Αλέξης Τσίπρας: Ιμπέριουμ        

Σε μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε σε όσους επιδίωκαν τη συνδιαχείριση των προνομίων του, ως φορέα της λαϊκής εντολής: «Η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός».

Δεν είναι βέβαιο ότι ως Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας υιοθέτησε αυτόν τον κανόνα. Προφανώς για αυτό δεν υπήρξε καμία αποπομπή από τις κυβερνήσεις του- πλην της παραίτηση μιας υφυπουργού.

Δεν ήταν όμως το καλύτερο μάνατζμεντ απέναντι σε πολιτικό προσωπικό με εμφανή ελλείμματα. Το αποτέλεσμα μετρήθηκε στην κάλπη.

Ωστόσο αυτό που δεν έκανε ως Πρωθυπουργός, αρχίζει πλέον να το κάνει ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Πολλά στελέχη παραβλέπουν το συνθετικό «Προοδευτική Συμμαχία» του λογότυπου και λειτουργούν με όρους παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. Με τις συνιστώσες της ατέρμονης «συλλογικότητας».

Δεν είναι άσχημη ιδέα αν σκοπεύει κάποιος να ασκεί μειοψηφικές πολιτικές και να βρίσκεται μονίμως στην αντιπολίτευση.

Ο Τσίπρας είναι όμως επικεφαλής του «όλου» ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ.Και προφανώς αναγνωρίζει ότι τα κυβερνητικά ποσοστά δεν προήλθαν από το «οργανωμένο» κόμμα.

Ήταν αποτέλεσμα της προσωπικής επιρροής του σε κοινωνικά στρώματα και πολιτικές τάσεις, πέρα από την παλιά κομματική γραφειοκρατία με τον περιθωριακό ρόλο.

Αυτοί που τον ψηφίζουν θέλουν ηγέτη, όχι «όργανα». Στα κόμματα είναι όλοι «ίσιοι», αλλά δεν είναι όμοιοι.

Στην πρώτη περίοδο μετά την ήττα ,ο Τσίπρας ανέχθηκε, συμπεριφορές που υπονόμευσαν τη διεύρυνση και τη μετεξέλιξη. Με τον τρόπο του ευνόησε και την εσωκομματική αμοιβοποίηση.

Αλλά αυτό τελειώνει. Πλέον παίρνει ο ίδιος αποφάσεις , βάζει όρια και υπαγορεύει πολιτικές συμπεριφορές.

Στο παρελθόν δεν ακούστηκε από την πλευρά του η φράση «αυτό δεν θα γίνει ανεκτό». Αλλά πλέον είναι προφανές ότι .. δεν γίνεται.

Στο νομοσχέδιο για Ελληνικό ζήτησε θετική ψήφο. Οι περισσότεροι διέκριναν ότι εννοεί το άνοιγμα στη μεσαία τάξη. Βλέπει την επιχειρηματικότητα με καινούργια γυαλιά.

Όταν έχεις κυβερνήσει για πέντε χρόνια και φιλοδοξείς να κυβερνήσεις πάλι, πρέπει να έχεις αντανακλαστικά κόμματος εξουσίας και όχι μεμψιμοιρία ομάδας διαμαρτυρίας.

Ειδικά σε ένα νομοθέτημα στο οποίο οι γνωρίζοντες λένε ότι έχουν ενσωματωθεί και οι αποχρώσεις της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ η γραμμή ήταν «ψηφίζουμε», δυο τουλάχιστον βουλευτές προτίμησαν την αποχή. Όταν το θέμα έφτασε στο Πολιτικό Συμβούλιο, η εξήγηση ήταν «δεν υπήρχε απόφαση οργάνου».

Ο αντιηγετικός επιχρωματισμός ενισχύθηκε με το αφοριστικό «δεν συνιστά όργανο ο πρωινός καφές»-όπου είχε γίνει συζήτηση.

Ο Τσίπρας δεν απάντησε ακριβώς «Ήταν δική μου απόφαση». Το υπονόησε, διευκρινίζοντας ότι η θετική ψήφος αφορά την ουσία. Οπότε οι συνομιλητές το στον τηλε-«καφέ» αποτελούν οιονεί όργανο.

Για όσους το πήραν αψήφιστα διευκρίνισε ότι:«νέες διαφοροποιήσεις στη Βουλή δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές».

Συμπέρασμα; Ο Τσίπρας αλλάζει.Γίνεται περισσότερο ηγετικός. Ευλόγως: οι ηγέτες δεν είναι εξαρτημένοι από τα κομματικά όργανα– και λογοδοτούν πρωτίστως στον ξενοδόχο, την ώρα του λογαριασμού..

Κοντολογίς ο πρόεδρος του ΣΎΡΙΖΑ-ΠΣ, λειτουργεί πλέον περισσότερο ως εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Όχι ως επικεφαλής ενός πολυκερματισμένου κομματικού ιστού που αυτοτραυματίζεται και μετά γλύφει τις πληγές του.

Η αξίωση της πιο θορυβώδους εσωκομματικής φράξιας για «εσωκομματική Δημοκρατία» και «συλλογική ηγεσία», δεν μπορεί να ανατρέπει τον βασικό κανόνα της πολιτικής αν μιλάμε για μεγάλα κόμματα: το ιμπέριουμ του επικεφαλής.

Γιώργος Λακόπουλος 

ieidiseis.gr

eurokinissi