Στο militaire.gr λαμβάνουμε περιοδικά καταγγελίες άλλοτε ενυπόγραφες, άλλοτε ανυπόγραφες. Καταγγελίες που δεν αφορούν απλώς υπηρεσιακές δυσλειτουργίες ή γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αλλά αγγίζουν τα όρια – και συχνά τα υπερβαίνουν – της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Είναι αυτές ακριβώς οι περιπτώσεις που μας φέρνουν αντιμέτωπους με ηθικά διλήμματα: να δημοσιευθούν ή όχι; Να προστατευθεί ο άνθρωπος ή να αποκαλυφθεί η παθογένεια;
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Η σιωπή, όμως πλέον από μέρους μας δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
Πρόσφατα λάβαμε μια καταγγελία στην οποία ανώτερος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς, με σοβαρότατα οικογενειακά προβλήματα – τέκνο με σοβαρή μορφή, επιπέδου 3, Διαταραχής Αυτιστικού Φάσματος – οδηγήθηκε στην αποστρατεία με ψυχρή κανονικότητα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν διοικητικά περιθώρια. Αλλά επειδή δεν ενεργοποιούνται ποτέ τα κοινωνικά αντανακλαστικά της διοίκησης.
Θα μπορούσε να βρεθεί διαδικασία καθυστέρησης. Θα μπορούσε να δοθεί μια εύλογη παράταση, χρόνος για να ρυθμιστούν ζητήματα επιβίωσης, θεραπείας, ζωής. Δεν έγινε. Ούτε καν επιχειρήθηκε.
Το αποτέλεσμα; Άνθρωποι που υπηρέτησαν δεκαετίες την πατρίδα ακόμη και στις εσχατιές της, που έφεραν ευθύνες, κρίσεις και αποφάσεις εθνικού βάρους, βρίσκονται σήμερα να εργάζονται ως φρουροί ασφαλείας σε εταιρείες security για να μπορέσουν να σταθούν όρθιοι. Όχι από επιλογή. Από ανάγκη.
Αυτή δεν είναι απλώς διοικητική ακαμψία. Είναι ηθική αποστράτευση της Πολιτείας.
Όσοι επίτιμοι Αρχηγοί και αν αντιδρούν, όσοι Ζιαζιάδες, Χηνοφώτηδες, Καραμαλίκηδες, Χριστίδηδες υπάρχουν, δεν το κάνουν από ιδιοτέλεια. Το κάνουν γιατί κουβαλούν ενοχές. Για όσα δεν μπόρεσαν – ή δεν πρόλαβαν – να διορθώσουν. Για παθογένειες που γνώριζαν και τους ξεπέρασαν. Και κυρίως, γιατί διέθεταν κάτι που σήμερα φαίνεται σπάνιο: ενσυναίσθηση.
Η ενσυναίσθηση, όμως, δεν είναι προσόν καριέρας στο σύγχρονο διοικητικό μοντέλο. Είναι εμπόδιο.
Όσο δυσκολοχώνευτη φαντάζει η προηγούμενη καταγγελία άλλο τόσο δύσπεπτη είναι και η επόμενη. Ενημερωθήκαμε για πλήθος περιστατικών εποχικής απασχόλησης χαμηλόβαθμων αξιωματικών αποφοίτων ΑΣΕΙ σε νησιά των Δωδεκανήσων. Άνθρωποι με στολή, εκπαίδευση και θεσμικό ρόλο, εργάζονται τα καλοκαίρια ακόμα και ως «τσιλιαδόροι» σε κέντρα νυχτερινής διασκέδασης.
Το αντίτιμο ευτελές. Η ανάγκη, όμως, αμείλικτη. Γιατί ο μισθός δεν φτάνει. Γιατί η αξιοπρέπεια δεν πληρώνει λογαριασμούς.
Πρόκειται για ηθική και επαγγελματική απαξίωση στα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Και όμως, από την ηγεσία του ΥΠΕΘΑ δεν ακούγεται τίποτα.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Ούτε προβληματισμός. Ούτε ντροπή. Λόγια χορτάτα, πράξεις λιποβαρείς.
Την ίδια ώρα, βουλευτής της ΝΔ δηλώνει ότι δεν μπορεί να «τη βγάλει» με 5.000 ευρώ. Ο Πρωθυπουργός, παλαιότερα, δεν μπορούσε – και δεν ήθελε – να ζει με 800 ευρώ μηνιαίως. Δηλώσεις ειλικρίνειας; Αφέλειας; Αχαριστίας;
Ας το κρίνει η κοινωνία.
Και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας; Τα προηγούμενα χρόνια οι χορηγούμενες ΗΕΕ προς τους στρατιωτικούς δινόταν, έστω και ως ελάχιστη αναγνώριση των συνθηκών υπό τις οποίες υπηρετούν. Φέτος, όμως, δεν δόθηκαν.
Κι όμως, αυτό το γεγονός παρουσιάστηκε περίπου ως αδιάφορη λεπτομέρεια, την ώρα που η ηγεσία επιλέγει να μιλά για «μέριμνα προσωπικού» και «ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού».
Όταν όμως η καθημερινότητα καταρρέει, όταν οι στολές βγαίνουν τη νύχτα για δεύτερη δουλειά, όταν οικογένειες με βαριά προβλήματα εγκαταλείπονται, τότε ακόμη και όσα κάποτε θεωρούνταν αυτονόητα αφαιρούνται σιωπηλά.
Και αυτή η σιωπή δεν είναι διοικητική αστοχία είναι πολιτική επιλογή.
«Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!» βροντοφώναζε ο Στέφανος Μάνος στο παρελθόν υπερασπιζόμενος οικονομικές μεταρρυθμίσεις του. Σήμερα, κύριοι της κυβέρνησης, η απόδειξη δεν κρύβεται πια. Είστε το κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως λαϊκό, που επικαλείται τον πατριωτισμό και τη δήθεν κοινωνική του ρίζα.
Όμως τώρα έχετε και το μαχαίρι και την πίττα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχουν άλλοθι. Αν αγαπάτε την Ελλάδα, αποδείξτε το έμπρακτα, όχι με επικοινωνιακά τεχνάσματα αλλά με πολιτικές αποφάσεις υπέρ αυτών που τη φυλάνε.
Κάθε άλλη στάση είναι συνειδητή επιλογή αδιαφορίας. Και τότε ας ειπωθεί καθαρά: δεν πρόκειται για αδυναμία, αλλά για πολιτική επιλογή.
Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ
Γιατί αν συνεχίσετε έτσι, πολύ σύντομα θα φτάσουμε να λέμε ότι ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από το πώς φέρεται στα ζώα, στους ηλικιωμένους και – δυστυχώς – στους στρατιωτικούς της.
militaire.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
