Αριστερά: Το ελληνικό «Λαϊκό Μέτωπο» της … καρέκλας

Ο κ. Θανάσης Καρτερός, ένας «παλιάς κοπής» αγκιτάτορας του Αλέξη Τσίπρα, δεν εισακούσθηκε όταν καλούσε σε εξέγερση ή, κατ΄ άλλους, σε πραξικόπημα, κατά του νυν προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στέφανου Κασελάκη. H προτροπή του μάλιστα συνοδεύθηκε με επίκληση της «ηθικής υπόστασης» των ανθρώπων της Αριστεράς, όπως θέλει να πιστεύει ότι είναι οι εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ πιστοί στον κ. Τσίπρα.

Εις μάτην όμως. Οι προτάσεις των «87» για τη διενέργεια κυρίως δημοψηφισμάτων για τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς, απορρίφθηκαν από την ΚΕ, η οποία μάλιστα έδωσε και το πράσινο φως στον κ. Κασσελάκη να προχωρήσει στις αναγκαίες καταστατικές αλλαγές με στόχο την ολοκληρωτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και την μετατροπή του σε ένα προσωποπαγές πολιτικό κόμμα με μία νέα πολιτική φυσιογνωμία. Στον ίδιον απομένει πλέον να δρομολογήσει και τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την οικοδόμηση του «Λαϊκου Μετώπου», αλά ελληνικά, και τους όρους τυχόν συνεργασίας κυρίως με το ΠαΣοΚ.

Σοβαρά, αναπάντητα ερωτήματα

Η στρατηγική του κ. Αλέξη Τσίπρα, την οποία εξέφραζε ο κ. Καρτερός και την οποία επανέφερε και ο ίδιος με ανάρτηση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά την εκλογική αναμέτρηση στη Γαλλία, προς το παρόν τουλάχιστον, βρίσκει ισχυρές αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς της κεντροαριστεράς όπως του ΠαΣοΚ, στο οποίον το θέμα της συνεργασίας καταλαμβάνει κεντρικό ρόλο στην εκστρατεία των υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος.

Και δικαίως γιατί τα ερωτήματα τα οποία ανακύπτουν είναι πολλά και κεφαλαιώδους σημασίας: υπό ποιους όρους και προϋποθέσεις, για παράδειγμα, θα οικοδομηθεί το «Λαϊκό Μέτωπο» στην Ελλάδα προκειμένου να αντιπαραταχθεί στην κεντροδεξιά και να προσλάβει χαρακτηριστικά κυβερνησιμότητας; Τι χαρακτήρα θα έχει, θα αποτελεί δηλαδή έναν ευκαιριακό εκλογικό σχηματισμό με παράλληλη διατήρηση η αυτονομίας και αυτοτέλειας των πολιτικών κομμάτων που τον αποτελούν, ή θα προσλάβει χαρακτηριστικά δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα υπό την καθοδήγηση ενός νέου πολιτικού προσώπου; Ποια θα είναι τα πολιτικά πρόσωπα που θα αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις νέες πολιτικές διεργασίες και κυρίως θα διασφαλίζουν την αναγκαία φερεγγυότητα και σοβαρότητα;

Ηττήθηκε η ακροδεξιά στη Γαλλία;

«Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά μια συναρπαστική εκλογική μάχη και μια μεγάλη εκλογική ανατροπή για την Γαλλική Αριστερά» έγραψε στην ανάρτησή του στο Facebook ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας. «Και ας μη γελιόμαστε, το Γαλλικό μάθημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Αφορά όλη την Ευρώπη. Και την Ελλάδα, προφανώς» σημείωσε μεταξύ άλλων.

Κατ΄αρχάς, διατυπώνονται σοβαρά ερωτηματικά για το κατά πόσον ηττήθηκε η ακροδεξιά στην Γαλλία, η μη ανάληψη της εξουσίας από την οποίαν υπήρξε και ο βασικός λόγος συγκρότησής του Λαϊκού Μετώπου. Το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν μπορεί να ήρθε τρίτο σε έδρες για την Εθνοσυνέλευση και να απώλεσε την αυτοδυναμία που θα του επέτρεπε να εκλέξει πρωθυπουργό, αλλά ήρθε πρώτο σε ψήφους, γεγονός που σημαίνει ότι η νίκη για τη γαλλική αριστερά μπορεί να καταστεί πρόσκαιρη.

Τσίπρας – Μελανσόν

Δεύτερον, το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία αν και συγκροτήθηκε με κύριο στόχο να αποκρούσει την επέλαση της ακροδεξιάς δεν είναι μόνον μία «συμφωνία κορυφής» αλλά «πατάει» και σε κοινωνικούς αγώνες. Ο κ. Φρανσουά Ρουφέν, που θεωρείται ο πρωτεργάτης της δημιουργίας του είναι μαχητικός δημοσιογράφος με επί σειρά ετών αρθρογραφία στη Le Monde, βραβευμένος κινηματογραφιστής και κυρίως ένθερμος υποστηρικτής του κινήματος των «Κίτρινων Γιλέκων». Επιπλέον, το Μέτωπο στη Γαλλία στηρίχθηκε από τα συνδικάτα και τις μαζικές οργανώσεις.

Η ειρωνεία όμως είναι ότι ο κ. Τσίπρας μιλάει με θαυμασμό για το Λαϊκό Μέτωπο, όταν ο επικεφαλής της Γαλλικής Αριστεράς, κ. Ζαν Λυκ Μελανσόν, του μεγαλύτερου πολιτικού κόμματος μεταξύ των κομμάτων που το συγκροτούν, τον έχει χαρακτηρίσει ως μία «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».

Κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης όταν δημοσιογράφος του γαλλικού δικτύου BFMTV τον ρώτησε για μία παλαιότερη δήλωση του Ελληνα πρωθυπουργού, στην οποία είχε τονίσει μεταξύ άλλων ότι «έχω την αίσθηση ότι ο Μελανσόν δεν θέλει να κυβερνήσει. Είμαι πλέον βέβαιος ότι σε περίπτωση νίκης, δεν θα ξέρει τι να κάνει. Αυτό δεν αποτελεί αριστερή θέση», ο επικεφαλής της Γαλλικής Αριστεράς απάντησε:

«Ο Τσίπρας εξελέγη, υποσχόμενος ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα και όταν του παρουσίασαν ένα απαράδεκτο μνημόνιο το έθεσε σε δημοψήφισμα, χωρίς να αποδεχθεί τελικά τη βούληση του λαού του. Πρόδωσε το λόγο του. Γιατί ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει τη χώρα του; Δεν θέλω να υπάρχει ούτε ένας Γάλλος πολίτης που να πιστεύει πως αν εγώ αναλάβω την εξουσία θα γίνω ένας ακόμη…Τσίπρας».

Come back Τσίπρα;

Ανεξαρτήτως πάντως της άποψης του κ. Μελανσόν για τον κ. Τσίπρα, ή του κ. Τσίπρα για τον κ. Μελανσόν, επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα της φερεγγυότητας για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Συνομιλητές του κ. Τσίπρα, προεξοφλούν στο παρασκήνιο ότι ο πρώην ένοικος της Κουμουνδούρου, θα ήθελε να επανέλθει στην «ενεργό πολιτική δράση» από μία νέα θέση: ως επικεφαλής μίας κεντροαριστερής παράταξης η οποία θα συσπειρώσει δυνάμεις από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που βρίσκεται στα αριστερά της ΝΔ.

Οι υποστηρικτές αυτής της «λύσης» εκτιμούν ότι μια τέτοια παράταξη θα ενώσει την πολυδιασπασμένη και κατακερματισμένη αριστερά και θα συσπειρώσει ταυτόχρονα τον κεντρώο χώρο, έτσι ώστε να αντιπαρατεθεί με αξιώσεις απέναντι στη φθίνουσα ΝΔ στην κούρσα για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας. Ο κ. Τσίπρας, μ΄ άλλα λόγια, βλέπει τον εαυτό του ως έναν νέο… Μεσσία.

Πως είναι δυνατόν όμως ένας πολιτικός του οποίου η διακυβέρνηση χαρακτηρίσθηκε από ανακολουθίες και ασυνέπειες με καταστροφικά για τη χώρα αποτελέσματα (τρίτο μνημόνιο, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κ.λπ), πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός τυχοδιώκτης που νόθευσε και διαστρέβλωσε τη βούληση του ελληνικού λαού (δημοψήφισμα), πώς είναι δυνατόν ένας αποστάτης των ιδανικών και του ήθους της αριστεράς καθ΄ όλη την πολιτική του παρουσία, πως είναι δυνατόν ένας ηγέτης που κατατροπώθηκε στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις από τον κ. Κ. Μητσοτάκη, πως είναι δυνατόν ένας αρχηγός κόμματος ο οποίος εξαναγκάσθηκε στην ουσία σε παραίτηση και απομακρύνθηκε, να επανέλθει στο προσκήνιο ως άλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά την πτώση του χούντας;

Ακόμη και η ανάληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον κ. Στέφανο Κασσελάκη, εναντίον του οποίου βάλει σήμερα το φερέφωνο του κ. Τσίπρα, ο κ. Θανάσης Καρτερός, στην ενθάρρυνση και ανοχή του πρώην προέδρου του κόμματός οφείλεται. Τι μεσολάβησε, γιατί δηλαδή τα «έσπασε» ο κ.Τσίπρας με τον …εκλεκτό του; Το λουκέτο στην καθημερινή Αυγή, που θα έπρεπε να είχε μπεί εδώ και πολύ καιρό (όλα τα ιστορικά έντυπα στην Ευρώπη αναδιαμορφώνουν την παρουσία τους), δεν μπορεί να θεωρηθεί επαρκής λόγος. Μήπως ο κ. Κασσελάκης αρνήθηκε να αποσυρθεί διακριτικά ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την έλευση του …Μεσσία; Η, ο κ. Τσίπρας διαπίστωσε εκ των υστέρων ότι έκανε λάθος επιλογή και πως η επιλογή Κασσελάκη οδηγεί σε πολιτική αλλοίωση της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ;

Μαγειρέματα και ίντριγκες

Ποιοι είναι όμως οι «87», οι «ακόλουθοι» του κ.Τσίπρα, που ασκούν κριτική στον Στέφανο Κασσελάκη για τις δηλώσεις του περί μαύρου χρήματος, το λουκέτο στην καθημερινή «Αυγή» και μιλούν για προσφυγή στη βάση για τη συγκρότηση του ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς μέσω δημοψηφίσματος προκειμένου να αποφασίσουν τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος για τη «συγκρότηση μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας, ενός μετώπου σε κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο, που θα κερδίσει τη ΝΔ στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε αυτές κι αν γίνουν», όπως ανέφεραν;

Από το προσωπικό κύκλο του κ. Τσίπρα προέρχονται οι Γιώργος Τσίπρας, Ζανέτ Τσίπρα, Αικατερίνη Νοτοπούλου -η οποία ωστόσο έσπευσε να διευκρινίσει ότι οι «87» δεν επιδιώκουν την ανατροπή Κασελλάκη- Όλγα Γεροβασίλη, Αλέκος Φλαμπουράρης, Άννα Φιλίνη, Αθηνά Λινού, κλπ.

Στους «πασοκογενείς» τους οποίους ο Τσίπρας είχε συμπεριλάβει στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να νοθεύσουν την ισχυρή αναλογία που διέθεταν τότε οι 53+ του Τσακαλώτου, συγκαταλέγονται ο Γιάννης Ραγκούσης, ο οποίος έριξε άγκυρα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά το 1% που πήρε στη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠαΣοΚ και απέτυχε να εκλεγεί στην Β΄ Πειραιά. Τα μέλη της «Αριστερής Πρωτοβουλίας», σε ορισμένους από τους οποίους έκλεισε την πόρτα ο Νίκος Ανδρουλάκης, όταν έσπευσαν να (ξανα)επιστρέψουν στο ΠαΣοΚ μετά την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, μίας ομάδας της οποίας ηγείται στην ουσία ο κ. Χρήστος Σπίρτζης. Στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς, με πιο γνωστή περίπτωση τον κ. Νίκο Μπίστη.

Το κείμενο των 87 υπογράφει και ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για το Δήμο Αθηναίων κ. Κώστας Ζαχαριάδης ο οποίος έχει δώσει λευκή επιταγή στο νυν δήμαρχο Αθηναίων κ. Πέτρο Δούκα προκειμένου να λάβει σάρκα και οστά το όραμα της ενιαίας κεντροαριστεράς. Ο τελευταίος ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία διεκδικεί την ηγεσία του ΠαΣοΚ σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί μεταξύ των άλλων και σε πρόσωπο-κλειδί που θα ηγηθεί του αγώνα κατά της κεντροδεξιάς.

Γυρίζει την πλάτη στους Αθηναίους

Η διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠαΣοΚ από τον κ. Δούκα δεν υποκρύπτει απλώς μία υπέρμετρη φιλοδοξία αλλά κυρίως πολιτική αμετροέπεια και αλαζονεία. Τούτο γιατί «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κ΄ υψηλά έκτισε τείχη» με τους δημότες της Αθήνας, για να παραφράσουμε τον Καβάφη. Ο κ. Δούκας εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων -γι’ αυτό τον ψήφισαν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας. Και είναι ανήθικο να επιχειρεί να εξαργυρώσει αυτή την ψήφο για να μεταπηδήσει στην ηγεσία ενός πολιτικού κόμματός.

Δεν είναι όμως το μοναδικό δείγμα γραφής του ήθους του κ. Δούκα: η Αθήνα επί των ημερών του έχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη της. Οι μοναδικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε ο νέος δήμαρχος ήταν τα ρουσφέτια και η εξυπηρέτηση των ημετέρων. Αν το όραμα του κ. Δούκα για τη χώρα είναι παρόμοιο με το όραμά του για το Δήμο Αθηναίων, με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρω…

Το Μέτωπο της … καρέκλας

Οι κ.κ. Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης, από την άλλη πλευρά, σαμποτάρουν συνειδητά -ο καθένας για τους δικούς λόγους- την δημιουργία κεντροαριστερού φορέα που θα αντιταχθεί με αξιώσεις απέναντι στην κεντροδεξιά (στην Ελλάδα δεν μπορούμε να μιλάμε προς το παρόν τουλάχιστον ότι κινδυνεύει η δημοκρατία από μία ακροδεξιά τύπου Λεπέν). Η άρνησή τους υποκρύπτει την τυφλή προσκόλλησή τους στην καρέκλα της κομματικής εξουσίας. Ως πότε όμως θα ανθίσταται στις πιέσεις στο εσωτερικό των κομμάτων τους;

Τι θα γίνει στην περίπτωση κατά την οποία ο κ. Ανδρουλάκης ηττηθεί στις εσωκομματικές εκλογές από το κ. Πέτρο Δούκα; Η εξέλιξη αυτή είναι απολύτως βέβαιον ότι θα φέρει σοβαρές ανακατατάξεις γενικότερα στην κεντροαριστερά. Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον κ. Κασσελάκη σε αυτή την περίπτωση, παραμένει εξαιρετικά αβέβαιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα (ξανα)διασπαστεί με ένα σημαντικό κομμάτι του να μετακομίζει αυτή τη φορά προς το ΠαΣοΚ.

Σε αυτήν την περίπτωση ποια θα είναι η στάση του κ. Τσίπρα; Θα παραμερίσει τις πολιτικές φιλοδοξίες και θα αποχωρήσει πραγματικά αυτή τη φορά από τα πολιτικά πράγματα της χώρας η θα εξακολουθεί να διεκδικεί το ρόλο του… Μεσσία; Ποια θα είναι η στάση που θα τηρήσει απέναντι στον νέο πρόεδρο του ΠαΣοΚ και εκκολαπτόμενο ηγέτη του νέου πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς Πέτρο Δούκα;

Οποια κι αν είναι η εξέλιξη, η «πολιτική συγκόλληση» που επιχειρείται εκ των άνω ώστε να προκύψει «Λαϊκό Μέτωπο» στην Ελλάδα -μια τακτική την οποία ακολουθούσε και ο κ. Τσίπρας κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας όταν «υπουργοποιούσε» όποιον περνούσε έξω από το Μαξίμου ή την Κουμουνδούρου ώστε να διατηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες- γίνεται με τα ίδια φθαρμένα υλικά.

Είναι συγκόλληση κορυφής, διενεργείται στο παρασκήνιο σε σκοτεινά δωμάτια και με αδιαφανείς διαδικασίες και κυρίως δεν θα έχει ερείσματα στην κοινωνία. Και είναι βέβαιο ότι, παρά τα πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη, θα αποτύχει.

Του Νίκου Δημητρίου*

*Δημοσιογράφος

neostrategy.gr