Άδωνις Γεωργιάδης: Στίγμα

Υπάρχει ο Τραμπ, υπάρχουν και τα Τραμπάκια. Υπάρχει ο Νετανιάχου, υπάρχουν και οι θαυμαστές του. Υπάρχει ο Μητσοτάκης, υπάρχουν και οι φωτογραφίες του…

Στην ελληνική επικαιρότητα, τον ρόλο πήρε και στις τρεις περιπτώσεις ο Άδωνις Γεωργιάδης. Τρία σε ένα. Και τον παίζει με όση περισσότερη πολιτική απέχθεια μπορεί να εκπέμψει.

Αυτό δεν ενοχλεί φυσικά την Ντόρα Μπακογιάννη. Παρίστανε ως τώρα ότι τον αποστρέφεται, αλλά θρονιάσθηκε δίπλα στον Βορίδη, στην παρουσίαση του νέου πονήματός του .

Ίσως γιατί τον προτιμάει να γράφει για την αρχαία Ρώμη, παρά για την «ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα». Ή να της καταλογίζει ότι «κάνει τις δημόσιες σχέσεις της Τουρκίας».

Ο πολυμήχανος Άδωνις ξεκίνησε από εισοδιστής στη ΝΔ, εξελίχθηκε σε κεντρικό παραγωγό – ακροδεξιάς – ιδεολογίας για εκλογική χρήση του Μητσοτάκη και πλέον είναι βασικός διαμορφωτής της κυβερνητικής πολιτικής, σε όλα το φάσμα της.

Πχ ο Πλεύρης υλοποιεί το δόγμα του για τους μετανάστες: «Να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση για να μην έρχονται». Και ο Γεραπετρίτης προσυπογράφει ότι η Διεθνής Αμνηστία και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης «είναι αδιάφορα αριστεροκρατούμενα σχήματα» – στα οποία «κανείς δεν πρέπει να δίνει καμία σημασία».

Σκοπίμως ή όχι, συνεχίζει να εκθέτει τους Μητσοτάκηδες – τον Κυριάκο ως πρωθυπουργό ευρωπαϊκής χωράς και την Ντόρας ως μέλος του Συμβουλίου τη Ευρώπης – προσφέροντας κυβερνητική κάλυψη και σε πράξεις εναντίον της ελευθερίας του λόγου…

Ο δήμαρχος Φλώρινας, ντυμένος αστυνόμος Β’ της μετεμφυλιακης περιόδου, διέκοψε μια νεανική μπάντα επειδή έπαιζε τραγούδι στη σλαβική γλώσσα. «Στην πόλη μου δεν θα τραγουδάτε τέτοια τραγούδια» εκστόμισε σαν δεκανέας υπηρεσίας σε στρατόπεδο ελέγχου της έκφρασης.

Ο σπουδαίος Χρήστος Ράμμος – πρώην πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών, επίτιμος αντιπρόεδρος του ΣτΕ και στοχοποιημένος από τον κεντρικό πυρήνα του επιτελικού κράτους – προσπάθησε να σώσει τη τιμή των Ελλήνων:

-«Σε σύγχρονη Δημοκρατία και σε σύγχρονο κράτος δικαίου, θα τραγουδούμε ό,τι θέλουμε, σε όποια γλώσσα ή διάλεκτο θέλουμε».

Αλλά ο «αυτόκλητος και αμαθής λογοκριτής» δήμαρχος έχει πλάτες στην Αθήνα: Ο υπουργός Γεωργιάδης, ως διαχειριστής της γραμμής «πλειοψηφία είμαστε ό,τι θέλουμε κάνουμε», τον υπερασπίζεται, συνεπικουρουμένους από ακροδεξιούς αρθρογράφους.

– «Και στην Eurovision μένουμε και στηρίζουμε το Ισραήλ διότι είναι φίλος και σύμμαχος μας και γουστάρουμε τους Εβραίους» – αυτό τώρα τελευταία βέβαια, γιατί παλιότερα το έβλεπε αλλιώς – και «καλώς παρενέβη ο κ. Δήμαρχος, διότι δεν θα αφήσουμε μέσα στο σπίτι μας, να κάνουν προπαγάνδα εναντίον της Ελλάδος».

Κοτσάροντας κι ένα «αυτή είναι η διαφορά Αριστεράς/Δεξιάς…» τροφοδότησε τους αταβιστικούς συνειρμούς για τους «Εαμοβούλγαρους», τους «αντεθνικώς δρώντες κομμμουνιστάς» και άλλους «εχθρούς της πατρίδος».

Αν μπορούν ένας υπουργός κι ένας δήμαρχος να αποφασίσουν τι θα τραγουδάνε οι πελάτες ενός μαγαζιού, γιατί το θεωρούν «σπίτι τους» – ή αλλιώς φέουδό τους – γιατί να μην νομίσουν ότι μπορούν και να αποφασίζουν, πώς θα ντύνονται, τι θα διαβάζουν και πώς θα ψηφίζουν;

Θα θυμηθεί άραγε ο συγγραφέας των κυριακάτικων κηρυγμάτων του Πρωθυπουργού, να τον προστατεύσει, βάζοντας στο επόμενο και δυο λόγια για τις ελευθερίες των πολιτών της Ευρώπης – που ισχύουν και στην Ελλάδα;

Η επιστροφή του υπουργού του στην ΕΡΕ και τις «Λαμπράκισες με τις μαύρες κάλτσες», είναι στίγμα για τη χώρα και για τον ίδιο…

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr