Αυτοαναιρείται και προκαλεί η Σοφία Νικολάου για Κουφοντίνα

Τις τελευταίες ημέρες, από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ζούμε ένα αδιανόητο θέατρο του παραλόγου, της υποκρισίας και του στρουθοκαμηλισμού.

Επίκεντρο της παράστασής τους είναι ένας κρατούμενος, που επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται «πολιτικός», τη στιγμή που η ελληνική δικαιοσύνη τον έχει καταδικάσει αμετάκλητα για περίπου μία ντουζίνα δολοφονιών του κοινού ποινικού δικαίου.

Δεν ξέρω αν στον ΣΥΡΙΖΑ ασπάζονται τα φληναφήματά του περί «κρατικής τρομοκρατίας», καταντάει, όμως, αστείο, οι «κατηγορίες» ενός τρομοκράτη για δήθεν «κράτος δικαίου αλά καρτ», να υιοθετούνται από επιφανή στελέχη της μείζονος αντιπολίτευσης και μάλιστα να επιχειρηματολογούν για αυτές με θέρμη.

Τέτοιου τύπου «κατηγορίες» τους τις επιστρέφουμε, λοιπόν. Τις επιστρέφουμε σε εκείνους που διανοήθηκαν, υλοποίησαν και υπερασπίστηκαν τον νόμο Παρασκευόπουλου, που άφησε χιλιάδες βαρυποινίτες να αλωνίζουν ελεύθεροι. Τις επιστρέφουμε σε εκείνους που είχαν μετατρέψει τις φυλακές Κορυδαλλού, από φυλακές υποδίκων σε φυλακές καταδίκων.

Τις επιστρέφουμε σε εκείνους που έστρωσαν το νομοθετικό χαλί για να μπορεί ο πολυδολοφόνος της 17Ν να μεταχθεί στο ημιελεύθερο καθεστώς των αγροτικών φυλακών, αλλά και να ελπίζει σε πρόωρη αποφυλάκιση.

Για να έρθουμε, όμως, στο προκείμενο, στην περίπτωση, δηλαδή, του κρατούμενου και ηγετικού στελέχους της τρομοκρατικής οργάνωσης «17Ν», Δ. Κουφοντίνα, ο Νόμος 4760/2020, που ψήφισε πρόσφατα η Βουλή των Ελλήνων, ήταν σαφής: κρατούμενος, που έχει ανοιχτή διαδικασία σε βάρος του για κακούργημα ή πλημμέλημα βίας, δεν μπορεί να μεταχθεί ή να παραμείνει σε αγροτική φυλακή.

Αποτελούσε διαχρονική στρέβλωση του συστήματος, κρατούμενοι που ελέγχονται από την ελληνική δικαιοσύνη για καινούρια αδικήματα, να απολαύουν του «προνομίου» της αγροτικής φυλακής. Είναι παράλογο; Είναι «ειδική μεταχείριση»; Είναι «κράτος δικαίου αλά καρτ»;

Κατ’ εφαρμογή του Νόμου, ο κρατούμενος μετήχθη στις φυλακές του Δομοκού από τις αγροτικές φυλακές του Βόλου, όπου η προηγούμενη κυβέρνηση του είχε επιτρέψει να περάσει το υπόλοιπο της ποινής του. Οι διαπρύσιοι συριζαϊκοί ιεροκήρυκες των δικαιωμάτων του Κουφοντίνα, στέκονται στην πρόβλεψη του Νόμου για επιστροφή του κρατούμενου στη φυλακή «από την οποία προήλθε». Δηλαδή, στην περίπτωση Κουφοντίνα, στον Κορυδαλλό. Είναι προφανές ότι ο Νομοθέτης, επιθυμώντας το άμεσο της εφαρμογής του Νόμου, έδωσε κατεύθυνση στα διοικητικά όργανα, προκειμένου να πραγματοποιηθούν άμεσα οι μεταγωγές.

Δεν είναι δυνατόν, όμως, ο νομοθέτης να επιθυμεί, όπως διατείνονται, να υπερακοντίσει τις διατάξεις ειδικότερων ρυθμίσεων και μάλιστα ρυθμίσεων που αφορούν στην καταπολέμηση της διασποράς του κορωνοϊού, στην οργάνωση και τη λειτουργία των φυλακών και τελικά στην ασφάλεια όλων μας!

Όπως, επίσης, δεν θα μπορούσε να επιθυμεί την αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό: εάν, δηλαδή, η φυλακή από την οποία «προέρχεται» ο κρατούμενος ήταν και πάλι αγροτική, τότε, τι θα κάναμε; Θα τον πηγαίναμε από το ένα αγροτικό κατάστημα στο άλλο στο διηνεκές;

Σε αυτό ακριβώς το σκεπτικό υπακούει η μεταγωγή Κουφοντίνα στις φυλακές του Δομοκού, καθώς συνδυάζει τις νομοθετικές επιταγές κάθε ειδικότερης διάταξης νόμου:

Κατά πρώτον, οι φυλακές του Κορυδαλλού δεν είναι φυλακές καταδίκων. Είναι φυλακές υποδίκων. Κρατουμένων, δηλαδή, που αναμένουν τη δίκη τους. Δώσαμε μάχη για να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση, με περισσότερες από 1000 έκτακτες μεταγωγές μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιτρέψει το μπάχαλο.

Προφανώς και ο Δημήτρης Κουφοντίνας ως κατάδικος δεν μπορεί να μεταχθεί σε φυλακή υποδίκων. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Κατά δεύτερον, κατά ρητή εντολή, σε μια περίοδο ιδιαίτερα επιβαρυμένη, λόγω του κορωνοϊού, είχε απαγορευτεί η φυλάκιση οιουδήποτε στις φυλακές Κορυδαλλού. Άρα, για ποια ιδιαίτερη μεταχείριση μιλάνε, τη στιγμή που κανείς δεν φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό;

Και τρίτον, είναι γνωστό το γενικότερο σχέδιο της κυβέρνησης, προκειμένου να δημιουργηθούν σύγχρονες φυλακές υποδίκων στον Ασπρόπυργο (έργο που προχωρά με γοργούς ρυθμούς), φυλακές με αυξημένο επίπεδο ασφάλειας, όπως είναι ο Δομοκός, αλλά και φυλακές για οικονομικά αδικήματα και ελαφρύτερες ποινές, προκειμένου να διορθώσουμε άλλο ένα διαχρονικό πρόβλημα των ελληνικών φυλακών, όπου δεν υφίσταται διαχωρισμός των κρατουμένων, παρά τη ρητή επιταγή του σωφρονιστικού κώδικα.

Μήπως, τελικά, όσοι μιλούν για «κράτος δικαίου α λα καρτ» είναι εκείνοι που επιθυμούν ένα «κράτος αδίκου»;

Ένα κράτος, όπου οι κρατούμενοι θα επιλέγουν τη φυλακή που επιθυμούν; Συγχωρήστε με, αλλά δεν είναι αυτό το κράτος που θέλουμε.