Να αρχίσουμε με το δίκιο του Κασσελάκη. Είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, όχι του Τσίπρα. Άρα, γιατί να τον μνημονεύσει – τον Τσίπρα – αναφερόμενος στη συμφωνία των Πρεσπών;
Εξ άλλου εκείνα τα χρόνια δεν τον απασχολούσαν αυτά τα θέματα – που να θυμάται τι έκαναν ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και κάποιος Ζάεφ.
Να μην ξεχάσουμε και το δίκιο του Μητσοτάκη. Οι παροικούντες γνωρίζουν ότι είχε καημό να υπογράψει αυτός τη συμφωνία επίλυσης του Μακεδονικού.
Με όνομα ακόμη και Μακεδονία στο τετράγωνο, καθώς είχε μάθει από τον πατέρα του: «ποιος θα το θυμάται μετά από δέκα χρόνια;».
Όταν ο Ζάεφ απέρριψε το μήνυμά του «περίμενε να το κλείσουμε μαζί», πέρασε σε κατάσταση «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» – για τη μετάφραση ας απευθυνθεί στον Άδωνη.
Μάζεψε τη σάρα και τη μάρα, χλαμύδες, ασπίδες, περικεφαλαίες, καβάλησε τον Βουκεφάλα και ξεπατίκωνε τον Σαμαρά του 1992 – ‘93. Έχασε τη δόξα του «νέου Βενιζέλου», αλλά κέρδισε τα ψηφαλάκια της ακροδεξιάς.
Απ’ ό,τι φαίνεται σ’ αυτή την υπόθεση ο μόνος που δεν έχει δίκιο είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αν είχε δεν θα κατέφευγε στον Ζάεφ, για να κλάψουν τη μοίρα τους, ως ηττημένοι από τους ακραίους των χωρών τους…
Θα έστηνε αντίσκηνο στην Ολομέλεια της Βουλής και με τα προνόμια του λόγου, ως πρώην Πρωθυπουργός, δεν θα άφηνε λίθον επί λίθου, σε κάθε συνεδρίαση…
Η συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε η σπουδαιότερη διπλωματική εξέλιξη επί ευρωπαϊκού εδάφους, μετά τον πόλεμο: απέδειξε ότι διαφορές μεταξύ κρατών που συντηρούνται από ανιστόρητους και φανατικούς των λαών τους, μπορούν να επιλυθούν χωρίς πολεμική σύγκρουση.
Έτσι κέρδισε για την Ελλάδα τη διεθνή αναγνώριση ως χώρας – υπόδειγμα στις διεθνείς σχέσεις. Και αναγνωρίσθηκε ο ίδιος από την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη ως ηγέτης απέναντι σε γόρδιους δεσμούς της Ιστορίας.
Με αυτά τα εύσημα στο πέτο, δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να «βάλει φωτιά στο Γενικό επιτελείο», με αφορμή την ελεεινή συμπεριφορά του Μητσοτάκη. Όχι μόνο απέναντι του το 2019, αλλά και γιατί άφησε τη συμφωνία ανολοκλήρωτη, δίνοντας πατήματα σε εθνοκάπηλους στην Αθήνα και τα Σκόπια, να ονειρεύονται την ακύρωση της.
Δεν θα παρέλειπε ασφαλώς – ο Τσίπρας – να ζητήσει από τον Κοτζιά να διεκτραγωδήσει τι τράβηξαν από τον Καμμένο, που πότε έβλεπε πραξικοπήματα και πότε κυβερνητικές ανατροπές, αν έκλεινε η πληγή που άνοιξαν στη χώρα πριν από τρεις δεκαετίες ο πατέρας Μητσοτάκης και ο Σαμαράς.
Όταν η Ιστορία αξιολογήσει την κυβερνητική θητεία του Τσίπρα, δεν θα του πιστώσει ούτε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ούτε τη «σκληρή διαπραγμάτευση» που έκανε με την Τρόικα.
Θα του αναγνωρίσει το θάρρος να μην δεχθεί την υπόδειξη του «σοφού λαού» με το Δημοψήφισμα: «βγάλε τη χώρα από τη Ευρωζώνη» και την παρρησία να κλείσει μια διακρατική εκκρεμότητα, που κατανάλωνε άσκοπα το διπλωματικό κεφάλαιο της Ελλάδας επί τρεις δεκαετίες .
Γι’ αυτά όμως πρέπει να ανεβεί επί σκηνής ο ίδιος. Αν περιμένει από τον Κασσελάκη και τον Μητσοτάκη να υποκλιθούν στην υποθήκευση της πολιτικής προοπτικής του, χάριν ανωτέρων εθνικών επιδιώξεων, μάλλον δεν ξέρει με ποιους έχει να κάνει.
Στην πολιτική το δίκιο του ηγέτη είναι υπόθεση ανάμεσα στον ίδιο προσωπικά και στην Ιστορία.
ieidiseis.gr
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
