Δολοφονία Φανίλ Σαρβάροφ: Η Ουκρανία στέλνει μήνυμα ότι μπορεί να χτυπά Ρώσους στρατηγούς μέσα στην «αυλή» τους, γιατί είναι σημαντική η απώλεια για το Κρεμλίνο

Takeawaysby Protothema AI

• Η δολοφονία του υποστρατήγου Φανίλ Σαρβάροφ στη Μόσχα αποτελεί πλήγμα για το Κρεμλίνο και νίκη για το Κίεβο
• Ο Σαρβάροφ ήταν υπεύθυνος για την επιχειρησιακή εκπαίδευση του ρωσικού στρατού και την ενσωμάτωση εμπειριών από τον πόλεμο στην Ουκρανία
• Η επίθεση εντάσσεται σε μια στρατηγική μεταφοράς της σύγκρουσης στο ρωσικό έδαφος, με στόχο τη διάβρωση της αίσθησης ασφάλειας
• Η Ρωσία εφαρμόζει αντίστοιχες πρακτικές εντός Ουκρανίας, στοχεύοντας υποδομές και προσωπικότητες για ψυχολογική κόπωση
• Ο πόλεμος έχει εισέλθει σε φάση όπου το μέτωπο είναι παντού, με στοχευμένες επιθέσεις να αποτελούν τη νέα κανονικότητα.

Η δολοφονία του Φανίλ Σαρβάροφ στη Μόσχα δεν ήταν δεδομένα ένα «τυφλό» χτύπημα. Ήταν μια πράξη με σαφή στρατηγική σημειολογία. Ένα επεισόδιο σε έναν πόλεμο που έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στα χαρακώματα του Ντονμπάς και στις γραμμές επαφής. Έναν πόλεμο που μεταφέρθηκε στο βάθος των κρατών, εκεί όπου σχεδιάζεται, διοικείται και αναδιοργανώνεται.

Ο Σαρβάροφ δεν ήταν «στρατηγός της βιτρίνας». Δεν ανήκε στους τηλεοπτικούς σχολιαστές με στολή. Ήταν αξιωματικός του συστήματος. Από εκείνους που κινούνται στα ενδότερα του Γενικού Επιτελείου και κάνουν τη διαφορά μακριά από τα πολεμικά πεδία. Από αυτή την άποψη ο θάνατός του είναι ένα δεδομένο πλήγμα για το Κρεμλίνο και μία «μικρή» αλλά άκρως ουσιαστική νίκη για το Κίεβο.

Ο ρόλος του στο ρωσικό στρατιωτικό οικοδόμημα

Ως υποστράτηγος και ανώτερο στέλεχος της δομής επιχειρησιακής εκπαίδευσης, ο Σαρβάροφ είχε άμεση ευθύνη για κάτι κρίσιμο -το πώς ο ρωσικός στρατός μαθαίνει από τον ίδιο του τον πόλεμο. Πώς αναπροσαρμόζει τα δόγματά του, πώς ενσωματώνει εμπειρίες από την Ουκρανία, πώς εκπαιδεύει τις επόμενες «φουρνιές» διοικητών.

Η διαδρομή του, από τις συγκρούσεις στον Καύκασο έως τη Συρία και τη σημερινή ουκρανική εισβολή, τον καθιστούσε φορέα γνώσης που δεν αντικαθίσταται εύκολα. Δεν διοικούσε μεραρχίες στο πεδίο. Διοικούσε «διαδικασίες» και στον σύγχρονο πόλεμο, αυτό συχνά μετρά περισσότερο. Η εξόντωσή του, μέσα στη ρωσική πρωτεύουσα, συνιστά πλήγμα στο ίδιο το επιτελικό «νευρικό σύστημα» της Μόσχας.

Η λογική των στοχευμένων χτυπημάτων εντός Ρωσίας

Η επίθεση κατά του Σαρβάροφ εντάσσεται σε μια ακολουθία επιχειρήσεων που έχουν μεταφέρει την αναμέτρηση βαθιά στο ρωσικό έδαφος. Στοχευμένες δολοφονίες ανώτερων αξιωματικών, επιθέσεις με drones σε βάσεις και υποδομές, χτυπήματα χαμηλού ίχνους αλλά υψηλού συμβολισμού.

Ο στόχος δεν είναι η μαζική καταστροφή. Είναι η διάβρωση της αίσθησης ασφάλειας. Η υπενθύμιση ότι ακόμη και η πρωτεύουσα δεν αποτελεί πλέον καταφύγιο. Ότι το «πίσω μέτωπο» έχει πάψει να είναι τόσο μακρινό.

Πρόκειται για μια στρατηγική φθοράς του συστήματος. Όχι του στρατού στο πεδίο, αλλά του κράτους που τον στηρίζει.

Τα ρωσικά αντίστοιχα χτυπήματα εντός Ουκρανίας

Όμως το υβριδικό αυτό μοτίβο δεν είναι μονομερές. Η Ρωσία έχει εδώ και καιρό εφαρμόσει αντίστοιχες πρακτικές εντός Ουκρανίας, συχνά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Στοχευμένα πλήγματα κατά διοικητικών στελεχών, αξιωματούχων ασφαλείας και κρίσιμων τεχνικών προσωπικοτήτων έχουν καταγραφεί σε κατεχόμενες αλλά και ελεγχόμενες από το Κίεβο περιοχές.

Παράλληλα, η συστηματική επίθεση στις ενεργειακές και μεταφορικές υποδομές της χώρας αποτελεί μια μορφή στρατηγικού εκβιασμού -όχι προς το μέτωπο, αλλά προς την κοινωνία.

Οι επιθέσεις με πυραύλους και drones σε αστικά κέντρα, οι στοχεύσεις σε ηλεκτρικούς υποσταθμούς, σιδηροδρομικούς κόμβους και εγκαταστάσεις τηλεπικοινωνιών δεν αποσκοπούν μόνο στη στρατιωτική αποδυνάμωση. Στοχεύουν στην ψυχολογική κόπωση, στη διάρρηξη της καθημερινότητας, στην πολιτική πίεση.

Σε αρκετές περιπτώσεις, οι ρωσικές επιχειρήσεις έχουν πλήξει συγκεκριμένα πρόσωπα της ουκρανικής κρατικής μηχανής, είτε άμεσα είτε μέσω «έμμεσων» πληγμάτων που καταστρέφουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν.

Ένας πόλεμος χωρίς ασφαλή ζώνη

Το κοινό νήμα που συνδέει τις δύο πλευρές είναι η κατάρρευση της έννοιας της ασφάλειας στο βάθος. Ο πόλεμος δεν διεξάγεται πλέον μόνο εκεί όπου υπάρχουν χαρακώματα. Διεξάγεται στα σπίτια, στους δρόμους, στα επιτελεία, στα κέντρα ενέργειας και στις μετακινήσεις των αξιωματικών. Η υπόθεση Σαρβάροφ είναι αποκαλυπτική όχι επειδή είναι μοναδική, αλλά επειδή είναι ενδεικτική. Δείχνει πώς η σύγκρουση έχει μετατραπεί σε αγώνα φθοράς των δομών. Πώς η φυσική εξόντωση ανθρώπων – κόμβων θεωρείται πλέον θεμιτό εργαλείο στρατηγικής πίεσης.

Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας έχει εισέλθει σε μια φάση όπου το μέτωπο είναι παντού. Οι στοχευμένες επιθέσεις, είτε στη Μόσχα είτε στο Κίεβο, δεν είναι παρεκκλίσεις. Είναι η νέα κανονικότητα. Και όσο η σύγκρουση παρατείνεται, τόσο περισσότερο θα μεταφέρεται εκεί όπου πονάει περισσότερο – όχι μόνο στα εδάφη, αλλά στους ανθρώπους και στις δομές που κρατούν όρθιο το κράτος.

Πρόκειται για έναν πόλεμο που σε μερικούς μήνες θα μπει στον πέμπτο του χρόνο έναν πόλεμο που εκτός από χρονικό εύρος δεν έχει πλέον και κανένα χωροταξικό ή προσωπικό όριο. Ένας πόλεμος που είναι πολύ πιθανότερο να παραταθεί
πέρα ακόμη και από τα όρια του Β Παγκοσμίου.