Ο θάνατος του ΚΥΤ Μόριας και η ανασύστασή του  

Ο καταυλισμός της Μόριας πέθανε, ή μάλλον κάηκε με τον χειρότερο τρόπο, χωρίς ευτυχώς ανθρώπινα θύματα, αλλά με χιλιάδες άστεγους και περιφερόμενους, στα περίχωρα της Μυτιλήνης.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως συνέλαβε τους εμπρηστές και το σωστό είναι, όποιοι κι αν είναι να δώσουν λόγο για την καταδικαστέα πράξη τους.

Δεν είναι η ώρα τώρα να εξετάσουμε και να κρίνουμε τα κίνητρά τους και τις προθέσεις τους.

Ξέρουμε όμως τα αποτελέσματα. Η Μόρια, δηλαδή το στρατόπεδο προσφύγων και μεταναστών που δημιουργήθηκε στην περιοχή της, δεν  υπάρχει πλέον. Όπως ακριβώς το είχαν υποσχεθεί  και επαγγελθεί οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες  του νησιού που εκλέχθηκαν με θηριώδη ποσοστά. Ιδίως ο δήμαρχος Μυτιλήνης Στρατής Κύτελης, που μπορεί να επαναπαύεται στις δάφνες του 49% και ο περιφερειάρχης βορείου Αιγαίου Κώστας Μουτζούρης, που νίκησε την οργανωμένη Ν.Δ. και θέλησε από την αρχή της θητείας του να παίξει τον ρόλο κυβερνητικού στελέχους. Για τον δήμαρχο Δυτικής Λέσβου δεν κάνω λόγο, γιατί παρ’ όλο που με δηλώσεις και πράξεις οξύνει το κλίμα, βρίσκεται εκτός  του κέντρου των εξελίξεων.

Σήμερα λοιπόν Μόρια δεν υπάρχει, αλλά και η ηρεμία  και η «κανονικότητα» στη ζωή των κατοίκων της Μυτιλήνης και των περιχώρων της δεν επανήλθε. Τουλάχιστον 11.000 άνθρωποι, κοιμούνται στο δρόμο ή σε κάποιες παραλίες, αναγκασμένοι να πραγματοποιούν και όλες τις ανάγκες τους, εκεί όπου βρίσκονται. Με μια περιοχή της πρωτεύουσας του νησιού, όπου εδρεύουν πολλές μεγάλες επιχειρήσεις, αποκλεισμένη από την πραγματική ζωή.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, αναγκασμένη από τα πράγματα, δημιουργεί με απίστευτες ταχύτητες έναν άλλο καταυλισμό, στην ίδια περίπου περιοχή, με σκηνές και κοντέϊνερς, ανοιχτό ή κλειστό δεν έχει σημασία, όπου ελπίζει να εγκλεισθούν  οι χιλιάδες άστεγοι και περιφερόμενοι προσφυγομετανάστες. Σε αντίθεση με όσα έλεγε προεκλογικά, πριν ένα χρόνο περίπου δηλαδή, υποσχόμενη και αυτή την κατάργηση του ΚΥΤ Μόριας, και της μεταφοράς των ενοίκων της, εξαπατώντας τους πάντες και κυρίως βέβαια τους ψηφοφόρους, που ήλπιζαν έτσι ότι θα απαλλαγούν από την «εγκληματική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ», γιατί κανείς δεν τους είπε πότε και από ποιους δημιουργήθηκε το κολαστήριο της Μόριας, όπως τελικά αποκλήθηκε.

Το ΚΥΤ της Μόριας, δυναμικότητας 2.300 ατόμων, δημιουργήθηκε το 2010, όταν κυβέρνηση βέβαια δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, για να διευρυνθεί σταδιακά  μέχρι που στις αρχές του 2020 «φιλοξενούσε» 22.000 ανθρώπους, οι οποίοι  αναγκαστικά «στεγάζονταν» σε σκηνές ή πρόχειρα παραπήγματα, που είχαν στηθεί γύρω από το «νόμιμο» στρατόπεδο. Με όλα τα εξ αυτού δυσμενή αποτελέσματα. Δεν είναι της ώρας να εξετάσουμε ποιος και γιατί άφησε, ή διευκόλυνε να φτάσει σ’ αυτά τα σημεία η κατάσταση, αλλά είναι γνωστή η πολιτική που ακολουθήθηκε.

Το ζήτημα είναι τι γίνεται σήμερα. Οι εκλεγέντες με τα ψεύτικα συνθήματα «θα κλείσουμε τη Μόρια», «θα διώξουμε τους πρόσφυγες» βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία για το τι πρέπει να πράξουν. Με μια κυβέρνηση της δικιάς τους πολιτικής κατεύθυνσης, να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έλεγαν ότι θα πράξουν αυτοί και με πλήρη αδυναμία να πραγματοποιήσει την περίφημη αποσυμφόρηση, αφού ως αντιπολίτευση είχε πείσει  την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι είχε δύο τουλάχιστον λόγους να μην επιθυμεί τους πρόσφυγες. 1^ον διότι ήταν φορείς κάθε κακού, μεταξύ των οποίων και η προσπάθεια εξισλαμισμού μας και 2^ον διότι ήταν, κατά πως έλεγαν τα φερέφωνα όλων των εποχών, δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το θέμα είναι πως και όλες οι άλλες πλευρές, κόμματα, αυτοδιοικητικοί, συνδικαλιστές, σωματεία, ζητούν αποσυμφόρηση και μάλιστα επειγόντως, χωρίς να φαίνεται ότι λαμβάνουν υπόψη τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα. Ανεξάρτητα από την γενική πεποίθηση ότι οι προσφυγομετανάστες  ήρθαν εδώ για να αλλάξουν το DNA μας, υπάρχουν πλέον και οι οργανωμένες ομάδες υπερελλήνων, που κινητοποιούνται εναντίον κάθε μετακίνησης εγκατάστασης πρόσφυγα στην περιοχή τους. Έτσι η κυβέρνηση παραμένει εγκλωβισμένη στο κλίμα, που αυτή δημιούργησε, ώστε σε καμιά γωνιά της Ελλάδος, να μην ανέχονται αυτούς τους δυστυχισμένους, τους απόκληρους, τους μη έχοντες στον ήλιο μοίρα.

Κι έτσι η Λέσβος, θα αντιμετωπίζει για μεγάλο διάστημα ακόμα το προσφυγομεταναστευτικό ζήτημα, που πράγματι την ταλανίζει.

Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που της συμβαίνει αυτό. Πριν μερικά χρόνια, είχε σταλεί στην ΛΕΣΧΗ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ , από τον επίτιμο αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Βασίλη Λαμπρίδη, ένας τόμος 480 σελίδων, που αποτελούσε τα πρακτικά της Παλλεσβιακής  Επιτροπής Προσφύγων, που δημιουργήθηκε με νόμο, όταν «το ελληνικό κράτος, δηλαδή η δημοσιοϋπαλληλική στελέχωσή  του, αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ανίκανη να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα που προκάλεσε ή έλευση στο νησί χιλιάδων προσφύγων που χρειάζονταν στέγη, στρωσίδια, φορέματα, φάρμακα και τροφή για τους αρρώστους, επίβλεψη,εργασία» γράφει ο Νικόλαος Γεωργιάδης, διακεκριμένο μέλος  της επιτροπής, μη Λέσβιος, αλλά επί πολλά χρόνια διευθυντής της Τράπεζας της Ανατολής στη Μυτιλήνη.

Μια ιστορία άκρως ενδιαφέρουσα, που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την κρατήσουμε γιατί δεν είχαμε τα μέσα να την εκδώσουμε και επιστράφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Νικόλαου Γεωργιάδη.

Μια ιστορία που κράτησε 14 χρόνια (1922-1936), πλαισιώθηκε με σπουδαία ονόματα Λεσβίων, μη πολιτικών,  από την οποία πολλά θα είχαν να διδαχθούν αυτοί που σήμερα με συνθήματα και εθνικιστικές κραυγές, νομίζουν ότι αντιμετωπίζουν το πράγματι μεγάλο και δυσεπίλυτο πρόβλημα.

ΞΕΝΟΦΩΝ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ

πηγή:stonisi.gr