Αλέξης Τσίπρας: Ακινησία

«Ο Θεός πέθανε, ο Μαρξ το ίδιο, αλλά εγώ αισθάνομαι πολύ καλά».

Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποδοθεί – παραφράζοντας ένα παλιό σλόγκαν – η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στη Θεσσαλονίκη, που δεν προκάλεσε πολιτικό σεισμό όπως ανήγγειλαν οι «χρυσοί χορηγοί του», όπως λέει κι ο Μητσοτάκης.

Αν υπήρξε κεντρικό μήνυμα, αυτό ήταν : «Η Αριστερά μας τέλειωσε, ζήτω ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Πλάτωνας…».

Παλαίμαχος της πολιτικής, με ΠΑΣΟΚική προέλευση, σχολίασε: «άλλαξε λογογράφο, διαβάζει λάθος Ιστορία περί Βενιζέλου και Τρικούπη, ή του διαφεύγει ότι ο Πλάτωνας είναι ο θεωρητικός της αριστοκρατίας;»

Υπερβολές. Απλώς έπρεπε να περιμένει και την ομιλία του Μητσοτάκη για να βγάλει το σωστό συμπέρασμα – που παραπέμπει στη… λεωφόρο Μεσογείων.

Εκεί μια εταιρία έχει δυο καταστήματα ειδών αυτοκινήτου. Βρίσκονται το ένα απέναντι από το άλλο, αλλά πουλάνε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι θέμα κατεύθυνσης να κρίνεις ποιο είναι αριστερά και ποιο δεξιά.

Ο πρώην Πρωθυπουργός προδιάγραψε απρόβλεπτα την ιδεολογία και την πολιτική – μετά θα δούμε το οργανωτικό και τα πρόσωπα – του κόμματος που, ενδέχεται, να ιδρύσει.

Την επομένη πάντως, πήρε το αεροπλάνο – για μια συνεδρίαση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Παρίσι – ως βουλευτής της Αριστεράς!

Στη Θεσσαλονίκη σύγκρινε τη δική του κυβερνητική περίοδο με του διαδόχου του. Συν κάτι ξεπατικώματα για «νέο πατριωτισμό», « νέο πρόγραμμα ανάτασης» και «νέα πυξίδα».

Άνετα θα μπορούσε να προσυπογράψει και ο Μητσοτάκης. Ίσως γι’ αυτό τσίνησε: μ’ αυτά του παίρνει τους χορηγούς!

Όποιος ισχυρισθεί ότι η ομίλα Τσίπρα είχε παλμό, όραμα, διακριτικά προοδευτικό περιεχόμενο και ήταν άλμα στο μέλλον, κάτι έχασε.

Παλαιός αναλυτής θυμήθηκε το πικρόχολο σχόλιο του Ανδρέα Παπανδρέου μετά τη Μεταπολίτευση στη Βουλή, όταν ο Γιάννης Ζίγδης, διαφωνώντας με τις ριζοσπαστικές ιδέες του ΠΑΣΟΚ, πρότεινε την επιστροφή στο… 1910!

Η συνήθως ελκυστική σκηνική παρουσία του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, υποτάχθηκε στην κοινοτυπία, τον «καθωσπρεπισμό», τα «δάνεια» – το ΠΑΣΟΚ μάλιστα επικαλέστηκε copyright – ξεψυχισμένες αναλύσεις και «στρογγυλεμένη» προσδοκία για το μέλλον.

Σαν να έκανε αγγαρεία… Ή, που είσαι νιότη, που μου ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος.

Στα 51 του, με θριαμβευτικό πολιτικό βιογραφικό – από την εποχή της πρώτης γραμμής στους αγώνες της γενιάς του – μίλησε πολύ «φλατ», κατά τη διατύπωση μάλλον φιλικού του πολιτικού συντάκτη.

Δεν έδειξε ότι τον ενδιαφέρει να αφυπνίσει την κοινωνία να της προσφέρει, ως οδηγός της, λόγο αγωνιστικής κινητοποίησης, ή να την παροτρύνει για μαχητικές αναμετρήσεις με την κυβέρνηση και το κατεστημένο, διεκδικώντας ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.

Σαν να αποτελείται ο δημόσιος βίος από τον Μητσοτάκη και τον ίδιο. Και ανώτατο στάδιο πολιτικής δράσης, είναι ποιος θα πείσει ως «καταλληλότερος».

Ποιους; Όσους διαμορφώνουν τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, με τη μιντιακή και οικονομική ισχύ τους.

Ανατρέχοντας στην κυβερνητική του περίοδο, αναπόφευκτα ανακαλούσε στη συλλογική μνήμη τον Καμμένο, τον Παππά, τον Πολάκη, τη Δούρου και τις λοιπές μορφές της εποχής.

Όμως όταν μιλάει ο Ανδρουλάκης για το ΠΑΣΟΚ που θα καταπολεμήσει τη διαφθορά του Μητσοτάκη, με επικεφαλής στον πολιτικό σχεδιασμό του την πρωθιέρεια του Σημιτικού εκσυγχρονισμού της… διαφθοράς!

Με το συμπάθιο, αλλά αν έτσι βλέπει ο Τσίπρας το μελλοντικό εαυτό του στον καθρέφτη, απλώς εξελίσσεται σε θεωρητικό της ακινησίας.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr