Αλέξης Τσίπρας: Ανάσα

Δεν υπήρξε κάτι εντυπωσιακό στις απαντήσεις του κατά τη συνέντευξή του, στο Φόρουμ των Δελφών. Αλλά υπήρχε κάτι που εντυπωσίαζε: ο ίδιος. Παραμένει ό,τι πιο εντυπωσιακό – και ουσιώδες ταυτόχρονα – διαθέτει σήμερα το πολιτικό σύστημα.

Πολλοί σημειώνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει αχρείαστα λάθη – με στοιχεία αυτοκαταστροφής. Όπως όσα είπε στο συνέδριο της «Καθημερινής» για το σκάνδαλο Novartis ή ό,τι επιχείρησε να κάνει στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν έχουν άδικο. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ότι δεν παραμένει η πιο φωτεινή παρουσία στην πολιτική σκηνή. Πολιτικός με προσωπική επάρκεια, πολιτική συγκρότηση, καθαρό λόγο και καθαρές θέσεις.

Ακριβώς το αντίθετο του Μητσοτάκη, που είχε εμφανιστεί την ίδια μέρα σε τηλεοπτική εκπομπή και φλόμωσε το κοινό στα ψέματα. Καμιά σχέση με τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη, ανακυκλώνονται αυτοαναφορικά στον ερασιτεχνικό μικρόκοσμό τους.

Αυτή τη φορά ο Τσίπρας είχε την τύχη να προηγηθούν δημοσιεύματα για τα απομνημονεύματά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – στα οποία η ελληνική κρίση έχει κεντρική θέση – από τα οποία δικαιώνεται.

Όχι τόσο γιατί, όπως είπε ο ίδιος, ενώ οι πολιτικοί του αντίπαλοι στην Ελλάδα και διάφοροι σαχλαμάρες καταλόγισαν τη στάση του στο Δημοψήφισμα ως «κωλοτουμπα», ο Σόιμπλε το αναγνωρίσει ως επιδέξιο ελιγμό – με θετικά αποτελέσματα, για την Ελλάδα και τη σχέση της με το ευρωπαϊκό ιερατείο της εποχής.

Κυρίως γιατί από τις αφηγήσεις του ιερού τέρατος της ευρωπαϊκής πολιτικής τη δεκαετία του 2010, αναδεικνύεται μια από τις μεγαλύτερες επικοινωνιακές απάτες που έστησε το σύστημα Μητσοτάκη – και ο ίδιος τη συνεχίζει ακόμη:

-Ότι δήθεν επί Τσίπρα η Ελλάδα κινδύνευσε να βρεθεί εκτός της Ευρωζώνης.

Πέραν της καθαρής θέσης – στις συζητήσεις του τότε πρωθυπουργού με τους Ευρωπαίους που επιβεβαιώνει ο Σόιμπλε – επικυρώνεται και αυτό που γνώριζαν όσοι ήθελαν να βλέπουν την αλήθεια: αν ετέθη, από την πλευρά κοινοτικών παραγόντων, θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, συνέβη με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά.

Η πόρτα της εξόδου δεν άνοιξε με Πρωθυπουργό τον Τσίπρα, αλλά με τους προκάτοχους του. Είναι προς τιμήν του Βενιζέλου, που ως αντιπρόεδρος και υπουργός ο Οικονομικών και των δυο, δεν δέχθηκε να εμπλακεί σε τέτοιους είδους διαβούλευση, με τον Σόιμπλε.

Ο Τσίπρας διαπραγματεύθηκε σκληρά – και άνισα – μαζί του και η πρωτοβουλία του για το Δημοψήφισμα, διαμόρφωσε νέα βάση για συμφωνία. Δεν ήταν τυχοδιωκτισμός, αλλά κίνηση τακτικής ενός Πρωθυπουργού που επιχειρεί να κάνει αυτό που είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους και εξάντλησε όλα τα χαρτιά του, προτού καταλήξει στον συμβιβασμό.

Είπαμε: ο Τσίπρας απέτυχε να αντιμετωπίσει τις πηγές της κακοδαιμονίας στο κόμμα του και εν τέλει υπήρξε θύμα του – προς όφελος του Μητσοτάκη και των χορηγών του. Αλλά ήταν αξιοπρεπής ως εκπρόσωπος της χώρας, που παρέλαβε καταχρεωμένη και δεμένη στα Μνημόνια – η έξοδος από τα οποία έχει την υπογραφή του άλλωστε..

Αυτά είναι πλέον ιστορία. Αλλά η παρουσία του στους Δελφούς ήταν ανάσα ποιότητας, στη σημερινή πολιτική σκηνή: λόγος με επάρκεια και ουσία, υποδειγματικό ύφος και ήθος δημοσίου προσώπου, μακριά από τους τοξικούς διαξιφισμούς των κομματικών επικεφαλής της εποχής.

Δεν είναι λίγο…

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI