υπουργικά πόστα είναι ότι οι εκλεκτοί ευνοούμενοι θα έχουν μεν την ευκαιρία να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά συμφέροντα και τις φιλοδοξίες τους, αλλά με μόνη υποχρέωση να είναι πάντα διαθέσιμοι ως αναλώσιμοι του Μητσοτάκη στην επόμενη κρίση.

Με αυτή τη θεωρητικά «αλάνθαστη» συνταγή πορεύεται ο πρωθυπουργός για να μετατοπίζει σταθερά την ευθύνη σε άλλους, χωρίς να χρεώνεται προσωπικά τις αποτυχίες. Κάτι που πλέον δεν καταφέρνει, αφού τα φώτα επιστρέφουν πάνω του.

Όσο καλοδουλεμένα κι αν ήταν τα θεατρικά ξεσπάσματα του Μητσοτάκη στη Βουλή την Πέμπτη, ο ίδιος γνωρίζει ότι δεν έχει πλέον το ανάστημα να κοιτάξει τους συγγενείς των Τεμπών στα μάτια. Ούτε καν από μεγάλη απόσταση, όπως επεδίωξε στο σόου του.

Οι αλλαγές στις καρέκλες γίνονται ως διορθωτικές κινήσεις όποτε τα δημοσκοπικά ευρήματα καταγράφουν ότι τα λάθη άρχισαν να επιβαρύνουν το κλίμα στην κοινωνία. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η απομάκρυνση του Γιάννη Οικονόμου από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τον Ιανουάριο. Το χάος με την ασφάλεια είχε παραγίνει και το ζήτημα ήδη εκτινασσόταν στη δεύτερη θέση των προβλημάτων για τους πολίτες.

Ουσιαστικά, κάθε «πηγαινέλα» στην κυβέρνηση αποτελεί μια ανακύκλωση ίδιων ονομάτων από την περιορισμένη δεξαμενή του Μαξίμου, που έχει σοβαρό πρόβλημα φτώχειας σε στελέχη.

Όμως, η καρατόμηση Παπασταύρου και Μπρατάκου ήταν κάτι άλλο. Αυτές οι απώλειες για τον πρωθυπουργό είναι «αναβαθμισμένης» κλίμακας.

Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι άνθρωποι με τη μεγαλύτερη επιρροή είναι αυτοί που συνήθως περνούν απαρατήρητοι από την κοινή γνώμη. Προστατεύονται από τη «ραδιενεργή» έκθεση στα κανάλια κι από τις μάχες φθοράς στα λασπόνερα των πάνελ, και ακόμα πιο σπανίως εξηγούν το υπουργικό τους έργο. Οι Παπασταύρου – Μπρατάκος ήταν κάτι παραπάνω από υπουργοί – επρόκειτο για στρατηγική επένδυση για το Μαξίμου.

Μπορεί οι τίτλοι των «καρατομημένων» να ήταν τυπικά «υπουργός Επικρατείας» και «υφυπουργός Παρά τω Πρωθυπουργώ», αλλά στην ουσία δρούσαν ως οι επίσημοι «λομπίστες» του Κυριάκου. Λειτουργούσαν κεκλεισμένων των θυρών, στη σκιά, μέσω αθόρυβης και διαρκούς διαπραγμάτευσης με επιχειρηματίες, και όχι μόνο. Ηταν οι έμπιστοι «πείθοντες» του Μητσοτάκη, των οποίων η δουλειά ήταν να «παντρεύουν» επιχειρηματικά συμφέροντα με τα «θέλω» του πρωθυπουργού.

Αυτό το πλέγμα ξεδιάντροπης διαπλοκής εξουσίας – οικονομικών συμφερόντων, που αποκαλύπτεται πια με εξευτελιστικό τρόπο για το Μαξίμου, είναι στην πραγματικότητα η πηγή της αυξανόμενης απογοήτευσης των ψηφοφόρων.

Για τον πρωθυπουργό υπάρχουν ακόμα απαγορευμένες λέξεις. «Δεν θα συγκυβερνήσω με κανένα παράκεντρο» έλεγε στη Βουλή πριν από τρία 24ωρα, αλλά χωρίς να τολμήσει καν να ψιθυρίσει το όνομα του «οικογενειακού κουμπάρου» και μιντιακού του στηρίγματος Βαγγέλη Μαρινάκη.

Ο Μητσοτάκης, άλλωστε, ήταν αυτός που απολάμβανε «επί πέντε χρόνια την πρωτοφανή υποστήριξη και προβολή», και ο οποίος «στην πρώτη κριτική εξεγέρθηκε». Ο «οικογενειακός» καβγάς Μητσοτάκη – Μαρινάκη οδήγησε στην πανικόβλητη αποπομπή των «αγγελιοφόρων» Μπρατάκου – Παπασταύρου.

Ομως, ένας πρωθυπουργός που δεν τολμά να κατονομάσει τα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν να «συγκυβερνήσουν» μαζί του και ο οποίος με το κονσερβοκούτι παίρνει κεφάλια  δικών του ύστερα από αποτυχημένες «ειδικές αποστολές», μόνο και μόνο επειδή δημοσιοποιήθηκαν, δεν μπορεί να πείσει πια κανέναν.

newsbreak.gr