«Καλώς τον κύριο συνάδελφο» μου έλεγε ο Επίτιμος κάθε φορά που με προϋπαντούσε στο γραφείο του για να πούμε τα «νέα» τα δικά μας, αυτά που ούτε λέγονται και ούτε γράφονται δημοσίως…
Κατά την πρώτη συνάντηση γνωριμίας, στο πρωθυπουργικό γραφείο της Βουλής παρουσία του Διονύση Χατζηδάκη, μου εξήγησε ότι με αποκαλεί «συνάδελφο» διότι και ο ίδιος είναι ρεπόρτερ στον «Κήρυκα Χανίων».
Ανέκαθεν τον γοήτευε το ρεπορτάζ χωρίς σύνορα. Η ελευθερία κινήσεων του ρεπόρτερ να τρυπώνει παντού και να συνομιλεί με όλες τις πλευρές. Γι’ αυτό και παρότρυνε τους συνεργάτες του να λειτουργούν ως ρεπόρτερ, κυρίως να διατηρούν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας όχι μόνο με τα αντίπαλα αλλά και τα εχθρικά στρατόπεδα.
Για παράδειγμα την περίοδο της εσωκομματικής αντιπαλότητας με τον Έβερτ ζητούσε από τους δικούς του ανθρώπους να συνομιλούν με την αντίπαλη πλευρά αλλά και με την εχθρική στο ΠΑΣΟΚ ώστε να έχει σφαιρική εικόνα της κατάστασης που διαμορφώνονταν στην πολιτική σκακιέρα.
Όταν ο Γρυλάκης και οι ερασιτέχνες ρουφιάνοι πήγαιναν στον Μητσοτάκη και του κάρφωναν ότι κάποιος δικός του βουλευτής εντοπίστηκε να συνομιλεί στο εντευκτήριο της Βουλής με κάποιον από τον πυρήνα της ομάδας Εβερτ, τον φώναζε στο γραφείο του όχι για να τον επιπλήξει αλλά για να τον ενθαρρύνει να συνεχίσει τις επαφές με την άλλη πλευρά, να μαθαίνει πληροφορίες και να του τις διαβιβάζει αδιαμεσολάβητα…
– Γιατί το έκανε αυτό ο Μητσοτάκης ; Προφανώς γιατί δεν τον κυρίευε η ανασφάλεια και δεν δαιμονοποιούσε τις κοινωνικές επαφές. Απεναντίας τις ευλογούσε…
Αυτό είναι χάρισμα για έναν Ηγέτη. Το ζητούμενο είναι εάν από το χάρισμα κληρονομείται από τους φυσικούς απογόνους…
Δ.Β
ieidiseis.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
