Αποχαιρετώντας τους καλεσμένους του στο Ωδείο Αθηνών, ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στην προοπτική «να αποκτήσει ξανά η προοδευτική παράταξη προοπτική διακυβέρνησης».
-Οι «προοδευτικές δυνάμεις να βάλουν μπροστά το εμείς και να αφήσουν το εγώ, να δώσουν περισσότερο χώρο στο μαζί».
Ας παρακάμψουμε ότι του «διαφεύγει» πως κυβερνητική προοπτική υπάρχει – και την εκπροσωπεί το – πρώην; – κόμμα του. Δια του Στέφανου Κασσελάκη, σύμφωνα με όσα λέει ο ίδιος τουλάχιστον. Τι παθαίνουν όσοι δεν το πιστεύουν και ζητούν να στραφεί το κόμμα σε συνεργασίες, ρωτήστε τον Θεοχαρόπουλο.
Συνεπώς τι μας λέει τώρα ο Τσίπρας; Αφού έχουμε σίγουρη διακυβέρνηση, να τη μοιραστούμε με άλλους;
Να αφήσουμε την πλάκα και να δούμε από κάποια απόσταση όσα προτείνει ο πρώην Πρωθυπουργός.
Κατ’ αρχάς, παραβλέπει ότι δυο φορές που ο ίδιος χρειάσθηκε το «μαζί» – με κάποιο από τα κόμματα της προοδευτικής παράταξης – δεν το βρήκε. Το 2015 παράκαμψε το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το Ποτάμι του Σταύρου, υποψιαζόμενος ότι, ως μνημονιακά κόμματα, στην πρώτη στροφή θα τον έριχναν.
Το 2023 το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη γύρισε την πλάτη στην απλή αναλογική, που έκλεινε τον δρόμο στον Μητσοτάκη. Πρακτικά, γύρισε την πλάτη στη «διακυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων», υπέρ του Μητσοτάκη.
Έτσι πλησιάζουμε την ουσία: ποιες ακριβώς είναι οι «προοδευτικές δυνάμεις». Ο χώρος στον οποίο αναφέρεται στεγάζει κόσμο και ντουνιά: ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Νέα Αριστερά, Ζωή, Βαρουφάκης και κάτι λιμά. Αυτοί θα πάνε «μαζί»;
Αν υποθέσουμε ότι η Κίρκη της πολιτικής τους αγγίζει με το μαγικό ραβδί της και ερωτεύονται ο ένας τον άλλον. Οπότε, στο κόμμα του «εμείς» θα βρεθούν – ως μέλλοντες υπουργοί – καμία 50ριά νοματαίοι: οι αρχηγοί των εν λόγω κομμάτων και οι ακολουθίες τους.
Υπάρχουν πολλοί που θα τους έδιναν την ψήφο τους για να κυβερνήσουν; Όσο την έδωσαν και το 2023 στον ΣΥΡΙΖΑ, που τη ζητούσε για να επιστρέψουν και να είναι αλλιώς, όσοι είχαν αποδοκιμαστεί το 2019.
Αλλά και να τους ψηφίσουν – απηυδισμένοι από τον Μητσοτάκη – τι είδους κυβέρνηση θα σχηματίσουν και τι είδους διακυβέρνηση θα ασκήσουν; Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε πρόσωπα, προϊστορίες και συμπεριφορές.
Το κυριότερο: ποιος θα είναι ο Πρωθυπουργός; Δηλαδή ο φορέας της λαϊκής εντολής – δεδομένου ότι η πρωθυπουργία «δεν είναι συλλογικός θεσμός», που έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Έτσι επιστρέφουμε στην αρχή. Σ’ αυτό που ονομάζεται «προοδευτική παράταξη» – και είναι όλο και λιγότερο «παράταξη», αν όχι και όλο και λιγότερο «προοδευτική» – δεν λείπει το «μαζί» των πολλών. Λείπει η ηγεσία του ενός.
Η μεγαλύτερη μπαρούφα των ημερών είναι ότι «τα κόμματα χτίζονται από τη βάση». Το αντίθετο: χτίζονται από την κορυφή. Πρώτα εμφανίζεται ο ηγέτης και ακολουθεί η συσπείρωση στους στόχους και την πολιτική που προτείνει. Για υποψήφιο Πρωθυπουργό ψηφίζουν οι πολίτες, όχι για… Κεντρική Επιτροπή.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: αθροιζόμενοι όσοι βρίσκονται σήμερα στα ρετιρέ των «προοδευτικών» κομμάτων, δεν είναι πειστικοί, ως κυβερνώσα ομάδα.
Λείπει ο επικεφαλής. Ο χαρισματικός ηγέτης – με το κύρος της προσωπικής πολιτικής συγκρότησης – που θα παρακάμψει τις διάσπαρτες «ηγεσίες» και θα διαμορφώσει πραγματικό προοδευτικό κόμμα – ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού. Με πλειοψηφική προοπτική.
Αν έχει κανέναν υπόψη του ο Τσίπρας, ας τον εμφανίσει…
ieidiseis.gr
pexels.com
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
