Κάνουν άραγε «ταμείο» της πολιτικής διαδρομής τους οι πρώην πρωθυπουργοί; Με ειλικρίνεια, όχι για να ξεφορτωθούν ενοχλητικά βάρη και να προλειάνουν το έδαφος για την επιστροφή τους, ένα χούι που δεν φεύγει ποτέ…
Από τους τέσσερις πρώην εκλεγμένους κυβερνήτες της τελευταίας 20ετίας – τρείς ακόμη στη Βουλή και ένας εκτός με επιλογή του – το περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα. Γιατί η διαδρομή του έχει της εξης ιδιαιτερότητα: Δύο εντελώς διαφορετικούς, αν όχι και συγκρουόμενους, απολογισμούς, καλός στη διαχείριση της χώρας, κακός στη διαχείριση του κόμματος.
Ως πρώην πρωθυπουργός έχει να υπερηφανεύεται για πολλά. Παρέλαβε την Ελλάδα χρεοκοπημένη και υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, με Μνημόνια και την παρέδωσε χωρίς Τρόικα, με πλεονάσματα, ρυθμισμένο χρέος και διαχειρίσιμη οικονομία. Ο διάδοχός του δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί ότι παρέλαβε «καμένη γη».
Ενδιαμέσως, πρόβαλε να λύσει τον γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού, που έσφιξαν ο πατέρας Μητσοτάκης και ο Σαμαράς-, να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο – και ας εξελίχθηκε σε βάρος του, με τις τραγικές συμπεριφορές συνεργατών του – και να μείνει προσωπικά άσπιλος στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Με απλά λόγια: Δεν έκλεβε.
Θα δικαιωθεί, επίσης, για τη στάση του σε αυτό που του προσάπτουν χολερικά οι αντίπαλοι του: Το – συμβουλευτικό, ούτως ή άλλως – Δημοψήφισμα του 2015. Το προκήρυξε ως χειρισμό στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Έστω με την εννοια του άλλοθι για την αναγκαστική υποχώρηση από τους αρχικούς στόχους του: Τις προεκλογικές δεσμεύσεις του, που προσπάθησε να τιμήσει. Ως προς αυτό καθ’ εαυτό το αποτέλεσμα, είχε το σθένος – και την εθνική υπευθυνότητα – να απορρίψει το προϊόν της απερίσκεπτης ετυμηγορίας ενός λαού, που ειχε κερδίσει σε 35 χρόνια τα πάντα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν δίστασε να του υποδείξει τυχοδιωκτικά, να οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Το «όχι» του Τσιπρα σε αυτό ηταν ιστορικά πιο ισχυρό από το «όχι» του αποτελέσματος.
Στον άλλο άξονα της διαδρομής του – ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ως φυσικού επικεφαλης της Δημοκρατικης παράταξης για μια χρονική περίοδο – ο απολογισμός είναι απογοητευτικός: Απέτυχε, αν επιχείρησε ποτέ, να αξιοποιήσει τις τρεις συνεχόμενες λαϊκές εντολές – ειδικά την τελευταία του 2019 – για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνώσα δύναμη Αριστεράς-Κεντροαριστεράς.
Ενστερνιζόμενος τις μειοψηφικές θεωρίες της κομματικής γραφειοκρατίας, ότι στο θριαμβευτικό 2015 η Αριστερά – και όχι οι πολλαπλάσιες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς – είχε τον πρώτο λόγο, δίστασε να πάρει αποφάσεις μετεξέλιξης και ανανέωσης με νέο ιδεολογικο πλαίσιο, νέους πολιτικούς στόχους και νέα ηγετική ομάδα. Υποτάχθηκε στα «βαρίδια» της Κουμουνδούρου και όταν τελικά τον πηραν μαζί τους, δίστασε να τους αφησει πίσω του και έβαλε τον ευατό του, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον δημοσιο βίο στην περιπέτεια Κασσελάκη. Αρνούμενος να αναλάβει πρωτοβουλία για νέο πολιτικό φορέα, όταν απέτυχε να επιβάλει δημοκρατικούς κανόνες επαναξιολόγησης της διάδοχής του.
«Τραγωδία είναι να χάσεις τον έλεγχο και να μην έχεις κότσια» τραγουδούσαν παλιά οι Bee Gees. Στο τέλος συντάχθηκε – δια της σιωπής – με οσους απέβαλαν – στο… όνομά του συχνά! – τον Κασσελάκη, με ελεεινές μεθόδους, προκαλώντας νέα διάσπαση. Το κόμμα που άφησε ως αξιωματική αντιπολίτευση, κατέληξε σε τιμάρια που, χωρίς αξιοπιστία και προοπτικές, αλληλοδιασύρονται για τον διαμοιρασμό των ιματίων, που οι ίδιοι έκαναν κουρέλια..
Η «έφοδος στον ουρανό» από ΠΑΣΟΚ το 1981 δεν έχει σχέση με την αντιστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ» το 2015, όπως τις συνέδεσε, μιλώντας στο βιβλίο Τσιόκα και Κοτσακά. Και κυρίως τα αποτελέσματά τους δεν άφησαν το ίδιο «βαθύ αποτύπωμα στην πορεία της χώρας και στις συνειδήσεις». Θα χρειαστεί να μελετήσει καλυτέρα την ιστορια του Ανδρέα Παπανδρέου.
Καθώς ο Θεός της πολιτικής ήταν πάντα γενναιόδωρος με τον Τσίπρα, του δινει την Κυριακή την – έσχατη των εσχάτων – ευκαιρία: Να διασώσει ότι απέμεινε από προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο. Να μην το ρευστοποιήσει πλήρως – ως πολιτικός πατέρας του τυμπανιαίου πτώματος που κείται πλεον στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Το «αδειανό πουκάμισο της επικοινωνίας που αγνοεί επιδεικτικά την ουσία», όπως είπε, δεν είναι ένα. Είναι τρία και από το ιδιο ύφασμα.
Αν με τη φράση «δεν είμαι θιασώτης της απογοήτευσης και του αναχωρητισμού» εννοεί ότι θα πάρει μέρος στη φάρσα εκλογής προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τις συγκεκριμενες υποψηφιότητες, στο μενού των επιλογών θα μπει στο παραβάν ως προοδευτικός πολιτικός ηγέτης και θα βγει ντυμένος με ένα από τα τρία .
Αν νομίζει ότι του πάει, είχε δίκιο ο Τ. Σ. Έλιοτ: «Έτσι τελειώνει ο κόσμος: όχι με μια θεαματική έκρηξη, αλλά με έναν λυγμό…».
ieidiseis.gr
Eurokinissi | Γιάννης Παναγόπουλος
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
