Νίκος Ανδρουλάκης: Αστοχία

Οι συνεδριάσεις της Βουλής, δεν είναι το δημοφιλέστερο θέαμα στη χώρα.

Η τελευταία μάλιστα ήταν αντικοινοβουλευτική παράσταση – παρά την ιδιαίτερη σημασία του θέματος που μαζευτήκαν να συζητήσουν.

Αμαυρώθηκε απ’ τον αηδιαστικό τραμπισμό του Βελόπουλου – στις διακοπές Καιρίδη – χωρίς αντίδραση από το προεδρείο και τα κόμματα.

Όπως το ίδιο συνέβη όταν ο πρωθυπουργός είπε στην Ζ. Κωνσταντοπούλου ότι «γκαρίζει» και βουλευτής της ακροδεξιάς τη χαρακτήρισε «μ@λ@κ….νη».

Κατά τα λοιπά, όποιος είχε υπομονή να παρακολουθήσει τη φλύαρη αναμέτρηση της Πέμπτης, το πιθανότερο είναι ότι κατάληξε σε τρία συμπεράσματα.

• Πρώτο: Ο Πρωθυπουργός βρίσκεται σε αδυναμία να υποστηρίξει την εξωτερική πολιτική του – που μοιάζει με κεφαλογραβιέρα από τις ήττες του.

Επιδόθηκε σε πολωτικές ασκήσεις τοξικότητας, χωρίς να δίνει απαντήσεις σε τίποτε. Η παρουσία του Γεραπετρίτη δίπλα του, υπογράμμιζε τους ατελέσφορους κατευνασμούς απέναντι στον Ερντογάν και τη δυτική μετακίνηση της κόκκινης γραμμής στο Αιγαίο.

-Δεύτερο: Συγκροτημένη κριτική στις κυβερνητικές επιλογές, έγινε από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλο, χωρίς να υποτιμάται η στέρεη συνέπεια του Κουτσούμπα στις θέσεις του κόμματός του.

Είναι περίεργο πάντως γιατί με δεδομένη την ατονία – του συμπαθούς κατά τα λοιπά – Χαρίτση της Νέας Αριστεράς, δεν ενώνονται οι δυο Ομάδες για να ανακτήσουν το ρόλο της αξιωματικής αντιπολιτευσης.

-Τρίτο: Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχασε μια ακόμη ευκαιρία να «ξεκολλήσει τη βελόνα», που του λέει ο Γερουλάνος και σκέφτονται οι υπόλοιποι στο κόμμα του.

Δεν είναι ιδιαίτερης απόδοσης ρήτορας – και δεν χρειάζεται κιόλας. Ούτε ο Σημίτης ήταν και μια χαρά τα πήγαινε.

Για να επικρατήσει στην αίθουσα και να είναι πειστικός έξω από αυτήν, δεν χρειάζεται να εμφανίζεται… θυμωμένος, ούτε να σηκώνει τους τόνους εκεί που δεν το σηκώνει η συζήτηση.

Η επιθετική ρητορική του διευκόλυνε τον Πρωθυπουργό, γιατί ήταν θεμελιωμένη σε λάθος δεδομένα. Και οι επιλεκτικές αναφορές στο κομματικό παρελθόν δεν κάλυπταν ολόκληρη τη βάση του. Σ’ αυτά τα θέματα δεν μπορεί να είσαι και με τον Σημίτη και με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το «νέο Ελσίνκι» που ζήτησε δεν θα μπορούσε να υπάρχει στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Ή όπως του είπε ο Μητσοτάκης όσο γίνεται, υπάρχει.

Ο Ανδρουλάκης παράκαμψε ότι το Ελσίνκι – όπως και η Μαδρίτη, που προηγήθηκε – είχαν απορριφθεί από το μισό ΠΑΣΟΚ και παραλίγο να ρίξουν την κυβέρνηση Σημίτη.

Εξασφάλισε μεν την ένταξη της Κύπρου, αλλά και την ευχέρεια της Τουρκίας να μιλάει για «ζωτικά συμφέροντα» και «συνοριακές διαφορές» προς επίλυση.

Τι δεν καταλαβαίνουν στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, όταν χαρακτηρίζουν την κυπριακή ένταξη ως τη «μεγαλύτερη επιτυχία της εξωτερικής πολιτικής από τη Μεταπολίτευση»; Έκαναν μάγκα τον Μητσοτάκη, που βρήκε αφορμή να τους μιλήσει για τα Ίμια.

Εξίσου παράδοξη υπήρξε η σύνδεση των ελληνοτουρκικών με τις Βαλτικές χώρες, που «κατάφεραν να σχεδιαστεί πολιτική της Ευρώπης έναντι της Ρωσίας με αυτές στο τιμόνι».

Ποια αναλογία υπάρχει ανάμεσα στις σχέσεις των τριών μικροσκοπικών κοινοτικών Δημοκρατιών – που καθοδηγεί ευθέως το ΝΑΤΟ – με τη Ρωσία και στη σχέση της Ελλάδας με την Τουρκία;

Δεν αντιλαμβάνονται γιατί η διατεταγμένη φον ντερ Λάιεν όρισε μια Εσθονή και έναν Λιθουανό, επιτρόπους Εξωτερικών και Άμυνας, αντίστοιχα, όταν καμία χώρα δεν έχει εκχωρήσει σχετικές αρμοδιότητες στην Ένωση;

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στην ευρωπαϊκή Άμυνα παραβλέποντας ότι για τους ίδιους λόγους, «κοινή» δεν σημαίνει και κοινοτική – όσο δεν υπάρχει ομόσπονδη Ευρώπη.

Όσο για τις επιθέσεις στη Ρωσία, στις σχέσεις με την οποία η κυβέρνηση έχει επιφέρει ανεξήγητα ανεπανόρθωτη βλάβη και στον Τσίπρα, ήταν τουλάχιστον αβασάνιστες.

Στην πολιτική γίνεται κατανοητή η υπερβολή. Όχι όμως και η αστοχία.

ieidiseis.gr

Γιώργος Λακόπουλος

ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI