Άμεση ανάλυση: Η ακέφαλη Χεζμπολάχ σέρνει σε ολοκληρωτικό πόλεμο το Ιράν

Το εάν ο Χασάν Νασράλα, ο de facto στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ, βρίσκεται στα χαλάσματα του κτιρίου το οποίο κατέρρευσε από τους πυραύλους των ισραηλινών μαχητικών στα νότια προάστια της Βηρυτού, είναι ένα γεγονός που δύσκολα θα εξακριβωθεί ακόμη και μετά από αρκετές ημέρες ερευνών. Είναι η ισχύς του χτυπήματος που επί της ουσίας δυσχεραίνει την διαδικασία αναγνώρισης των νεκρών οι οποίοι όπως και το κτίριο – φρούριο της σιιτικής οργάνωσης- κονιορτοποιήθηκαν. Το εάν ο Νασράλα είναι νεκρός όπως και το εάν το «μακρύ χέρι» της Τεχεράνης – Χεζμπολάχ – μένει «ακέφαλο» είναι μόνο το ένα τμήμα του ζητήματος. Το «γιατί» το Ισραήλ επέλεξε να διαλύσει την ηγεσία της Χεζμπολάχ δεν σηκώνει μεγάλη ανάλυση, αλλά το τι έχει ως τελικό στόχο το Τελ Αβίβ είναι ξεκάθαρα σήμερα το διακύβευμα.

Η χωρίς ηγεσία και ηγετικά στελέχη Χεζμπολάχ δεν είναι ένας εχθρός «ηττημένος» για τον στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες αλλά και την πολιτική ηγεσία του Ισραήλ το οποίο τις τελευταίες δύο εβδομάδες δεν πρέπει να έχει αστοχήσει σε χτύπημα εντός του Λιβάνου έχοντας ως φαίνεται απόλυτα έγκυρη πληροφόρηση για την φιλοϊρανική οργάνωση και τις κινήσεις των στελεχών της. Μία «ακέφαλη» Χεζμπολάχ δίνει ένα ξεκάθαρο πλεονέκτημα στο Τελ Αβίβ, αλλά δημιουργεί και έναν νέο, τρίτο στη σειρά, κίνδυνο αυτή τη φορά από μακριά και όχι από τα όμορα σύνορα. Το Ιράν ουσιαστικά μετά την εξολόθρευση Νασράλα δεν έχει άλλη επιλογή από τα να εμπλακεί ανοιχτά σε πόλεμο. Η Τεχεράνη όμως με την απώλεια Νασράλα εκτός του ότι χάνει ουσιαστικά την επιρροή μέσω της Χεζμπολάχ στα τεκταινόμενα στην περιοχή, επί της ουσίας μπαίνει και η ίδια στο ισραηλινό στόχαστρο.

Πηγές από το υπουργείο εξωτερικών του Ισραήλ αναφέρουν στο protothema.gr πως το Ισραήλ εξ’ αρχής είχε πάρει την απόφαση να εξαλείψει με τρόπο παραδειγματικό τη Χεζμπολάχ σε χρόνο ρεκόρ συγκριτικά με τους 11 μήνες που διήρκησε η επιχείρηση «Iron Swords (Σιδερένια ξίφη)» που έχει επί της ουσίας ισοπεδώσει ολόκληρο τον Παλαιστινιακό θύλακα στη Γάζα. Με την ταχύτητα εκτέλεσης του συγκεκριμένου σχεδίου, το Τελ Αβίβ, υπογραμμίζουν οι ίδιες πηγές, επιθυμεί να φέρει την Τεχεράνη μπροστά σε μία και μόνο επιλογή: πόλεμος με το Ισραήλ ή συμφωνία για «πάγωμα» του μόνιμου casus belli.

Το έκτακτο στρατιωτικό συμβούλιο υπό τον Ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη του Ιράν το βράδυ της Παρασκευής δεν αφήνει όμως χώρο σε παρερμηνείες. Μπορεί ο νέος Πρόεδρος του Ιράν, Μασούντ Πεζεσκιάν, να εμφανίζεται και επί της ουσίας να συμπεριφέρεται μετριοπαθώς, αλλά το καθεστώς και η θεοκρατική δικτατορία της Τεχεράνης είναι δεδομένο πως θα αντιδράσουν. Ήδη το σώμα των Φρουρών της Επανάστασης, η ημιαυτόνομη επίλεκτη στρατιωτική ομάδα του Ιράν, έχει ξεκαθαρίσει πως τα όπλα της χώρας είναι όλα στραμμένα προς το Τελ Αβίβ. Το πρόβλημα όμως για το Ιράν είναι πως στην παρούσα συγκυρία κάτι τέτοιο ίσως να φέρει και την απώλεια του μοναδικού συγκριτικού πλεονεκτήματος – στρατιωτικού και πολιτικού – για το οποίο υπάρχει τις τελευταίες δεκαετίες «καθαρή» ανησυχία στο Ισραήλ: το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Όταν τον περασμένο Απρίλιο οι ισραηλινοί χτύπησαν αιφνιδιαστικά αλλά με σαφέστατο μήνυμα κοντά στις εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου στο Εσφαχάν, τότε όλοι, ακόμη και τα ισραηλινά μέσα, έκαναν λόγο για μία καθαρά συμβολική κίνηση. Σήμερα με το πλήρες πλέγμα των ισραηλινών επιχειρήσεων να ξεδιπλώνεται φαίνεται πως εκείνο το χτύπημα ήταν ακόμη μία κίνηση στην σκακιέρα του Τελ Αβίβ. Εάν το Ιράν εμπλακεί, κάτι το οποίο σήμερα φαντάζει πιο πιθανό από ποτέ άλλοτε, σε έναν διμερή ολομέτωπο πόλεμο με το Ισραήλ θα πρέπει να έχει μελετήσει βήμα – βήμα τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ πρώτα εκτέλεσε στην Τεχεράνη τον ηγέτη της Χαμάς αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πρώτα «απολίνωσε» και στη συνέχεια διέλυσε τη Χεζμπολάχ προκειμένου να μην υποστεί τα ίδια.

Το Ισραήλ είναι δεδομένο πως έχει πλάνο για κάθε κίνηση που θα επιχειρήσει η Τεχεράνη ανεξάρτητα από το γεγονός πως αυτό και μόνο το στοιχείο συνεχίζει να γεννά ερωτηματικά για την απόλυτη «ύπνωση» στην οποία βρέθηκε τα ξημερώματα της 7ης Οκτωβρίου, όταν η Χαμάς κατέσφαξε περισσότερους από 1.000 Ισραηλινούς αμάχους.

Όποια κι αν είναι τελικώς η εξέλιξη ο πόλεμος ανάμεσα στους βασικούς «παίχτες» της κρίσης, αυτός που έχει «διαφημιστεί» επί δεκαετίες και από τις δύο χώρες ως η καταστροφή του «απόλυτου κακού» και η εξάλειψη της «μεγαλύτερης απειλής» βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στα 76 χρόνια ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ.