Νίκος Μιχαλολιάκος: Νομιμοποίηση

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να εκλεγεί πρωθυπουργός το 2019, εναγκαλιζόμενος την Ακροδεξιά. Στην πρώτη φάση έδωσε κομματικά αξιώματα στον Άδωνι Γεωργιάδη και στον Μάκη Βορίδη – αντιπρόεδρος στη Ν.Δ. ο ενας, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ο άλλος. Στη δεύτερη ενσωμάτωσε την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής, ταυτιζόμενος μαζί της στο Μακεδονικό, στις συμπεριφορές προς τους μετανάστες και στην υιοθέτηση απόψεων που απευθύνονται στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας.

Ωστόσο, στη συνέχεια η απορρόφηση ερειπίων του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ άνοιξε οδούς διαφυγής προς τα δεξιά του. Το αποτέλεσμα είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: Παρότι μετά τον Αλεξη Τσίπρα δεν απειλείται από τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη, οι διαρροές στην ίδια κατεύθυνση τον αποδυναμώνουν. «Χτίζοντας» τον Μάκη Βορίδη στο Μέγαρο Μαξίμου, ακύρωσε το ενδεχόμενο να τον εγκαταλείψει προκειμένου να ηγηθεί του ακροδεξιού χώρου και να τον φέρει στη δυσάρεστη θέση να …συγκυβερνήσουν. Αλλά δεν φτάνει. Καθώς οι επιδόσεις των ακροδεξιών κομμάτων τον απειλούν δραστικά, μπήκε σε εντατικό πρόγραμμα προσέλκυσης των ψηφοφόρων τους.

Εμφανίζεται ως δεξί χέρι του Ιερώνυμου – και αυτός ως δικό του – εναγκαλίζονται μεταξύ τους, σταυροκοπιούνται μαζί και συζητούν και για καμιά μπίζνα. Έχοντας διαμορφώσει στη Δικαιοσύνη ένα δίκτυ από το οποίο δεν περνάει κουνούπι εναντίον του, ενεργοποίησε τον νόμο του που οδηγει σε μαζική αντικατάσταση ακροδεξιών – αλλά εκλεγμένων – βουλευτών με …δικαστική απόφαση! Έβαλε στο ευρωψηφοδέλτιο τον παρακρατικό Φρέντι Μπελέρη, παίζοντας με τα νεύρα των Ευρωπαίων που προσπαθούν να απομονώσουν την Ακροδεξιά στο Ευρωκοινοβούλιο.

Τώρα ήλθε και η αποφυλάκιση του Νίκου Μιχαλολιάκου. Τι άλλο να κανει; Να δειπνήσει με τον Ηλία Κασιδιάρη; Ακόμη και αν δεν αποκλειστεί από την πλευρά του, δεν είναι βεβαιο ότι θα το αποδεχθεί ο έγκλειστος νεοναζί. Η προεκλογική συμπεριφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αναντίστοιχη του χαρακτηρα των εκλογών που επίκεινται. Αλλά δεν είναι απλώς αξιοθρήνητη, όπως του καταλογίζει η αντιπολίτευση. Είναι επικίνδυνη. Πρωτίστως για την πολιτική: Υποδηλώνει ότι οι πολιτικοί μπορούν να μην έχουν όρια και φραγμούς προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους. Ο ίδιος, πάντως, δεν έχει και το ξέρουν όλοι: Από τις υποκλοπές, τη χειραγώγηση της ενημέρωσης και της Δικαιοσύνης, την αδιαφάνεια και την ασυδοσία.

Επίσης, από τον εναγκαλισμό με καθάρματα σαν τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τη συνεργασία με τους αιματοβαμμένους δυνάστες του αραβικού κόσμου και την ιδιαίτερα θερμή σχέση του με τον διεφθαρμένο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Η αποφυλάκιση του Νίκου Μιχαλολιάκου είναι κερασάκι στην τούρτα. Διόλου παράδοξο. Ο Κυριάκος Μητσοτακης δεν επιτέθηκε προσωπικά στον αρχηγό της Χρυσής Αυγής. Ούτε ναζί, ούτε εγκληματία τον αποκάλεσε ποτέ ο ίδιος. Προφανώς, δεν ξεχνάει τις πατρικές συμβουλές: Όλους μπορεί να τους χρειαστείς μια μέρα. Επιδιώκοντας τον εκμαυλισμό των οπαδών του Νίκου Μιχαλολιάκου αυτή τη στιγμή, τον καθιστά ρυθμιστή του εκλογικού αποτελέσματος.

Σε αυτές τις αμοραλιστικές επιλογές ρέπει από δεκαετίες η οικογένεια – είτε πρόκειται για χουντικούς και βασιλικούς είτε για νεότερης κοπής ακροδεξιούς. Έτσι, όμως, καταδικάζει την πολιτική σε σκοτεινό παζάρι χωρίς αρχές. Και, τελικά, αντί να απομονώνει τις ιδέες και τις πράξεις τους, οδηγεί σε νομιμοποίησή τους.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr