Αποστασίες και μεταγραφές πολιτικών από κόμμα σε κόμμα, ευτελίζουν την πολιτική

Τα τελευταία χρόνια κάποιοι προσπαθούν να πείσουν ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική. Δεν υπάρχει Δεξιά η Αριστερά. Η Προοδευτική και η Συντηρητική παράταξη, που ορίζουν την πολιτική γεωγραφία από τη Γαλλική επανάσταση και εντεύθεν, είναι σχήματα λόγου.

Για τους περισσότερους αυτή η ισοπέδωση είναι άλλοθι ανάρμοστων πολιτικών συναλλαγών. Την προτάσσουν για να συνυπάρξουν με άλλους, απέναντι τους οποίους έκαναν καριέρα προηγουμένως, ως αντίπαλοι. Για να καλύψουν της σκοτεινή πλευρά αλλαγής πεποιθήσεων.

Προφανώς, αυτές οι γραμμές θα υπάρχουν πάντα. Επειδή οι πολιτικές επιλογές και οι αντίστοιχες δράσεις ,δεν είναι ουδέτερες. Υπαγορεύονται από αντίστοιχες ιδεολογίες , που είναι διαχρονικές και περιέχουν αναλλοίωτες αξίες.

Η αποφάσεις στην πολιτική έχουν το ένα ή το άλλο ιδεολογικό περίβλημα. Οδηγούν στη μια η στην άλλη κατεύθυνση. Κάποιους ωφελούν και κάποιους βλάπτουν. Και επ΄ αυτών ο καθένας που μετέχει στο δημόσιο βίο πρέπει να τοποθετηθεί. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν κόμματα, ούτε θα ψηφίζαμε. Θα ρίχναμε κλήρο.

Αν η πολιτική είναι η μέθοδος με την οποία οι κοινωνίες λύνουν τα προβλήματα τους, η συμμετοχή στις διεργασίες της είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να τα λύνουν δίκαια. Γι αυτό η εμπλοκή στην πολιτική είχε την έννοια της προσφοράς. Δεν ήταν για καριέρα- συχνά οδηγούσε σε θυσία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια , υπάρχουν δύο εχθροί αυτής της μεθόδου.

Ο ένας είναι οι μηχανισμοί επιρροής της κοινωνίας. Ενώ – στο δυτικό κόσμο κυρίως- έχουν διασφαλιστεί συνθήκες πλήρους ελευθερίας στην κάλπη κάποιοι , χειραγωγούν τους ψηφοφόρους για να δίνουν διαβατήριο για την πολιτική-και- σε ανάξια πρόσωπα.
Αν δει κανείς τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων από το 1974, θα διαπιστώσει ότι συμπεριλάμβαναν αξιόλογους υποψήφιους, με βούληση και ικανότητα να προσφέρουν στη χώρα. Ωστόσο ο «κυρίαρχος λαός» τους άφηνε εκτός Βουλής. Ή τους απέβαλε όταν τον υπηρετούσαν με ανιδιοτέλεια.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ανάσταση Πεπονή που τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους– και τον …Κ. Σημίτη- το 1996, για το πιο εξυγιαντικό μέτρο της εποχής του: τον ομώνυμο νόμο για τις προσλήψεις.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια – υπό την εξουσία των ΜΜΕ και του χρήματος- οι ψηφοφόροι δείχνουν τάση να στέλνουν στη Βουλή ακόμη και ότι χειρότερο βρίσκουν μπροστά τους. Όταν δεν στέλνουν -από «αντισυστημική» διάθεση- κόμματα, όπως η Χρυσή Αυγή και οι «Σπαρτιάτες» ,ή συμπαθή αλλά ακατάλληλα πρόσωπα, όπως ο Βασ. Λεβέντης.

Οικτρές είναι συχνά οι επιλογές τους σε προσωπαλγία στα ψηφοδέλτια . Λαμόγια και ντενεκέδες ξεγάνωτοι ,σούργελα και ηλίθιοι, ανίκανοι και διεφθαρμένοι , ανεπάγγελτοι και αεριτζήδες, φυτευτοί από επιχειρηματίες και επιτήδειοι, πείθουν τους ψηφοφόρους του κόμματός- όταν δεν τους εξαγοράζουν- και θρονιάζονται στο Κοινοβούλιο για να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν και να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, ή να πλουτίσουν.
Διαρκώς αυξάνονται, από εκλογή σε εκλογή. Αντίθετα μικραίνει ο αριθμός των βουλευτών που αξίζουν το έδρανο που κατέχουν, έχουν αίσθηση του ρόλου τους και επάρκεια να τον υπηρετήσουν. Και βέβαια μετρώνται στα δάκτυλα οι σαγηνευτικοί κοινοβουλευτικοί αγορητές…

Ο άλλος εχθρός της πολιτικής είναι οι …πολιτικοί. Αρκετοί, αντί να εκπροσωπήσουν αυτούς που τους τίμησαν για να εκπροσωπήσουν το έθνους, εκπροσωπούν τον εαυτό τους, ή συμφέροντα οικονομικών παραγόντων.
Τα τελευταία χρόνια ανθίζει η μετακόμιση από τη μια παράταξη στην άλλη -κυνηγώντας οφίτσια και πολιτική επιβίωση.
Κάποιοι αποδοκιμάζονται από την εκλογική βάση ενός κόμματος και την επόμενη βρίσκονται στο άλλο. Αλλοι αποδεικνύονται ακατάλληλοι ως βουλευτές του κόμματός τους, αλλά αναγνωρίζονται ως κατάλληλοι για τον ίδιο ρόλο από το αντίπαλο κόμμα.

Αηδιαστικό. Σαν να είναι η πολιτική ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, κανείς δεν ξέρει με ποια ομάδα θα αγωνίζεται ένας πολιτικός στην επόμενη σεζόν. Εξαρτάται ποιος κάνει την καλύτερη προσφορά. Ή ποιος είναι ο χορηγός του.
Τις τελευταίες δεκαετίες στη Βουλή υπάρχουν και «κόμματα» επιχειρηματιών, με οριζόντια σύνθεση.

Το φαινόμενο αποθαρρύνει τους πολίτες και ιδιαίτερα τους νέους. Ποιος θα πιστέψει στην αξία της πολιτικής όταν βλέπει ένα άθλιο τύπο που «υπηρετούσε» τη μια ιδεολογία καταδικάζοντας την αντίπαλη, την επόμενη να κάνει το αντίθετο;
Το είδος ευδοκίμησε κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Το τελευταίο διάστημα ο «ριζωμένος» στη Χαρ. Τρικούπη Γιάννης Σουλαδάκης κράζει όσους αφού υπηρέτησαν διαδοχικούς αρχηγούς στο ΠΑΣΟΚ , σπεύδουν να υπηρετήσουν άλλους στη ΝΔ. Όπως το κάνουν άλλωστε και για τον, όμορο , ΣΥΡΙΖΑ. Σιγά μην ιδρώνει το αυτί τους. Εξουσία νάναι κι ό,τι νάναι. –

Το δημόσιο πρόσωπο εντάσσεται στον πολιτικό φορέα μιας παράταξης, επειδή ασπάζεται, υποτίθεται, την ιδεολογία της και πιστεύει στην πολιτική του. Γι αυτό τον στέλνουν στη Βουλή οι οπαδοί αυτού του κόμματος
Όταν μεταγράφεται – ενίοτε μαζί με την έδρα- στο αντίπαλο κόμμα, ασπαζόμενος να αντίθετα- εξευτελίζει την έννοια της πολιτικής. Και κοροϊδεύει του πάντες οσάκις ισχυρίζεται ότι δεν άλλαξε απόψεις. Οποιος δεν καλύπτεται από τις παραταξιακές αρχές του κόμματός του φεύγει από την πολιτική, δεν αλλάζει παράταξη. Πόσο μάλλον σαν κάτι τύπους που βρίσκονται ακόμη στα παλιά Ανάκτορα, έχοντας αλλάξει 3-4 κόμματα. Τουλάχιστον κάποιοι μετακινηθέντες δεν επιδιώκουν να γίνουν και βουλευτές…

Στο τέλος η Βουλή, που διαρκώς υποβαθμίζεται με τις μετακινήσεις, θα καταλήξει χώρος συνάθροισης τυχοδιωκτικών στοιχείων, προσώπων χωρίς ήθος και αξιοπρέπεια, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, που δεν θα αξίζει ούτε να τους φτύσει κανείς.
Η κρίση εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα άλλωστε είναι εμφανής. Έτσι αρχίζει η τροφοδοσία των άκρων που εμφανίζονται στη Βουλή με ιδέες εκθεμελίωσης της Δημοκρατίας.
Η συνθήκη που κράτησε όρθιες τις οργανωμένες κοινωνίες τους τελευταίους αιώνες , τρίζει από την συμπεριφορά των πολιτικών που μετέχουν σε ένα παζάρι ευτέλειας και ποταπών κινήτρων
Στην Ελλάδα, αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα τρομάξουμε αν δούμε ποιοι μας εκπροσωπούν και θα απορήσουμε για την ευκολία κάποιοι εκπροσωπούσαν άλλους προηγουμένως.
Αυξάνονται οι αποστασίες και ταυτόχρονα χαμηλώνει η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Πόσοι στη σημερινή Βουλή μπορούν να θεωρηθούν ταγοί;

Ότι μπορεί κάποιος να εκλέγεται βουλευτής, παρά τις υπόνοιες για παραβίαση του μισού ποινικού κώδικα και ότι μπορεί να επιβραβεύεται αλλάζοντας πολιτικό χρώμα, που λέει κι ο Μητσοτάκης, δεν είναι άσχετο με την αντίστοιχη έκπτωση ποιότητας στη δημοσιογραφία και την ενημέρωση γενικότερα.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη λυπηρή υπόθεση.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr