Άδωνις Γεωργιάδης: Ελευθερία

Ποιοι «Καραμανλικοί» και «Σαμαρικοί; Στη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη η ομαδοποίηση αλλάζει.

Υπάρχουν «της Οικογένειας», πρώην «του Σημίτη», Ακροδεξιοί, «ούφο», πελάτες της ΕΥΠ και κάτι λίγοι Νεοδημοκράτες.

Σε ποια από αυτές τις κατηγορίες ανήκει ο Άδωνις Γεωργιάδης;

Της Οικογένειας δεν είναι. Νεοδημοκράτη δεν τον λες. Ούφο, ούτε κατά διάνοια. Πρώην Πασόκος, θου Κύριε. Ως παρακολουθούμενος, το θεώρησε… ιδιωτική υποθεση.

Μένει το ακροδεξιός. Θα μπορούσε. Αλλά, αν τον δίδαξε κάτι ο Γ. Καρατζαφέρης, είναι ο επαγγελματισμός: δεν είμαστε απαραιτήτως ό,τι δείχνουμε.

Ό,τι έχει κάνει σε ακροδεξιό, ρατσιστικό, αντισημιτικό, και τα συναφή , ηταν μέρος της δουλειάς. Υλικό για την πολιτική καριέρα του.

Καθ’ομολογία του, στον ακροδεξιό ΛΑΟΣ βρέθηκε γιατί δεν είχε άλλο τρόπο να μπει στην πολιτική. Όλοι από κάπου ξεκίνησαν.

Τελικά σε ποια απόχρωση του υπουργικού ουράνιου τόξου τοποθετείται;

Σε καμία. Είναι μια κατηγορία μόνος του: υπερκινητικός, πολυμήχανος, ευφυής και περιστρεφόμενος.

Υπήρξε και υβριστής και αποθεωτής του Κυριάκου, του Καραμανλή, του Σαμαρά, ακόμη του ιδρυτή της ΝΔ.

Με μια συγγνώμη, πότε δημόσια και πότε κατ’ιδίαν, το διόρθωσε.

Νταραβερίστηκε με χουντικά υπολείμματα και νεοφασίζοντες, αλλά δεν υπήρξε μέρος τους- σαν τον Βορίδη για παράδειγμα.

Στον ΛΑΟΣ δεν ήθελε να διαδεχθεί τον Καρατζαφέρη, αλλά να τον χρησιμοποιήσει, για να βρει μεγαλύτερο μαγαζί.

Ως εκεί τα πήγε μια χαρά -ακόμη και μέλλων αρχηγός της Δεξιάς την είδε. Αλλά ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε περισσότερο επαγγελματίας.

Τον καθήλωσε -στο κόμμα και στις κυβερνήσεις του- να εχει το όνομα, αλλα όχι και τη χάρη. Του δίνει τον τίτλο χωρίς τις αρμοδιότητες.

Ούτε κανονικός αντιπρόεδρος υπήρξε, ούτε πλήρης υπουργός είναι.

Είχε το χαρτοφυλάκιο των Επενδύσεων, χωρίς τις επενδύσεις και Ανάπτυξης, χωρις την ανάπτυξη

Η δουλειά του ήταν κυρίως να μετράει τις αποστάσεις τραπεζιών στην πανδημία, να παρακολουθεί τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, να φροντίζει για έντιμες εκπτώσεις και να… βγαίνει στην τηλεόραση.

Ως υπουργός Απασχόλησης, πάλι στο περίπου. Του λείπει το «ψαχνό», που μεταφέρθηκε στην, πιο έμπιστη, Ζαχαράκη.

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά είναι άδικο για κάποιον που έφαγε τον Κατρούγκαλο.

Καθώς δεν την παλεύει χωρίς πρώτο τραπέζι πίστα στη δημοσιότητα, έβαλε μπροστά τα δυο 8ωρα.

Η σπουδή του να νομοθετήσει ότι… «οποιος θέλει» (!) μπορεί να εργάζεται μέχρι να σκάσει, χαρακτηρίστηκε «ελευθερία» στην εργασία.

Το πήρε πίσω, προτού σφυρίξει κάποιος στον Μητσοτάκη ποή ακριβώς υπήρξε η επιγραφή «η εργασία απελευθερώνει».

Μένει με την ελευθερία να βάζει πρόστιμα στα σουβλατζίδικα -για «ντελίβερι» στον καύσωνα- έστω και αν δίνει ο ιδιος τις παραγγελίες.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr