Αδιόρθωτος πρωθυπουργός: Μοιράζει ψίχουλα και κρατάει το καρβέλι

Στον απόηχο των στατιστικών της Eurostat και της ΕΛΣΤΑΤ που αποτύπωσαν ένα «πρωτογενές πλεόνασμα-μαμούθ» της τάξης των 11,4 δισ. ευρώ για το 2024 (ήτοι 4,8% του ΑΕΠ), ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να ανακοινώσει έναν κατάλογο παροχών που – αντί να αποκαταστήσουν στοιχειωδώς την κοινωνική δικαιοσύνη – μοιάζουν περισσότερο με χαρτζιλίκι που πετιέται στον λαό από το ύψος ενός Μαξίμου το οποίο ζει σε βυθισμένο στην εικονική του πραγματικότητα.
Δηλαδή: Στεγαστικό βοήθημα μιας φοράς τον χρόνο, 250 ευρώ σε χαμηλοσυνταξιούχους, ενίσχυση επενδυτικού προγράμματος χωρίς διαφάνεια, κι όλα αυτά παρουσιάζονται ως “μείγμα κοινωνικής πρόνοιας και υπευθυνότητας”. Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για ψευδο-μέτρα, καμουφλαρισμένα με επικοινωνιακό σελοφάν.

Η μεγάλη του ενοικίου κοροϊδία

Η επιστροφή ενός ενοικίου, μέχρι του ποσού των 800 ευρώ (ή 900 με παιδιά), αφορά το 80% των ενοικιαστών στη χώρα, λέει η κυβέρνηση. Και όμως, πρόκειται για ένα εφάπαξ μέτρο που δεν αντιμετωπίζει ούτε την εκτόξευση των τιμών στα μισθώματα, ούτε τη φούσκα των βραχυχρόνιων μισθώσεων, ούτε φυσικά το γεγονός πως χιλιάδες νέοι αδυνατούν να φύγουν από τα πατρικά τους σπίτια. Η πραγματική στήριξη στη στέγαση δεν είναι ένα επιδοματικό αντίδωρο, αλλά η κατασκευή δημόσιας κατοικίας, η κρατική ρύθμιση ενοικίων και ο περιορισμός της κερδοσκοπίας στο real estate. Όλα τα υπόλοιπα είναι στάχτη στα μάτια – και κυρίως  για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για το πόπολο.

Και σαν να μην έφτανε η ανεπάρκεια του μέτρου, υπάρχει και μια σκοτεινή του συνέπεια που κανείς κυβερνητικός δεν τολμά να αναφέρει: η επιδότηση αυτή αναμένεται να οδηγήσει σε νέες αυξήσεις ενοικίων – στα “μαύρα”.
Το επόμενο χρονικό διάστημα, αναμένεται ότι θα αυξηθούν κατακόρυφα τα κρούσματα αισχροκέρδειας με  ιδιοκτήτες διαμηνύουν στους ενοικιαστές ότι: “αφού σου επιστρέφει το κράτος ένα ενοίκιο, στο αυξάνω εγώ αυτό το ποσό. Κι αν δεν θες, φύγε”.
Το αποτέλεσμα θα είναι ένα νέο κύμα πίεσης, με αδήλωτα ενοίκια και εκβιαστικές πρακτικές, που θα στείλουν τους ενοικιαστές σε ακόμη χειρότερες συνθήκες ή στον δρόμο. Αντί για προστασία, το μέτρο προσφέρει νέα θηλιά στο λαιμό των πολιτών — με την υπογραφή της κυβέρνησης.

Η «αόρατος χειρ» του εφάπαξ

Το ίδιο ισχύει και για το εφάπαξ βοήθημα των 250 ευρώ σε χαμηλοσυνταξιούχους, ΑμεΑ και ανασφάλιστους ηλικιωμένους. Ένα προεκλογικού τύπου «δώρο», που μοιάζει περισσότερο με φιλοδώρημα πολιτικής λύπης και λιγότερο με πράξη αποκατάστασης της χαμένης αγοραστικής δύναμης των πιο ευάλωτων. Με τα τρόφιμα, την ενέργεια και τα φάρμακα να κινούνται στα ύψη, κανένα τέτοιο επίδομα δεν λύνει προβλήματα, απλώς μεταθέτει τη συζήτηση για λίγες εβδομάδες.

Η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει αυτό το “μοίρασμα”, επικαλείται τη “δημοσιονομική σοβαρότητα”. Μα η πραγματικότητα είναι πως το πλεόνασμα των 11,4 δισ. δεν προήλθε από ανάπτυξη. Προήλθε από τη ληστρική φορολόγηση, την υποστελέχωση του ΕΣΥ, τη μείωση κοινωνικών δαπανών, τις αυξήσεις ΦΠΑ και την ανελέητη πίεση στη μεσαία και κατώτερη τάξη. Είναι το πλεόνασμα του πόνου και της αποστέρησης. Όχι της προόδου.

Που θα πάνε τα λεφτά;

Η εξαγγελία αύξησης του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων κατά 500 εκατομμύρια ευρώ έρχεται χωρίς καμία εγγύηση για το πού, πώς και με ποιους μηχανισμούς θα διοχετευθούν αυτά τα χρήματα. Η πρόσφατη εμπειρία δείχνει πως πολλά έργα γίνονται είτε για επικοινωνιακούς λόγους, είτε με βάση πελατειακές εξυπηρετήσεις και αναθέσεις. Εξ ου και η συχνή κατηγορία πως το επιτελικό κράτος λειτουργεί ως μηχανισμός αναδιανομής προς τα πάνω, προς μεγάλες κατασκευαστικές και «φίλους της εξουσίας».

Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι αυτή η κυβέρνηση, που έχει επιβάλει διαρκείς περικοπές στο κοινωνικό κράτος, εμφανίζεται τώρα ως προστάτης του κοινωνικού ιστού, επειδή επιλέγει να μοιράσει ένα μικρό κομμάτι από τα υπερκέρδη της λιτότητας που η ίδια δημιούργησε. Δεν είναι μέτρα “μόνιμου χαρακτήρα”, όπως υποκριτικά τα αποκάλεσε ο πρωθυπουργός:  Είναι μέτρα “μόνιμης εξαπάτησης”. Εξαγγελίες που προσπαθούν να μετατρέψουν τον πολίτη από πολιτικό υποκείμενο σε επαίτη.

Ο Μητσοτάκης δεν δίνει. Επιστρέφει ελάχιστα από όσα αφαίρεσε. Και το κάνει μόνο όταν οι αριθμοί των στατιστικών του το επιτρέπουν και όχι όταν οι κοινωνικές ανάγκες το απαιτούν. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα κοινωνικό κράτος και ένα κράτος με «καλάθι του επιδόματος».
Στην ουσία, η πολιτική αυτή θυμίζει κάτι από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄αλλά στη σύγχρονη μορφή του: «Το κράτος είμαι εγώ, κι ό,τι περισσεύει από το τραπέζι το δίνω μεγαλόψυχα στους υπηκόους μου». Μόνο που σε αυτή τη δημοσιονομική βασιλεία, οι υπήκοοι πεινούν, δεν έχουν στέγη, δεν έχουν ασφάλεια, ούτε φωνή.
Έχουν μόνο έναν πρωθυπουργό που τους θυμάται λίγο πριν τα Χριστούγεννα ή λίγο πριν τις κάλπες…

neostrategy.gr