Άρης Σπηλιωτόπουλος: Τρικ

Πόσο Νεοδημοκράτες είναι ο Σταν Γκρίνμπεργκ, ή ο Έρικ Πάρκς – οι επικεφαλής της ομάδας πολιτικού μάρκετινγκ που καθοδηγεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Προφανώς καθόλου.

Αλλά δεν χρειάζεται. Δεν πληρώνονται για να ψηφίζουν ΝΔ, αλλά για να σκηνοθετούν τον εργοδότη τους. Δηλαδή να καλύπτουν τα τρομακτικά κενά της δημόσιας παρουσίας του.

Δεν ξέρουμε πόσο κοστίζουν – αν και μπορούμε να το φανταστούμε – αλλά μέχρι στιγμής τα βγάζουν τα λεφτά τους. Απλώς δεν θα μάθουμε ποτέ από ποιο ταμείο βγαίνουν – παρ’ ότι κι αυτό το φανταζόμαστε.

Στο απέναντι μπαλκόνι η εμφάνιση του Άρη Σπηλιωτόπουλου, δίπλα στον Κασσελάκη, οροθετείται από τον ίδιο με την εξομολόγηση που του αποδίδεται: «Είμαι Κασσελακικός, δεν είμαι ακόμα Συριζαίος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να με πείσει για να τον ψηφίσω».

Ότι δεν είναι Συριζαίος το ξέρουμε – από χρόνια. Ότι είναι «Κασσελακικός», αντί να λύνει απορίες, προκαλεί περισσότερες. Είναι εκ πεποιθήσεως, ή γιατί τον πληρώνει ο Κασσελάκης, δεδομένου ότι η σχέση είναι επαγγελματική;

Παρένθεση: Τα λεφτά της αμοιβής του βγαίνουν από λογαριασμούς του αρχηγού – όπου και αν βρίσκονται – ή από το ταμείο του κόμματος, που είναι διαρκώς μείον; Δεν είναι και τόσο άχρηστη αυτή η πληροφορία. Κλείνει η παρένθεση.

Πώς ακριβώς θα τον πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει την ψήφο του; Θα ασπαστεί τις ιδέες της Αριστεράς ο Σπηλιωτόπουλος, ή θα τις εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ; Και αν δεν τον πείσει, γιατί τί να έχει ο Κασσελάκης έναν σύμβουλο που δεν ψηφίζει το κόμμα του;

Στην περίπτωση Μητσοτάκη οι λόγοι είναι εμφανείς…

Ο Άρης έχει δημιουργήσει από νωρίς κάτι σαν θρύλο γύρω από το όνομά του – με βάση την επιτυχή πορεία του Καραμανλή. Αλλά μεταξύ μας: χρειάζονταν συμβουλές επικοινωνιακής πολιτικής ο Καραμανλής για να σταδιοδρομήσει στην πολιτική;

Άλλωστε, ο όρος «επικοινωνιακή πολιτική δεν έχει περιερχόμενο. Η πολιτική περιέχει και την επικοινωνία της. Όπως την περιέχει οτιδήποτε εκτίθεται στον δημόσιο χώρο. Η μίσθωση «επικοινωνιακής πολιτικής» είναι πεταμένα λεφτά.

Ο Καραμανλής κυριάρχησε πρωτίστως επειδή έκανε «γκελ» από σκηνής και γι’ αυτό που εξέπεμπε πολιτικά. Όχι γιατί του έδιναν συμβουλές ο Σπηλιωτόπουλος, ο Λούλης και ο Ρουσόπουλος. Η τεχνική υποστήριξη της δημόσιας παρουσίας του πολιτικού είναι άλλη υπόθεση.

Συνέβη αργότερα και με τον Τσίπρα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οφείλει στον Βερναρδάκη.

Ισχύει ασφαλώς και για τον Κασσελάκη: αυτό που κρίνεται είναι ο ίδιος, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ – για τον οποίο κανείς δεν ξέρει πόσο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον.

Κατά συνέπεια τι ακριβώς θα του προσθέσει ο Σπηλιωτόπουλος ως προσωπικός του σύμβουλος; Τι δεν διαθέτει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο της επικοινωνίας και θα το διδαχθεί από έναν ειδικό;

Όποιος έχει μάτια βλέπει. Η συνεργασία του Κασσελάκη με έναν πρώην της καραμανλικής Δεξιάς συμπληρώνει – δίκην διεύρυνσης – τον Αντώναρο που του κληροδότησε ο Τσίπρας.

Αυτά δεν έχουν σχέση με την επικοινωνία, αλλά με την πολιτική.

Από αυτή την άποψη είναι απλώς ένα προεκλογικό τρικ.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΙΝΤΙΜΕ