Αποζημίωση μαμούθ 400.000 ευρώ σε βάρος του Δημοσίου για θάνατο ασθενούς

Μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας έφτασε η υπόθεση για θάνατο ασθενούς που αποδόθηκε σε παραλείψεις ιατρών σε δημόσιο νοσοκομείο και κυρίως στην ελλιπή ενημέρωση για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της θεραπευτικής μεθόδου, που θα ακολουθούσαν.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση του Δημοσίου για ακύρωση της αποζημίωσης στους οικείους του. Αποφάνθηκε πως ο θάνατος του ασθενούς, αντιναυάρχου εν αποστρατεία, οφείλεται σε ιατρικά λάθη και επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου, βάσει της οποίας θα έπρεπε να καταβληθεί αποζημίωση 400.000 ευρώ.

Ειδικότερα, το Εφετείο είχε αναιρέσει αρνητική απόφαση του Πρωτοδικείου και λαμβάνοντας υπόψη «τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επήλθε ο θάνατος, την ηλικία του θανόντος (75 ετών), την πριν από την εγχείριση κατάσταση της υγείας του, την αμέλεια (το βαθμό πταίσματος) του προστηθέντος ιατρού ως προς το διαπραχθέν από τον ίδιο ιατρικό σφάλμα, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των εναγόντων, ιδίως δε ότι ο θανών ήταν αντιναύαρχος εν αποστρατεία, καθόρισε το ύψος της χρηματικής αυτής ικανοποίησης σε 200.000,00 ευρώ για τη χήρα του θανόντος και σε 100.000 ευρώ για κάθε τέκνο, εντόκως από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση, με επιτόκιο 6% ετησίως».

Στην απόφαση αναφέρεται πως το δικαστήριο «έκρινε ότι ο ιατρός υποχρεούται, σε κάθε περίπτωση παροχής ιατρικών υπηρεσιών, να συμμορφώνεται προς τις θεμελιώδεις αρχές της ιατρικής επιστήμης και της κτηθείσας εμπειρίας, όπως αυτές προοδευτικώς εξελίσσονται, καθώς και να επιδεικνύει την επιμέλεια που οφείλει να καταβάλλει ο μέσος συνετός και ευσυνείδητος ιατρός κάτω από τις ίδιες πραγματικές περιστάσεις (ιστορικό ασθενούς, κλινική συμπτωματολογία, κατεπείγον ή μη του περιστατικού, υλικοτεχνική υποδομή σε επίπεδο μέσων εργαστηριακής διάγνωσης, φαρμακευτικής και εν γένει θεραπευτικής επέμβασης και αγωγής).

Υποχρέωση ενημέρωσης του ασθενούς

Περαιτέρω, επισημαίνει κατά την εξέταση της υπόθεσης το ΣτΕ πως «το δικάσαν δικαστήριο (σ.σ. Εφετείο) έκρινε ότι, πέραν της υποχρέωσης του ιατρού να μην διαπράττει αμιγώς ιατρογενή σφάλματα, υφίσταται και υποχρέωσή του να ενημερώνει εξατομικευμένα τον ασθενή ως προς το είδος, τους κινδύνους και τις πιθανότητες αποτυχίας της θεραπείας του, ούτως ώστε ο ασθενής, αφού ενημερωθεί πλήρως, να συναινέσει εγκύρως ως προς τη διενέργεια κάθε σχετικής ιατρικής πράξης. Στην ανωτέρω δε υποχρέωση του ιατρού αντιστοιχεί και το δικαίωμα του ασθενούς να ενημερώνεται σχετικά με τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των θεραπευτικών μεθόδων και πρακτικών και τους πιθανούς κινδύνους επιπλοκών, ώστε να δύναται να λαμβάνει ελευθέρως τις αποφάσεις του για την υποβολή στις μεθόδους και πρακτικές που προτείνονται ή όχι».

Παράλληλα, αναφέρεται ότι «το δικάσαν δικαστήριο έκρινε ότι παραβίαση του δικαιώματος αυτού του ασθενούς στοιχειοθετεί ευθύνη του Δημοσίου προς αποζημίωση του τελευταίου σε περίπτωση επέλευσης βλάβης στη σωματική και ψυχική υγεία του από επιπλοκές σχετιζόμενες με την εφαρμογή των ως άνω θεραπευτικών και ιατρικών μεθόδων και πρακτικών».

Αβάσιμοι οι ισχυρισμοί του Δημοσίου

Για τους λόγους αυτούς το ΣτΕ απέρριψε το αίτημα του Δημοσίου και καταλήγει στην καταβολή της αποζημίωσης – μαμούθ, τονίζοντας πως «ο θεράπων ιατρός, κατά παράβαση νόμιμης υποχρέωσής του, παρέλειψε να ενημερώσει τον ασθενή ως προς τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της θεραπευτικής μεθόδου που εφαρμόστηκε τελικώς σε σχέση με άλλες θεραπευτικές μεθόδους που υφίστανται για την ίδια ασθένεια, ώστε ο τελευταίος να παράσχει την έγκυρη συναίνεσή του για την επιλογή της, και ότι η παράνομη αυτή παράλειψη συνδεόταν αιτιωδώς με τον θάνατο του ανωτέρω, που επήλθε λόγω επιπλοκών της παρανόμως επιλεγείσας θεραπευτικής μεθόδου, και τούτο ανεξαρτήτως του ότι οι επιμέρους ιατρικές πράξεις του ανωτέρω ιατρού στο πλαίσιο της εφαρμοσθείσας θεραπευτικής αυτής μεθόδου διενεργήθηκαν σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Επομένως, τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα ότι δεν υφίσταται νόμιμη υποχρέωση του θεράποντος ιατρού να παρέχει την κατά τα ανωτέρω πλήρη ενημέρωση του ασθενούς και ότι η παράλειψη ενημέρωσης δεν μπορεί να αποτελέσει, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, πρόσφορη αιτία του θανάτου του ασθενούς πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα»

dikastiko.gr