Κυριάκος Μητσοτάκης: Πληγές

Αν ήταν πρόσωπο της Βίβλου, δεν θα ήταν ο Μωυσής, όπως τον κολάκευαν φίλια ΜΜΕ στην πανδημία. Θα ήταν ο Φαραώ της Αιγύπτου. Με τις πληγές που του έστειλε η μοίρα, προς τιμωρία για αυταρχισμό και αλαζονική συμπεριφορά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έφυγε από τη Βουλή μετά την υπερψήφιση του προσυλλογισμού, εμφανίζοντας την κυβέρνησή του ως άτρωτη, αφού πήρε και τρεις ψήφους παραπάνω -από πρώην «Σπαρτιάτες», που έχει καβατζώσει από καιρό.

Αλλά, οι κυβερνήσεις είναι σαν τις οικογένειες: κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο εσωτερικό τους, όταν κλείνει η πόρτα τους. Ιδίως σε μια χώρα στην οποία η έννοια «πολιτικό ρεπορτάζ» ισοδυναμεί -πλην εξαιρέσεων- με ομοιόμορφη αναπαραγωγή ανακοινώσεων της ΝΔ.

Δεδομένου ότι όπως έλεγε ο Τολστόι για τις οικογένειες, «κάθε μια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο», στην περίπτωση Μητσοτάκη η δυστυχία δεν πηγάζει από τη λαϊκή αποδοκιμασία, για την ακρίβεια και τα συναφή: βρίσκεται στις πληγές που κρύβει ακόμη, αλλά να χάνει τον ύπνο του -κι ας λένε ότι είναι «κρύο αίμα»

Να αρχίσουμε από τα εξωτερικά; Η διοίκηση Μπάιντεν τον έκανε πιονέρο στην τροφοδότηση του διεφθαρμένου Ζελένσκι, εκτός από θερμή πολιτική στήριξη και με υλικό -είτε από την άμυνα των ελληνικών νησιών, είτε αγοράζοντας μεταχειρισμένα- από τους Αμερικανούς.

Κήρυξε τον… πόλεμο στη Ρωσία, κομπάζοντας ότι «βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», αλλά μια δημοσκόπηση τον βάζει στη λάθος πλευρά της Ελλάδας: οι πολίτες της είναι με τον Πούτιν.

Άλλη έξωθεν πληγή είναι η μετατροπή του «θριάμβου» -που διεκδικούσε για την «διπλωματική απομόνωση τον Ερντογάν»- σε τραγωδία, για τον ίδιο. Η Τουρκία ισχυροποιείται σε όλα τα μέτωπα και η Ελλάδα αθροίζει διπλωματικές ήττες. Ότι αναγκάσθηκε να ακυρώσει τον σχεδιασμό για ελληνοτουρκικές συμφωνίες με τον καινούργιο χρόνο, δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες: δέχθηκε να μπουν στο τραπέζι, ως «διαφορές», οι τουρκικές επιδιώξεις.

Εκ παραλλήλου, είναι σε θέση να γνωρίζει ότι πολιτική μεταβολή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τον φέρνει σε δεινή θέση, καθώς εκεί μόνο στη σωστή πλευρά δεν ήταν. Τώρα πλασάρει, από την ΕΡΤ, το μπαλαμούτι ότι ο Τραμπ στέλνει στην Αθήνα μια κολλητή του, με σκανδαλιστικό βιογραφικό, επειδή «πρέσβεις εκτός διπλωματικού σώματος επιλέγονται από την Αμερική για τις πολύ μεγάλες και σημαντικές πρεσβείες».

Εσωτερικά, εκτός από τις δημοσκοπικές πληγές -που, μεταξύ μας: έχει τον τρόπο του να κλείσει- η πληγή των δυο προκατόχων του αιμορραγεί ακατάσχετα. Ο Καραμανλής έμεινε εκτός της Βουλής, ώστε να του κόψει απερίσπαστος τον βήχα για συμβιβασμούς στα ελληνοτουρκικά -«υπό την πίεση εταίρων και συμμάχων»- και δεν θα ήταν φρόνιμο να τα βάλει μαζί του σ’ αυτό το θέμα.

Ο Σαμαράς δεν πρόκειται να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, αν δεν τον δει κρεμασμένο στο πολιτικό τσιγκέλι του, για το χουνέρι να τον πετάξει έξω από το κόμμα του- του Σαμαρά. Μια απλή διαγραφή από την Κ.Ο. θα μπορούσε να γίνει ανεκτή. Αλλά, τώρα, θα του δείξει ότι σε ίντριγκα ξεπερνάει και τον πατέρα Μητσοτάκη.

Πληγή που δεν κλείνει, είναι το «μυστικό των Τεμπών», που έσπευσε να προστατεύσει ο ίδιος από την αρχή της τραγωδίας -αλλά όλο και περισσότερο μπλέκεται στα δίκτυα του. Αρχειοθέτησε τις υποκλοπές, καθάρισε για άλλους στο σκάνδαλο Novartis, έσβησε τα υπολείμματα από το σκάνδαλο Siemens, αλλά με την οργή της Καρυστιανού δεν θα τα βγάλει πέρα.

Τελευταία, αλλά όχι έσχατη, η πληγή που τώρα ανοίγει, εκεί που είναι περισσότερο ευάλωτος: στη διαφθορά. Η υπόθεση της «ερωμένης του υπουργού» διακινείται πλέον με ονόματα και διευθύνσεις και είναι ότι πιο δύσκολο -καθώς δεν ξέρει πόσους αφορά.

Συμπέρασμα. Στις πληγές άρχισε να πέφτει αλάτι και η ανακοίνωση ότι θα διεκδικήσει τρίτη θητεία ως επικεφαλής της ΝΔ, είναι κίνηση άμυνας και όχι επιθετική -όπως την παρουσιάζουν οι κεκράκτες του. Και από τη Γαλλία τα νέα είναι άσχημα -για τον νυν και για τον πρώην…

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr