Δίκη σκανδάλου υποκλοπών: Ολα δείχνουν «μπάζωμα»

Το σκάνδαλο των υποκλοπών που «δείχνει» ευθέως το μέγαρο Μαξίμου, αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο μετά τη Μεταπολίτευση. Στην πραγματικότητα, απέδειξε ότι το καθεστώς Μητσοτάκη ουδόλως σέβεται το Πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και δεν διστάζει να το καταπατά. Σε άλλες εποχές, θα είχε πέσει η κυβέρνηση. Τώρα, κρατήθηκε χάρις στη στήριξη που της έδωσαν τα τζάκια της πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής της ολιγαρχίας μερικών οικογενειών που θεωρούν τη χώρα φέουδό τους.

Το συγκεκριμένο πολιτικό σκάνδαλο, όπως και πάμπολλα άλλα διαφθοράς, δείχνουν την σαπίλα του κυβερνητικού σχήματος, του κρατικού μηχανισμού που ελέγχει, καθώς και των θεσμικών πυλώνων της Πολιτείας που χειραγωγεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η Ελλάδα σε όλους τους δείκτες για μια ευνομούμενη δημοκρατική χώρα, παίρνει κάτω από τη βάση, και χαρακτηρίζεται απλά ως «εκλογική δημοκρατία» και όχι ως πραγματική δημοκρατία.

Το σκάνδαλο των υποκλοπών του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι θεαματικά μεγαλύτερο και ευρύτερο από τα σκάνδαλα υποκλοπών (Γρυλλάκη, Μαυρίκη) του πατρός, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Πιθανότατα, πολύ πιο σοβαρό και από το σκάνδαλο των υποκλοπών που αποκάλυψε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, οργανωμένο από ξένες και εγχώριες δυνάμεις, με πρόσχημα την «ασφάλεια» των Ολυμπιακών Αγώνων.

Παρ’ ότι μείζον πολιτικό σκάνδαλο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η ηγεσία της Δικαιοσύνης, έκαναν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να το υποβιβάσουν σε μια … απλή ποινική υπόθεση, σε επίπεδο Μονομελούς πλημμελειοδικείου, με αποδιοπομπαίους τράγους δευτεροκλασάτους εμπλεκόμενους. Στο μεταξύ, η δίκη για το σκάνδαλο, είτε θάβεται στα μεγάλα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, είτε υποβαθμίζεται.

Ωστόσο, σε αυτήν γίνονται λίαν ενδιαφέρουσες και σημαντικές αποκαλύψεις, οι οποίες μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο για περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης, ούτως ώστε να καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου οι πραγματικοί υπεύθυνοι εγκέφαλοι. Εαν, βέβαια, πιέσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση. Η αντιπολίτευση, ακόμα και μέσα από τη Νέα Δημοκρατία, που αν και παρακολουθούνταν πλείστοι όσοι υπουργοί της, άπαντες κάνουν την πάπια. Ηδη, πάντως, δύο πρώην πρωθυπουργοί, οι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, βάλλουν κατά ριπάς κατά του μεγάρου Μαξίμου για αυτό το σκάνδαλο.

Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο δημοσιογράφος του In.gr, Δημήτρης Τερζής, στα social media, «κάποιοι ενδεχομένως πίστευαν πως η δίκη αυτή δεν θα έχει ενδιαφέρον. Μονομελές πλημμελειοδικείο σου λέει, ποιός θα ασχοληθεί; Ασχολούνται όμως και ο πρόεδρος και ο εισαγγελέας πλην κάποιων δημοσιογράφων. Και γι’ αυτό κάλεσαν εκτάκτως 10 μάρτυρες που δεν υπήρχαν στην αρχική λίστα μαρτύρων».

Κράτος – παρακράτος

Εύστοχες είναι οι παρατηρήσεις της δημοσιογράφου του «Βήματος», Νίκης Λυμπεράκη, η οποία στο κείμενό της αναφέρει τα εξής:

«Το σενάριο: Δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με το κινητό του. Ποιος να τον παρακολουθεί με παράνομο λογισμικό και γιατί; Απευθύνεται στις αρχές. Κατά … σύμπτωση, τη μέρα της καταγγελίας, σταματά η παρακολούθησή του από την Υπηρεσία Πληροφοριών της χώρας του. Ναι, πάλι κατά… σύμπτωση, τον παρακολουθούσε και το κράτος. Αντί απαντήσεων, η κυβέρνηση αλλάζει τον νόμο, προκειμένου να μην έχει πια δικαίωμα να μάθει την αλήθεια.

Mήνες αργότερα, πολιτικός αρχηγός καταγγέλλει τη δική του στοχοποίηση με κατασκοπευτικό λογισμικό. Το θέμα προκαλεί χιονοστιβάδα που φτάνει ως το πρωθυπουργικό γραφείο, αφού αποκαλύπτεται ότι το θύμα ήταν ήδη στο στόχαστρο και της Υπηρεσίας Πληροφοριών, που τελεί απευθείας υπό τον πρωθυπουργό. Πέφτουν κεφάλια. Ακόμη και το δεξί του χέρι εξαναγκάζεται σε παραίτηση. Το σκάνδαλο δοκιμάζει τους θεσμούς της χώρας και την εκθέτει διεθνώς.

Ακολούθως, το ρεπορτάζ αποκαλύπτει ευρύ δίκτυο παρακολουθήσεων: υπουργοί, σύντροφοι και συνεργάτες τους, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, ακόμη και καλλιτέχνες στο στόχαστρο. Νομότυπα κοριός “ακούει” ακόμη και τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι στόχοι δηλώνουν αμήχανα ότι θα ζητήσουν να ερευνηθεί το θέμα, αλλά τελικά ποτέ δεν προσφεύγουν στη δικαιοσύνη. Δεν τους ενδιαφέρει άραγε ή μήπως φοβούνται πως όσα αποκαλυφθούν, θα κλονίσουν το οικοδόμημα που υπηρετούν;

Όμως, μισό λεπτό! Μήπως οι κοινοί στόχοι αποδεικνύουν ότι το κράτος χρησιμοποιεί και παράνομα εργαλεία για να παρακολουθεί όποιον θέλει; “Όχι” απαντά η κυβέρνηση. Ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Για να μολύνει τα κινητά των στόχων, το παράνομο λογισμικό χρησιμοποιεί ευαίσθητα δεδομένα που μόνο το κράτος γνωρίζει. Στοιχεία, για παράδειγμα, από το σύστημα εμβολιασμού. Πώς έχει πρόσβαση αν δεν ειναι το ίδιο το κράτος από πίσω;

Ελέγχει κανείς; Κατ’ αρχάς η αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή. Ο Πρόεδρός της δέχεται επίθεση από το κυβερνών κόμμα και φιλικά ΜΜΕ. Και- κατά σύμπτωση και πάλι– λίγο πριν από κρίσιμη συνεδρίασή της, η κυβέρνηση, με συνταγματική ακροβασία, αλλάζει το ΔΣ, πετώντας εκτός ενοχλητικά μέλη.

Ο σεναριογράφος βάζει τώρα στο παιχνίδι και τη (διορισμένη από την κυβέρνηση) ηγεσία της δικαιοσύνης. Τι κάνει; Λίγο πριν από τις διώξεις κατά αξιωματούχων που συνδέονται με την ΥΠ, αφαιρεί τον φάκελο από τους εισαγγελείς που ερευνούσαν και τον παραδίδει σε ανώτερο λειτουργό – με το επιχείρημα της «αναβάθμισης».

Εκείνος “ξεχνά” να καλέσει κρίσιμους μάρτυρες κι ενώ έχει στα χέρια του ονόματα υπαλλήλων της ΥΠ που κατά μαρτυρία, χειρίζονταν το παράνομο λογισμικό, δεν ερευνά. Ταινία είναι, ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Αυτός ο κορυφαίος εισαγγελέας, καταλήγει τελικά πως οι κοινές παρακολουθήσεις είναι…σύμπτωση. Η ηγεσία της Δικαιοσύνης μελετά το ογκώδες πόρισμα μέσα σε μόλις τρεις ημέρες και βάζει την υπόθεση στο αρχείο σε ό,τι αφορά το Κράτος.

Δυο χρόνια μετά τέσσερις ιδιώτες δικάζονται για πλημμέλημα. Αποκαλύπτεται ότι οι κατηγορούμενοι είναι σε ανοιχτή γραμμή με κυβερνητικούς βουλευτές. Δεν ανοίγει μύτη.

Το σενάριο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με γεγονότα και πρόσωπα είναι…σύμπτωση. Άλλωστε, γίνονται τέτοια πράγματα;»

Φώς στο θέατρο των Υποκλοπών

Εξίσου εύστοχος είναι ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών», Κώστας Ζαφειρόπουλος, ο οποίος παρατηρεί τα εξής: «Όσο ο (προκλητικός) νεοδοκράτης Φραπές το παίζει «σπασμένη φλέβα» της διαπλοκής στην εξεταστική και επικαλείται το δικαίωμα της σιωπής (προφανώς κατόπιν συνεννόησης) ας πούμε για κάτι άλλο:

Υπάρχουν έρευνες που βγάζουν στην επιφάνεια δυσάρεστες αλήθειες. Και υπάρχουν κι εκείνες που, πριν καν αρχίσουν, μοιάζουν τακτοποιημένες και γυαλισμένες∙ σαν τραπέζι υπουργικού συμβουλίου λίγο πριν από τις κάμερες.

Το περίφημο πόρισμα του Αρείου Πάγου, το οποίο αποσύνδεσε την ΕΥΠ από το Predator, ανήκει αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία, όπως προέκυψε από αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα». Ενα πόρισμα εμπειρογνωμόνων που δεν γράφτηκε απλώς «καθ’ υπαγόρευσιν» – γράφτηκε σαν διαγώνισμα όπου οι απαντήσεις είχαν δοθεί από πριν.

Και πώς να μη συμβαίνει αυτό, όταν οι πραγματογνώμονες μπαίνουν στα γραφεία της ΕΥΠ χεράκι χεράκι με τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου; Οταν το ποσοστό σύμπτωσης στόχων μεταξύ ΕΥΠ και Predator (31%!) χαρακτηρίζεται «έλασσον», ενώ μιλάμε για υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, ανώτατους στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, στελέχη του ίδιου του Μαξίμου και επιχειρηματίες; Στην Η Εφημερίδα των Συντακτών είχαμε αναδείξει με συνεχόμενα πρωτοσέλιδα το ευρύτερο θέμα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2024. «Ο Ζήσης τινάζει το πόρισμα στον αέρα», γράφαμε τότε.

Ομερτά

Κι ύστερα έρχεται το πραγματικά γοητευτικό κομμάτι του έργου: η ομερτά. Ο εμπειρογνώμονας καθηγητής Ρομποτικής, που απέφυγε να απαντήσει στις ερωτήσεις, ομολογεί ότι «άνωθεν» του είπαν να μη μιλήσει. Τα ίδια και ο αστυνομικός-πραγματογνώμονας, επίσης «άνωθεν». Και αμέσως μετά, κρατικοί παράγοντες παραδέχονται ότι, ναι, υπήρξαν υποδείξεις για το πώς πρέπει να γίνει ο υπολογισμός ώστε «να βγει το αποτέλεσμα». Αν αυτό δεν είναι χειραγώγηση δικαστικής έρευνας, τότε τι ακριβώς είναι;

Την ίδια ώρα, εκθέσεις διεθνών οργανισμών περιγράφουν μια άλλη αλήθεια: ότι η Intellexa μπορούσε να συνδέεται απομακρυσμένα στα συστήματα παρακολούθησης των πελατών της. Δηλαδή όχι μόνο το κράτος μπορούσε να ακούει τους πάντες∙ μπορούσε και η εταιρεία που το προμήθευσε. Ενα είδος ιδιωτικοποιημένης εθνικής ασφάλειας, όπου ο τυχαίος τεχνικός μπορεί να ακούει τον υπουργό που αποφασίζει για το μέλλον του.

Αν θέλει κάποιος να καταλάβει τι σημαίνει πολιτική ευθύνη σε αυτό το σκάνδαλο, αρκεί να ακούσει τον κ. Ράμμο στη δίκη: έναν θεσμικό παράγοντα που λοιδορήθηκε ως «ντελίβερι μπόι», επειδή τόλμησε να επιμείνει στην αλήθεια. Οταν ο κ. Τασούλας τον έλεγε «αυτόκλητο καλεσμένο», λίγοι φαντάστηκαν ότι δύο χρόνια μετά θα είναι αυτός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το σκάνδαλο των υποκλοπών όμως δεν ήταν ατύχημα. Ηταν σύστημα. Η χώρα παρακολουθούσε τους πολίτες της, το λογισμικό παρακολουθούσε τη χώρα και η εξουσία φρόντιζε να μην παρακολουθεί κανείς την ίδια την εξουσία. Αν αυτός δεν είναι λόγος να πέσει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, τότε ποιος είναι;»

neostrategy.gr