Η παγκόσμια μαρξιστική Αριστερά και ως παρακλάδι της η ελληνική, έχουν επιβαρυμένο ιστορικό εσωκομματικών συγκρούσεων.
Ιδίως στη διαδρομή των κομμουνιστικών κομμάτων υπάρχουν φρικτά επεισόδια ακόμη και φυσικής εξόντωσης εσωκομματικών αντιπάλων.
Ανταγωνιστές των κομματικών ιερατείων, αιρέσεις και φορείς διαφοροποιήσεων από την ιδεολογική ορθοδοξία, τέλειωσαν με πρακτικές που συγκρίνονται μόνο με τη δράση της Εκκλησίας και των δογμάτων της.
Η καθ’ ημάς Αριστερά, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και κυρίως από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, περιορίσθηκε σε φραστικούς στιγματισμούς όσων απέκλιναν.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την απόσυρση της κομμουνιστικής Κίνας από τη διεθνή ιδεολογική σύγκρουση, το ΚΚΕ επιβίωσε ως συνεχιστής της μαρξιστικής παράδοσης και η εκτός Περισσού Αριστερά είτε εξαφανίσθηκε, είτε συσπειρώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι βαβυλωνιακές συνιστώσες του, απλώς διαφωνούσαν μεταξύ τους και παρήγαγαν αμοιβαδοποίηση με συνέχεις διασπάσεις. Ακόμη και όταν ο Τσίπρας συνένωσε αυτόν το χώρο-κουρελού σε – ας πούμε – κυβερνώσα δύναμη.
Συνήθως οι φραξιονισμοί φτάνουν σε αδιέξοδο, ή έχουν ζωή πεταλούδας: ανοίγουν για λίγο τα φτερά τους και μετά χάνονται: Κουβέλης, Λαφαζάνης, Βαρουφάκης, Ζωή.
Η απόσχιση της φράξιας «53+» του Τσακάλώτου – που πήρε τη μορφή «ομπρέλας», συμπεριλαμβάνοντας τη φιναλίστ Αχτσιόλου, έναν κύκλο ιδεολογικής οπισθοδρόμησης, αλλά και αξιόλογα στελέχη όπως ο Χαρίτσης, η Αναγνωστοπούλου και ο Σακελλαρίδης – υπήρξε παράπλευρη απώλεια.
Όχι ακριβώς λόγω της επικράτησης Κασσελάκη όπως προβλήθηκε, αλλά πραγματική αιτία την εκλογική συντριβής ενός κόμματος που νόμιζε ότι κυβέρνησε ως «πρώτη φορά Αριστερά», ενώ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από «3% και ο Τσίπρας»!
Η αυτοπυρπόληση με την τρέχουσα αναμέτρηση ανάμεσα στην κομματική γραφειοκρατία και τον Κασσελάκη – που δεν φαίνεται τόσο «παρένθεση» όπως επιχειρούν να τον δρομολογήσουν οι αντισυμβαλλόμενες τάσεις του φθίνοντος ΣΥΡΙΖΑ – θέτει υπαρξιακό ζήτημα γι’ αυτό το κόμμα.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, και με αποκλειστική αναφορά στο πρόσωπο του Τσίπρα, αιμοδοτήθηκε με προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ: από καταξιωμένες ιδρυτικές φιγούρες, μέχρι περιφερόμενους Σημιτικούς και αποτυχόντες Παπανδρεϊκούς και των δυο γενεών.
Η πιο σημαντική μεταγραφή από τον τελευταία κατηγορία ήταν ο Γιάννης Ραγκούσης. Εμβληματικό πρόσωπο της περιόδου Γ. Παπανδρέου – με καλή δημόσια παρουσία και συγκροτημένο λόγο.
Ο συνδυασμός της αποτυχίας επανεκλογής του στη Βουλή, η επικράτηση της υποψήφιας που ακολούθησε πέρυσι και η αφοσίωση του στον Τσίπρα τον κατέστησε σκληρό – και θαρραλέο – αντίπαλο του Κασσελάκη.
Έτσι βρέθηκε στην κορυφή ενός ρεύματος που ζει την ευωχία της επικράτησης του τις τελευταίες μέρες – παρ’ ό,τι δεν έχει ταυτότητα, σπονδύλωση και ηγεσία.
Αποτελεί διολίσθηση στις χειρότερες πρακτικές εξοβελισμού στην Αριστερά, η πρότασή του «να απορριφθεί η ενδεχόμενη υποψηφιότητά του Κασσελάκη». Με προσχώρηση στην άποψη που κατέθεσε – αλλά τουλάχιστον σε συνεδρίαση – η Όλγα Γεροβασιλη και μια κυρία από τη Θεσσαλονίκη: «να απομακρυνθεί ως «το πρώτο βήμα για να βγει το κόμμα από την κρίση».
Ο αφορισμός ότι η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ημερομηνία έναρξης και μοναδικό «δράστη» τον Κασσελάκη – και ότι η καρατόμησή του αποτελεί θεραπεία – οδηγεί σε ανθρωποθυσία. Αταβισμό που παραπέμπει στους χειρότερους κεφαλοκυνηγούς της παρελθούσης Αριστεράς.
Πολύ περισσότερο όταν προέρχεται από όσους υπερψήφισαν την περσινή υποψηφιότητα του αγνώστου, τότε, Κασσελάκη.
Θέλουν να τον απομακρύνουν με κομματικό «διάταγμα» τώρα που έχει στο βιογραφικό του κανονική εκλογή στη θέση του προέδρου και το δικαίωμα να την υπερασπιστεί – και να την ξαναπάρει, αν αυτό θέλει κομματική βάση.
ieidiseis.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
