«Ο Μητσοτάκης και ο μυστικός δίαυλος επικοινωνίας με τον Ερντογάν»

Καλά πληροφορημένη πηγή αναφέρει ότι η υφυπουργός Εξωτερικών Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, συνεργάζεται με μια κλειστή ομάδα στο υπουργείο Εξωτερικών και απευθείας με το Μέγαρο Μαξίμου ενώ ο ΥΠΕΞ Γιώργος Γεραπετρίτης έχει μόνο διεκπεραιωτικό ρόλο. Ούτε καν το υπουργείο Άμυνας δεν έχει πρόσβαση στους φακέλους των μυστικών ελληνοτουρκικών συνομιλιών εκτός των ΜΟΕ. Η ίδια πηγή αναφέρει ότι: «υπάρχει οργιώδες παρασκήνιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στο οποίο εμπλέκονται και επιχειρηματίες, κυρίως από τον τομέα της ενέργειας που ωθούν τις κυβερνήσεις σε συμφωνίες με κοινές ελληνοτουρκικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο. Ωστόσο η επιχειρηματική συνεργασία δεν μπορεί να γίνει στο κενό, δεδομένου ότι η Τουρκία έχει πάντα ως βάση την συνεκμετάλλευση…».

Στο προαναφερθέν άρθρο του iEpikaira παρουσιάζονται αδιάψευστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο τούρκος μεγιστάνας Ραχμί Κοτς -ο οποίος δραστηριοποιείται και στον τομέα της ενέργειας, με το διυλιστήριο πετρελαίου «Tupras», την εταιρεία παροχής ενέργειας «Aygaz» και κατέχοντας το πλειοψηφικό πακέτο της «Τουρκικής Εταιρείας Ερευνών Πετρελαίου» (ΤΡΑΟ) στην οποία εκτός των άλλων ανήκει και το γνωστό πλοίο ερευνών Oruc Reis- είναι ο μυστικός σύνδεσμος Ερντογάν-Μητσοτάκη και ένας από τους πρωτεργάτες της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης» μέσω της δημιουργίας μιας «οικονομικής βάσης» εργαλειοποιώντας την ενέργεια.

Εδώ είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι ο Ραχμί Κοτς είναι οπαδός του κοσμικού καθεστώτος (κεμαλιστών) και πολέμιος των ισλαμιστών, γεγονός που δημιούργησε σοβαρές τριβές με τον Ρ.Τ. Ερντογάν. Το αποκορύφωμα ήταν ο Ερντογάν να κατηγορήσει τον Κοτς ότι προσέφερε καταφύγιο σε δεκάδες τραυματισμένους διαδηλωτές των επεισοδίων στο πάρκο Γκεζί (2013) στο ξενοδοχείο Divan της Κωνσταντινούπολης, το οποίο ανήκει στον όμιλο Κοτς. Ο Ερντογάν μάλιστα δήλωσε ότι «η περίθαλψη εγκληματιών, είναι εγκληματική πράξη». Λίγες ημέρες μετά, το τουρκικό «ΣΔΟΕ» έκανε έφοδο στο διυλιστήριο της Tupras και εν συνεχεία ακυρώθηκε διαγωνισμός ύψους 1δις ευρώ, που είχε κερδίσει ο όμιλος Κοτς για την κατασκευή του πρώτου τουρκικού πολεμικού σκάφους.

Οι σχέσεις των δύο ανδρών άρχισαν να ξεπαγώνουν με τον αιφνίδιο θάνατο του μεγαλύτερου υιού του Ραχμί Κοτς, τον Μουσταφά Κοτς το 2016, όταν ο Τούρκος πρόεδρος παρευρέθη στην κηδεία του. Τα επόμενα χρόνια έφεραν τους δυο άνδρες πιο κοντά. Δεν ήταν τυχαία επίσης η πρώτη επίσκεψη του Ερντογάν (11/06/24) στα γραφεία του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έπειτα από 18 χρόνια.

Το πρώτο απτό αποτέλεσμα της μεσολάβησης του εκ πεποιθήσεως κεμαλιστή Κοτς -λόγω του πατέρα του Βεχμπί Κοτς- ήταν η «Διακήρυξη των Αθηνών». Σημειώνεται ότι ο Βεχμπί Κοτς, από τη δεκαετία του 1920, εντάχθηκε στο «Σύνδεσμο για την Προάσπιση των Εθνικών Δικαιωμάτων» -πριν μετεξελιχθεί στο σημερινό «Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα» (CHP)-, ενώ οι επιχειρήσεις του άκμασαν εκείνη την περίοδο. Οι σχέσεις του έκτοτε με το κόμμα έγιναν πιο στενές και είχε συχνές επαφές με κυβερνητικούς αξιωματούχους και ειδικά με τον Ισμέτ Ινονού. Μάλιστα του έγινε και πρόσκληση να συμμετέχει στο τουρκικό κοινοβούλιο αλλά αρνήθηκε. Υπενθυμίζεται ότι ο Ισμέτ Ινονού υπέγραψε το «Σύμφωνο Φιλίας» Ελλάδας-Τουρκίας του 1930 στην Άγκυρα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος είχε τότε δηλώσει: «Οφείλομεν να συνεργασθώμεν στενώτατα εις όλα τα επίπεδα, ιδίως δε επί του οικονομικού» ενώ σχεδόν ένα αιώνα αργότερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να το αναβιώσει κάνοντας πράξη το «όραμα Μητσοτάκη» μαζί με τον Ρ. Τ. Ερντογάν, υπογράφοντας την «Διακήρυξη των Αθηνών». Έτσι λοιπόν εξηγούνται και οι απόψεις του Ραχμί Κοτς περί «ελληνοτουρκικής φιλίας» που μπορεί να αναπτυχθεί μέσω της εμβάθυνσης των διμερών οικονομικών δεσμών.

Το ζήτημα βέβαια είναι ότι ο η βραχύβια αναθέρμανση και μη δοκιμασμένη σχέση Ερντογάν-Κοτς αντιμετωπίζεται με μεγάλη καχυποψία από τον καιροσκόπο και τακτικιστή Τούρκο Πρόεδρο ο οποίος καίτοι διείδε την ευκαιρία να υποτάξει/φινλανδοποιήσει την Ελλάδα -προωθώντας επιχειρηματικές συνέργειες με τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα οι οποίες στοχεύουν στη «συγκεκαλυμμένη συνδιαχείριση» μέσω της δημιουργίας κοινών θαλάσσιων πάρκων-, ταυτόχρονα εξοπλίζεται σαν «αστακός» και προετοιμάζεται, κατά δήλωση (27/06/24) του ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν, για πόλεμο. Και ναι μεν η δήλωση αφορούσε το πιθανό ξέσπασμα ενός Γ’ΠΠ αλλά εάν συνδυαστεί με προηγούμενη απειλή (24/06/24) έναντι του Ελληνισμού: «Όταν είσαι συμμέτοχος στους εν εξελίξει πολέμους στη Μέση Ανατολή, αυτή η φωτιά θα έρθει να σας κάψει και εσάς» καθώς και αναφορές έγκριτων αναλυτών οι οποίοι μιλούν ανοικτά για σοβαρό κίνδυνο επίθεσης της Τουρκίας στην Κύπρο (1, 2, 3, 4) -με πρόσχημα την δήθεν συμμετοχή της στον πόλεμο της Γάζας αλλά και το νομιμοφανές υπόβαθρο σύμφωνα με το οποίο η Τουρκία έχει το δικαίωμα να επιτεθεί στην Κύπρο επειδή δήθεν παραβιάζει τη Συμφωνία Εγγυήσεων-, τότε το ενδεχόμενο αυτό οφείλει να αντιμετωπιστεί πολύ σοβαρά. Φυσικά μια τέτοια απροκάλυπτη ενέργεια θα σύρει και την Ελλάδα σε ένα «σπιράλ θανάτου» που εύκολα μπορεί να διαχυθεί σε ολόκληρη την περιοχή.

Ο νούμερο ένα στόχος της Τουρκίας βέβαια παραμένει η μητροπολιτική Ελλάδα, εφόσον η αφύλακτη και ελλιπώς εξοπλισμένη Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί εύκολη λεία που μπορεί να καταληφθεί σε δεύτερο χρόνο. Στις 31/05/24 εξηγήσαμε ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες ο Ρ.Τ. Ερντογάν προετοιμάζεται για αυτό το ενδεχόμενο (περισσότερα και εδώ), και απλώς διατηρεί το επίπλαστο «καλό κλίμα» το οποίο χρησιμοποιεί ως προπέτασμα για τα σχέδιά του σε συνδυασμό με την ετεροβαρή «Διακήρυξη των Αθηνών» η οποία επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη.

Καταλήγοντας, το ερώτημα που θέτουμε προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη -ο οποίος φαίνεται ότι έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στη διαμεσολάβηση Κοτς και στο «όραμα Μητσοτάκη»-, πώς είναι τόσο σίγουρος ότι ο Ερντογάν συμμερίζεται την ίδια εμπιστοσύνη έναντι του Κοτς και του ιδίου; Πότε επέδειξε ειλικρίνεια προθέσεων ο Τούρκος Πρόεδρος; Υπήρξε ποτέ τουρκική κυβέρνηση που να επιδίωκε την ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή χωρίς επεκτατικές βλέψεις; Γνωρίζει ο πρωθυπουργός τον εθνικό όρκο (Mîsâk-ı Millî – διακήρυξη έξι σημείων) που υφίσταται από το έτος 1920; Έχει ακούσει τίποτα για την «Γαλάζια Πατρίδα»; Το γεγονός ότι εθελοτυφλεί έναντι της πραγματικότητας που όλοι αντιλαμβάνονται –ακόμη και ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς-, είναι προϊόν παντελούς πολιτικής εμβρίθειας, ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως υπερισχύουν της λογικής και του εθνικού συμφέροντος, τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που πιέζουν διαχρονικά για όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας; Τί ακριβώς συμβαίνει; Θα μάθουμε ποτέ την απάντηση ή θα αναρωτιόμαστε και θα ομφαλοσκοπούμε στο τί συνέβη -όπως και με το Κυπριακό μισό αιώνα τώρα- κατόπιν εορτής, και αφού ο Ελληνισμός ζήσει καταστάσεις χειρότερες του ’22;