«Λεφτά υπάρχουν» μόνο για τον αναθεωρητισμό;

Οι τρεις Χριστιανοί Πατριάρχες στη Συρία κάλεσαν όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές να σταματήσουν την ένοπλη σύγκρουση και τις δολοφονίες πολιτών. Μέριμνά τους η προστασία του ποιμνίου καθώς επίσης και κάθε Σύρου πολίτη, σε μία παραδοσιακά ενιαία και αδιάσπαστη Συρία, σε όποιο δόγμα και αν ανήκει, σε όποια θρησκεία και αν προσεύχεται, πέρα από τις πολιτικές προσδοκίες από όπου και αν προέρχονται για Συρία τριών ή περισσοτέρων αυτόνομων περιοχών.

Το μήνυμα εκπέμπεται μέσα στην περίοδο του Ραμαζανιού, αλλά και στη Σαρακοστή των Χριστιανών. Δύο Αβρααμικές θρησκείες το 2025 πορεύονται την ίδια εποχή με νηστεία και προσευχή προς την υψίστη θρησκευτική στιγμή, το πέρας του Ραμαζανιού για τους Μουσουλμάνους και την Ανάσταση για τους Χριστιανούς.

Για την ενημέρωση κάθε αναγνώστη προστίθεται μία ακόμη θρησκευτική λεπτομέρεια. Το Πάσχα των Εβραίων γιορτάζεται 12 Απριλίου, δώδεκα ημέρες μετά τη λήξη του Ραμαζανιού, εννέα ημέρες μετά τον εορτασμό του πρώτου Αΐντ και οκτώ ημέρες πριν από την Ανάσταση. Οι συμβολισμοί πάντοτε αποκτούσαν κάποια σημασία στην ιστορική εξέλιξη του κόσμου. Στην άσκηση διπλωματίας η διπλωματία των θρησκειών έχει κερδίσει τη θέση της.

Γενικευμένες θρησκευτικές συγκρούσεις

Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής οι συγκρούσεις ανακατεύονται με τις θρησκείες:

● Οι Αλαουίτες συγκρούονται με Σουνίτες.

● Το Ιράν προσπαθεί να διατηρηθεί στην επικαιρότητα των εξελίξεων με αντιπροσώπους.

● Σκληροπυρηνικές μουσουλμανικές ομάδες προσπαθούν να επιβάλουν τις απόψεις τους στη Συρία, στο Ιράκ, στο Ιράν, στην Αίγυπτο, στην Υεμένη, εκεί όπου το Ισλάμ συγκρούεται με το Ισλάμ.

● Και στην Ευρώπη οι Χριστιανοί πολεμούν και δολοφονούν Χριστιανούς στην Ουκρανία.

● Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ακραίες ομάδες θεωρούν ως την κεντρική αιτία των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της «Ευρώπης μας» τα λίγα εκατομμύρια διωκόμενων προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν «ζωή» στον πολυτάραχο κόσμο, ακριβώς όπως οι πολίτες των κρατών – μελών αναζητούν «ζωή» στην πολυτάραχη και αποσβολωμένη από τις εξελίξεις Ε.Ε.

Επικίνδυνο μείγμα πολιτικής

Η Ελλάδα με ιδιαίτερη προσοχή και μεθοδικότητα καταβάλλει προσπάθεια να συμμετέχει στην αντιμετώπιση των διεθνών προκλήσεων, αλλά και των εσωτερικών πολιτικών και κοινωνικών διεκδικήσεων, που προκύπτουν καθημερινά από αδυναμίες κατά την άσκηση πολιτικής, την εφαρμογή των αποφάσεων και των νόμων.

Η δυναμική που δημιουργείται από το επικίνδυνο μείγμα πολιτικής στην εποχή μας δεν προσφέρεται για αισιόδοξες προβλέψεις. Κινδυνεύουμε όλοι αν δεν επανέλθουν ο ορθολογισμός και η συνέπεια στο πεδίο δημιουργίας, άσκησης της πολιτικής και της εφαρμογής των νόμων.

Την ώρα που η Ευρώπη αποφασίζει να διευρύνει τις συνεργασίες σε πολλά επίπεδα, επειδή διαπιστωμένα η ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και στη συνέχεια η στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία διαταράσσει τις ευρωπαϊκές ισορροπίες, προφανώς δεν υπάρχει χώρος για να διασπάται η προσπάθεια με μία μόνιμη γκρίνια που στρέφεται κατά της Τουρκίας, παρά τις διαβεβαιώσεις και τις έμπρακτες κινήσεις όλων, που θέλουν την Τουρκία στη συμμαχία, με όρους που επιβάλλονται από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Η προκλητική και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας αντιμετωπίζεται ακόμη με συμμαχική συμπεριφορά, αλλά και συναντίληψη για την τεχνολογία και τα οπλικά μέσα τα οποία η Άγκυρα μπορεί άμεσα να διαθέσει, ώστε να στηριχθεί οποιαδήποτε απόφαση περί ευρωπαϊκής άμυνας, συμπληρωματικής προς το ΝΑΤΟ και όχι ανταγωνιστικής προς τις ΗΠΑ.

Η Τουρκία προκαλεί τους πάντες

Παρά την πολιτική ελαστικότητα στην αντιμετώπιση της Άγκυρας η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί το σύνολο της συμμαχίας και της Ε.Ε., ειδικότερα την Ουάσιγκτον (Τραμπ – Μπάιντεν – Τραμπ), το Παρίσι, το Βερολίνο, την Αθήνα, μερικές φορές την Ιταλία και βεβαίως εκτός ΝΑΤΟ τη Λευκωσία.

Το γεγονός δεν παραγράφεται, ούτε παραβλέπεται επειδή ακόμη διατηρεί μία δυναμική διπλωματική και γεωστρατηγική που ευνοεί από τη μία πλευρά τις κοινές στρατηγικές επιδιώξεις της Ε.Ε., μέλος της οποίας είναι η Κύπρος, αλλά και της Ατλαντικής Συμμαχίας, μέλη της οποίας συνεχίζουν να είναι η Τουρκία και η Ελλάδα με τη σημαντική οικονομική και στρατιωτική συνδρομή τους στο παρόν και στο οποιοδήποτε μελλοντικό οικοδόμημα αμυντικής εξασφάλισης της Δύσης.

Σενάρια επί σεναρίων

Όμως, παρακολουθώντας το λεκτικό και τις πολιτικές ενέργειες στην Ελλάδα, παρά τις διαπιστωμένες διεθνείς δυσκολίες που επιβαρύνουν τη σχέση Ε.Ε. και ΝΑΤΟ με την Άγκυρα, ο προσεκτικός παρατηρητής των διεθνών γεγονότων διαπιστώνει ότι στην Αθήνα πολιτικό σύστημα και κοινή γνώμη για μία φορά ακόμη, σε μία σημαντική καμπή της παγκόσμιας ιστορίας, προτιμούν να παρασύρονται από τη σεναριολογία που:

1. Διαστρέφει την υποχρέωση του πρωθυπουργού να βρίσκεται καθημερινά σε διεθνείς συναντήσεις ως προσπάθεια αποφυγής της σκληρής εσωτερικής πολιτικής πραγματικότητας και της οργής που κορυφώνονται εξαιτίας του δυστυχήματος στα Τέμπη.

2. Υποβαθμίζει το σοβαρότατο πρωθυπουργικό ταξίδι στον Λίβανο και στις χώρες του Κόλπου σε μία στιγμή που απαιτείται να εξασφαλιστούν σταθερές συμμαχίες και συνεννοήσεις στη Μέση Ανατολή και διεθνώς.

3. Αξιολογεί με τον ίδιο άστοχο τρόπο ως αναποτελεσματικό το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών στη Συρία και στη συνέχεια τις συναντήσεις στην Ουάσιγκτον καθώς και την προβολή των ελληνικών απόψεων στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στον ΟΗΕ.

4. Με πολιτικά «χυδαίες» και πρωτοφανείς αναλύσεις, δεξαμενές σκέψης, ακαδημαϊκοί, ΜΜΕ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό προσπαθούν να επαναφέρουν μία δήθεν απόσταση της ελληνικής κυβέρνησης από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής.

Η απόγνωση όλων, που εργάζονται προς την κατεύθυνση υπονόμευσης της αξίας της θρησκευτικής διπλωματίας, με εμπάθεια οδηγεί στην παραμέληση της πραγματικότητας των διεθνών σχέσεων. Συχνά οι υπουργοί Εξωτερικών, όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό με συγκεκριμένη ατζέντα, δηλαδή συμμετοχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας και συναντήσεις με τον ομόλογό τους στη Ουάσιγκτον, επιλέγουν ένα αυστηρό πρόγραμμα συνομιλιών, που ίσως δεν περιλαμβάνει απαραιτήτως συναντήσεις με την ομογένεια, επειδή προτεραιότητα δίδεται σε συναντήσεις διεθνούς πολιτικής σημασίας.

5. Ερμηνεύει τη συνάντηση των «προθύμων» στο Λονδίνο, στην οποία δεν συμμετείχε η Ελλάδα, ως υποβάθμιση του ρόλου της χώρας. Στη συνάντηση συμμετείχαν κράτη που διαθέτουν πολεμική βιομηχανία απαραίτητη για την ταχεία οικοδόμηση της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Ασφάλειας.

Με δεδομένη την καθυστέρηση της χώρας μας στην πολεμική βιομηχανία, δεν έχει σημασία αυτήν τη στιγμή ποιος φταίει, μάλλον με πίκρα διαπιστώνουμε τα κενά μας στην παραγωγή οπλικών συστημάτων και την αντανάκλαση του γεγονότος στη διαμόρφωση του διεθνούς περιβάλλοντος που μας αφορά. Παρά την απουσία μας από τον κύκλο «των προθύμων», έχουμε πλήρη εικόνα και ενημέρωση στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. που ακολούθησε.

Στην Τουρκία δεν αλληλοσπαράσσονται

Οι διεθνείς σχέσεις αποτελούν πολύ δύσκολο πεδίο ανταγωνισμών και διεκδικήσεων που γίνεται ακόμη δυσκολότερο για τη χώρα μας όταν παρωπίδες ή άλλες σκοπιμότητες ακόμη και τρίτων, όπως σημείωσε δημόσια ο πρωθυπουργός στο Εθνικό Κοινοβούλιο, κυριαρχούν στην πολιτική συζήτηση και στη διαμόρφωση κλίματος επιτρέποντας σε μέλη του Κοινοβουλίου να αποκαλούν αυθαίρετα Έλληνες εκλεγμένους «δολοφόνους» ή και να προσβάλλουν με αμετροέπεια κάθε γυναίκα και μητέρα με απαράδεκτες και προσβλητικότατες εκφράσεις που θίγουν και εκθέτουν την Ελλάδα.

Η αυταρχική Τουρκία διαθέτει τεράστια κεφάλαια για την πολεμική της βιομηχανία, τον στρατό, την αναθεωρητική της πολιτική επειδή ποτέ δεν υπάρχει αντιπολιτευτικός λόγος στη χώρα κυρίως στα θέματα άμυνας και αμυντικών δαπανών, όσο αντιδημοκρατική και αν θεωρείται από κάθε σύγχρονη δημοκρατία η συμπεριφορά – omerta – όλων των τουρκικών κομμάτων στο θέμα των εξοπλισμών.

Το Μετοχικό Ταμείο των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων επενδύει και απορροφά επενδύσεις ως ισχυρό επενδυτικό, αναπτυξιακό ταμείο και ως ο βασικός διαμορφωτής της τουρκικής πολιτικής πραγματικότητας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι η σπονδυλική στήλη ενός αντιδημοκρατικού, αναθεωρητικού κράτους, ισλαμικού ή κεμαλικού, που δεν ασχολείται με την ευημερία των πολιτών ούτε με την κοινωνική τους εξασφάλιση.

Πολλές φορές η Τουρκία έχει χαρακτηριστεί για τη γενική συμπεριφορά της – πολιτική, κοινωνική και γεωστρατηγική – από συμμάχους και αντιπάλους ως αδίστακτο κράτος παρίας.

Την ώρα που οι λαοί αισθάνονται αυξημένη απειλή κάθε αναθεωρητής δεν ενοχλείται ποτέ σοβαρά ούτε για την εισβολή και κατοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας ούτε για την προσάρτηση της Κριμαίας, αλλά ούτε για το ενεργειακό μονοπώλιο Βερολίνου – Μόσχας, που στρεφόταν κυρίως κατά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της ανάπτυξης της Ε.Ε.

Αδύναμος κρίκος η Ε.Ε.

Εξαιτίας προβληματικών επιλογών της, η Ε.Ε. αντιμετωπίζεται ως ο αδύναμος κρίκος στις διεθνείς σχέσεις, την ώρα που σε όλο τον κόσμο «λεφτά υπάρχουν» για κάθε αναθεωρητισμό.

Η Αθήνα επιλέγει να διατηρήσει διεθνή παρουσία και το αποδεικνύει με τη συνεχή κινητικότητα του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών που ορίζουν την εξωτερική μας παρουσία. Τα συνεργαζόμενα υπουργεία και οι υπηρεσίες υποχρεούνται να επιδεικνύουν ετοιμότητα και ικανότητα ώστε να εισηγούνται σύμφωνα με την κυβερνητική εντολή και την πρωθυπουργική καθοδήγηση του επιτελικού κράτους.

Μεγάλο μέρος μίας επιτυχούς εξέλιξης του σοβαρού έργου εμπιστεύονται πολίτες και κυβερνώντες στο υπουργείο Εξωτερικών κυρίως επειδή «γνωρίζει την αξία της εξωτερικής πολιτικής και οφείλει να αδράξει την ευκαιρία προς όφελος των εθνικών προτεραιοτήτων».

Η ευκαιρία για τη χώρα μας, παρ’ όλες τις δυσκολίες που εντοπίζονται καθημερινά, είναι μοναδική και κανείς δεν επιθυμεί να τη δει να παρέρχεται αναξιοποίητη.

* Ο Θεόδωρος Ι. Θεοδώρου είναι πρέσβης ε.τ.

topontiki.gr