Αστυνομία εχθρός και επιστημονικός κοινωνικός αυτοματισμός – Είναι όμως κι αυτοί Μπαλάσκες, Νταβούρες, Ντούμες και Μαυροειδάκοι

Γιατί λοιπόν φτάσαμε ή καλύτερα, επιστρέψαμε στο σημείο αστυνομικοί με πλήρη γνώση και συνείδηση του ιερού καθήκοντος, να αισθάνονται την ανάγκη της αποστολής στην κοινωνία μηνύματα κοινωνικής ευθύνης και συνοχής; Γιατί ψάχνουν ένα άγραφο νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον πολίτη; Στο πνεύμα αυτό είδαμε να εναρμονίζεται και η ηγεσία με τη λευκή βίβλο της.

Όταν αναζητάς το αίτιο για να φτάσεις στο αιτιατό, είναι μακρύς ο δρόμος. Και απαραίτητη στο ενδιάμεσο η ενδοσκόπηση. Σίγουρα, η αστυνομία και η εργαλειοποίηση της βίας, πραγματική ή φαντασιακή και ανεξαρτήτως της ποσόστωσης που γέρνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά, αποτελεί το ίσως έσχατο προπαγανδιστικό όπλο μιας παραπαίουσας αντιπολίτευσης απέναντι σε ένα ολοένα αυξανόμενο όσο και δογματικό κυβερνητικό αυταρχισμό. Και οι δύο “παίζουν” με την αστυνομία και κυρίως με τον αστυνομικό. Την υπόσταση, την οντότητα, το δημοκρατικό του ιδεώδες, τον κοινωνικό και οικογενειακό στιγματισμό. Αυτό λέγεται επιστημονικός κοινωνικός αυτοματισμός. Ο συντεταγμένος δηλαδή πολιτικός σχεδιασμός ρήξης μιας κοινωνικής οντότητας με μία ή περισσότερες άλλες, συνταυτισμένες ή όχι μέχρι πρότινος.

Η αστυνομική βία υπήρχε και θα υπάρχει. Το ζήτημα είναι κατά πόσο οι ίδιοι οι αστυνομικοί όχι θα κωφεύουν και θα αλληθωρίζουν ενώπιον της, αλλά θα καταδικάζουν και θ’ απομονώνουν τους φορείς της βίας. Γιατί η βία δεν έχει χρώμα, ούτε ιδεολογία. Και όσοι ευαγγελίζονται τη βία στο όνομα κάποιας ιδεολογίας ή συντεχνίας, απλώς προσβάλουν και κακοποιούν την ιδεολογία. Για να φτάσει στον ορισμό της ιδεολογίας ένα πνεύμα ή μία αξία, προϋπόθεση είναι να υπηρετεί τον ιδεαλιστικό ουμανισμό που ενυπάρχει ο ένας μέσα στον άλλο.

Ένας και όχι μόνο λόγος παραπάνω για τον αστυνομικό, που δρα και λειτουργεί εξ’ ονόματος της νόμιμης (φευ) μονοπωλιακής κρατικής βίας. Στον αστυνομικό και ιδιαίτερα σε κρίσιμες χρονικές περιόδους που η μαζική ψυχολογία καταρρέει, αποτελεί μέσα στο πλαίσιο του ιερού καθήκοντος, η ιερή υποχρέωση του σεβασμού στον πολίτη και η αυτοσυγκράτηση, πολλά επίπεδα παραπάνω από αυτή που επιδεικνύει ο πολίτης.

Είδαμε, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, σφοδρές αστυνομικές αντιδράσεις για την αφίσα των υγειονομικών. Κι αυτό γιατί η εικόνα εκπέμπει βία, που ασκείται με τον τρόπο και στην χώρα (που υποστηρίζεται πως ασκείται). Η ουσία του μηνύματος δεν αλλοιώνεται. Και οι αδίκως θιγμένοι- στοχοποιημένοι είναι συγκεκριμένοι.

Αυτό όμως το κατασκεύασμα, αποτελεί προϊόν νοσηρών και υπαίτιων για την υποβάθμιση του κοινωνικού έργου ατόμων, που οιονεί υπηρετούν. Σε τι όμως διαφέρουν αυτό και αυτοί, με τη λεκτική βία που ασκούν άτομα επιπέδου Μπαλάσκα, Νταβούρα, Ντούμα και Μαυροειδάκου, που θεωρητικά στο όνομα της συντεχνιακής προάσπισης μιας πράξης, προκαλούν και ξεσηκώνουν τον κοινωνικό αυτοματισμό σε βάρος τελικά του αστυνομικού;

Γιατί επιτρέπει ο αστυνομικός σε αυτούς τους κατ’ όνομα συνδικαλιστές -μάλιστα τους επικροτεί γι αυτό- να υποβαθμίζουν τη δική του κοινωνική αξία; Την ηγεσία σίγουρα τη βολεύει, όπως τη βολεύει το ρωμαϊκό διαίρει βασίλευε. Τον αστυνομικό όμως, κατά πόσο και γιατί;

Έλεγε παλιότερα, όπως καλά γνωρίζουμε, ο πατερούλης του αστυνομικού συνδικαλισμού Δημήτρης Κυριαζίδης σε νεοσσούς ακόμα τότε του αστυνομικού συνδικαλισμού, πως ο αστυνομικός δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ και τίποτα, όταν τοποθετούν απέναντι στον πολίτη. Μόνο να χάσει έχει. Και είχε- έχει απόλυτο δίκαιο.

Για σκεφτείτε το κι εσείς που δικαίως διεκδικείτε επιδόματα, επικίνδυνα κτλ. Ποια κυβέρνηση θα στραφεί κατά του πολίτη και υπέρ μιας συντεχνίας όταν δυναμιτίζει η ίδια και οι έκοντες άκοντες από τα μέσα κήρυκες- ρήτορες της τον επιστημονικό κοινωνικό αυτοματισμό;

Όπως για παράδειγμα οι υγειονομικοί που έπεσαν στην παγίδα με την αφίσα, έτσι και οι αστυνομικοί πέφτουν διαρκώς μέσα στην παγίδα αυτών που δήθεν την αγαπούν, την χαϊδεύουν και την προασπίζουν επιστρατεύοντας τη λεκτική βία. Και η παγίδα έχει όνομα. Την εγχείρηση αιτίων στην κάθε κυβέρνηση για τον αυτοσκοπό του αιτιατού, που είναι η αποφυγή καταβολής στους κοινωνικούς δικαιούχους ως εταίρους, όλων όσα δικαιούνται.

Γιατί ούτε η αστυνομία είναι εχθρός, ούτε ο λαός. Ο εχθρός βρίσκεται μέσα τους κι απολαμβάνει προνόμια.

του Γιώργου Καραϊβάζ