Αλέξης Τσίπρας – Ο Μητσοτάκης του κάνει πολιτική «κηδεία» με ξένα κόλλυβα

Ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να παραιτηθεί. Όχι μόνο γιατί είναι επιβεβλημένο, επειδή έχασε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις (Ευρωεκλογές και βουλευτικές ’19, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και δύο το 2023). Αλλά γιατί ο ίδιος ευθύνεται, πάνω από όλους εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, για ολες τις δραματικά λανθασμένες αποφάσεις της Κουμουνδούρου.

Ειδικά ως αξιωματική αντιπολίτευση, τα τελευταία χρόνια, έχοντας απέναντί του την χειρότερη κυβέρνηση που πέρασε από τη Μεταπολίτευση και μετά, ήταν κατώτερος των δραματικών περιστάσεων που βίωσε η χώρα.

Ο ίδιος ευθύνεται που το κόμμα του ουδέποτε έπιασε τον παλμό της κοινωνίας, ουδέποτε αφουγκράστηκε τα μεγάλα προβλήματά της, και ποτέ δεν της έδωσε ένα όραμα για μια νέα Ελλάδα που να ανταποκρίνεται στις κολοσσιαίες αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο και στις τεράστιες τεχνολογικές και οικονομικές προκλήσεις.

Κοντολογίς, επί τέσσερα χρόνια, όχι μόνο δεν ενέπνευσε την κοινωνία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει την ριζοσπαστική εναλλακτική, προοδευτική λύση που έχει ανάγκη η Ελλάδα για να βαδίσει στον 21ο αιώνα, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις έγινε ουρά της «φαμίλιας Μητσοτάκη». Για να μην μιλήσει κανείς για τις σοβαρότατες προκλήσεις στα μεγάλα εθνικά θέματα, απέναντι θα σταθεί σύντομα η χώρα, για τα οποία εσιώπησε, αφήνοντας το μονοπώλιο του «πατριωτισμού» στη ΝΔ.

Και πως να μην συμβούν όλα αυτά, όταν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας είχε επιλέξει να περιστοιχίζεται από ένα -κατώτερο του μετρίου- περιβάλλον. Όταν δεν προέβη σε συμμαχίες με άλλες σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις, αλλά επεδίωκε πάντα το καπέλωμα. Άραγε, δεν γνώριζε ότι η Αριστερά στην Ελλάδα ουδέποτε έγινε καταλυτική -και κυβερνώσα- δύναμη, χωρίς ευρείες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες; Ίσως. Στην γενιά του ’90 ανήκει. Μπορεί να μην το γνωρίζει.

Προφανώς, η ευθύνη δεν είναι αποκλειστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και άλλα ουδόλως διακρίνονται για την διάθεσή τους για ευρεία συμμαχικά μέτωπα. Όμως, ο Αλ. Τσίπρας δεν έκανε τίποτε για να αναγκάσει αυτές τις δυνάμεις και πολλές άλλες σε συμμαχία. Το αντίθετο.

Τουναντίον, η ΝΔ έπαιξε με όρους υποταγής και νεοραγιαδισμού πάνω σε μια καθημαγμένη κοινωνία από τα μνημόνια της λιτότητας και της φτώχειας, φοβισμένη, και ηττημένη από τις ξένες δυνάμεις και τους εγχώριους κύκλους της οικονομικής – πολιτικής διαπλοκής και ολιγαρχίας.

Με την ακατάσχετη επιδοματική πολιτική της, τις απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων σε ημετέρους, τις στρατιές μετακλητών, τις πλουσιοπάροχες μπίζνες με την διαπλοκή, τις πελετειακές σχέσεις επιπέδου Μαυρογυαλούρου, και την συστηματική εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, κατάφερε να σχηματίσει ένα ευρύτατο μέτωπο συμμαχιών ως επί το πλείστον με τα εύπορα στρώματα. Τα οποία, όμως, απευθυνόμενα στους υφισταμένους τους και εργαζομένους τους, τους κράδαιναν την απειλή ότι, έτσι και ξαναγυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα θα είναι «α λα 2015».

Υποτιμήθηκε ο Κυρ. Μητσοτάκης

Και ποια ήταν η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το σκηνικό; Η «λογική» του ώριμου φρούτου. Πιο στρουθοκαμηλική τακτική δεν υπήρχε. Η «φαμίλια Μητσοτάκη» δεν επρόκειτο ποτέ να εγκαταλείψει έτσι εύκολα την χώρα – τρόπαιό της. Για μια ακόμη φορά, όπως και το 2019, ο Αλ. Τσίπρας υποτίμησε αντίπαλό του («σιγά μην χάσω από τον Μητσοτάκη», έλεγε το ’19).

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνειδητοποίησε ότι αυτό που έλεγε ο Βορίδης το ’19, ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να μην ξανανεβεί η Αριστερά στην κυβέρνηση», ήταν στρατηγικής σημασίας στόχος. Το σύστημα της πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία, είδε τον χάρο με τα μάτια του το 2015. Ηταν τότε που η ίδια η κοινωνία (και όχι το αντίθετο) έσπρωχνε και ανέβαζε τον ΣΥΡΙΖΑ στο κύμα των εξελίξεων και τον έστελνε στην κυβέρνηση. Τέτοιο «δράμα» το σύστημα, το οποίο στην πραγματικότητα απεχθάνεται κάθε λαϊκό αίσθημα, δεν ήθελε να το ξαναζήσει.

Ήταν μονόδρομος, λοιπόν, η παλιννόστησή του, η οποία πέρναγε μέσα από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ντόρας Μπακογιάννη, καθώς και το μονοπώλιο των ΜΜΕ. Ο, δε, ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του, έκανε τα πάντα για να τους δώσει τη νίκη στο πιάτο τους. Έτσι, η Αριστερά, το 2023, οδηγήθηκε σε μια ιστορική -και όχι απλά πολιτική, συγκυριακή- ήττα. Ο Αλ. Τσίπρας έχει ευθύνη γιατί πήρε στο λαιμό του και την Ελλάδα και την Αριστερά της.

Τώρα, λοιπόν, περιχαρής, ως άλλος Λουδοβίκος που ξαναγυρίζει στα ανάκτορά του, ο Κ. Μητσοτάκης, αναφερόμενος στην παραίτηση Τσίπρα είπε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση ταυτίστηκε με την τοξικότητα, με το διχαστικό λόγο αλλά και με την εκκωφαντική αναποτελεσματικότητα όταν κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου».

Μιλάει ο Κ. Μητσοτάκης για «εκκωφαντική αναποτελεσματικότητα», όταν κυβερνάει πάνω σε εκατόμβες νεκρών από τον Covid, όταν άφηναν τα δάση και τα σπίτια να καούν, επειδή φοβούταν ένα «νέο Μάτι», όταν έκλεινε η Αθήνα από μια χιονόπτωση, όταν ευθύνεται για τα Τέμπη, όταν έχει καταρρακώσει κάθε έννοια της Δημοκρατίας, ανακηρυχθείς σε «βασιλιά των υποκλοπών», και πολλά άλλα.

Αλέξης Τσίπρας – Ποια είναι η επόμενη ημέρα για τον ίδιο

Ο Κ. Μητσοτάκης θα ‘πρεπε να έχει ανάψει μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του για τον Τσίπρα. Πολύ περισσότερο, διότι, εάν δεν του είχε αφήσει προικιό 35 δισ. δεν θα ξανακέρδιζε τις εκλογές. Τώρα, κάνει την κηδεία Τσίπρα με ξένα κόλλυβα. Αυτά είναι τα οξύμωρα της πολιτικής και της ιστορίας.

Ο Αλ. Τσίπρας μας είπε ότι ο «ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε» και ότι ο ίδιος «παραμερίζει» για τον «νέο ΣΥΡΙΖΑ». Δεν τον ακούσαμε να μας διευκρινίζει εάν πιστεύει πως έχει κλείσει και ο δικός του «ιστορικός κύκλος».

Να σημειωθεί πως πολλοί λέγουν πως ο Τσίπρας δεν θα έπρεπε να παραιτηθεί σήμερα από τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και ότι η κίνησή του αυτή ήταν εγωιστική.

Πρώτα από όλα γιατί, το πιθανότερο, το κόμμα καταδικάζεται, αν όχι σε διάλυση, το λιγότερο σε μακρόχρονη πορεία εσωστρέφειας. Επιπλέον, γιατί «πρόδωσε» τους απλούς πολίτες που τον ψήφισαν.

antitheto.gr